dinsdag 30 augustus 2011

miaaaaaaaauuuuw x 100

Onze A. moet naar de dierenarts voor de allereerste keer (met mij dan toch). Ik heb hem, wonder boven wonder, in zijn reisbox gekregen, maar nu doet die arme stakker niets dan miauwen. Niet zomaar een miauw, neen, super zielig, en steeds harder. En maar heen en weer bewegen in de ieniemieniebox. Ik ben daar niet zo goed tegen bestand en heb hem al een hele resem koekjes door het hekje aangeboden. Het helpt niet echt. Arme arme A...

vrijdag 26 augustus 2011

(Pleeg)mams is nooit bang

We zijn er klaar voor, maar toch nog een beetje werk aan de winkel. Angstbeheersing. Hoe doe je alsof je niét bang bent van onweer (zodat kindje ook geen angsthaas wordt), terwijl je vergaat van de schrik? Ik nam me altijd voor te doen alsof er niets aan de hand is. Gezelschapsspelletje op tafel, en spelen maar. Vandaag een poging gedaan. Omdat alleen een gezelschapsspel spelen niet leuk is, ben ik in de keuken aan de slag gegaan. Alles mooi klaargezet. Bliksem nummer 1. Doorgedaan. Bliksem 2. Nog alles oké. En toen... bliksem, donder, alles bij elkaar. Een slag, niet te doen. Elektriciteit uit. Swiet in de zetel, onder deken, gsm in de hand, bibberen... Pfff ...  Dit was niet hoe het moest. Inmiddels is de storm gaan liggen en is de koffiemousse gemaakt en kan ik lachen met mijn paniekscène. Ik doe even de plaatselijke internetkrant open, en lees: 'blikseminslag in de xstraat in O. (xtraat ligt niet ver van hier). Brandweer ter plaatse". Ja, lap seg. Het enige wat ik nog kan bedenken, is dat je er toch niets aan kan doen, als de bliksem je huis kiest. Voorkomen is onmogelijk. Dus laat maar gebeuren. Brandweer zit niet zover. Benieuwd of een volgende beheersingsoefening lukt. Maar liefst niet meer vandaag.

donderdag 25 augustus 2011

dromen

Er gebeurt niet zoveel in hoopjesland. Alle hoop is gefocust, en ik probeer dat nu wat te doseren. Met lopen bijvoorbeeld. Dat zit redelijk op schema, en werkt prima. Ik heb bijna het juiste adrenalinegehalte om naar buiten gezogen te worden. Dat komt dus wel goed. Avonden in de zetel breng ik al breiend door. Een groen dekentje moet het worden, maar dat is nog niet zo zichtbaar. Nog heel wat centimeters afleiding te gaan. (Zou ik het op tijd afkrijgen? Zou het maanden 'klaar' liggen straks?) Ik wacht ook vol ongeduld op de geboorte van het kindje van beste vrienden. De vrienden die ooit mijn zondebok waren, maar met wie ik, gelukkig, nu vol vriendschap meeleef naar de geboorte toe. Bij hen is er een heel warm nestje, daar ben ik zeker van. En, even eerlijk, ik kijk er ook gewoon naar uit om nog eens een pas geboren boeleke in mijn armen te houden (als het mag). Dus, go go, A! Misschien toch nog net een vakantiekindje?
De vakantie mag van mij naar het einde gaan. Ja, ik weet het, niet sympathiek, maar voor ons betekent dat nu even dat de diensten dan weer volledig aan het werk gaan. En dat plaatsingen dan weer (meer) mogelijk zijn. En dat ons werk ook weer op volle toeren draait, en ik voldoende afleiding heb. En dat ik 's nachts kan slapen zonder al die dromen, die mijn nachtrust lijken op te slorpen. (Schijnbaar lokken onrustige nachten bij mij nu migraine uit. Man man man, wat is me dat. Respect voor alle migrainelijders hoor. Ik vind er maar niks aan. En dan te bedenken dat het bij mij, op een behoorlijke piek gisteren na, nog meevalt nu. Jeetje...)
Dus ja, veel geschreven, weinig gezegd, maar het is goed zo. Ik ben gelukkig. Als we nu nieuws krijgen, zal het mooi nieuws zijn. Wat kan een mens nog meer wensen?

maandag 8 augustus 2011

wachten

en wachten en wachten op een telefoontje. Daaruit bestaat mijn dag. Tussendoor werk ik natuurlijk. Gelukkig. Een beetje afleiding is gewenst, al loopt het in de arbeid niet echt van een leien dakje. Sommige mensen zou je toch echt ... !!! Grrrr ... Maar we blijven rustig. En geduldig, ook daar.  Volgens mij heb ik nood aan wat meer energie. Mijn beste medicijn daarvoor is sporten, dus hier mijn plan: ik schrijf me in voor een loopwedstrijd, 10 kilometer. Een beetje training is dan wel gewenst. De eerste 5 keer zijn de moeilijkste. Door die sloomheid heen bijten. En eens mijn adrenaline begint te stromen, ga ik naar mijn uitje verlangen. Naast die eerste aanzet heb ik nog een goede planning nodig. Morgen: check! Woensdag, donderdag, vrijdag: onmogelijk. Zaterdag, zondag: check! En dan zijn we vertrokken. (Ik heb dat een aantal berichten geleden nog eens gezegd, maar ach... we geloven!)