Drie jaar in Thou

Nee, we blijven geen drie jaar in Thou. Daarvoor is er net te weinig leven in het dorpje.  En er is geen bakker, toch wel een vereiste, vind ik, als je in Frankrijk wil verblijven. We hebben gisteren wél ons drie jarig huwelijksjubileum gevierd. In La Pataterie, een aardappel fastfood restaurant in saloon stijl in het deel van Cosne sur Loire dat lijkt op de Genkersteenweg in Hasselt. Om maar te zeggen dat het niet het meest idyllische restaurant van de streek was. Maar het was erg kindvriendelijk, en voor wie juist had gekozen (ik niet) ook behoorlijk lekker. Het was vooral ontspannend, omdat Hummeltje er gewoon zijn overenthousiaste zelf kon zijn. Mijn plat was iets minder geslaagd, maar inmiddels zijn mijn voorzichtige rondingen al terug. Ik heb dus culinair gezien meer dan mijn best gedaan deze dagen (ik heb alleen alles moeten opeten. Het klaarmaken werd gewoon voor mij gedaan). 

Vandaag hebben we de uitstap der uitstappen gedaan, tussen de regenbuien door. Het dorpje Borne beloofde veel gesloten poterieën, maar gelukkig waren er twee kleintjes geopend. Voldoende om een eerste souveniertje aan de haak te slaan. En de kers op de taart kwam nadien in de expositieruimte voor moderne poterie. Daar kocht ik een aardewerken pot die perfect past in deze kast, die ik boven zou willen plaatsen:

Wat erin zal komen, kan ik voorlopig nog niet laten zien. Daarvoor is tinternet hier iets te traag, en ik veel te ongeduldig. 

Namiddag zijn we lekker thuis gebleven. Spelen met het 'petje' (i-pad in samsung versie), boekjes lezen, eten, rusten, en nog even buiten ravotten in de plassen.

Hier had ik al dagen zin in. En het hééft gesmaakt!

Miertjes doden op het 'petje'

Tout à Thou

Hier zit ik dan, in het dorpje Thou, Pays de la Loire, Frankrijk. Even in rust mijn blog bijwerken, met zicht op het buurhuisje op het domein. Theetje bij de hand, vers geplukte bloemen naast me op de tafel. 

Een koppige zon maakt brandhout van de onheilspellende wolken op de weervoorspeller. Een klein buitje nu en dan nemen we er graag bij. Een schilderachtige wolkenpracht ook. Het is hier heerlijk vertoeven. 'Ons' huisje doet mijn droom herleven om ooit zelf een oud Frans boerderijtje op te knappen. We logeren in een gezellig oud en redelijk authentiek huisje, al zou ik het anders inrichten. Blij dus dat ik mijn woonboekjes en websites bij de hand heb, om op rustmomenten in mijn droom te kunnen wegkruipen. Intussen maakt mijn fantasie ook onze bovenverdieping af. 

De dagen voor de vakantie leek het even mis te gaan. Hummeltje had gigantische kuren, en even zag ik de trip helemaal niet zitten. Maar wat kan een vakantie deugd doen voor een mini-mensje. Even lekker veel tijd en aandacht. Buiten spelen bijna à volonté. Snoepjes en koekjes en ijsjes, net iets meer dan thuis. Nieuw speelgoedje in de hand (oké, dit is een beetje omkoperij van onzentwege) en verder gewoon zijn eigen onophoudelijke lach en deugnietenogen. En voldoende slaap, samen met mams en paps op de kamer. Wat wenst een bijna driejarige nog meer? En wat wensen wij nog meer? Niets. Nu ja, eerlijk, een betere gezondheid, dat mag wel. Gisteren kon ik het niet uit mijn gedachten bannen. Dat de trip naar Bourges in een rolstoel moest, zal daar wel wat mee te maken hebben. Dat ik de dokters verdenk mij een dubbele dosis versterkend eiwit te hebben toegediend, ook. Of is het toeval dat mijn ellebogen open beginnen te springen van de kloven, en op mijn gezicht de rode vlekken weer weelderiger tieren? Maar ach. Voor alles is een oplossing, ook in Franse apotheken.

Nu, genieten neemt gelukkig een ruime voorsprong op donkerdere gedachten. Ik krijg dan ook alle ruimte om te verpozen, met dank aan manlief en onze vriendin/nanny/kookmama/babysit, maar vooral fantastische reisgezellin. 

