ikje

Pfff ... wat een teleurstelling vandaag.

Ik was ooit advocaat (jeugdrecht/familierecht) en ik was/ben een kind van gescheiden ouders. Inclusief getouwtrek, loyauteitsconflicten (zo heet dat, weet ik nu), mama die geen goed woord over papa zeggen of horen kon, kinderen die dat niet konden begrijpen, ... Het heeft geduurd tot midden vorig jaar, die strijd ...

Vandaag mocht ik naar een juridische studiedag, over afstammingsrecht, mee-ouderschap, en de rollen van ouders en anderen in een echtscheidingsprocedure. Lang geleden dat ik nog eens tussen zoveel juristen/advocaten zat. Even dacht ik dat ik het heel erg miste. Die juridische redeneringen, het studiewerk ... ik hou er nog steeds van. Maar er kwam een ommekeer, waardoor ik me weer herinnerde waarom ik ermee gestopt ben. Opmerkelijk, dacht ik eerst. De moderator had een kinderpsychiater uitgenodigd om een studie voor te stellen over kinderen in een echtscheiding. Van heel jong tot ouder. Wat kan hen veiligheid bieden en de gevolgen van de scheiding beperken?  Ze wond er geen doekjes om: kinderen lijden onder getouwtrek, tot lang in de volwassenheid. Problemen die volgen zijn legio, risico's zijn groot. Details, voorbeelden, verhalen van kinderen zelf ... onthutsend soms, en jammer genoeg bijzonder herkenbaar. Maar dat was niets. Erger was het gestommel in de zaal, de kritische opmerkingen, de blikken, de zuchten van al die advocaten. Het bijna uitlachen van de kinderpsychiater. Het zelfs niet willen horen van wat ze te vertellen had (want niet in de praktijk te brengen). Het ging ook over heel jonge kindjes, tussen 6 en 12 maanden oud, dé leeftijd waarop hechting kan groeien. Of niet kan groeien. En hoe belangrijk hechting is. En wat de gevolgen zijn als kindjes niet hechten. Ik dacht meteen aan ons hummeltje, die sinds hij 8 maanden oud was, in een tehuis woonde ... Zo'n jonge kindjes kunnen niet zomaar een weekje hier, een weekje daar. Of nooit meer hier of nooit meer daar. Of nu eens hier, dan eens daar. Moeilijk in de praktijk ... maar ja ... een inspanning, voor die paar moeilijke jaren, kan het?   Voor al die jaren in het leven van het kind dat het leven aangenamer kan zijn, veilig kan zijn. Het wil maar niet doordringen... Men wil het precies niet horen. 

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARCHHHH!!!  Ik word hier zo verdrietig en boos van. Voor hummeltje, voor zovele andere hummeltjes, en een heel klein beetje voor mijn kleine ikje... 

kerstkriebels

Vandaag had ik kerstkriebels. Gelukkig maar, want ik had er speciaal een dagje vrij voor genomen. Een nieuwe kerstboom, voor het eerst een stalletje en tonnen goesting om eens iets anders te doen. Dat waren de ingrediënten. Moeilijkste van de dag was een plaats vinden voor de piano. Uiteindelijk is ie in de speelhoek van Hummeltje beland. Je kan niet jong genoeg beginnen, toch? 

Ik heb vandaag ook nog een nieuwe zonde ontdekt. In denaldi. Man man man. Ferrero-rocher achtige dingetjes, maar dan niet  individueel verpakt. Dus nog moeilijker om vanaf te blijven. 't Was voor ons bezoek voor morgen bedoeld, maar de hoeveelheid is nog nauwelijks het aanbieden waard. Ik was nochtans weer eens aan een gezondere tijd begonnen. Maar ach, het was allemaal zo gezellig ...

Nu wacht ik nog op enkele schotels  en op  kandelaartjes om erop te zetten (besteld bij Deens.nl en Zalando. Een aantal kandelaars "maakte" ik intussen zelf. Met een glazen potje en decoratie tape, meer moet dat niet zijn).  En dan mag de cadeauhoek aangroeien. Liefst met zelfgemaakte dingetjes, maar dat is voor later. Daar ben ik vandaag niet meer toe gekomen. 

In beelden geeft dat het volgende:

 (stonden er in Bethlehem Dennebomen? Nee toch.)

(de muur achter de haard moet nog geverfd worden, maar dat hadden jullie wel door)

Sint en Piet

Er staat een bord met een suikerklontje, er liggen tekeningen, en er staat een glaasje baileys voor zwarte piet. De plaatselijke huispiet schijnt dat lekker te vinden. Hij heeft trouwens behoorlijk veel werk gehad. Kinderspeelgoed is toch niet altijd dat. Het moet veilig zijn, met verzonken schroeven en dat soort dingen, en liefst ook een 'makkelijk' bouwpakket. Een groot deel van de bevolking kan schijnbaar niet overweg met een schroevendraaier, en dan steken ze er van die vreemde ikea-achtige bouten bij,  maar dat werkt voor geen meter! Dat ding blijft niet in de gaatjes steken! Enfin, zwarte piet is daar voor opgeleid, maar toch... Het zou een keukentje moeten worden, dat hebben we toch gevraagd, maar ik hoop dat het niet te klein is uitgevallen. We hadden eerst het typische ikea keukentje op het oog, maar er kwam een ander in beeld. En nu lijkt het erg laag. Benieuwd wat hummeltje ervan vindt. Hij is keurder van dienst morgenvroeg. De cd met sinterklaasliedjes ligt klaar (draait nu al twee weken elke dag in de auto, dus we kennen de 22 liedjes al vanbuiten), en verder doen Sint en Piet de rest. Vorig jaar begreep hummeltje er niets van (uiteraard, hij was nog oh zo klein), maar dit jaar is hij al mee in het verhaal. Dat wordt dus genieten morgen!

