toen, minder toen en nu

Om het jaar in schoonheid te beëindigen, heb ik oude herinneringen opgehaald. De eerste al een poosje geleden toen in Gasthuisberg mijn weg de weg kruiste van een studievriendin die al jarenlang in Canada woont. Het lijkt misschien niet de ideale ontmoetingsplaats, maar als je dan toch uren moet wachten, kan je dat beter in aangenaam gezelschap doen, toch? En we pikten zomaar even de draad op waar we hem zo'n 16 jaar geleden lieten liggen. Of waar ik hem liet liggen, om precies te zijn. Maar zij liet niet los. Intussen gaat het over huisje, tuintje, boompje en bijzondere kindjes. Maar dat we gelijkgestemd waren, bleek opnieuw al snel. Wat stom van me om destijds - in mijn getormenteerde jaren - zo'n mooie vriendschap zomaar te laten schieten. Eens zo dankbaar dus dat ik het goed mocht maken en dat het internet toch maar weer eens nuttig mag blijken.

Ook gisteren ging het jaren terug. Alweer zo'n 15 à 16 jaar, al zagen we mekaar intussen wel enkele keren. Maar de gesprekken gingen nu over de tijd van toen. En de tijd tussen toen en iets minder toen. En hoe de middelbare school toch niet geweldig veel zelfvertrouwen in me heeft losgemaakt. En hoe ik vergat te ontluiken, ook in de jaren nadien. En dat ik mag vaststellen dat het toch wel goedgekomen is, of toch redelijk goed, durf ik te zeggen. Alleen mijn poolkwaliteiten zijn die jaren allerminst verbeterd. Al een geluk dat de tijd van jongens-ermee-imponeren ver achter me ligt - godzijdank! 

Het was dus nog maar eens gezellig, maar misschien moet ik toch eens leren om uitjes niet te laat op de avond te plannen. En al zeker niet de dag voor oudjaar. Een kater zonder dat er drank aan te pas kwam, is onvermijdbaar op mijn leeftijd (oh jee! hoe slecht klinkt dit?) Of, even eerlijk, een half glaasje baileys hoorde bij de jeugdherinneringen. En écht bij de herinneringen, want de smaak kon me nauwelijks nog bekoren.

Ik maakte trouwens al een stevig voornemen: de volgende oudejaarsavond ook halen - al heb ik daar zelf niet zoveel aan te zeggen; ik ga ervoor. En als het zover komt, vier ik die overgang in Canada. Dat heb ik mijn studievriendin beloofd. We trekken een draad naar daar, en laten niet meer los. 

Gewoon gewoon

Kerst is gepasseerd, met ups en downs, maar uiteindelijk met een mooi en warm gevoel. Tussen het feesten door, genieten we nu met ons drietjes van rustig niets of weinig doen. Gewoon samen, meer moet dat niet zijn. 

Vandaag startte ik ook terug met mijn medicatie. Omdat ik de vorige weken teveel pijn had aan mijn darmen, was beslist om even te stoppen en op krachten te komen. Die kracht heb ik weer gevonden, dus mag ik nu een tweede poging ondernemen. Het is nog maar een kleine vier uur geleden dat ik de pilletjes nam, en ik ondervind al een vreemd gevoel in mijn buik en hoofd, maar ik geef het nog even het voordeel van de twijfel. Lukt dit niet, dan is het wéér een medicijn dat ik op de non-list kan plaatsen. Dan rest er mij nog één middel om uit te proberen. Ik probeer er niet teveel over na te denken, maar in deze tijd van het jaar, is dat moeilijker dan anders. Alsof alles nu 'de laatste keer' kan zijn, al heeft niemand me dat met zoveel woorden verteld.

We gaan er niet in blijven steken, en doen maar gewoon gewoon. Zodadelijk gewoon in de zetel, met een boekje in de hand. En dan gewoon een huisje bouwen met mega kartonnen duploblokken. Daarna gewone spaghetti maken en eten, en gewoon wat spelen. Gewoontjes gezellig.

Juij! Bijna kerst!

