zaterdag 30 augustus 2014

28

Pech, te laat, kans gemist! Een bezoek plannen heeft nog weinig zin want ze mag morgen naar huis.
Het zal nog heel (héél) kampjes aan zijn, maar de najaarszon in eigen tuin zal het herstel ongetwijfeld bevorderen.

Bij deze schuift het toetsenbord weer onder haar vertrouwde vingers.

Haar Man

vrijdag 29 augustus 2014

4515

Inmiddels is vrouwlief weer iets meer opgeknapt. Nog steeds moe wel, maar de maagsonde mocht er vandaag uit en dat betekent hopelijk dat de spijsvertering en mobiliteit snel terug (op gang) komen . Misschien toch net een dag later dan eerder gedacht; in het weekend naar huis wordt nu wel onwaarschijnlijk.

Ik moest ook nog  even melden dat ze heel blij is met de vele berichtjes en telefoontjes, maar dat ze nog vaak te moe is om overal op te antwoorden of te reageren.

Vooral ook een oproep aan iedereen die de tijd, goesting en mogelijkheid heeft: ze ligt in kamer 4515 (paarse pijl volgen) en is helemaal klaar voor bezoek. Allen daarheen dus, maar liefst niet allemaal tegelijk ;).

Manlief

ps: Morgen namiddag lijkt het al vrij druk te worden op kamer 4515 dus dat is misschien niet het ideale bezoekmoment.

woensdag 27 augustus 2014

3e keer, minst heftige keer

Korte update van manlief. De ingreep van gisteren lijkt iets minder zwaar te zijn geweest dan de vorige keren. De chirurg kondigde dat tijdens het korte gesprek op maandagavond ook al aan: hij zou de 2 plekjes met "RFA" verwijderen (= lokaal verbranden). Dus niet snijden in de lever, dus minder overtollig bloed en wondvocht (= geen oervervelende drainagebuisjes),  dus minder pijnlijk en hopelijk een kortere revalidatie.
De stevige buikwonde blijft natuurlijk bestaan, maar dat komt wel goed.

We hebben de chirurg alleen na de operatie niet meer gesproken en we willen toch uit zijn mond horen dat alles goed is verlopen. Nog even afwachten dus...


zondag 24 augustus 2014

Trouw vraagt om knutseloogst

Manlief en ik mochten gisteren jurk en vest nog eens uithalen - geen das voor manlief - voor een trouwfeest. In een prachtige zaal. Met overheerlijk eten. Met een ongelooflijk attente bediening ook, die erin slaagde mij op onopvallende wijze van een aangepast potje te voorzien. En de bruid was prachtig - wat ik niet zo evident vind voor bruiden in een lange witte jurk. Zij wel. 
De bruid Sarah is een estheet. Ze houdt dus van mooie dingen. Ze houdt ook van persoonlijke attenties, zo bleek uit haar geschenkjes voor ons. Dat vroeg dus om een aangepast cadeau. Ik had ook afleiding nodig de voorbije week. Ideale combinatie dus om het volgende tevoorschijn te toveren:








Het begon met twee mandjes, gemaakt naar het patroon van straight-grain.com. Ik stikte enkel de bovenste rand extra door, om de twee stofjes mooi bij elkaar te houden. Bij de grootste mand (die ik het eerste maakte) verstevigde ik enkel de buitenstof. Dat bleek niet genoeg, zodat het mandje toch inhoud nodig heeft om rechtop te blijven staan. 
Wit-grijze stofjes: handdoeken van Dille & Kamille
Stof met girafjes: camelot
Stof met (ondersteboven gestikte) vogeltjes: geen idee meer... Ooit gekocht op de stoffenbeurs.

Kaartje van Dille & Kamille.

Twee boekjes met opschrift 'ideeën' en 'boekje': Dille & Kamille. Opschrift geschreven met mal van strijkapplicaties.

Kopjes uit de webshop (en van de hand) van veronkiedw.blogspot.be.

Het potje achter de kopjes bevat zelfgemaakte muesly. Potje afkomstig van de origino (zat notencrème in ooit), dekseltje van Dille & Kamille. Stikker '100% handmade' van 'Vlinders in de buik'. 

Centen vouwen in vlinder- en hartvorm: gevonden op pinterest.