Maar eerst gaan slapen, want Sint en Piet komen niet als je niet slaapt ... 

Verlengd weekend zonder plannen

Zomaar vijf dagen thuis zonder wilde plannen. Dan doet een mens eens wat:

Ik wilde een gsm tasje maken, maar dat mislukte. Het werd dan een potpourri-zakje voor mijn jarige schoonmama. 

Een jaar na datum volgde ik eindelijk naailes twee voor mijn naaimachine.  Daarna wist ik hoe ik met tricot aan de slag kon.  Min of meer. Ik maakte voor hummeltje een truitje van een oude trui van paps. (de enveloppemouwtjes zijn nog niet helemaal gelijk, maar dat zie je niet omdat hummeltje toch nooit stilstaat :-))

Verder knutselde ik nog een zwemtas in elkaar voor een kersverse grote zus in onze vriendenkring.  (met de hulp van http://startenstik.blogspot.be/p/tutorials.html, die haar inspiratie haalde bij bij Noodle head). De stofjes vond ik op de markt in Valkenswaard en op de zolder.  Nu nog leren hoe ik de touwtjes correct moet inrijgen. Het ding ging namelijk niet langs twee kanten dicht.

We lieten een vitrinekast en een tv-kast maken. (oké, hier ging wat langere tijd over heen dan een verlengd weekend)

We pasten onze living aan onze nieuwe kasten aan. Tafel werd 180° gedraaid. We vonden het vreemd dat we de tafel ooit anders hadden gezet. Handige schoonbroer draaide onze lampen mee, want anders was het natuurlijk een vreemd zicht. 

Zo opgeruimd is het overigens maar zelden, en altijd na 20u30 's avonds. Doorgaans ziet onze living er overal zo uit:

Ik kreeg van mijn nichtje de heerlijke muziek van Amélie Poulin in leen, en oefende, en oefende, en oefende op de piano

Ik prulde ook nog wat aan onze foto's en kwam dit exemplaar tegen: een verdwaalde klaproos in Nieuwpoort, ergens deze zomer. Schoonheid waar je het niet verwacht. 

Verder hebben we met hummeltje ook gekleurd ("kleuurrrréén"; hij zegt dit echt op zijn frans) en geverfd ("veven") en muziek gemaakt ("iekiek"). Hij speelt voortreffelijk mondharmonica en tamboerijn. Beeldmateriaal is in productie en volgt. 't Is maar dat jullie nog eens komen piepen :-) 

Nieuwjaarslijstje

Omdat ik dikwijls ideeën heb, maar ze bij de opmaak van het lijstje weer vergeet, begin ik er dit jaar wat vroeger aan. Het nieuwjaarslijstje. Ik zet er meer op dan op één feestdag wensbaar is. Ik verjaar namelijk ook binnenkort, en manlief leest mijn blog.

Wat ik nog leuk zou vinden:

- bijna alles van www.plint.nl. (ik wil natuurlijk niet alles hebben, dat spreekt voor zich, maar de waterfles met gedicht en ooit een gedichtenposter voor op hummeltje zijn kamer, zou ik heel prettig vinden. En de kaartenbundel om anderen blij te kunnen maken).

- het voorleesboek van Jip en Janneke. Met harde kaft, dat kan je zo gezellig op je schoot leggen.

- een handige kamerjas die er niet te slonzig uitziet en waarmee je op zondag, als men vroeg aanbelt, de deur kan opendoen. Dus badstof is uitgeloten en ook satijn vind ik niet ideaal. Gewoon lichte katoen. Ik heb er ooit eentje gezien op de h&m - site, maar dat is alweer even geleden. 

- oude truien, gordijnen, hemden en andere stoffen waarmee ik aan de slag kan.

- een leesboek is altijd leuk. Ik ben een voor-het-slapen-gaan-lezer. Tot mijn ogen letterlijk dichtvallen. Maar ik vergeet altijd titels te noteren. Ik hou van vele soorten boeken. Als het maar vlot leest en toch enigszins literair verantwoord is. 

- het naaiboek 'zo geknipt'.  

- ik zag ooit een prachtige ketting op rewinddesign.be. Veel te duur, maar oh zo mooi! Vandaag staat ie niet meer op de site. Dus eigenlijk kan ik deze weer schrappen.

- een nieuwjaarsfeest met oma, zoals elk jaar. Het gaat niet zo goed met haar, en ik hoop echt echt echt dat we nog samen met haar mogen vieren. Liefst thuis en niet in een verzorgingsoord.

Aan de Sint vragen we voor hummeltje:

- een kleurrijk stempelset.

- een peuterschaartje.

- een keukentje.

Ben ik materialistisch omdat ik dit zo neerschrijf? Mmm ... misschien toch wel. En toch wil ik vooral gewone dagelijkse gezelligheid, maar die vind ik in deze dingen terug. En ik hou wel van mooie spullen en dat de dingen bij elkaar passen. 

Dit is liefde

Mama van hummeltje is hier geweest. We hadden afgesproken om voor haar activiteiten te voorzien die ze samen met hem kan ondernemen. Ik had klei klaargezet, die al veel te lang ongebruikt in de kast staat. Wat was dat een hit! Mama blijkt creatief talent te hebben, en toverde de leukste vormen uit de klei. Hummeltje (die geen zittend gat heeft) bleef meer dan een uur geboeid met haar knutselen. Mama bloeide helemaal open, zo blij dat ze haar talent kon laten zien. Zij genoot.  Wij genoten. Hummeltje nog het meest. Hij vraagt nu al terug om met mama te 'kleeeeurrrren'. En aan het einde van het bezoekmoment kreeg ik een hartje in klei. Door mama en hummeltje gemaakt. Is dat niet prachtig?

Hummeltje goes seventies

Voor de doop van twee nichtjes mocht het wat meer zijn. Een broekje met iets meer poespas. Twee zakjes (weliswaar dichtgestikt, omdat ik de afwerking niet helemaal goed vond) en een aanpasbare elastiek achteraan. 

Broekje zonder poespas

Dit moet zowat het makkelijkste broekje in tutorial-land zijn (en goed uitgelegd, zie http://www.danamadeit.com/2008/07/tutorial-and-pattern-kid-pants-the-basic-pants.html), en wellicht daarom is het gelukt. Het geeft me zin om verder te gaan.

happy housewife

Wij hebben vakantie gehad de voorbije week, zomaar in het pas begonnen school-/werkjaar, en zonder speciale plannen. Heerlijk. Ik kon alles doen waar ik anders geen tijd voor heb. Nu ja, tussen het huishouden door, want dat doe je dan meer dan anders.  Ik heb wat afwisselender gekookt, met dank aan http://photo-copy-ann.blogspot.be/ voor de goede inspiratie. En met dank aan mijn nieuwe kruidentuin, die door hummeltje van meer dan voldoende water wordt voorzien...

Naaien kon weer (eindelijk een luiertasje kunnen afwerken)

(body'tje volgens het geboortekaartje)

en knutselen met flockfolie

                                                 (voor het broertje van hummeltje)

en gewoon op de grond gaan zitten spelen met hummeltje, 's morgen met zijn allen naar de bakker wandelen en zomaar naar een fantastische speeltuin gaan waar hummeltje zich meer dan ooit heeft uitgeleefd. Zoveel fun voor kleintjes met snelle benen! Door de houten verbindingspaadjes kan ook manlief, die een rolstoel gebruikt, meespelen met hummeltje. En er is een heel verzorgde kinderboerderij aan verbonden (of omgekeerd). Hier komen we nog!

Ik heb de naai- en knutselmicrobe nu weer helemaal te pakken (wat gek klinkt, want ik ben  maar de meest beginnende beginner). De uitgeknipte lappen stof voor een 'basic kid pants' liggen wel eindelijk voor mijn neus te pronken. 

Ik hoop dat ik dit elan kan verderzetten. Misschien niet meteen, want er ligt nog dringender werk op me te wachten. Maar toch liefst snel. Wat staat op mijn wanted-lijst: 

• broekje (startklaar)
• 1+1 = 1 - t-shirt (een nipt passend t-shirt met korte mouwen, en een te klein t-shirt met     lange mouwen worden er één met lange mouwen - nog vast te naaien, voorbereiding is klaar)
• een nieuw t-shirt met lange mouwen en boord (help!)
• een jacob-broek (zie http://www.zonen09.com/#!zonenpatronen).  Deze broek vind ik ongelooflijk mooi, en perfect voor hummeltje, maar lijkt me oh zo moeilijk). 

Hier ga ik veel vertoeven komende tijd:

Naast naaien wachten ook nog de volgende projectjes:

• oud trouwservies van mijn ouders van een sjabloon voorzien. Ik vind het witte porselein zo ongezellig.
• (omdat het moet) tuinhuis opnieuw verven. (had eigenlijk moeten gebeurd zijn, maar niet mijn favoriet).
• kasten leegmaken en als de nieuwe kasten er zijn (midden oktober - jippie!) deze inladen (lees: opbergdozen kopen en vullen, decoratie uitzoeken, servies uitstallen in de vitrinekast). Love it!
• bekvam-trapje van ikea verven. Dit is wat dringender geworden omdat de koeken naar een kast hoger verplaatst zijn, wegens grijpgrage handjes van hummeltje.

Mij vervelen? Kan niet deze herfst en winter. 

vakantie in het kwadraat

Hadden we het in onze vakantieweek in juli niet echt getroffen met het weer, dan hebben we het nu dubbel en dik teruggekregen. Twee weken geleden een weekendje Amsterdam bezocht in het beste citytripweer (beetje zon, beetje wolken, klein buitje maar). Hummeltje kon lekker bij ons thuis blijven met de opa (en allerlei dingen doen die grootouders doen met kleinkinderen), en wij konden even helemaal ontspannen. Dat de gay  parade net dat weekend plaatsvond, bleek uiteindelijk nog een extra sfeerbrenger. 

En deze week mochten wij, samen met een engeltjehummeltje, naar zee. Wet telden maar twee moeilijke momenten (en dan nog met geldige reden die wij niet meteen begrepen) en voor de rest had ik twee heerlijke ventjes aan mijn zijde. Zon (net genoeg), zee, strand, wandelingen en een stralend peutertje op ontdekking. Moet het gezegd dat ik heb genoten? De foto's tonen het niet meteen, maar hummeltje was zonder twijfel de actiefste peuter die ik heb gezien. Hij heeft ontelbare keren de golven achterna gerend. In de zee, uit de zee, in de zee, uit de zee, en nog eens. Hij heeft de zee ondersteboven gekeerd: Op zijn poep, op zijn buik, op zijn beentjes en met zijn handen. Zo'n kleintje leert je weer genieten. Het plaatje klopt. 

