woensdag 18 juli 2012

in de pan

Ik heb, denk ik,  nog nooit iets over (de inhoud van) potten en pannen gepost. Niet zo gek als je weet dat het al te vaak snel moet gaan, en ik als kok niet zo creatief ben. Af en toe probeer ik eens wat. Eenvoudig en snel, dat zijn doorgaans de succesingrediënten. 
Ik ben ook helemaal geen vleeseter, maar het volgende vind ik toch een topper en durf ik te delen:  kip met ajuin (het recept zegt 1, maar ik ben fan en doe dit maal 4), in een saus van soyasaus (2 el), honing (3 el) en gember (2 cm, geraspt). Normaal moet de kip gemarineerd worden in het mengsel,  in sesamzaadjes gedoopt en dan gebakken. Zoals ik al zei, heb ik meestal tijdgebrek (en ook geen geduld), dus ik laat gewoon alles sudderen in eenzelfde stoofpot. (Ook omdat ik net een nieuwe nep-Creuset heb gekocht - zie hier).  Eerst braad ik de kip aan met de ajuin in wat olijfolie. En daarna mag de rest erbij.  Dan krijg je een heerlijk sappig gerecht met zachte pit. Met kippenbilletjes en - vleugels is het het lekkerst (dat wordt héérlijk mals), maar als het snel moet gaan, kan een kippenfilet ook. Lekker met rijst of pasta. (misschien ook met aardappelen; dat heb ik zelf nog niet geprobeerd). 
Ik heb ook nog een toevallig ontstane variatie van gewone boerenkost, dat ik eigenlijk gewoon wil plaatsen omdat ik er een foto van heb: Deense aardappeltjes en vooraf gefrituurde seitanblokjes. De Deense aardappelen maak je met nieuwe aardappelen, erwten, ajuin, azijn en suiker. De hoeveelheden ben ik kwijtgeraakt, maar ik herinner me wel dat ik wat teveel azijn had gebruikt. De seitanblokjes voeg je op het einde toe om nog even aan te bakken.'t Is maar heel gewoontjes, en toch net een beetje anders. 


Ik ben ook wat meer aan't koken met (voor mij) nog onbekende (vaak ook biologische) producten en onze nieuwe verse kruiden. (Maar daarover later meer; de tweejarige 'plicht' roept).

Oogst nr. 1

Ik voel me een tiener met een knutselclubje. Alleen ben ik al de 30 gepasseerd. Maar kijk: we hebben een eerste oogst en zijn er trots op! Even het pad van het naaien verlaten (jaja, ik was eraan begonnen!) en de makkelijkere weg opgegaan van de flockfolie. De sjabloontjes kunnen we volgende keer meteen gebruiken voor de kaartjesmaakavond. Een vriendin wilde net als ik aan het knutselen gaan, maar raakte ook niet aan de gang. Dus nu komen we samen om van alles en nog wat te proberen. Staan op het menu: flockfoliecadeautjes (t-shirts, turnzakjes, luiertasjes, ...), naaiwerk (ook zakjes e.d.), kaartjes maken, meubels pimpen en wie weet wat nog allemaal. Maar dus hier de eerste oogst:

zondag 8 juli 2012

Broertjes

Wij hebben een heel groot voorrecht. Wij mogen de band zien groeien tussen twee broertjes, die nooit samen werden opgevoed. Twee broertjes die elkaar leerden kennen toen ze elk al onder de vleugels woonden van hun pleeggezinnen. Wij mogen zien hoe ze elkaar toch lijken te herkennen. Als ze elkaar aankijken, blijft hun blik even hangen. Alsof ze een stukje van zichzelf zien (en dat doen ze ook).  Twee broertjes die verbonden blijven door hun lieve mama (en papa, een beetje meer op de achtergrond) en door de pleeggezinnen die elkaar regelmatig zien. Wij, met hummeltje, en zij met een groot gezin en het broertje van ons mopsje. Twee broertjes. Zo gewoon, maar voor ons en vooral voor hen, zoveel meer dan dat.








zaterdag 7 juli 2012

What a beautiful da-a-ay

what a beautiful time. 
Niet dat het vandaag zo'n bijzondere ochtend is, maar de woorden en melodie zinderen lekker na. Gaan, was het. Luisteren, dansen en genieten, in t-shirt zonder mouwen. Om maar te zeggen dat het een prachtige zomeravond was. De Levellers. Daar kan je toch niet anders dan vrolijk van worden?  En nu ik er toch bij stilsta (dat zou ik wat vaker moeten doen), het is wel degelijk een mooie ochtend. Vooral omdat we ons gisterenavond ook lekker hebben ontspannen. Letterlijk 'lekker', want we zijn uit gaan eten. Uitgebreid (lees: een viergangenmenu). Samen met mijn nichtje en haar vriend, die met hun baby-tweeling maar al te graag eens mee ertussen uit wilden knijpen. En mooie ochtend ook, omdat hummeltje lief in bloot bovenlijf naast me zit met een kommetje muesly, en vooral met een brede glimlach. Hij wordt groot. Heeft al lange slanke beentjes en is dus bijna geen peuter meer. Binnenkort post ik nog eens wat fotootjes, zij het altijd een beetje onherkenbaar. Iets anders mag niet, en eigenlijk ben ik daar niet eens rouwig om. Veel te kwetsbaar.

zondag 1 juli 2012

Michel Wuyts in de living




Michel Wuyts in onze living. Ikzelf (zonet) met de breinaalden onder de arm. En dan denk ik aan haar. Bomma. Die zondagen dat ze bij ons thuis was. Wij waren niet zo erg bezig met sport (behalve ikzelf en de voetbalcompetities), maar als zij er was, was Michel Wuyts er ook. Niet dat ze de koers zo spannend vond. Nee, ze wou vooral de landschappen zien. En de mooie mannen ook. Dat gaf ze zelf, op haar negentigste, nog toe. Zou zij nu ook meekijken? Zou mama daarboven nu ook een beetje geïrriteerd achter haar strijkplank staan? Geïrriteerd omdat het met bomma in huis niet allemaal even snel kon gaan als anders? Zouden ze elkaar daarboven nog teruggevonden hebben? En zou bompa daar ook zijn? Hij zou even oud als mama zijn. Een gek idee.  Ik vraag het me soms af, terwijl ik niet geloof in een leven na dit. Maar de herinneringen zijn mooi. Dank je, Michel Wuyts.