De basis is een kartonnen blad, bekleed met plastiekfolie met bordverf-principe. Plastiekfolie via plakfoliewebshop.nl (of hoe Nederlanders hun namen zo duidelijk kunnen houden).


En nu een noodgedwongen blogpauze van mijn hand. Ik laat dit over aan manlief, en ik geef me over aan de handen van de chirurg... Tot gauw!

woensdag 20 augustus 2014

Een beetje licht

Het eerste lichtje kwam dinsdagmiddag. Een dag met Hummeltje. Een heel gewone dag. Maar net daarom misschien bijzonder. We voelden elkaar aan. Ik had geduld met hem. Hij met mij. Ik moest tal van winkels in - voor mezelf - maar passeerde gelukkig ook in de plaatselijke kringwinkel. En daar vond ik een pareltje. Al vreesde ik in de auto nog dat ik me wat te makkelijk had laten verleiden. Niet dus. Hummeltje vindt het geweldig! En euh ... ik ook ...


Een tweede lichtje brandde vanmiddag. Mijn gsm ging over, maar omdat ik het muziekje nog niet herken, was ik te laat. Plots de gsm van manlief. Toen wist ik het. Het ziekenhuis. Dinsdag, operatie.
Plots is het echt. Een nieuwe operatie. Open buik. Zwaar. Pijnlijk. Maar een operatie. Dus nog alle kansen open. Oef? Maar ook ineens weer heel concreet. Lange revalidatie. Gedaan met het heerlijke leven van de voorbije 3 maanden. Gedaan met doen wat ik wil. Terug naar doen wat ik kan. Hummeltje niet naar school kunnen brengen op 1 september. 

Wat ga ik mijn manneke(s) missen. En mezelf...

Gelukkig heb ik nu dit om mijn zenuwen de baas te kunnen: 

https://www.dropbox.com/s/937z4bl8d2ukvdb/20140819_214826.mp4

maandag 18 augustus 2014

Nog steeds op zoek naar licht

Je eigen waarde weer moeten zoeken. Weer strijden. Daar valt nog mee te leven. En dat komt wel weer goed. Maar je lieve hummeltje weer moeten wegbrengen, met een krop in de keel, met boosheid, met veel verdriet. En weten dat je hem weer een hele poos die zorgeloze kindertijd ontneemt die je hem zo graag wil geven. Dat is een pijn die snijdt door merg en been. Elke minuut. Elke seconde. En ik kan er niet omheen. 

zaterdag 16 augustus 2014

op zoek naar licht

Het is vreemd, maar het is niet de behandeling - die (hopelijk) weer in het vooruitzicht ligt - die me nu het meest verdrietig maakt. Het is de zoektocht naar mijn waarde. Hoe kan ik nog als 'vol' aanzien worden? Ik had zo graag op een trouwfeest gestaan als een sterke vrouw. Ik, die de kloteziekte kan overwinnen. Ik, die me niet heb laten klein krijgen. En wie ben ik nu? Het zieke kneusje. Die niet meer werkt. Die nauwelijks een huishouden kan runnen (kon ik overigens voordien ook niet hoor). Die af en toe wat knutselt om bezig te blijven. Die probeert zo lief mogelijk tegen manlief en Hummeltje te zijn, maar ook daar soms de duimen moet leggen voor de frustatie. Die wél geniet van al de leuke dingen die het leven biedt. Maar het gevoel heeft dat ze voor andere mensen alleen maar 'de zieke' is... 
Bij deze dus een oproep. Ik praat ook graag gewoon over ons Hummeltje. Over mijn man. Over de dingen die we doen. Over plannen. Over reizen. Ik luister ook graag naar de verhalen van jullie. De grappige en minder grappige. Jullie problemen - al denken jullie altijd dat die verdwijnen bij de mijne. Niét dus! Ik ben nog altijd wie ik ben, en ik ben van plan die overwinning nog te halen. Met wat vertraging, maar ach. Dus laat me zijn. Laat me léven. En probeer te zien - wat die populaire nva-politicus ook durft beweren - dat een jonge vrouw die niet werkt, ook een zinvol leven kan hebben. Toch? 

donderdag 14 augustus 2014

Ik zou zo graag ...