Ik zou nog zoveel kunnen schrijven, maar ik ga het niet doen. Ik ga mee naar buiten. Genieten van de lucht, de zon, en dadelijk als hij wakker is, van Hummeltje. Van hoe hij sinds vanmorgen in volle vaart met zijn loopfiets op pad kan. En van hoe hij met zijn bulldozer de grond omploegt. En hoe hij op zoek gaat naar 'a amanders' (lees 'salamanders'), omdat hij er gisteren toevallig een zag wegfloepen van onder een steen. Voor goede foto's gaat het internet hier net te traag en mis ik een RAW-converter en een man die (terecht) zin heeft om zich daarmee bezig te houden. (ik beken, ik loop achter...). Meer foto's en échte sfeerbeelden zijn voor later ...

Shop till you drop

Dit krijg je wanneer ik me laat gaan op Deens.nl:

De oplettende lezer ziet:

- een poef (die net 2 cm te laag blijkt te zijn om te staan waar ie voorzien is - toeme toch! Iemand een idee hoe we dit kunnen oplossen? Kunnen er pootjes onder zo'n poef gemonteerd worden?)

- leuke opbergdozen

- een tandenborstelbeker

- een keukenhanddoek met groen-geel motief

- een badhanddoek met streepjes en bolletjes

- deurknopjes voor de knutselkast, met groen-wit bloemenmotiefje

- een zinken mand voor het badspeelgoed van Hummeltje (er moet nog een badstof voering in gemaakt worden).

- een exemplaar van 101 woonideeën dat je er gratis en voor niks bij krijgt, met ideeën om nog meer te kopen.

Ik ben blij blij blij! 

Een Lille håp

De eerst echte Lille håp is geboren: een pampertasje voor Hummeltje. Hij kan voorlopig geen afstand doen van zijn pampertjes, en mams vergeet zo vaak de luiertas. Dit pampertasje bewaren we dus nu in de auto voor in noodgevallen. Het is nog maar een schuchtere 'Lille håp' , want het labeltje zit goed verborgen. Foutje van de maker... Volgende keer mag het op een zichtbare plaats.

Ik maakte het tasje begin deze week. De energie bleef stromen, dus daar heb ik gebruik van gemaakt. Ik ben ook uitgebreid gaan winkelen, en heb de laatste vakantiespullen meegebracht. En nog een kleine uitbreiding van mijn eigen garderobe (die door de laatste zware behandeling een beetje aan de grote kant begint uit te vallen.) Hopelijk is de uitbreiding snel terug te klein, want mijn huidige maten zijn niet echt mooi om zien. Ik zal me de komende week maar goed laten gaan in het Frans brood, Franse kazen en gebak. 

In mijn koopwoede kocht ik ook nog enkele juwelenstandaards. We hebben een nieuwe kamer op het oog, die wat klassieker zal ogen dan de rest van ons huis. Deze juwelenhouders passen perfect in het plaatje dat ik voor ogen heb. Ik hoop het eindresultaat van de kamer tegen het einde van de zomer te kunnen tonen. Wit, oudroze, stoffen bedhoofd en kastdeuren met linnen, zijn de leidraad. Zijn jullie ook zo benieuwd als ik?

Herrezen

Ik ben herrezen. Het moet ergens zaterdagochtend gebeurd zijn. Met dank aan de dokter van wacht, die niet van wacht bleek te zijn, maar wel Manlief deskundig te woord heeft gestaan. Hij legde het verschil uit tussen - vergeef me de beschrijvende uitdrukkingen - gewone diarree en overloopdiarree. Het lijkt op elkaar, maar vergt een totaal andere aanpak. Het laatste wordt namelijk vreemd genoeg veroorzaakt door een strop in de darm (wanneer hebben we dat nog gehoord?), maar geeft de gekende krampen, en af en toe, euh, ontladingen. Mijn vreugde om het mogen laten van de laxerende zoutwatertjes was dus van korte duur, en ik mag mij weer drie maal per dag mentaal opladen om het goedje naar binnen te werken. Maar ... het heeft geholpen! Ik ben er niet vanaf, ook niet van de krampen, maar ik kan wél terug eten. En hoe? Een tiental aperitiefhapjes, twee borden (waar ik fier op was, maar kom, ik ga niet overdrijven - kleuterbordjes) pastabuffet en een toefje tiramisu gingen genadeloos achter de kiezen. Na de boterhammen van de middag en ochtend, wel te verstaan. En eten geeft energie. Ik heb, zonder ook maar één dip, het communiefeest van neefje lief kunnen bijwonen tot 22 uur 's avonds.

Ik mag jullie trouwens dit niet onthouden: een boekje dat neefje lief maakte voor mij. Wat fantastisch lief en attent van hem! Net als de andere neefjes die steeds rechtstreeks aan me durven vragen hoe het met me gaat. De jeugd van tegenwoordig rules!

een ideaal vakantiedagboek, vind je niet?

en dit had neefje lief op de achterkant gemaakt. Is hij geen schat?

De gevreesde weerslag vandaag bleef trouwens ook nog eens uit. Gevolg: heerlijke ochtend in de plaatselijke speeltuin, die een schot in de roos voor Hummeltje blijkt te zijn. Hij heeft zich fantastisch kunnen uitleven, zonder uit het zicht te verdwijnen of op een of andere veel te hoge toren verzeild ter geraken. Heerlijk! En als kers op de taart zijn vandaag de concrete voorbereidingen voor onze vakantie van start gegaan. Afspraak met midden-Frankrijk einde volgende week. Eerst nog een chemootje gaan halen. Maar ach ... 

La douce France, j'arrive!

Ter voorbereiding heb ik nog even een lange short omgetoverd voor Hummeltje. Het zou moeten ogen zoals de korte sponsen shortjes waar we zelf nog ooit in rondliepen.

Opwaarts met dalen

We zijn weer op de goede weg. Ik voel energie in mijn lichaam (meestal als ik zo'n twee uur wakker ben en de ochtendstijfheid in mijn middenrifspieren is verdwenen), en ik kan gewone dingen doen. Autorijden lukt nog niet zo goed, dus ik blijf een beetje afhankelijk van chauffeurende vrienden en vriendinnen, maar dat neem ik er graag bij. Net als het gezelschap dan natuurlijk. Soms word ik wel eens wakker met de weemoed naar opstaan zonder pijn en met tonnen energie en een werktas die op me wacht. In plaats van pillendoosjes te moeten vullen zoals vanmorgen. 

En dan mag ik dat even voelen. Maar het is hoogtijd om terug plannen te maken. Gisteren heb ik alvast veel gedaan: cadeautje gekocht voor neefje-lief die zaterdag zijn communie doet. Na er zoveel over gehoord te hebben met een vriendin de action bezocht. Namiddag koffie gaan leuteren (lees fruitsap drinken) bij een kersverse mama-buurvrouw. En 's avonds was ik paraat tijdens het plaatselijke kvlv lentefeest. Weliswaar in jeans en dus niet opgemaakt zoals de meesten, omdat het omkleden net teveel energie van me vergt. Vandaag zit gisteren nog wat stijf in mijn rug en benen, dus het wordt een me-time dag. Dat betekent: lekker liggen in de zetel tot het ochtendstijf volledig is verdwenen en een zo ruim mogelijk ontbijt achter de kiezen zit (er staat fruitpap op het menu). Daarna een heet badje nemen en me wél mooi opmaken. En dan de knutselkamer benutten. Het cadeautje voor neefje-lief tot een mooi en verrassend cadeautje inpakken. Het patroontje klaarmaken en knippen voor het t-shirt van Hummeltje. En een paar kleine presentjes maken voor vrienden en familie. Of toch eraan beginnen. 

Maar eerst moet ik jullie nog de beloofde blik gunnen in onze nieuwe living. De sfeer komt niet helemaal tot zijn recht op de foto. Maar je moet je een oma hoekje voorstellen. Een hoekje waar je door omarmd wordt, wanneer je er gaat zitten. Kleuren die naar je lachen als je binnenkomt en die de hele kamer een andere aanblik geven. 't Is duidelijk: ik hou ervan! Dit was een super goede zet, vind ik zelf. Ik kan het iedereen aanbevelen :-).  

een blik op onze tv-hoek. Tegen het gedeelte rechts van de deur komen de aardbei-yoghurt-roze fotokadertjes met foto's. We gaan ze wat minder strak ophangen dan voorheen, om de gezelligheid te bewaren. 

ter herinnering 1: detail van het behangpapier

ter herinnering 2: de andere kant van de living (in een opgeruimde en haast nooit voorkomende staat). De zwarte zetel is inmiddels vervangen door een rode schommelstoel met kussens met een oma-motief.

