Baksels en roersels

Door een aften-opstoot na mijn laatste chemokuur, kon ik weer een aantal dagen niet (of heel moeizaam) eten. Honger had ik wel, dus na enkele dagen zag ik in mijn ooghoeken - letterlijk - allerlei lekkers passeren. Nu wil het mensenlichaam (of toch dat van mij) bij een inhaalbeweging nogal graag zoetigheid, dus ging ik (naast de chocolade-zonde af en toe) aan de slag met verantwoorde ingrediënten. 

Het eerste koekje scoort vooral door de eenvoud. Je hebt maar twee ingrediënten nodig (100 gr amandelschaafsel en 1 eiwit voor ongeveer 12 koekjes), maar ik voegde nog wat honing toe (zoetebek).  De mengselhoopjes moeten maar 10 tot 15 minuutjes de oven in. Poepsimpel. Super snel én ook nog lekker. 

De chocolade-chia-energiereep van Vegadutchie is een échte topper. Eigenlijk heeft ie maar twee nadelen: de chiazaadjes kruipen tussen je tanden, en de repen zijn te snel op. Het is heel eenvoudig te maken en kan in mijn ogen niet mislukken. Volgens manlief smaken de repen alsof ze écht zijn (?), en hij vindt dat er geen graansmaak te bespeuren valt. (Misschien omdat er geen graan in zit). De reep moest door het succes wel gedeeld worden - toch ook wel een nadeel. Verstoppen dus, die repen! Ze bewaren trouwens best in de vriezer - als dat al nodig zou zijn. 

Er werd ten huize 'hoopjes' al langer gezeurd voor een verse portie homemade muesli. Ik koos gisteren voor de hartig-zoete versie, met vijfkruidenpoeder en een snuifje zout. Verder nog aangevuld met gojibessen, gedroogde moerbeien, noten en rozijnen. Heerlijk! Ik had minstens het drievoud moeten maken. Ik strooi het 's morgens (en 's avonds en tussendoor en...) over aardbeien, frambozen en/of andere bessen.  

We aten gelukkig niet alleen zoetigheid. Deze pizza's kwamen vorige week ook uit onze oven gerold. Niet zonder meer, want de quinoakorst vergde toch wat tijd en aandacht. De quinoa moet 8 uur weken (dat vergt dus enige planning, niet mijn sterkste punt). Daarna wordt ie gemengd met appelciderazijn en kruiden en dan moet je lang - heel lang - blenden, tot er een soort van deeg ontstaat. Dit deeg gaat 10 tot 15 minuten in de oven. Daarna kan je beleggen, en de pizza nog even bakken. Onze korst werd door de tweede bakfase wel wat week, dus dat moet ik eens opnieuw bekijken. Maar de smaak was prima! Op de pizza kwamen cherrytomaatjes, ham of zalm, buffelmozarella en basilicum. Eenvoudig, en (net daarom?) erg lekker. 

En nu we deze week weer op de gezondere toer gingen, mocht ook de traktatie van Hummeltje in het rijtje passen. Oké, we negeren even de cake die er van Hummeltje toch wel bij moest, en dan ziet er toch kleurrijk en gezond uit, niet? Een vriendin vond het idee ergens op het net. Onze lieve huishoudhulp hielp ons 's ochtends uit de nood, zodat we het vers konden aanbieden en ik Hummeltje nog tijdig aangekleed kreeg ook. Missie geslaagd! 

Tijdens de aften-historie kon ik door de pijn weinig verrichten, en werd mijn pinterest kookbord aanzienlijk aangevuld. The best is misschien dus yet to come... 
Tot kooks! 

Kom hier dat ik u kus

Ik lees graag. 's Avonds in bed, wanneer ik er eigenlijk al te moe voor ben. Maar dan kan ik helemaal wegkruipen en meteen daarna in slaap vallen.

Zo ook de voorbije maand. En nog nooit, echt nooit stond een boek zo dicht bij me, dan dit boek van Griet 0p de Beeck. Alsof ik soms over mezelf las. En al klopt het verhaal helemaal niet met mijn verhaal, toch was het een en al herkenning. Ongelooflijk hoe deze auteur relaties onder woorden kan brengen, zelfs met de nodige vaagheid. Sommige dingen worden niet gezegd - en het hoeft ook helemaal niet. Zij kan dat. Stiltes laten in een boek. Stiltes die heel veel zeggen. Toen ik gisteren de laatste pagina had verorberd, wist ik even niet wat doen. Moest ik nu even nadenken? Of meteen een ander boek nemen? Of gewoon mijn ogen dichtdoen? Wilde ik het vasthouden of net even loslaten? Ik liet het los, en toch ook niet. Ik moest het delen.  Misschien ook letterlijk. Wie wil, krijgt het boek te leen. Maar weggeven? Dit boek? Nooit, denk ik. Dit is een beetje teveel 'mij'. 

Broertjes

Wij proberen om elk jaar de Efteling te bezoeken. Omdat het er zo sprookjesachtig mooi is, het pretpark niet zo'n commercie uitstraalt en er overal leuke spreuken staan. Omdat de vuilbakken 'papier hier' roepen en wij onze sprookjeskennis kunnen bijschaven. Maar ook om te zien hoe de reacties van Hummeltje elk jaar veranderen. Hoe hij zélf verandert, en wij dat op zo'n momenten nog méér beseffen.

Broertje van Hummeltje gaat met zijn grote pleeggezin veel vaker naar de Efteling. Zij zijn er allen dol op! En omdat wij samen proberen om de broertjes vaak bij elkaar te brengen, lag een gezamenlijke uitstap naar sprookjesland een beetje voor de hand. 

Ik vond het een kleine mijlpaal. Het leek de eerste keer dat Hummeltje niet wegliep van broertje. Dat hij écht herhaaldelijk contact met hem zocht en dat ze samen keuvelden en speelden. En elke keer opnieuw ben ik verbaasd hoezeer deze jongens op elkaar lijken. Uiterlijk, maar nog veel meer in de kleine maniertjes. Hoe ze hun hoofd wegdraaien als ze iets niet willen. Hoe ze roepen, huilen, of zelfs hun tong uitsteken. Hoe ze aan een rietje zuigen. Hoe ze in de verte kunnen staren, soms. Hoe ze boos worden en blij. Wij krijgen vaak lessen die het hele nuriture-nature-debat het zwijgen opleggen. Ik kan daar onnoemlijk van genieten, om de twee broertjes samen te zien. En bij het afscheid krijg ik elke keer een knoop in mijn maag. Hadden ze niet samen moeten opgroeien? Is het goed dat ze elk in een eigen gezin wonen? Rationeel weet ik wel dat het goed met ze gaat. Ze zijn ergens ook heel erg verschillend. Broertje past in een groot gezin. Hummeltje geniet van de exclusieve aandacht en rustigere sfeer. Misschien is het net dat wat ze nodig hebben. Maar ik hoop écht dat ze zich op een dag honderd procent broertjes voelen, die geheimen met elkaar delen.