Vandaag begon de dag nog met een gespannen buik en de nodige zorgen daarover. Ook tijdens de onderzoeken was het even spannend, maar uiteindelijk konden we afkloppen op niets meer dan 'een darminfectie'. Eentje op de terugweg, gelukkig, en dus mocht ik naar huis. In de loop van de dag ontspande mijn buik en kon ik voor het eerst sinds een aantal dagen gewoon eten en (ik beken) snoepen. Héérlijk! 

Dit werd mijn eerste echte maaltijd terug. Niet meteen 'licht' te noemen, maar daar trek ik mij na het vasten heel erg niéts van aan! Risotto met venkel, versierd met een venkel-citroen-slaatje. (Naar een recept van Jamie Oliver, via Hello Fresh. (Yep, ik ging inmiddels overstag. Het spaart me zoveel energie om geen inkopen te moeten doen. Of vooral: niet zoveel in- en uittasten. Soms jammer voor de vele recepten die ik heb verzameld, dus ik wil het liever niet altijd doen.)

Ik voel me wel nog erg moe en slap. Mijn benen zijn als van een lappenpop, maar ik neem aan dat dat snel betert nu ik mijn innerlijke mens weer met lekkers en gezonds kan verzorgen. En nu heb ik ook weer zin in de eindejaarsdagen en al het over-gezellige dat daar van mij bij mag horen. 

Ik dacht trouwens dat ik de voorbije week helemaal niets had gedaan. Maar blijkbaar leidt niets doen soms toch nog tot iets...

knutselen met Hummeltje: een kerstgeschenk voor een klasvriendje.
 Iedereen knutselt voor iemand, en er wordt een echt feestje gehouden.
Het werd een kruipende kameleon, naar een idee van 'Zelfmaakideetjes'. 

Ook voor het klasgenootje: een Rudolf gemaakt van overschotjes foampapier en -bollen.
Misschien meer een mix tussen een eland, varken, beer en nog wat beesten, maar met wat verbeelding? 

'pimp-je-parkeerschijf-met-vilt'

Beetje kerst in onze gang.


en in de living:  

Ik beken: geen spoor onder de trein ... onze trein had moeite met het evenwicht ... 

Pakjes maken en geven, ik hou ervan! 

het is weer bijna kerst zeker?

Ik weet niet of je je de vorige kerstperiode nog herinnert, maar ik alleszins wel. Ik viel toen geleidelijkaan van de regen in de drop, en mocht uiteindelijk nét voor de kerstdagen het ziekenhuis verlaten. Om dan met mondmaskertje op kerstmis te vieren. 

Dit jaar gaat het zowat dezelfde kant op. Ik ben twee weken geleden gestart met nieuwe medicatie. Drie pilletjes elke dag. Het leek mee te vallen. De beloofde moeheid was er vooral 's morgens, maar dan kon ik 's avonds al eens actief zijn. Heerlijk! Ik had ook minder eetlust en mijn handen begonnen wat te branden, maar al bij al was het te doen. Maar nu dus niet meer. Stilaan nam de diarree toe. Ik kreeg een zeurende pijn in de onderbuik. En dan hevige pijnscheuten. Opeens zware diarree 's nachts, en de volgende ochtend was het om zeep. Rondstappen ging moeilijk. De zetel werd mijn biotoop met een flesje oasis in de hand (water drinken, lukte niet - nog steeds niet trouwens - op een of andere manier is die vloeistof 'dikker'). Vandaag is mijn buik opgezwollen, en mag ik ook nog eens genieten van een goede verkoudheid, en mijn gemoed staat ver onder nul. Ik sla het gezin gade, en laat alles gebeuren. Maar innerlijk ben ik boos, weemoedig, teleurgesteld en bang ook. Want wat is dit weer allemaal? En ga ik deze therapie nu ook weer niet verdragen? 