Pfff ... dit had een positief bericht moeten zijn, waarin ik me weer bijeen zou pakken en kunnen genieten van nieuwe creaties. Maar het lukt me niet vandaag. Het niet goed kunnen eten, de buikkrampen, het eist zijn tol. Ik ben moe, een beetje moedeloos ook. Volgende week opnieuw chemo, en ik raak er maar niet bovenop. Zo ga ik toch oneindig verzwakken? Mijn huisdokter blijkt ook in verlof en ik durf geen andere bellen. Zucht ... Heeft iemand wat zon voor me? Een rommelmarkt? Een stoffenwinkeltje? Een goede maag ook? Wat kilo's extra? Dat vind ik misschien nog het ergste. Door de restanten van de uitslag in mijn gezicht, en door het verlies van veel te veel kilo's, wordt het precies zichtbaar. Alsof het dan pas écht is. En dat wil ik zo heel erg niét! 

Roze

Het proces gaat heel erg traag. Vannacht heb ik een slechte nacht gehad waarin ik geen houding kon vinden die aangenaam was. Ik kan het niet meer benoemen. Is het pijn? Misselijkheid? Honger? Alleszins een ongemakkelijk gevoel in mijn rechterzij. Vreemd genoeg kijk ik toch terug op een productieve dag. Ik dacht dat ik heel veel had gelegen/geslapen, maar intussen heb ik ook regelmatig gegeten, jawel, en 7 van de 15 fotokadertjes uit onze living onder handen genomen. Ze werden geschuurd en kregen een eerste verflaag, zodat ze straks matchen met ons nieuw behangetje. Want, hoera hoera!, morgen komt het roze papier met bloemen en vogels eindelijk tegen de muur. Kleur van de fotokadertjes bevalt me trouwens. Gelukkig maar, want het is nagenoeg hetzelfde als dat van het toekomstige papier. Roze dus. Een soort aardbei-yoghurt-roze, maar iets zachter. Misschien zelfs een lila-grijze schijn erin. Ik had haast het miniscule verfpotje leeg geten, gelet op mijn groot aantal dagen van voedselontbering. Gelukkig bleef ik er met mijn hoofd bij. In de loop van de week staat de tweede verflaag op de planning en natuurlijk de overblijvende kaders. Die gaan nog een ander kleurtje krijgen in bijpassende tint, maar ik ben vergeten welke kleur ik precies gekocht heb. Een verrassing dus voor de tweede helft van deze week.

Patat

Thuiskomen is zo heerlijk. De buitenlucht opsnuiven, zien dat de tuin in lente ontploft is en slapen in je eigen bed naast manlief. Om nog te zwijgen van Hummeltje die na 4 dagen toch weer veranderd is en zo mooi en veel praat. Het doet goed om hier te zijn. 

En toch voel ik me niet zo best. Het was een behoorlijke patat, deze behandeling. In de recovery heb ik na de ingreep veel om hulp geroepen, omdat de pijn niet te verdragen zou zijn. Gelukkig kan ik me de pijn zelf niet meer herinneren. Ze hebben me volledig plat moeten spuiten opdat ik het zou kunnen dragen, maar daardoor 'vergat' ik te ademen. Ik herinner me de verplegers rond me die riepen 'mevrouw, ademen', 'mevrouw, hier blijven, komaan, terugkomen', 'mevrouw, zucht eens diep'. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik nu bijzonder moe ben. Zo moe dat ik maar met moeite een boterham naar mijn mond kan brengen. Ben trouwens ook misselijk, dus echt goed eten zit er voorlopig niet in. Jammer, want onze lieve huishoudster had heerlijke vislasagna bereid, naar het recept van schoonzus. Die houd ik lekker tegoed voor de komende weken, wanneer ik me op elk ogenblik van de dag kan volproppen. Want ja, sorry voor alle diëters onders jullie, ik doe daar niet meer aan mee. Al wat op jullie zwarte lijst staat, is bij mij een must. (Behalve chocola, maar dat vergeet ik even). 

En dan wil ik nog even laten zien welke mooie pakketjes ik vandaag mocht ontvangen:

een kleurrijk dekentje (vivavintage.nl)

een heerlijke oude sprei (idem, vivavintage.nl)

en een muismat-notitieblokje met op elke pagina een gedicht. Zomaar gekregen van manlief, die weet dat ik van gedichten hou. (plint.nl)

En dan stonden er nog prachtige bloemen en knutselwerkjes op de tafel, en nog plantjes en een orchidee op de vensterbank. Een dikke dank je aan de zovele lieve mensen om me heen!