(Amsterdam)

twee jaar en een beetje

en alle clichés op een rij. Testen, zijn wil doordrijven, niet goed eten (of enkel eten wat hij wil), als een kip zonder kop rondlopen, blijven gaan, je uitlachen zelfs, enzovoort enzovoort. Maar niet altijd. Soms is hij rustig en speelt hij heel mooi, vooral als hij buiten mag. Meestal als andere mensen hier zijn, dan is hij een schatje. Makkelijk, dat wel. Maar niemand begrijpt waarom ik toch zo moe kan zijn, en hem gewoon eens een paar dagen zou willen veranderen in een muurbloempje. 

in de pan

Ik heb, denk ik,  nog nooit iets over (de inhoud van) potten en pannen gepost. Niet zo gek als je weet dat het al te vaak snel moet gaan, en ik als kok niet zo creatief ben. Af en toe probeer ik eens wat. Eenvoudig en snel, dat zijn doorgaans de succesingrediënten. 

Ik ben ook helemaal geen vleeseter, maar het volgende vind ik toch een topper en durf ik te delen:  kip met ajuin (het recept zegt 1, maar ik ben fan en doe dit maal 4), in een saus van soyasaus (2 el), honing (3 el) en gember (2 cm, geraspt). Normaal moet de kip gemarineerd worden in het mengsel,  in sesamzaadjes gedoopt en dan gebakken. Zoals ik al zei, heb ik meestal tijdgebrek (en ook geen geduld), dus ik laat gewoon alles sudderen in eenzelfde stoofpot. (Ook omdat ik net een nieuwe nep-Creuset heb gekocht - zie hier).  Eerst braad ik de kip aan met de ajuin in wat olijfolie. En daarna mag de rest erbij.  Dan krijg je een heerlijk sappig gerecht met zachte pit. Met kippenbilletjes en - vleugels is het het lekkerst (dat wordt héérlijk mals), maar als het snel moet gaan, kan een kippenfilet ook. Lekker met rijst of pasta. (misschien ook met aardappelen; dat heb ik zelf nog niet geprobeerd). 

Ik heb ook nog een toevallig ontstane variatie van gewone boerenkost, dat ik eigenlijk gewoon wil plaatsen omdat ik er een foto van heb: Deense aardappeltjes en vooraf gefrituurde seitanblokjes. De Deense aardappelen maak je met nieuwe aardappelen, erwten, ajuin, azijn en suiker. De hoeveelheden ben ik kwijtgeraakt, maar ik herinner me wel dat ik wat teveel azijn had gebruikt. De seitanblokjes voeg je op het einde toe om nog even aan te bakken.'t Is maar heel gewoontjes, en toch net een beetje anders. 

Ik ben ook wat meer aan't koken met (voor mij) nog onbekende (vaak ook biologische) producten en onze nieuwe verse kruiden. (Maar daarover later meer; de tweejarige 'plicht' roept).

Oogst nr. 1

Ik voel me een tiener met een knutselclubje. Alleen ben ik al de 30 gepasseerd. Maar kijk: we hebben een eerste oogst en zijn er trots op! Even het pad van het naaien verlaten (jaja, ik was eraan begonnen!) en de makkelijkere weg opgegaan van de flockfolie. De sjabloontjes kunnen we volgende keer meteen gebruiken voor de kaartjesmaakavond. Een vriendin wilde net als ik aan het knutselen gaan, maar raakte ook niet aan de gang. Dus nu komen we samen om van alles en nog wat te proberen. Staan op het menu: flockfoliecadeautjes (t-shirts, turnzakjes, luiertasjes, ...), naaiwerk (ook zakjes e.d.), kaartjes maken, meubels pimpen en wie weet wat nog allemaal. Maar dus hier de eerste oogst:

Broertjes

Wij hebben een heel groot voorrecht. Wij mogen de band zien groeien tussen twee broertjes, die nooit samen werden opgevoed. Twee broertjes die elkaar leerden kennen toen ze elk al onder de vleugels woonden van hun pleeggezinnen. Wij mogen zien hoe ze elkaar toch lijken te herkennen. Als ze elkaar aankijken, blijft hun blik even hangen. Alsof ze een stukje van zichzelf zien (en dat doen ze ook).  Twee broertjes die verbonden blijven door hun lieve mama (en papa, een beetje meer op de achtergrond) en door de pleeggezinnen die elkaar regelmatig zien. Wij, met hummeltje, en zij met een groot gezin en het broertje van ons mopsje. Twee broertjes. Zo gewoon, maar voor ons en vooral voor hen, zoveel meer dan dat.

What a beautiful da-a-ay

what a beautiful time. 

Niet dat het vandaag zo'n bijzondere ochtend is, maar de woorden en melodie zinderen lekker na. Gaan, was het. Luisteren, dansen en genieten, in t-shirt zonder mouwen. Om maar te zeggen dat het een prachtige zomeravond was. De Levellers. Daar kan je toch niet anders dan vrolijk van worden?  En nu ik er toch bij stilsta (dat zou ik wat vaker moeten doen), het is wel degelijk een mooie ochtend. Vooral omdat we ons gisterenavond ook lekker hebben ontspannen. Letterlijk 'lekker', want we zijn uit gaan eten. Uitgebreid (lees: een viergangenmenu). Samen met mijn nichtje en haar vriend, die met hun baby-tweeling maar al te graag eens mee ertussen uit wilden knijpen. En mooie ochtend ook, omdat hummeltje lief in bloot bovenlijf naast me zit met een kommetje muesly, en vooral met een brede glimlach. Hij wordt groot. Heeft al lange slanke beentjes en is dus bijna geen peuter meer. Binnenkort post ik nog eens wat fotootjes, zij het altijd een beetje onherkenbaar. Iets anders mag niet, en eigenlijk ben ik daar niet eens rouwig om. Veel te kwetsbaar.