Ik heb gelukkig een super lieve prof die nu elke dag met me in verbinding staat - ja, ook in het weekend! - samen met de specialist hier in het dorp. Elke wijziging wordt opgevolgd en niets wordt aan het toeval overgelaten. Dat geeft toch ergens een vorm van rust. Als er iets moet gebeuren, zal dat ook wel gebeuren.  Maar hopelijk is het snel weer van de baan. Want ik wil cadeautjes maken. In kerstsfeer komen. Genieten van de donkere dagen met kleine lichtjes. Die mis ik nu... 

politiek en zo

Ik ben er niet zo voor om mijn politieke of sociale ideeën zomaar op het net te gooien, maar ik voel dat er meer en meer frustratie in me borrelt over wat ik in kranten lees. Steeds vaker vraag ik me af hoe ver politici van de realiteit staan. En of ze ooit wel eens denken aan de échte langetermijn. Tegelijk frustreer ik me in de dagbladen - ja, ook de 'betere'. Hoe ze met misleidende titels het denken van veel mensen in een richting sturen. De verkeerde richting, in mijn ogen. De individualistische richting. En ja, het staat dan wel in het artikel genuanceerd, soms, maar de meest beïnvloedbare mensen lezen net die niet, denk ik. Dus zijn meer en meer mensen maar half geïnformeerd.

Om maar één voorbeeldje te geven: het onderzoek dat aantoonde dat een groot percentage van de Belgische bevolking vindt dat sexuele handelingen zonder toestemming, in bepaalde omstandigheden moeten kunnen. Oké, het onderzoek is omstreden: onduidelijke vraagstelling is niet het beste uitgangspunt voor een gedegen onderzoek. En daar ging het dan ook een hele dag over. Maar heeft iémand die dag benadrukt dat het om onze hele bevolking ging? En dus niet over een welbepaalde, vaak geviseerde groep, waarvan zoveel mensen dénken dat zij een macho-moraal hanteren over deze kwesties? Het onderzoek gaat niét over hen. Zou het niet eens goed zijn ook die vaststelling eens te benadrukken? Of zels maar eens te vernoemen? Of heb ik dat gemist?

Het is maar één bedenking die ik me de laatste maanden maakte.

Of neem nog deze, om het af te leren. Het invoeren van rekeningrijden. Ja, ik kan er me iets bij voorstellen. Milieu en files en dat soort dingen. Maar hoe kan je nu zo een maatregel nog maar willen invoeren, als je niet eerst ook aan de alternatieven denkt? Openbaar vervoer? Ontsluiting van Limburg? De inkomsten van het ene kunnen toch geïnvesteerd worden in het andere? En het kan toch niet los van elkaar? Dat houdt toch helemaal geen steek? 

Het doet me meteen ook weer denken aan het M-decreet. Ook zo'n nobel doel dat zonder enige voorbereiding in een heel ander systeem werd gedeponeerd. 

Ik vraag me soms af of politici de commentaren van mensen in het veld bestuderen? Of studies uit andere landen raadplegen. En of ze dan zelf niet zien dat ze niet goed bezig zijn. Ik snap het de laatste tijd niet meer.

Dus zo af en toe, geef ik eens commentaar. Laat ik mijn mening toch eens los, en dan verbaast het me hoe weinig mensen reageren. Het laat zovelen koud. Mij ergens ook wel wat, maar toch. Je kan het maar gezegd hebben, en er moest maar een ooit iemand iets oppikken en denken 'daar kan ik wat mee'.  Ik hoop nog altijd dat het kan ...  

Computers en ik

Computers zijn me niet altijd goed gezind; ik zei het al. En het lot werkt de voorbije jaren ook niet geweldig goed mee. Ik had het dus kunnen weten. Die één vierde kans dat er géén experimentele therapie voor mij zou zijn weggelegd, is mij te beurt gevallen. Het wordt een standaard medicijn dus. Controlegroep voor de studie. Ik had het kunnen weten. 

De teleurstelling is groot. Het lege beuh-gevoel nog groter en mijn moed zit ergens onder mijn voeten. Ik heb geen zin in al de nevenwerkingen die het informatieboekje mij belooft. Moeheid zal mijn deel zijn, en laat dat nu meestal zowat mijn grootste frustratie zijn. Ik las ook wat over ontstekingen in de mond (uhuh), diarree (bekend), weinig eetlust (minder bekend; ik leef van maaltijd naar maaltijd) tot zelfs misschien haaruitval (oké, die hadden we al lang niet meer gehad...). 