Kamer twee

Ik ben weer aangekomen in mijn tweede kamer. Foto van manlief en hummeltje staat op de vensterbank. Mijn groene kringloopdekentje ligt op mijn bed.  Doos koekjes en water staan op mijn kastje. Er ligt goede en minder goede lectuur naast me. De tv staat op de domste posten, en mijn laptop ligt op mijn schoot. Ik zou me bijna thuis voelen, ware het niet dat een iets minder aangename huisgenote naast me ligt. Het kan er natuurlijk aan liggen dat ze erg ziek is, ik mag niet te snel oordelen. Wellicht ben ik morgen niet veel aangenamer dan mevrouw nu. Beslissi ngen gaan nu niet verder dan in bed of in de zetel zitten, nog even snurfen op tinternet of tv kijken. Goede of minder goede lectuur lezen. Me nu al omkleden en 'bedklaar' maken, of toch maar een gewoon ritme proberen aan te houden en dat bewaren als laatavondactiviteit. Niet bijzonder spannend dus. Dat houden we voor morgen. Afspraak met operatiekamer voor interarteriële chemo om 11 uur. Afspraak terug op de kamer in de late namiddag. Net als de afspraak met de dermatologe, die me hopelijk kan vertellen dat de zalfjes en pilletjes beter kunnen dan ze tot nu toe tonen. Gelukkig is hier geen spiegel in de nabije omgeving. 

Ik probeer alle mogelijke gedachten die vandaag de revue passeerden, te bannen. Ik zag gisterenavond voor het eerst kale plekjes op mijn hoofd. Niet zoveel, en niet zo uitgesproken, maar wel aanwezig. En voldoende om nachtelijke hersenactiviteit te induceren. Ik ben dus redelijk moe en best wel angstig. En wat verdrietig ook. Het lijkt erop of eronder voor mijn haardos de komende weken. Ik heb alvast een selectie gemaakt van sjaaltjes en mutsen die me aanstaan, maar voor één keer hoop ik dat dat arbeid voor niets is geweest. Hopen jullie mee? Ik ga intussen het wegdroomtijdschrift 'Flow' ter hand nemen. Het belooft een bloemrijk tijdschrift te zijn, vol romantiek. Ik ben benieuwd... 

De dag van

Wat doe je nog allemaal, de dag van een nieuwe opname. Gedachten verzetten? Nog extra genieten, terwijl je gedachten toch altijd weer afdwalen? Mijn darmen liggen wat overhoop (pure spanning, ben ik zeker van) en mijn middenrif blijft me parten spelen, al voel ik dat het met het uur beter gaat. Volgens mij is het ook een soort spanning op de spieren...  Ik heb nu nog enkele uren voor mezelf. Ik moet de knop omdraaien. Nog even er niet aan denken. Nog even gezellig thuis ... 

En dan komt de zon binnen met een naaikriebel in de hand: Truus die dit prachtige geschenk voor me mee heeft gebracht: een hoesje om rond mijn 'chemozakje' te doen, zodat ik stijlvol chemo kan krijgen. Ik krijg het zakje iedere 2 weken mee naar huis, waar ik het 48 uren moet aanhouden. Daarna mag het worden afgekoppeld. Nu worden dit 48 stijlvolle uren.

Het alternatief was dit:

Zeg nu zelf ... dit maakt het vooruitzicht al aangenamer, niet? Misschien iets voor een handeltje?

En zo komt er weer een glimlach en zin om naar mijn knutselkamer te gaan. Ik heb nog een afgeknipt shortje liggen, dat een alternatief moet worden voor de korte sponsen shortjes van vroeger. Er moet nog een biaistje rond in een contrasterende kleur. Dit wil ik graag afkrijgen voor ik vertrek, zodat het nog net mee kan met Hummeltje. En misschien nog een paar zakdoekhoesjes voorbereiden. Dus, geen tijd te verliezen ... Off we go!

Nieuwe oogst

Het werd dan toch lente vandaag. Ik heb de hele dag 'gerust' achter de naaimachine. Met dank aan een vriendin die de kriebel met me wilde delen. Resultaat: het cadeautje dat ik absoluut tegen morgen nog wilde afwerken: een opvouwbare boodschappentas à la 'Zo Geknipt'. Het was niet helemaal zo geknipt, maar, patroon tekenen en knippen niet mee gerekend, toch op een korte namiddag gemaakt. Stofjes zijn uit de oude doos. Knoopjes ook.