Michel Wuyts in de living

Michel Wuyts in onze living. Ikzelf (zonet) met de breinaalden onder de arm. En dan denk ik aan haar. Bomma. Die zondagen dat ze bij ons thuis was. Wij waren niet zo erg bezig met sport (behalve ikzelf en de voetbalcompetities), maar als zij er was, was Michel Wuyts er ook. Niet dat ze de koers zo spannend vond. Nee, ze wou vooral de landschappen zien. En de mooie mannen ook. Dat gaf ze zelf, op haar negentigste, nog toe. Zou zij nu ook meekijken? Zou mama daarboven nu ook een beetje geïrriteerd achter haar strijkplank staan? Geïrriteerd omdat het met bomma in huis niet allemaal even snel kon gaan als anders? Zouden ze elkaar daarboven nog teruggevonden hebben? En zou bompa daar ook zijn? Hij zou even oud als mama zijn. Een gek idee.  Ik vraag het me soms af, terwijl ik niet geloof in een leven na dit. Maar de herinneringen zijn mooi. Dank je, Michel Wuyts.

zoveel meer dan ikea

Gisteren hebben we nog eens lekker lang rondgesnuffeld in de Ikea. Efficiënt, met een maandenlang opgebouwd lijstje in de hand. Vooral spullement om op te ruimen. Het speelgoed van hummeltje zit nu in een trofast kastje met verschillende kleine schuifven. Hij kreeg ook een eigen gele stoel, zodat hij nu zittend aan een mini bureau kan tekenen en spelen. En het werkt! Hij speelt op dit moment met blokjes uit de trofast kast, waar hij voordien niet naar omkeek. Mams kreeg glazen potten om pasta in te bewaren. Zo wordt iets nuttig ook een beetje decoratief, en is er meer plaats in de voorraadkast. Ik kocht ook (eindelijk) een volledig nieuwe pottenset, mét een veel te zware stoofpot, dus hier zal gekookt worden deze zomer. Naar de ikea gaan, is zoveel meer dan winkelen. Het is uitzoeken, opbouwen, verven, behangen, en een deel van het huis opnieuw decoreren. Het bekvam trapje krijgt een grijze kleur, met één trede in het groen. En als ik dan toch bezig ben met verven, gaan meteen de oude kast die ik ooit op straat vond, en de bijzettafeltjes van mama een likje verf krijgen. En om geen ikeahuis te krijgen (want dat wil ik dan ook weer helemaal niet) zoek ik nog naar originele spulletjes om onze nieuwe vestiairekast een creatief tintje te geven. Haakjes en sleutelopbergers en zo. En ik wil nog een krijtbordje maken met klemmen voor in de keuken, voor nuttige en minder nuttige berichtjes. Ik denk dat ik me nooit meer zal vervelen.

soms zot van A

Ken je van die 'dode' zondagen, met plots meer tijd dan verwacht, geen zin in de was en de plas, maar geen idee wat je wél kan en wil doen? Voor mij is dat sinds vandaag verleden tijd. We pakken gewoon in en karren naar Antwerpen, richting Scheldekaaien. Zijstraatje in, langs de voetgangerstunnel en dan naar rechts of links: de Kloosterstraat. Heerlijke antiekwinkels, originele decoratiezaken en nu en dan de Markt van Morgen, een markt vol zelfgemaakte spullen waar je vrolijk van wordt. Niet goed voor de portemonnee, maar dat is bijzaak. Mij vind je daar binnenkort zeker nog terug! (8 juli is de volgende Markt van Morgen).

kruispunt

Ik zie een kruispunt op mijn weg. Nieuwe wegen. Het kruispunt lag er al langer, maar ik ben er versneld naartoe gelopen. Het is gek, maar het verlies van iemand heel dichtbij, verandert je, ook al heb je altijd bij hoog en bij laag beweerd dat jij niet van je stuk te brengen zou zijn. (wat een pretentie heb ik toch gehad). Ik zie mijn prachtig gezin, tijd voor mezelf, andere prioriteiten, aan mij aangepast werk of aangepaste uren. Vooral dat laatste, want het andere zocht ik nu al op. Ik heb geprobeerd het tegen te houden. Ik ben nog zo jong om al gas terug te nemen. Maar het gaat niet om jong of niet jong zijn. Het gaat om je levensstijl. Een leven waarbij je je goed kan voelen. Ik wil meer sociaal engagement (straks een actieve ouder zijn op school, vrijwilligerswerk, koken voor vrienden, mensen uitnodigen zonder stress, enzovoort). Het was jullie al wel langer duidelijk dat ik een romantische ziel ben, en op dat vlak meer thuishoor in een ander tijdperk. En dat tijdperk maak je, volgens mij, voor een deel zelf. (voor zover het financieel haalbaar is, ik besef dat het niet zomaar allemaal kan). Ik heb ook al zolang zoveel creatieve projecten voor me liggen. Ideeën te over. Het is tijd om ze te realiseren. Ik ga dus stilaan het kruispunt oplopen, de juiste weg kiezen. Goed voorbereid (zo ben ik dan ook weer). Het voelt goed dat ik die houvast weer heb gevonden. 

Maar genoeg over mezelf.  Met ons hummeltje gaat alles prima. Hij wordt stilaan een kleutertje. (of is dat stadium nog peuter?): geen korte babyvetbeentjes meer, maar lange, smalle beentjes, een duidelijk afgetekend gezicht, kortere haren (daar zitten wij en de kapper voor iets tussen), meer en meer een jongen met wie je kan converseren. En net zoals vele tweejarigen zit hij volop in een testfase. Grenzen geven blijft hier de boodschap. Af en toe is hij nog verward, vooral wanneer de structuur wordt doorbroken (babysit, woensdagnamiddag even naar mijn papa zonder mij, ...). Dan slaapt hij onrustig, huilt hij uren aan een stuk en wil hij bij ons zijn (en stiekem ben ik dan heel verheugd dat ik hem tussen ons in bed kan leggen). Praten gaat nog niet zo goed, maar het gaat vooruit. We zijn super trots op hem.
Volgende week mogen wij het eerste verjaardagsfeestje voor hem vieren. Mama komt op de verjaardag zelf, en onze familie in het weekend. Vandaag gaan we naar de hema om versiering te kopen, de speciale taart is besteld, en de andere taarten maken zijn speeltante en ik de dag voordien. We hebben een Nijntjeboek gekocht om hem alles te leren over verjaren en kaarsjes uitblazen ('het feest van Nijntje'). Dit is genieten. 

Een verslag van de feestelijkheden, hopelijk met zonnige foto's, volgt ... 

warrig

Het is nooit meer hetzelfde. Het is een afscheid dat ik moeilijk kan plaatsen. Het is er en het is er niet. Alsof ik geen afscheid heb genomen. Alsof ik alleen af en toe een beetje afscheid moét nemen. Omdat het huis opgeruimd wordt, omdat ik haar facturen moet betalen, omdat het moederdag is, omdat ze zou verjaard zijn, omdat ze zo trots zou zijn op hummeltjes eerste woordjes, omdat ze nu zou bellen. Ik krabbel overeind, maar sta nog wat wankel. Op zich gaat het redelijk goed met me. Thuis is het heerlijk, alles is lente. 

Maar werkstress bovenop, door onbegrip van sommige collega's, maakt het moeilijk. Ik sta er niet zoals ik er zou moeten staan, en dat wordt me erg verweten. En als (te) gevoelige ziel, helpt me dat niet vooruit. Zo erg soms, dat op het werk mijn tranen me voortdurend kietelen.

Maar ik zou niet mogen klagen, dus laat ik dat verder maar niet meer doen. Alles is zo mooi hier. De tuin is groener dan ooit, lentebloemen staan voor mijn neus, en hummeltje slaapt heerlijk zacht. Hij was weer zo lief vandaag, met zijn brede glimlach en letterlijke fonkelogen. Hij groeit, in de hoogte en naar ons toe. En paps is zijn grote held. (elke donkere auto is 'paps').  Nog geen twee jaar, is hij (het duurt niet lang meer!), maar we zijn al naar zijn eerste museum geweest. (Hij breekt geen records hoor. De nichtjes die erbij waren, waren nog maar 4 maanden oud). In Mechelen is er een Nijntje tentoonstelling, met allemaal leuke doe-standjes over Nijntje. Heel leuk allemaal. Hummeltje had niet echt tijd om het grondig te bekijken (mams is ook niet zo'n grondige museumganger,  het gaat om sfeer snuiven), maar hier mocht hij gewoon lekker ongestoord rondlopen, rondneuzen, lachen, roepen, spelen, klimmen. En huilen, niet luisteren en vervelend zijn ook (ach ja, hij is nog zo klein). Moet het gezegd, het is een vreemde tijd. Opperste vreugde thuis. Riviertjes verdriet in een onderstroom.  

met naald en draad

en nog iets te weinig precisie, maar ik ben er trots op: mijn eerste kussenslopen! Eentje van een oude trui (leve de kringloopwinkel) en eentje van een zelf gekocht stofje.

En omdat ik niet graag iets weggooi, heb ik met de overschot van de oude trui nog stoelsokjes gemaakt. Eigenlijk een soort decoratie voor in de winter, maar ik kan het niet laten om het nu nog even te laten zitten.

als het even moeilijk is

dan is het tijd om te dromen. 

Geveld door zwakke longen, of gewoon een tijdje 'teveel', droom ik weg. Eindelijk tijd om mijn woontijdschriften nog eens te bekijken, om te schrijven en om te snurfen op het net naar biologische en suikervrije recepten of mooie woonblogs. Tijd om onze living opnieuw in te richten, van kast tot servies in de kast. Van muur tot kruidenpotje. De naaimachine moet ook nog van stal geraken deze dagen. Ik had duidelijk tijd nodig voor mezelf. En ik neem het ervan. Tussen het rusten door. Hopelijk kan ik snel de resultaten posten. 

lente maal twee

Wij werden vandaag getrakteerd door een uberschattig hummeltje. Alles deed ie om ons te doen smelten. Woordjes nazeggen, van broek tot sossies. Mams uitputten in de speeltuin door overal, en ik zeg overal, op te kruipen. Maar het mooist van al vandaag, was dat hummeltje keihard heeft geknuffeld. En dat deed hij tot nu toe bijna nooit. Vandaag deed hij het helemaal, met de armpjes om me heen, vastgeklamd rond mijn rug en ook héél erg lang. En intussen gaf hij lekkere zabberkusjes met een grote smak. Ik ben helemaal gesmolten.

De tijd heeft stil gestaan, sinds woensdag 4 april. Telefoon van de vriend van mama. "Je kan best al je activiteiten staken en naar hier komen."  Toen ik merkte dat mama in het ziekenhuis op een eenpersoonskamer was gelegd, wist ik hoe laat het was. Toen ik haar zag, nog meer. Op twee dagen tijd was ze onherkenbaar geworden. In een diepe coma.  Onvoorstelbaar wat er vanaf dan door je heen gaat, elke dag opnieuw. Blij dat ze er nog is. Verdrietig en boos omdat ze er nog moet zijn, met pijn en een onrustige ademhaling. Een geloop van dokter naar dokter, maar verpulverd door de behandelende arts die haar toch nog wil proberen wakker te maken. Een lichaam dat leeg is, verteerd door de chemo en de uitputting van de voorbije maanden. Mama is blijven vechten, chemo na chemo, terwijl haar lichaam het niet meer kon. Wij stelden ons al maanden de vraag of dit menswaardig was, maar ze wilde er niet van weten. Leven zou ze.  Met hummetje de wereld ontdekken. En daarvoor moest ze nog één chemo. En nog één. En nog één ... En toen begaf haar lichaam het. Mager, uitgemergeld, en net die éne complicatie teveel. 