Nu, ik trek me wel wat op aan de relativering van de prof. Uiteindelijk heeft de andere therapie die in de studie was voorzien ook maar een slaagkans van 7 tot 10 procent. Dat is niet veel. En het middel dat in haar bureaulade op me ligt te wachten, biedt meer perspectief. En als de pilletjes die ik nu moet nemen, teveel last geven, kan ik sneller overschakelen. Er zijn dus wel nog wat ontsnappingskanalen. En ja, wie weet werken deze pilletjes wel gewoon heel goed? Het zou gewoon maar eens kunnen ...

Maar pffff ... ik had een iets ander verjaardagscadeau in gedachte ...  

Hoop zit in één computer

Morgen begint het weer .... ik mag deelnemen aan de studie. Om negen uur start alles met een bloedname voor een laatste controle. Dan doet de computer het werk. Een loting om te zien welk medicijn ik zal krijgen. Drie kansen op vier dat het immuuntherapie is. Eén kans op vier dat het iets veel minder bijzonder is. Laten we hopen dat de computer mij beter gezind is dan een gemiddelde computer doorgaans is (maar dat ligt dan altijd aan mij, zegt manlief).

Dus ... morgen tussen 9 en 11, of doe maar 12 uur mag iedereen computervibes sturen naar die ene bijzondere computer in UZ Leuven.

leer eens wat bij - over een kip en een ei

In Hummeltje zijn klas werken kinderen aan grote projecten en mini-projectjes. Deze mogen ze zelf kiezen (of er wordt voor gestemd), en de kinderen moeten ze helemaal zelf voorstellen in de klas. Thuis wordt het samen met de ouders voorbereid. Hummeltje koos - ook helemaal zelf - voor een onderzoek naar 'hoe wordt een eitje in de kip gemaakt? '
Niet meteen een doorsnee vraag, waar ik zomaar het antwoord op weet, dus gingen wij samen op zoek op 'boogle' (zo noemt ie 'google'). En dan kom je vanalles te weten:

• in een kip zitten heel wat eierdooiers klaar. Dat is het begin van het ei.
• het duurt ongeveer 24 uur voor een eitje in de kip klaar is.
• de kip heeft maar één opening. Eitje en uitwerpselen komen dus uit hetzelfde gaatje.En toch blijft het eitje proper! 
• de kip maakt dan ook een vliesje rond het ei, voor het aan de inspanning begint om het eitje te leggen.
• dat eitje leggen gaat helemaal niet vanzelf. Geen wonder dus dat de kip nogal lawaai maakt bij het leggen. Het kost maar liefst 50 procent van haar energie.
• het maken van de schaal duurt het langst. Ongeveer 22 uur. 

Ik begin dat eerste leerjaar zelf leuker en leuker te vinden. Samen dingen leren met je hummeltje, kan dubbel verrijkend zijn!  

Maar nu het hele eitjes-maak-proces nog tekenen. Als dat maar goed komt! 


update:

nieuw traject?

Gisteren mocht ik de eerste testen ondergaan om mee te kunnen doen met de studie. Mijn hart bleek alvast prima in orde. Nu wacht ik nog de bloeduitslagen af, en ook een ogentest staat nog op het programma. De bloedtest boezemt veel angst in, omdat de tumormarkers ook weer gemeten werden, en ik ben bang dat die in deze therapievrije maanden exponentieel gestegen zouden zijn. Maar goed, laten we even focussen op het goede nieuws: harttesten geslaagd. En bij goede andere resultaten start ik komende donderdag meteen met de studie. We zijn dus bijna weer op pad. 

opsmuk

Het huis is klaar -  nog steeds!  Maar gelukkig duiken er telkens weer leuke opsmuk-uitdagingen op. Binnenkort mag er kerstversiering komen. Die wil ik graag bundelen op één enkele plaats. Het mag Scandinavisch, met die ietwat donkere, koele sfeer, maar tegelijk moet het ook heel gezellig zijn. Ik heb al wat ideetjes. Maar ik probeer de kriebels nog even in bedwang te houden. Eerst moet de Sint passeren, want stel dat hij zich voorbijgelopen voelt? 