Lente, dat betekent ook de tuin (laten) verwennen (met dank aan broer van manlief). Gras maaien, gras sproeien en dus de eerste waterpret.

Lente is ook de kruidentuin (of wat ervan over is gebleven) water geven. Gieter vullen ('klein beetje water' - lees, anders wordt de gieter te zwaar en kan ik 'm niet meer dragen, met gigantische frustratie tot gevolg). 

En gieten maar, in, naast onder, over de bak, mezelf, mijn schoenen. 

En wat dacht je van samen onkruid wieden?  Onkruid en zand, en zand en zand en zand. Of op zijn Hummeltjes: 'Meeeee èèlpeeen!'.

Ik mocht deze prachtige lentebeelden gadeslaan. Met fototoestel in de hand en glimlach rond mijn (ssshhhht puisten-) mond. En met trots en veel liefde. En met vertedering. 

's Avonds met lieve manlief nog genoten van een uitje in een oergezellig mini restaurantje, waar ik de (weelderige) overschot vriendelijk aangeboden kreeg in een meeneemschaaltje. Geluk kan zo eenvoudig zijn. 

Balen

Ik baal. Alles lijkt nu samen te komen: de vreselijk pukkels (intussen zijn het echt zweren) in mijn gezicht, aften in mijn mond, zelfs mijn tandvlees doet pijn en nu ook stilaan kloven. Het begint aan de binnenkant van mijn elleboog. Ik ga vandaag een hoop zalfjes bij elkaar laten klaarmaken, en blijf hopen op resultaat.

Intussen blijft ook de pijn links onder mijn middenrif voortduren. Gisteren bevestigden de dokters nog maar eens dat dit niet door de behandeling komt, en dus onverklaarbare pijn is. Maar ze is er en ze is hevig en ik zit ermee! En maandag moet ik terug met de zware behandeling beginnen terwijl deze pijn nog niet weg is. Klxxxxx is het! 

AAAAARCHHH!!

Voilà. En nu ga ik knutselen.
Tussendoor wil ik ook nog even laten weten dat ik hier fan van ben: Noot & Zo. We hebben nog geen soepkommen. Deze zijn grote kanshebbers:

Puber

Ik heb deze dagen een missie: elke spiegel vermijden.  Het nieuwe eiwit-medicijn dat ik nu wekelijks moet gaan halen, maakt van mij een overjaarse puber. Het is vreselijk! Erger dan toen ik 14 jaar was, en geloof me, het was toen héél erg. Acné over heel mijn gezicht, kin, neus, nek. Rode bobbels, witte puntjes... man man man. Het is niet om aan te zien. Ik hoop dat de dokters me vandaag een wonderzalfje kunnen geven dat het een beetje verdoezelt. En alleszins de jeuk en het 'pikken' vermindert. Niet leuk! Zeker niet nu ik me had voorgenomen me altijd goed te blijven verzorgen en mooi te kleden. Ik kan me niet voorstellen dat er nu ook maar iéts is dat de aandacht van mijn maanlandschap kan afleiden. Dus lieve mensen, als je me ziet, negeer dan even mijn gezicht. Ik weet het, het zal niet makkelijk zijn, maar doe het toch maar. En als je wonder huis-tuin-keukenmiddeltjes kent tegen jeuk en pikken van acné, dan laat de tips maar komen! Ik heb intussen een groot respect voor elke met puistjes worstelende tiener. Jullie zijn fantastisch! En als je het weer eens rot vindt, mag je me altijd schrijven. Ik denk dat ik jullie misschien wel begrijp.
Er zijn andere mensen die ik minder goed begrijp. Mijn blog is echter niet meer anoniem. Ik heb hem bekendgemaakt aan vrienden, familie en zelfs collega's. Ik voel me nu behoorlijk kwetsbaar, maar zo kan iedereen volgen hoe het gaat, zonder dat ik de hele dag aan de telefoon hang, want dat kan ik nu niet. En ik was altijd al een open eerlijk boek, dus heel verrassend zullen mijn schrijfsels niet zijn. Maar het heeft dus ook een nadeel. Ik kan niet meer zo ongecensureerd mijn gal spuwen als weleer. Dat doen we dan vanaf nu maar gewoon live en rechtstreeks. Beware!! ;-)