We hebben een week bij haar gewaakt. Een week nog bij haar geweest. Een week toch een beetje afscheid genomen. 

Nu is het leven van alledag weer hernomen. Het afscheid is definitief. De leegte gaapt op de meest alledaagse momenten. Wanneer ik de telefoon wil nemen om haar iets te zeggen. Wanneer ik gerustgesteld wil worden omdat hummeltje het moeilijk heeft. Wanneer ik wil vragen of ik wel zou gaan werken, nu ik me uitgeput en moe voel, en een zware hoest me velt. Wanneer ik haar paascadeautje voor hummeltje bekijk. Een schommel. Ik durf hem nog niet op te hangen. Foto's bekijken, durf ik ook nog niet. Wenen maar heel soms. Terugkijken naar vroeger, helemaal niet. Ze was zo anders die laatste week. Zo onherkenbaar zacht. Zo moeke.

Nu valt de nacht

nu valt de nacht, zacht als de sneeuw
en alles staat stil in de kou
ik draag een ster van ver in mijn hand
ik ben onderweg naar jou.


Slaapzacht mama moeke. 

babboe

De eerste keer dat ik hem zag was ik er al verliefd op. Een winter en zomer lang heb ik van hem gedroomd. Beetje bij beetje kwam hij dichterbij. Op internet gezocht. En gevonden!  En kijk,  nu staat hij hier voor mij. Groot, nostalgisch, oergezellig. Onze bakfiets! En wat een dag om hem in te zegenen! We zijn al samen gaan winkelen (hele kartonnen melk erin, bloemen, handtas, lege flessen, rommel, allemaal geen probleem), en hebben gezellig met zijn allen de buurt verkend. Mams aan het stuur, hummeltje in de bak en paps ernaast. Dit is echt genieten. Ik kan niet wachten op onze eerste picknick. Laat de zomer maar komen.

badhanddoek wordt slab

Woeeehooeeww! Eindelijk mijn eerste naaihoopje gerealiseerd. Al twee jaar waren er plannen, ideeën en verzamelingen stof, en nu is er: een slabje! Nog erg amateuristisch en niet helemaal recht, maar wel echt. (En nee, je moet niet zoeken naar wat de tekening voorstelt. Niets dus. Ik had een banaan gehoopt, maar ach ...)  Heb ook een probeersel voor een short gemaakt. Heel snel, maar voldoende om te weten dat het met een goed patroon moet lukken. Nu wil ik velours-stof en spons-stof kopen in allerlei kleuren, en dan shortjes maken voor hummeltje. Dit is genieten! 

Een tijdje geleden voelde ik me ook al als een peuter die haar eerste tekening had gemaakt. Ook voor dit knutselwerkje lagen er al meer dan een jaar fotokadertjes, foto's en ideeën te wachten, maar nu is de fotowand bijna klaar. (Mijn deel is gedaan; ophangen laat ik aan onze klusser). Zo moet het ongeveer worden.  

Stapeltjes geluk

Hummeltje heeft een nieuw elan gevonden, weg van de kerstdrukte en de eerste verdrietjes.  Hij is zo vrolijk en zo lief, slaapt rustiger en experimenteert volop. Met torentjes (de ikea-toren lukt!), met klanken,  met klimmen en vallen, met kleurpotloodjes en met ons. Hij begint logische spelletjes te spelen; achter een tafelpoot zitten en kiekeboe doen naar links en naar rechts. Zittend in de keuken het touwtje van het optrekgordijn ver uittrekken en weer loslaten. Hij probeert zijn schoentjes zelf aan te doen, eet nu ook een potje yoghurt alleen leeg (mits de nodige opkuis nadien), en weet de snoepkast te vinden. Hij brabbelt nu ook volop. Hij converseert met zijn knuffelbeertjes, mét de juiste intonaties. Hij roept ons en betrekt ons in zijn spel. Hij knuffelt en geeft duizenden kusjes, en hij wandelt aan mijn hand. Hij kruipt in de kast en hij lacht.  En na het avondritueel wandelt hij zelf naar zijn kamer.  Elke dag zien we wel iéts nieuws en steelt hij ons hart. De allermoppigste mop van alle mopskes. 

(voor de oplettenden: 't Was de propere plooiwas) 

mamadag

Vandaag was mama op bezoek. Mama van hummeltje. Het was een tijdje geleden en ik was een beetje zenuwachtig. Voor het eerst alleen mams en mama met een vertederend wittekopje. Zonder paps en papa, en zonder de begeleidster van pleegzorg. Ons hummeltje  ('ons' klinkt bevreemdend in deze context) was in zijn nopjes (gelukkig!) en dat bleef zo. Mama had een cadeautje bij, een echte rock-gitaar op peutermaat. Helemaal passend bij het stoere ventje. Ze had het ingepakt in een papier dat ze speciaal voor haar zoontje gekozen had. Het was mooi om te zien hoe mama opengebloeid was, sinds de eerste keren dat ze hier was. En hoe ze speelde en praatte met haar zoontje. Ze hebben samen een tekening gemaakt, met de gitaar gespeeld, gegeten. Hij is in bad gegaan, en mama heeft hem in zijn bedje gelegd. Dit was écht vertederend! Zo'n middag geeft je warmte waar je nog lang mee verder kan. En mooi meegenomen is dat ik eindelijk eens een woensdagmiddag heb kunnen huishouden terwijl hummeltje wakker was. Had ik me al vaker voorgenomen, maar was nog nooit gelukt. En dus heb ik nu tijd om zelf even bij te slapen, zolang hij in dromenland vertoeft. Slaapwel!