... gewoon terug gewoon zijn. Een gezin zijn. Mama zijn. Vrouw zijn. De dag beginnen zonder te denken aan de komende periode. Zonder te denken dat het ene of het andere misschien wel eens het laatste zou kunnen zijn. Zonder te proberen het beste voor mijn lichaam te doen. Zonder ons huis eens helemaal in orde te willen krijgen - voor moest ik het ooit moeten achterlaten - dan is het tenminste zoals ik het droom. Zonder tegelijk blij en verdrietig te zijn wanneer Hummeltje ontwapenend is. Zonder er extra goed uit te willen zien - (want kijk!, ik kan er goed uitzien, ondanks ...) Zonder een stroom van jaloezie te voelen bij het zien van gewone gezinnen (en die zie je oh zo veel).
Maar het zal niet voor heel binnenkort zijn. Er komt weer een periode van onrust aan. De scans toonden weer twee plekjes in de lever. Ze zijn klein. Ze zijn volgens de prof ook operabel (maar dat geloof ik pas helemaal als de chirurg het heeft bevestigd). Ze verkleinen mijn kansen op volledig herstel niet - volgens dezelfde prof, die in elke situatie charmant en geruststellend weet te blijven. Maar ze zijn er. En ik wil ze niet.
Ik vond het vanmiddag een opluchting (want niét het doemscenario dat ik vaak voor me zie). Maar nu helemaal niet meer. Nu baal ik. 
Ik wil gewoon gewoon kunnen zijn.

In een poging hiertoe, deden we het volgende: 

spelen met de nieuwe smartmax (een beetje reclame mag?)
spelen met zijn eerste auto op afstandsbediening
(Gezien hij de bij de vorige de 'draad' had doorgeknipt,
nu maar een échte afstandsbediening gekocht.
Project voor mams: kussens tegen de bumpers voorzien


poseren op de (inmiddels niet meer zo nieuwe) kinderstoel
gekke foto's maken van mams

gek doen met mams:
al dansend opruimen op de luide tonen van Pharrell Williams 'happy'





woensdag 13 augustus 2014

Spanning

Snijdende spanning. Het zou een album van Suske en Wiske kunnen zijn. Helaas niet. Het is realiteit. En was het nu voor een examen, dan zou de wetenschap dat de spanning morgenmiddag weg zal zijn, nu al helend kunnen werken. Maar dat weten we niet. Want misschien maakt de spanning plaats voor een ander soort spanning. Of voor verdriet. Misschien - hopelijk - ook niet. Dan is er wel die opluchting waar ik zo naar hunker. 

Ik ben dan maar obsessief op zeteltocht gegaan de laatste dagen. Meubelzaken en het internet heb ik afgeschuimd, tot laat in de avond. Onze living bekijk ik met arendsogen, hopend op een nieuwe creatieve ingeving. Die kleine plek groter doen lijken, dat is het opzet. En tegelijk een heerlijke gezins-plof-zetel creëren. Zo eentje waar je niet stijf met een drankje gaat inzitten. Nee. Je ploft erin. Blijft liggen zoals je bent neergekomen. Met Hummeltje naast, op, over je. Misschien een boekje in de hand. Of niet. Wil je drinken, dan moet je eerst recht kruipen. Zo een zetel. 
Kon ik er maar heerlijk opgelucht in neerploffen. 

zaterdag 9 augustus 2014

De ene scan is de andere niet.

Het leek allemaal prima te gaan, zelfs het drinken voor de CT-scan. Heel 'dun' water dat naar niets smaakt en toch niet te drinken is. Maar het vlotte goed. Na de scan at ik nog iets en dan vertrok ik met papa naar de wachtruimte voor de MRI. Ik voelde een zachte druk in mijn keel/bovenste luchtwegen. Niets ergs, dacht ik, maar ik meldde het toch even. Ietsje later werd ik rood. De druk vergrootte. Ik werd op een bedje gelegd. Niet veel later gingen mijn ogen heel erg pikken, en leek het of mijn hart uit mijn lichaam wilde ontsnappen. Dokters van de spoedafdeling werden erbij gehaald en ik werd meteen van zuurstof en medicatie voorzien . Het ging vervolgens wat op en af, maar het beterde uiteindelijk toch snel. Een allergische reactie op de contraststof. Uitgeput moest ik nog een aantal uren op de spoedafdeling verblijven, en dan mocht ik het ziekenhuis verlaten. De MRI scan is er natuurlijk niet meer van gekomen. 
Nu, de volgende ochtend, voel ik me heel erg moe, leeg, en toch ook nog wat warm. Een vreemd gevoel. Nu maar hopen dat dit avontuur geen voorbode was voor wat volgende week komen gaat. De uitslagen ...

