zondag 28 mei 2017

we zijn er weer...maar een beetje anders

Dag allemaal,

Er is al een tijdje niets meer verschenen op mijn zusje haar blog. En meestal is geen nieuws goed nieuws...meestal...

Ze heeft me gevraagd of ik af en toe wat wil posten. Dat wil ik zeker graag doen. 
Met deze dus, is het nu even de zus... aangenaam kennismaking. 

Ruim twee maanden geleden schreef ze over dat vervelende chemische goedje genaamd 'medrol'. Een soort cortisonen waar ze toen al zo rusteloos en opgejaagd door werd. 
Kort na die vorige "post" kreeg mijn zusje echter steeds meer hoofdpijn, en kon ze nog amper slapen, te opgejaagd door de medrol. Daardoor dus die hoofdpijn, duizeligheid, moeite met evenwicht... een vicieuze cirkel door slaapproblemen......logischerwijze was dit mogelijk, en "wishful thinking" zelfs waarschijnlijk. 

Maar door het aanhouden van die erge hoofdpijn heeft men dan voor de zekerheid, en om alles uit te kunnen sluiten toch maar de laatste scan opnieuw bekeken. 
Het resultaat van die scan: een masker van het type "man in the iron mask", maar dan van kunststof, mee naar huis samen met het meest confronterende besef ooit...

Soms wil een mens graag alles weten, en iedere onzekerheid uitsluiten. 
Soms wil een mens liever niet teveel weten, en ons 'gewoon' kunnen verzoenen met de enige zekerheid die we allemaal hebben...nee, niemand leeft eeuwig. Maar dat vergeten we gewoon weer, niet nodig ook om te weten...als we maar kunnen genieten van die tijd 'dat' we leven. 

Die scan bevestigde dus datgene wat voor ieder van ons geldt, maar met daarbovenop een op statistieken gebaseerd tijdsbestek. 
Twee tumoren in de hersenen, waarvan één op de hersenstam. En sowieso wenst niemand tumoren, maar als ik zou kunnen kiezen, aub niet op de hersenstam!
Dit is geen goed nieuws. 

Het enge masker dat mijn zusje mee naar huis kreeg, fixeerde haar hoofd voor de bestralingen, waarvan ze er onmiddellijk 11 ondergaan heeft. 
Geen haar meer, wel mooie mutsjes die ze met zorg uitgekozen heeft. Ze lijkt een beetje op mij toen ik nog een broskopke had. Op die manier kan ik er ook best wel aan wennen. 
Wennen aan haar nieuwe uiterlijk, niet wennen aan ... 

Het lijkt 'geholpen' te hebben, de bestralingen, voor de symptomen. Ze heeft enkele weken erg afgezien door de aantasting aan haar hersenstam...evenwichtsstoornissen, valpartijen, een slappe boel.
Maar sinds een ruime week straalt ze alsof de wereld aan haar voeten ligt. Met haar mutsje op haar hoofd, om haar witte hoofdhuid die nooit eerder zoveel zonlicht zag, te beschermen, spelend met hummeltje in de tuin. Waterspelletjes, het is een heerlijke zomerse dag waar we samen van genieten.

En daar gaat het nu (altijd toch?) om...van dag tot dag, genieten van wat kan, en aanvaarden wat niet meer kan...nooit meer zal kunnen...
Maar dat laatste vergeten we gewoon weer, niet nodig ook om te weten...als we maar kunnen genieten van die tijd 'dat' we leven.