donderdag 24 april 2014

Zuur

Ik was het gisteren een beetje (veel): Zuur. Beetje verbitterd bijna. We hebben er een nachtje over geslapen, en nemen vandaag maar weer het heft in handen. En dan lees je dit: http://www.standaard.be/cnt/dmf20140424_01079479: "Buren willen af van kankerpatiënten in hetzelfde gebouw. Ze geven teveel over, en dat geeft geluidsoverlast". En meer van dat.... . Dan vind ik mezelf niet zuur meer, integendeel. Hoe onverdraagzaam kan een mens zijn? 

zaterdag 19 april 2014

Op en neer

Het lijkt wat stil hier in blogland, maar eigenlijk gaat het wel met me. Ik heb alleen 's avonds niet meer voldoende energie om iets neer te pennen. En tijdens de daguren heb ik best veel te doen in mijn goede dagen. En in minder goede dagen heb ik mijn handen vol met het sparen van energie. Zeker nu het vakantie is, en Hummeltje veel alleen bij me is. En nu hij ook besloten heeft om consequent niet te luisteren. Dat zijn vaste structuur weg is, heeft daar veel mee te maken. Vandaag maakten we eens goede afspraken en namen we tijd om heel veel met hem bezig te zijn, zonder andere mensen rondom ons. Dat hielp. En dan zagen we gelukkig weer dat lieve deugnietje, dat af en toe een beetje verloren loopt in zijn onrust. Maar met zo'n zacht hart waarin je hopeloos kan verdrinken. En met zijn tuitkusjes, met dat kleine mondje. Hééérlijk zijn ze! 
Ik schrijf dit nu neer alsof alles lekker voortkabbelt, maar dan doe ik de waarheid oneer aan. Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik aan het topje bengel. De minste tegenslag brengt me uit evenwicht en doet me vallen. Diep soms. Het kan aan hele kleine dingen liggen. Een sneetje meer in mijn al behoorlijk beschadigde vingers. Een splinter onder mijn nagel, dat vecht met mijn intussen opgebouwde weerstand tegen élke vorm van pijn. Een naaiwerkje dat mislukt, terwijl ik er al mijn energie voor had gereserveerd. Een zomerse linnenbroek die mijn broze huid bewerkt als schuurpapier. Dat soort dingen... Ik kan er kapot van zijn. Maar dan zijn er gelukkig Hummeltje en man-extra-lief. En fantastische vrienden, die zomaar gezellig komen binnenwaaien met ijsjes in de hand. Of mijn zus met een klein lief berichtje. Of de zon. Of chocoladen eitjes (veel te veel!). Of muziek die zomaar mijn oren komt binnenwaaien en me meevoert naar mijn gitaar. Dan kan ik lekker wegkruipen. Spelen en zingen. En weer blij worden. En nam neem ik de geschaafde vingertoppen er weer graag even bij. Dus misschien kabbelt het toch wel. Op en neer.

PS: We hebben nog oh zo leuke lentefoto's. Ze komen eraan. Op een regenachtige dag wellicht. Dan brengen ze zon.

maandag 14 april 2014

Bloemetjes

Vandaag haalde ik (hopelijk) mijn laatste échte chemo. Volgende week nog één korte kuur (voor het puisten  en droge huid opwekkende goedje), en dan zijn we er hopelijk van af. Uiteraard durf ik dat maar voluit zeggen na 15 mei ... de dag van het oordeel. Maar zo ver zijn we dus nog niet. Ik vind dat die laatste lange kuur een bloemetje verdient, toch? Bij deze, aan mezelf cadeau gedaan: 



donderdag 10 april 2014

Buiten in de on-knop

Je bent jong en je wil wat. Buitenspelen bijvoorbeeld. Klimmen, schommelen, hangen, vanuit een toren rondkijken. Dan ben je blij dat je een handige harry nonkel C. hebt, met ook nog eens drie handige zonen. Die zetten een klimtuig zo in elkaar. Maar toch even een tussentijdse check-up voor deze man. Deel één van het klimtuig: goedgekeurd. Keuring van het afgewerkte tuig volgt ongetwijfeld later. 


Hummeltje wordt een Hummel. Hij moet zich al bukken! 


De klim-'tjoepjes' ontbreken nog. Maar zo lukt het ook. 


Dak: check!