Zaterdag zag ik gelukkig een ander idee dat meteen kon toegepast worden. Ik ontdekte het in de ... ontdekfabriek, in Eindhoven. Een paradijs voor kleine wetenschappertjes, maar helaas nog nét iets te moeilijk voor onze wijsneus. Al heeft hij zich nog best goed kunnen uitleven. En ik nadien, thuis.  Daar is het elke dag een gevecht om ervoor te zorgen dat Hummeltje zijn jas opruimt. En oké, ik begrijp het. De kapstokken hangen nét te hoog, en die extra haakjes die ik al had voorzien, blijven niet goed recht hangen. Wat een gedoe. Maar dat moet dus vanaf nu verleden tijd zijn, want wie wil er niet zo zijn jas ophangen? 

Een lichtje

Na de laatste scan zag het er (alweer) niet zo best uit. Toch verschoot ik niet - de vorige resultaten deden al vermoeden dat de gebruikte cocktail stilaan haar werking verloor. En het lijkt alsof mijn geest intussen altijd een stapje voor is. Voor de mensen rondom me, is dat niet zo. Zij kregen dus een klop... 

Maar gelukkig is er mijn prof. Ze geeft niet op. Ze blijft zoeken naar kenmerken in mijn letsels, die iets kunnen verklaren. Die kunnen aangeven waarom de chemo's maar zo'n korte tijd effect hebben. Waarom het allemaal net anders loopt dan verwacht. Zo zocht ze ook de voorbije weken. Er nu heeft ze in mijn tumor een kenmerk ontdekt, dat de weg openzet naar een nieuwe therapie. Eentje die effect zou kunnen hebben, om langere tijd alles te stabiliseren. En eentje met niet teveel bijwerkingen. Top! 

Ik ben ook kandidaat voor een studie naar het gebruik van immuuntherapie bij darmkanker. De toekomst. En volgens de prof zou het bij mij wel eens effect kunnen hebben. Maar het blijft een studie, mét de kans dat ik het product niét krijg toegediend ... Dus zelfs als ik mee doe, is de kans 1 op 4 dat ik de immuuntherapie niet krijg, maar wel een ander (minder efficiënt) product.  En als ik toch al de immuuntherapie krijg, is het nog niet zeker dat het werkt zoals gehoopt. Maar er zijn kansen. En kansen moet ik grijpen. En dat ga ik doen!

Het is nog even wachten op concrete gegevens. Op de voorbereidende testen. En op de loting...  Maar wat ik wel al weet, is dat de komende periode wellicht wat rustiger wordt. Even geen chemo. En tegelijk weer wat hoop. Dat klinkt mooi voor het eindejaar ... 

wakkere nachten

Het is niet dat ik bewust pieker. Het is niet dat ik niet moe ben. Het is een lichamelijke onrust, die wellicht door de onbewuste geest is gestuurd. Het wachten op het voorstel voor een nieuwe therapie? (De laatste chemo werkt niet meer. Mijn cellen waren weer eens te slim en hebben een ontsnappingsroute gevonden - het lijkt wel of het verstand dat vroeger in mijn hersenen zat door de tumoren wordt opgeslorpt of zo. Dan stopt het wel eens, want zo oneindig was/is dat verstand gelukkig niet :-)).

Enfin ... de nachten. Mijn voeten kruipen van links naar rechts, van boven naar onder. Benen strekken en buigen. Handen murwen zich onder mijn kussen, terug ervandaan. Tweede arm ligt altijd in de weg en nu nog meer. Mijn kussen is te warm, te koud, en weer te warm. Ik lees wat, tot mijn ogen toevallen. Leg mijn boek weg. Leg mijn hoofd neer. En lig vervolgens weer te draaien en te keren met open ogen.  Ga in de zetel in de living liggen om manlief toch wat rust te gunnen. Zet de domste dingen op, met van dat vervelend Amerikaans lawaai, en val daar van in slaap. Tot kat Dorus besluit een sprong op mijn buik te wagen of mijn nek niet meer in de plooi ligt of het Amerikaanse lawaai weer de weg naar mijn onbewuste oren heeft gevonden. Dan maar weer mijn bed in - het is dan meestal zes uur in de ochtend, om dan om half zeven - als de wekker gaat - eindelijk heerlijk te liggen slapen. En op te moeten staan. Grrr.

