zondag 18 januari 2015

Suikervrije Lion-achtige repen

De komende week zal een en ander in het teken staan van de verjaardag van manlief. Niet dat wij dat altijd uitgebreid vieren. Ik kan namelijk niet organiseren (echt niet), en verrassingsfeestjes of uitjes plannen, moet ik zelfs niet eens proberen. Ik verdwaal in een doolhof van regelingen. En als ik dan toch een zeldzame keer in slaag, verklap ik de verrassing elke keer weer. Maar ik kan wel andere leuke dingen doen. Een picknick maken voor ons drietjes, bijvoorbeeld. Hapjes uitproberen voor het grote feest (manlief viert een rond getal dit jaar). Of traktaties testen voor de collega's. Voor dit laatste probeerde ik gluten- en suikervrij chocoladerepen (type 'Lion') van 'Focus on foodies'


Wat een hit zeg! Manlief was verkocht en ik ook. Dat er niets meer over is na 3 dagen, zegt voldoende.  Deze maken we dus zeker opnieuw voor de werkmakkers. Je hebt er nauwelijks iets voor nodig:

Voor de vulling:
- 60 gram gepofte quinoa (bij gebrek aan quinoa, gebruikte ik gepofte volle rijst)
- 15 medjool dadels, ontpit

Voor het chocolade-omhulsel:
- 50 gram kokosolie
- 4 eetlepels (puur) cacaopoeder
- 2 theelepels vanille-extract, of iets anders om de chocolade wat te verzachten van smaak - ik gebruikte een scheutje agavesiroop. 

De bereiding is poepsimpel: 
- Doe de gepofte quinoa/rijst met de dadels in de keukenmachine, en maal tot de dadels fijn gesneden zijn. Kneed het mengsel in een kommetje.
- Bekleed een rechthoekige schaal met bakpapier, en druk het mengsel er stevig in aan.
- Maak de chocoladetopping door de kokosolie au-bain-marie te smelten. Voeg het cacaopoeder en de agavesiroop/het vanille-extract al roerend toe.
- Bedek het dadelmengsel met een dun laagje van de chocoladetopping.
- Laat afkoelen. 
- Snijd in repen/brokken en verpak eventueel individueel in bakpapier. 
- Bewaar de repen (als het lukt) in de koelkast. 

Smakelijk!

maandag 12 januari 2015

Lang vervlogen tijden

Wat een vreemd gevoel als je net hebt afgesproken met je oude busmaatje, en je beseft dat het meer dan 16 jaar geleden is dat je elkaar nog zag! Meer dan 16 jaar! Ik durf het haast niet denken. Dat ik oud ben geworden. Want in een andere context kan ik alleen maar denken dat ik veel te jong ben, en misschien nooit (echt) oud word.
Spreken over oude schoolvriendinnen, dat deden onze ouders. Toen zij al oud waren, en het hadden over lang vervlogen tijden. Over die tijden zullen wij binnenkort ook spreken. Nog vreemder trouwens dat we toen helemaal niet zo close waren als we - denk ik nu - hadden kunnen zijn. Omdat we toen nog niet zoveel durfden vertellen - of veel te veel voelden en te weinig wisten. En omdat het not-done was om anders dan vrolijk te zijn op de bus. En omdat we nu eenmaal op een school zaten vol kinderen van goede, gelukkige en beschermde komaf. Of dat dachten we toch. 
Allemaal meisjes met grijze plooirokjes. 


kerst cadeau hermione harry potter schooluniform granger grijs geplooide rok wol
Deze, maar donkerder en een dikkere, niet zo soepele stof. 
En nee, helemaal niet sexy. (Al dacht de enige jongen die ons in het zesde middelbaar vervoegde daar blijkbaar anders over -  hoorde ik later).  Er zat een te groot 'bovenstuk' aan (krijg je geen leuke t-shirts mee gecombineerd), en de lengte moest minstens tot op de knie. Na school werd de rok dus onmiddellijk opgerold, voor een iets minder bomma-achtige look. De rok was van wol, met zo'n typische plak-voering. In die tijd had je dan de lijnbussen met oranje plastieken bekleding, waar je benen in de zomer aan bleven kleven. Jakkes! In de winter was de rok te koud, maar het alternatief (een grijze wollen broodzak-broek) was voor mij geen optie. Ik deed dan maar twee kousenbroeken over elkaar aan. Of - oh god!-  een wielerbroekje over mijn kousenbroek. 
Deze en andere herinneringen zullen binnenkort vast wel de revue passeren. En wie er nog in de bus zat. En hoe het hen nu vergaat. En wat er in die 16 en meer jaren later allemaal gebeurde. Misschien moet ik eindelijk eens grasduinen in de dozen foto's die we vonden in het huis van mama. 
Ik kan alleen maar besluiten dat ik ouder worden heerlijk vind.

vrijdag 9 januari 2015

Recy-kleren

Ging ik maar eens ooit écht aan het naaien...
Ik heb heel wat oude kledingstukken en stofjes liggen, die in een of ander nieuw, modieus of beter passend model kunnen omgetoverd worden. Of iets voor Hummeltje, die in een oogwenk overal is uitgegroeid. Inspiratie heb ik zoals vaak te over, zeker nu ik met nieuwjaar het boek 'Art d' Eco' (van Kelly Eeckhaut) kreeg. Een fantastisch boek, dat als een bijbel op de zetel ligt (bij gebrek aan salontafel). 



Het boek inspireerde me om ook op het net recyclage-blogs te zoeken. De vele omgetoverde bloemenjurkjes van Cleo vind ik fantastisch! En dat was nog maar de eerste website die op mijn pad kwam. Maar het lijkt toch stiekem altijd veel werk. Prutswerk, en daar hou ik niet van. Ook moet je handig zijn in het bepalen van je eigen maten. Zelf patroontjes tekenen, om het nieuwe model te doen kloppen. En laat ik dat nu toch wel wat haten, die patroontjes overtekenen en knippen uit stof.   Nu ja, eens je je persoonlijke patronen hebt, kan je die wel enige tijd behouden. Dat is heel wat anders met kinderkleding - een van de redenen waarom ik zo weinig maak voor de kleine man.

Zijn hier recy-kleer-experten, die me op weg kunnen helpen? Eenvoudige tips om even eenvoudig te beginnen? Een projectje dat veel slaagkans heeft, waardoor ik zin krijg in meer?
Ik hoor het heel graag.  Want nu ik al meer routine heb in mijn nieuwe eenvoudigere kookstijl, zou ik ook graag stappen zetten in het consuminderen door te recy-kleren.  Ik ben op zoek naar die eerste succeservaring die me op weg zet naar meer. Anyone? 

zondag 4 januari 2015

winterwandeling

Als het niet regent en niet te guur is, wandelen wij graag. Maar het gebeurt veel te weinig. 
Hummeltje vindt er niets aan, tenzij hij lekker dicht tegen paps aan kan staan, op zijn voetsteunen. Wie zou dat niet willen?  Maar Hummeltje wordt groot, en de plaats op de voetsteunen is beperkt. Tijd dus om zijn benen te trainen. Gelukkig lag er ijs op de plassen langs de weg. IJs dat je stuk kan stampen. Dat glinstert in de zon. Dat water wordt in je handen.  En zo wandelde hij helemaal zelf tot aan het eindstation. Terwijl ik genoot van de glinsterende zon op de straat. Van vreemde gordijntjes. Van de zeldzame dromerige blik van mijn kleine man.  
Dan zeggen wij dat we dat vaker moeten doen. En dan nippen we nog eens van ons theetje of bier.