proefwerk 2

Moeke is er weer een beetje bovenop, en heeft terug moed. Maar de onzekerheid blijft, en de angst die ermee gepaard gaat. Een opening voor een gesprek zie ik voorlopig niet. Vrijdag  moet ze op consultatie bij haar arts. Ik hoop dat we dan iets weten. Intussen ligt ook oma (langs de andere kant van de familie) in het ziekenhuis. 87 is ze, en tot voor enkele jaren een dijk van een vrouw. Dat is ze nog steeds, maar ze gaat plots heel erg achteruit. Een eerste keer in 2010 toen ze moeilijk herstelde van een hardnekkige griep. En nu, na haar verhuis uit het ouderlijke huis. Wij wonen op anderhalf uur rijden van de familie, dus een bezoekje is niet zo evident, en dat vind ik nu heel erg. Ik mis dat al enkele jaren, maar nu eens te meer. Ook al omwille van een recente heuglijke gebeurtenis in de familie (had ik dat nog niet verteld? shame on me!): ik ben meter geworden van een prachtig meisje!! Ze heeft meteen ook een al even prachtig zusje. Een tweeling dus. Ze zijn wat te vroeg geboren, dus vertoeven nog even in het ziekenhuis. Maar 't gaat super goed! Alleen, het ziekenhuis is ook nogal ver van bij ons, dus regelmatig op bezoek gaan, is ook hiervoor moeilijk. Misschien moet ik eens een ziekenhuis dagje inlassen, en hummeltje wat langer naar de onthaalmoeder brengen?

Hummeltje slaapt gelukkig weer beter. Af en toe horen we nog een krijs 's nachts, maar hij wiegt zichzelf weer in slaap. Hij is lief. Wordt echt een peutertje, en verandert bijna elke dag. En hij is een kei in het opbeuren van moeke. Fantastisch toch?

proefwerk

Het jaartje van tevree wordt op de proef gesteld, maar we laten ons niet doen. Hummeltje-lief heeft een aantal moeilijke dagen en nachten achter de rug. Uren aan een stuk huilen, onophoudelijk, en ontroostbaar. Alles geprobeerd, maar niets hielp, tot we uiteindelijk een gouden raad van het internet plukten: om de twee minuten (!) gaan kijken, een klein aaitje of zijn tut geven, en weer buiten gaan. En ja hoor, het hielp. Hopelijk werkt het vannacht ook. Volgens de dokter is het meteen een goede methode voor het geval hij zijn eerste verdriet begint te voelen en zoekt naar 'hechting'. Ik heb de voorbije dagen een immens respect ontwikkeld van mama's met huilbaby's. Hoe doen jullie dat? Iedereen raadde mij aan om hem even weg te brengen en op adem te komen (na amper enkele dagen/nachten!), maar ik kan het voorlopig niet over mijn hart krijgen. Ik zie hem al zo weinig, en wie weet heeft hij het écht even moeilijk om ons volledig te vertrouwen. Dan breng je zo'n schatje toch niet weg? Wel even in de kantlijn vermelden dat hij héél goed kan nep-huilen, met snikken, traantjes en al. We zijn dus een beetje op de hoede...

De weinige slaap bracht mijn zen-voornemens ook danig aan het wankelen, maar het was niet enkel dat. Het gaat niet goed met moeke. Ze raakt uitgeput, zit heel diep, maar blijft gaan. Ze spreekt er niet over, alles komt nog goed volgens haar. Maar ik twijfel meer en meer, al weet ik dat ik moet supporteren. Hoe lang moet je vechten? Hoeveel moet je hopen? En wat doe je aan de zijlijn?

jaartje van tevree

Ik ben een dagje thuis met ons hummeltje. Eindelijk rust. Héérlijke rust. We zijn aan een jaar begonnen met ons hart (en huis) vol van onze grootste wensen.  Dromen en hoopjes houd ik voor altijd over, maar mijn grootste (levens)wensen zijn vervuld. Ik laat dan ook al mijn wensen voor dit nieuwe jaar aan moeke. Een goede gezondheid voor haar, dat is ook onze kers op de taart.

Het dagje thuis doet me goed, want het is toch helemaal anders, kerst en nieuwjaar met pak en zak. Ons hummeltje doet dat super goed, maar ikzelf kan toch een grotere portie 'zen' gebruiken. Go with his flow. En soms mag het ook wat minder zijn. Ik heb de gewoonte om persoonlijke cadeautjes uit te zoeken, en had de voorbije jaren ook weken op voorhand een bezinningstekst voor de kerstkaartjes klaar. Dit jaar lukte dat niet. Geen tijd en geen creatieve ruimte. Zo erg zelfs, dat ik een cadeautje voor mijn oma was vergeten. Gelukkig gaat het in mijn familie om het samenzijn (en oké, ook die heerlijke kom soep en een paar pakjes). En dan kan het met wat minder.

Dat wordt meteen mijn voornemen: tijd voor gezin en familie. Verjaardagsfeestjes mét taart, knutselen, wandelen, gezelschapsspelletjes, strijken in de woonkamer, samen koken, koekjes bakken, fietstocht in de (nog aan te schaffen) bakfiets. En dan mag er al eens stof liggen, of strijk staan van de vorige wasmachines terwijl de nieuwe al staat te draaien. Meer tijd, minder zorgen. Wie doet mee?