In afwachting van de speelse uitbreiding van de eigen tuin, mocht Hummeltje zich al uitleven tijdens zijn eerste kamp: een natuurkamp. Dieren eten geven, plantjes planten, wortels uittrekken (huh?), kikkers spotten in de vijver ... Een ééndagskamp bleek voor hem al meer dan indrukwekkend. Hij was behoorlijk zwijgzaam, klampte zich 's avonds aan me vast, en leek toch wat bang. Al had hem dat blijkbaar niet tegengehouden om zich te laten gaan. Bewijze deze broek ...


En ook mams liet zich even gaan. Alsof de kleerkast van Hummel(tje) nog niet vol genoeg hangt, moest er toch nog wat bij. Dit geflockte t-shirt:


Off enkel na 19u...

En dit setje. Ik kon het niet laten liggen. Al hadden we ons pas nog laten gaan in een iets te dure (maar oooh zo mooie!) boetiek (met twee communiefeesten als excuus). Alles voor dat ventje, toch... 


donderdag 3 april 2014

Heel

Het zag er niet goed uit vanmorgen. Ik kon nauwelijks op mijn benen staan. Moe. Door en door moe, zo voelde ik me. En ik kon me niet meer herinneren dat dat bij een vorige kuur ook zo was. Dus ging ik me zorgen maken. En daardoor werd ik nog meer moe. En kwaad. Heel erg kwaad. Ik ben even gaan slapen. Dat doe je toch als je moe bent? En ik stond op met nieuwe moed. Nog steeds moe, maar strijdvaardiger. Ik had de keuze: de hele dag rusten, en me morgen misschien beter voelen. Misschien ook niet. Of iets rustigs gaan doén. Naaien, met stofjes die al geknipt waren. Dat leek me niet zo vermoeiend. En zo rolde dit shortje onder de naaimachine uit. En ik ... ik kon weer lachen.





woensdag 2 april 2014

Drie kwart



Vandaag heb ik - vind ik zelf - een stap in de goede richting gezet. Met mijn gitaar trok ik naar een plaatselijke muziekhandel, en liet ik me onderdompelen in de wereld van boxen, mengpaneeltjes, interfaces en zangmicro's. Doel: beter leren zingen met versterking, opnames maken, zangstemmen en instrumenten toevoegen aan mijn eeuwenoude zelfde liedjes, heel veel oefenen en experimenteren. Maar ook: nieuwe muziek ontdekken (https://www.youtube.com/watch?v=NCjMMTft_cM: een aanrader!) en leren spelen. Ik schafte me dan ook meteen het ultieme akkoordenboekje aan, zodat ik eens zijspoortjes op kan gaan, en nieuwe klanken leer kennen.
Music Maestro!


dinsdag 1 april 2014

Half

Ken je ze ook, die mensen die erin slagen om dingen af te werken? Om ergens volledig voor te gaan? Om iets te willen en dat dan ook gewoon te doén? Nee, niet gewoon doen. Ze gaan ermee tot het einde. Tot het helemaal af is. Ik ben jaloers op hen. Stikjaloers zelfs. Ik kan dat niet, en het frustreert me mateloos. Ik ben maar half. Ik ruim half op, ik eet half-gezond, ik naai half(slachtig), ik speel half muziek. Ik heb nochtans massa's ideeën. Ik loop er zelfs vaak van over. Dan begin ik met iets, redelijk enthousiast,  en laat het vervolgens liggen om het maanden later weer even op te pikken. Ik heb niet het doorzettingsvermogen of de ijver om iets helemaal af te werken. En zo komt het dus dat het huis nooit opgeruimd raakt. En dat mijn naaiwerkjes nog steeds even eenvoudig zijn (als ze al af geraken). En dat ik nog steeds dezelfde liedjes speel als tien jaar geleden. En dat de verfpotten, die ik zou sorteren, al twee maanden de hele garage inpalmen. En dat ik overal single-socks vind, in wasmanden die half-opgeplooid en opgeruimd zijn. En zo komt het ook dat onze gang nog steeds niet is zoals ik wil, maar dat de verschillende pronkkastjes, - rekjes en ideeën wel hier en daar in huis liggen te wachten tot ze de gang mogen versieren. 
Alleen snoepen doe ik heel (goed).  
En dan heeft het allemaal niet eens met het ziek-zijn te maken. Een tijdlang heb ik het daar wel op kunnen steken, maar nu ik beter te been ben, kan dat niet meer. En dan word ik met mezelf geconfronteerd. Dan word ik boos. Ja, zelfs verdrietig. En dan ga ik weer iets anders half doen. 







(nog zo'n idee dat half-afgewerkt in mijn knutselkamer ligt te wachten)