Zo'n nachten. 

En dan denk je, nu ik toch wakker lig, kan het niet zo'n kwaad dat zoonlief ziek is. Ik ben toch wakker, en kan dan maar beter van nut zijn. Maar élk uur, letterlijk élk uur, de emmer voor hem houden, zijn mondje proper vegen, het zweet wegwassen en wegsussen, dat kan zelfs een half wakkere ziel niet volhouden. Gelukkig was het maar één nacht van dat. Zelfs maar een halve nacht, want manlief was zo slim en attent om de zorg voor hummetje in  shiften te verzorgen die nacht. 

Het moet doorbroken worden. De cirkel. De onrust. Wat nieuws van de prof deze week kan helpen. En morgen wil ik nog eens achter de naaimachine kruipen. Nog maar eens dat voornemen. En ik ga naar mijn kinesist. Tai-chi doen. Ademhalingsoefeningen. En nog eens voelen dat ik dat gewoon veel vaker moet doen, en volhouden.

Maar nu de zetel in. Lekker knus bij Hummeltje zitten. Voor zolang mijn rusteloze ziel het dult.

(update: douche genomen, nep-snickers gemaakt, gedweild, gestofzuigd - in andere volgorde - , was geplooid, even gezeten, weer opgestaan, sapje gemaakt, boke gegeten, boek genomen, twee regels gelezen. Nu ja, zo gebeurt er toch wat vandaag.)

een echte novemberdag

Kennen jullie dat ook, zo een druilerige day-after novemberdag. Iedereen moe van een late avond - vuurfeest in hummeltjes school, met  muziek, fijn gezelschap, drank en hapjes, en (natuurlijk) veel vuur. Dé dag van het jaar voor hummeltje.

Maar vandaag dus een grijze dag, iedereen moe en vooral héél lui, geen zin om ook maar iets te ondernemen. Maar niets doen, verveelt. Wat doe je dan?  In bakken heb ik geen zin. Opeten zou ik daarentegen wél zien zitten, maar zo werkt het jammer genoeg niet. En dan alles opruimen, nee dank je.

Ergens naartoe gaan, zien mijn luie benen niet zitten. Nuttige dingen al helemaal niet, dus dat beetje administratie dat op me wacht, zal nog even moeten blijven wachten. 

Wat doen jullie op zo'n dagen?  Tips zijn welkom!

als je maar de juiste kant op kijkt ...

Het zou een levensles kunnen zijn, maar eigenlijk heb ik het gewoon over de Belgische kust. Ik vind die toch zo ongelooflijk lelijk. Maar vorig weekend herontdekte ik haar schoonheid. Je moet de juiste richting uit kijken, in het juiste seizoen gaan en leuk volk meenemen; dan valt het best mee. En het komen en gaan van wolken en zon, zorgt soms zelfs  voor iets magisch. 

In de foto's zie je de lelijkheid van de kust opduiken, haar schoonheid,  mijn lief petekindje, haar tweelingzusje, hummeltje  en de schaduw van mijn nicht.

 

K L A A R !

De voorbije weken heb ik dag in dag uit gewerkt aan kleine en grote details in ons huis. Ik heb opgeruimd, gedecoreerd, rechtgezet, georganiseerd zoals het nog in mijn hoofd zat. De grootste nog-to-do was het omvormen van babykamer tot jongenskamer, maar ik kan nu zeggen: het is klaar! Echt, klaar! Dus tijd voor de foto's.

Maar niet alleen de kinderkamer is klaar.  Nee, gewoon, het huis. Ik heb het gevoel dat ik er nu in kan zitten, kan rondkijken, en denken: het is goed zo.  Ik denk zelfs dat dit gevoel langer dan de gebruikelijke twee weken zal blijven hangen. Wat een heerlijk gevoel! Voor de foto's van dit alles,  vraag ik nog wat geduld ... Maar daarover later meer ... Aha!