woensdag 6 augustus 2014

Natuur(lijk)

Maandag - resultatendag deel 1.
Na een moeizame zoutwater-drink-ochtend mocht ik de onderzoekskamer binnen. De professor himself begroette me. Al dan niet gespeeld verbaasd om mijn zenuwen, probeerde hij me gerust te stellen. Alles was toch goed met me? (ja, is dat zo?) En die opgezwollen lymfeklier, stelde volgens hem ook niets voor. Dat is toch al dat. En dan het onderzoek. Ik had er bepaald géén zin in. Maar ik zou rustig worden na het spuitje. Een kalmeermiddeltje. Een slaapmiddel, zeg maar, want ik werd gewoon wakker in de slaapzaal. Heerlijk geslapen. Niets gevoeld. Oef! En prima resultaten. Nog méér oef! Darm in orde dus, en alvast geen tweede mogelijke 'haard' van miserie. Nu, dit resultaat had ik een beetje durven verwachten, en ik durf dan ook geen enkel woord uitspreken over de scans die mogelijke uitzaaiingen moeten nagaan. Ik moest maar eens mijn lot beïnvloeden. 

Maar goed, maandag was dus, de drinkochtend even buiten beschouwing gelaten, een leuke dag. En dat hebben we gevierd met een gezinswandeling in een mooi natuurgebied.

's Avonds was de vreugde nog eens zo groot toen ik super leuke kopjes in mijn bus vond. Een prachtig presentje van http://veronkiedw.blogspot.be. Wees maar zeker, daar klop ik nog aan. Ideaal geschenkje samen met een potje zelfgemaakte muesly of cruesly. Deze vind ik zoveel lekkerder, en zoveel lichter dan die uit de winkel! Echt de moeite, en geen moeite. Ik weet niet meer precies welk recept ik deze keer probeerde, maar er is inspiratie te over op het net. Vergeet zeker niet 'suikervrij' te googelen, want geloof me, suiker heb je er écht niet voor nodig!

Ik vond nog wat hooifoto's op manlief zijn mobiel toestel - daar houd ik me dus mee bezig in het ziekenhuis.  Hij maakte de foto's tijdens het hooien op de boerderij van oma en opa.  








kopjes gemaakt door  de dame achter http://veronkiedw.blogspot.be/.
Muesly zelfgemaakt en in een pot van ikea bewaard.





zondag 3 augustus 2014

brein op slot

Ik bladerde eens door mijn eigen blog en zag ...

dat mijn foto's het voorbije jaar erg donker waren. Dat is toeval en heeft wellicht niets met de nare gebeurtenissen te maken. Omdat ik gewoonlijk pas 's avonds tijd maak voor de blog, en ik mijn foto's daardoor bij avondlicht maak. En omdat ik ook geen fotograaf ben. Zelfs geen amateur. Het stoort me wel, dus ga ik proberen wat meer licht in de blog te brengen. Ook in ons huis. Er staat teveel. Teveel kleur. En al hou ik van kleur, ik heb ook rust nodig. Het wordt dus een evenwichtsoefening. Traag maar gestaag. 

Het licht en de rust van onze traphal maakt me altijd blij. Er komt zo'n zachte gloed langs de ronding naar beneden. 

 

Ik merkte ook dat mijn teksten veel aan woordenschat hebben ingeboet. Net zoals ikzelf. Chemo zet een slot op je brein. Heel vaak weet ik precies welk woord ik wil gebruiken, maar ik krijg het niet gezegd of opgeschreven. Alsof ik het deurtje naar het woord niet open krijg, maar ik wel door een raam de letters kan zien. Ik word er soms verdrietig van, want ik hou van mooie taal. Dus ik hoop dat de sleutel eens terug op mijn pad komt. En tot dan blijf ik die hersentjes trainen.