woensdag 26 oktober 2011

kleine gelukjes

Hoe schrijf je over hele kleine gelukjes? Plots een klein zoentje bij het wakker worden, een schaterlach bij een nieuw spelletje, mijn vermanende vinger nadoen, wankel lopen op zijn nieuwe schoentjes. Onze dag bestaat uit ontelbare van deze kleine gelukjes. En bovenop dit alles komt nog dat we zien dat hij openbloeit. Dat hij geniet van exclusieve aandacht en dat hij gelukkig lijkt. Maar ook dat hij nu af en toe durft tegenstrubbelen. Zijn boterham niét helemaal zelf opeten, met korst en al. Niét meteen in slaap vallen wanneer we hem in bed leggen. Niet luisteren naar een duidelijke 'nee'. Dit kan erop wijzen dat hij zich veilig begint te voelen.
Het is warm in huis. Oooh zo warm. Hij is zo vrolijk, zo mooi, zo lief, zo puur. Hij verovert iedereen, ook voorbijgangers op straat en de onthaalmoeder. En ik maar pronken en stoefen en trots en fier en verliefd zijn. mmmmm ...
Mischien ook even wat concrete 'feiten':
Ons hummeltje loopt!! Hij kon al goed weg met een loopwagentje (of een doos, of een emmer of een eender welk op de vloer schuivend ding), maar sinds een goede week loopt hij helemaal alleen. En hoé! Ken je het beeld: zitten, handjes op de grond, poep omhoog, kreunen, lijfje omhoog hijsen, benen te ver uit elkaar en hup! Met veel vallen en opstaan uiteraard, maar vooral met zijn guitige lach.
Zijn ouders zijn een eerste keer op bezoek gekomen. Bevreemdend was het, maar het gaf me ook een warm gevoel. Ze waren lief voor hem. Toch was het ook pijnlijk om te zien hoe hij leek te weten hoe hij zich moest gedragen. Hij was rustig, lief en gehoorzaam. Alsof hij het voelt. We denken dat de contacten goed kunnen verlopen. Een hele geruststelling voor ons en voor ons hummeltje. Dit is belangrijk voor hem.
Paps is een geweldige paps. En trots. Soms belt hij 's middags om te vragen hoe het met ons gaat.. Hij straalt als ons hummeltje naar hem lacht. Hij herkent de nieuwe klank in hummeltjes gebrabbel. En 'slaap kindje slaap' is een familiesamenzang geworden.
En ik? Ik, die dacht dat het thuis vaak alleen zitten niets voor mij was, wil toch nog niet gaan werken. Niet nu hij nét aan ons begint te wennen. En niet nu ik zijn ritme begin aan te voelen. Ik denk dat ik een echte mams begin te worden. Inclusief kennis van 'onthaalmoedertrainingen', voor kindje én moeder...
En een laatste: we gaan morgen voor het eerst naar de kapper. Ik vond het vroeger altijd zo flauw dat die mama's daar een spel van maakten.  En nu betrap ik er mezelf op dat ik zijn babykrulletjes liefst nog zo lang mogelijk intact zou laten.
Kortom: ik ben in de voorbije twee weken ook een nieuwe 'swiet' tegengekomen. Hopelijk word ik op tijd verwittigd als mijn wereld té beperkt wordt. Maar ... nu nog even niet.

dinsdag 11 oktober 2011

mams en paps

Met enige fierheid schrijft hier 'mams'. Een trotse mams dus,  een mams vol liefde, een mams die nog meer verliefd is op paps, en op hun hummeltje. Een mams die hoopt een veilig plekje te kunnen geven. Rust en liefde.  Een mams die haar wereld ziet veranderen, zoals dat naar het schijnt ook met mama's gebeurt. Het kan oh zo vermoeiend zijn. Maar die ene glimlach, dat ene stapje, dat ene woordje, die eerste blik als hij wakker wordt, geven de nodige energie en nog zoveel meer. (Soms ook niet natuurlijk, laten we even eerlijk blijven. En dan is mams ongerust en zoekend. Gefrustreerd soms ook).
Hij woont nu hier, in O. Hij zal zijn nieuwe dorp leren kennen, onze buren, onze vrienden en familie, poes A, de winkels, de straten, de geuren en geluiden. Hij neemt alles in zich op. Als we gaan wandelen, kijkt hij voortdurend in het rond, roept ('kijk!') en wijst. Houden van de wereld. Daar gaan we voor.

woensdag 5 oktober 2011

breekbaar

Zo jong en al zoveel moeten meemaken. We beginnen te voelen wat het is, pleegzorg. Waarom het toch zo anders is. Hij zoekt vertrouwen. Begint de vaste grond die hij eindelijk had, kwijt te raken. Moet bij ons een nieuwe bodem vinden. Hij speelt niet langer mooi alleen, maar zoekt mijn aandacht en spel. Hij wordt 's nachts onrustig wakker. Dromen? Hij is moe en raakt snel gefrustreerd.  Maar hij steekt zijn armpjes naar ons uit. Hij lacht wanneer hij ons ziet. Hij zoekt ons als hij verloren is. Hij geniet van aandacht. En hij schaterlacht! Tot nu toe beschreef ik hem als vrolijk, pienter, zelfstandig. Dat is hij allemaal nog steeds. Maar vandaag voeg ik er 'breekbaar' aan toe. Veiligheid wordt het sleutelwoord.

helpdesk deel zoveel

Ik moet het bloglandschap echt eens beter bestuderen. Ik slaag er niet meer in reacties te plaatsen. Zelfs niet bij mijn eigen berichtjes.
Daarom, aan de lieve schrijvers/schrijfsters hier: dank je wel voor de opbeurende woorden. En voor jullie : al het beste gewenst! Ik houd mijn beide duimen in de lucht (in zoverre ik ons hummeltje niet in mijn armen houd - maar dan blijven de vingers in gedachte gekruist).
Reacties volgen zodra ik tijd - en (even eerlijk) goesting - heb om me rustig achter de PC te zetten, zonder dat er een kleintje meetypt en zonder dat de moeheid het overneemt. (en zo zijn er weinig momenten).
Ik neem trouwens, met schaamrood op de wangen, alle (voor-)oordelen terug, die ik ooit uitsprak over moeders.

maandag 3 oktober 2011

moeke

Ze schreef het al in mijn vriendjesalbum van het eerste leerjaar. 'Wat ik later worden wil'. Moeke. Moet het gezegd dat haar vreugde grote sprongen maakte bij het horen over en het zien van ons lief hummeltje. Eens zoveel omdat vorig jaar, enkele weken voor we trouwden, het verdict voor de tweede keer erg hard was. Operatie, chemo, bestralingen. En moeke worden zat er toen ook niet zo meteen in, getuige het bestaan van deze blog. De strijd werd heel moedig gestreden en stilaan kon moeke gelukkig ook weer meer. Kleine dingen, maar oh zo groot. Wandelen, met zus op stap, genieten, huishouden. En plannen maken. Met hummelke. Speeltuinen, waterparken, pretparken, dierentuinen. De vreugde schitterende uit haar ogen. Tot het verdict voor de derde keer heel hard was ... Hou vol, lieve moeke. 

Intussen redelijk goed nieuws. Van alle scenario's die er konden zijn, toch het beste. Operatie en misschien chemo. Maar vooral, moeke ziet het zitten. Oef.