mannen komen van mars (en ook een beetje van venus)

Wat is dat toch met vrouwen? Of met mannen? Of met mij of hem? Is er voor mannen aan kinderen krijgen niets bijkomends romantisch? Dromen hoe het kamertje eruit zou kunnen zien, naampje kiezen (hebben wij al eeuwen), meter en peter zoeken (ook al wat mogelijkheden in gedachten), originele verwelkoming (geen traditionele doopsuiker als ik mag kiezen).  Bij een nieuwe aankondiging slaagt me de schrik om het hart dat onze originele suikerbonen (wie weet, ooit?) al lang niet origineel meer zijn. Dat onze namen of onze meter of peter al de revue passeren bij een vruchtbaarder koppel. Manlief begrijpt er niets van. Doet er toch niet toe? Neem je gewoon dezelfde naam, en kies je gewoon een andere meter of peter. Maar dat je, naast de leegte en het gevoel van 'het niet kunnen', ook nog eens geconfronteerd wordt met voorbijvliegende erbij-horende droompjes, ... het is moeilijk. Hij begrijpt het wél, maar hoe vang je dat op?  En zo sta je dan niet alleen met je twee, maar gewoon alleen. Met je hoofd in de wolken en je blote voeten in de modder.
Tot hij heel lief komt zeggen dat het peter- en meterschap voorlopig niet bedreigd is... de schat! Maar snel mijn voetjes wassen onder een hete douche.