Kistjes tegen de muur, gehaakte bedspreien, bruine reiskoffer: kringwinkel

Vilten muisje op onderste kist: cleo handknits in Dublin

Appellampje: kollekt (Leopoldsburg) - cadeautje van de opa

Zwarte draadrekjes: zeeman

Zwarte kapstokjes, witte muurplank: ikea

Patchwork deken op witte muurplank: gekregen van schoolvriendje - speciaal laten maken voor 'kindjes in moeilijke tijden'

Reiskoffer met stippen (memories voor later): eigenwijs (Hasselt) - cadeautje van de tante

Grijze reiskoffer (knutselwerkjes): garageverkoop

Oude houten koffer (verkleedkoffer): familiestuk van mijn papa

Tapijt: H&M home  

Retro houten kastje (voor ondergoed, sokken, pyjama's): gevonden op Marktplaats

Oude schoolplaat met eerste woordjes: gekregen van knutselvriendin

Linnenkast (gebruikt als kleerkast):  kunnen ruilen met ikeakasten 

Robotsticker (de enige wens van Hummeltje - thema 'robots') : www.wall-art.nl

Bezemsteel: gevonden in ons tuinhuis; houders zijn gordijnstanghouders van de ikea

Vlagjes: cadeautje van een vriendin en door haar zelf gemaakt 

Het uit Amerika overgewaaide gebeuren

Ik heb geen zin om het 'Halloween' te noemen, alleen al omdat ik het gebeuren echt maar niks vind. We weten niet eens waar het om draait. Maar ... Hummeltje vindt het gewéldig, en dan wil ik als vertroetelende mams wel een beetje meewerken. En aangezien tante E. werkt in Bellewaerde, paps met vrienden een tripje maakte en mijn nicht en ik het weekend aan zee zouden doorbrengen met de kindjes, kon 'Griezelen in Bellewaerde' ook wel.  Ik kon het rijmen met mijn kritische geweten, en we bezorgden Hummeltje de dag van zijn leven. En het moet gezegd; de organisatie en aankleding mochten er wezen!  Ik genoot er zelfs van. 
  

Het kinderdorp zat vol lieve kleurrijke, harige monstertjes. De attracties waren versierd en er was een vriendelijke-monstertjes-kinder-spookhuis. En hier en daar stonden zeepbelmachines. Fantastische uitvinding - het werkt altijd voor Hummeltje.

Het griezelbos was griezelig (en vooral verschietachtig), maar met de kindertattoo (die de kindjes beschermt tegen te griezelig acterende figuranten) viel het angstaanjagende karakter best mee. Hummeltje vond het vooral grappig om mams aarzelend te zien stappen en te horen krijsen bij het verschieten. De nichtjes pasten voor het griezelbos, en dat was toch best zo. 

Wij bezochten maar een klein deel van het park, maar dat was behoorlijk stijlvol (in zoverre ik vind dat halloween stijlvol kan zijn) opgesmukt met geraamte-taferelen. Hier en daar vonden enge scènes met figuranten plaats, maar er waren omleidingen voorzien voor de kinderen, zodat de griezeligste scènes aan hun ogen ontsnapten.  

Knap werk van de medewerkers - en dit zeg ik dus niet enkel omdat zuslief er werkt. Een aanrader zelfs, en misschien voor ons wel een vast uitje in de toekomst? 

Oh ja, mijn fototoestel liet ik thuis,  mijn gsm-fotoapparaat werkt niet zo best (meer) en Hummeltje had géén tijd om te wachten tot ik een goed kiekje nam...   

Parkversiering 

Let vooral op het hondje :-)

Versiering in het kinderdorp.
De attracties kregen ook allemaal aangepaste namen. 

Kinderspokenhuis met 3-D effecten 

Belletjes vangen 

De enige attractie buiten het kinderdorp die wij bezochten,
was ook gepast aangekleed. Of uitgekleed, het is maar hoe je het bekijkt. 

Iemand zijn/haar hoofd kwijt? 

In en rond het griezelbos: