woensdag 13 april 2011

tact en vervolg

Sommige mensen kennen de kunst van het zeggen wat je net niet had moeten zeggen. Liefst nog op het foutst mogelijke ogenblik . Zoals bijvoorbeeld na een week en nog wat dagen heen en weer toilet hollen, op een dag met barstende hoofdpijn en zware ledematen.  Een dag voor het eerste gesprek pleegzorg, waardoor ik al een week loop te rouwen om verlies dat ik nog niet verloren heb.
Een collega vroeg me hoe het met me ging - ik was een voormiddag afwezig geweest -  en ik antwoordde waarheidsgetrouw dat ik me nog slap voelde na een week nachtelijke toiletbezoeken.  Collega twee, die mijn recente voorgeschiedenis nochtans kent, wist hierop te repliceren dat ik toch niet te klagen had. Mijnheer moet elke nacht een paar keer opstaan voor zijn kinderen. Tja, het is maar wat je verkiest. Opstaan voor kinderen of om een ongeluk in bed te voorkomen? Ach ja ... Het was niet zo erg geweest als hij mij in de volgende vergadering, ten overstaan van mijn dichts nabijzijnde collega's, niet een veeg uit de pan had gegeven. Om iets dat naar mijn bescheiden mening niet terecht was. En het was nog minder erg geweest als mijn collega's, die anders de eersten zijn om precies over dat onderwerp bij mij te komen klagen en mijn visie te onderschrijven, niet hadden gezwegen. Bende kleuters!
En het was vast ook wel snel vergeten als het gesprek van pleegzorg vandaag niet was gecancelled. Een half uur voor aanvang. Nu alles was opgeruimd, wij netjes gekapt en gekleed en de koffie al klaar. Weken naar uitgekeken, afgeteld. Eindelijk weer een stap. Zucht...
Voor de positieve nood: kat speelt niet langer verstoppertje en doet wat ie moet doen. Op ons wachten, bij ons zitten, miauwen, af en toe gekke sprongen maken, ronken. Maar vandaag helpt het niet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten