vrijdag 29 april 2016

Dorus en Storm


De lente laat zich maar heel fragmentarisch zien, en ik ben nogal weergevoelig. En wat kan je dan, met al die regen? Erin spelen, zou een goede optie zijn. Alleen zijn wij volwassenen ons kind-zijn teveel verloren. Ik hou het toch in mijn achterhoofd...
Je kan ook zon brengen door je te verheugen op iets. Echt, dat werkt! En het neemt tijd, je verheugen. Hoe gek het ook klinkt, ik verlies er uren aan. Of ik win ze, het is maar hoe je het bekijkt.
Op de scan verheug ik me niet - al hoop ik dat ik dat achteraf gezien wél had kunnen doen. Nee, het is iets anders. Het zijn twee andere. Ze zijn wollig. Harig. Knuffelachtig. De ene nog speels, de andere al minder. 
Manlief zou ze nooooit in huis halen. Niet één! En nu toch twee exemplaren - of hoe ik blijkbaar over overtuigingskracht beschik. Ze houden me bezig: een kussensloop maken in een fleece stof, de tafelpoot inpakken met sisal-touw, regelmatig gaan kijken, aaien, kennis maken. 
Dorus en Storm: wij zijn er klaar voor! Tot binnenkort! 











vrijdag 15 april 2016

Clifden - Ierland





Om een of andere  reden, voel ik er me thuis.  Een gevoel dat ik ook heb met een aantal steden, tijdens een citytrip, maar dus ook met Ierland. De taal. De kleuren. De gastvrijheid. En niet in het minst, de muziek. (song for Ireland )


Tijdens mijn derde bezoek aan het land ging de trip naar Clifden, aan de West-Kust. 
Ruw. Onaangeraakt. Zuiver. 








Met de geur van turf en met schapen op de weg. Met kerkhoven vol persoonlijke berichten, op een heuvel, de graven zonder verband verspreid. 






Met idyllische winkeltjes. En een Aldi vol biologische producten.

Met een onuitputtelijke wolkenpracht. 






En ... haast zonder regen. Echt waar! 


Met een katholieke en protestantse kerk naar gelijkenis gebouwd; alles voor de vrede. En een abdij tegen een rots, wit met grijs, als een potloodtekening in het landschap.

                  




Waar de wegwijzers in het Engels en in Gaelic nog uit de tijd van toen stammen. Gezellig, vind je niet? 


Met wilde paarden, zomaar in het landschap.



Waar een fairy-trail door het dorp loopt. Met kabouterhuisjes en - deurtjes. 



Waar  humor het leven doorkruist. 







Je kan er turen, keuvelen, genieten. 







Of uitrusten... 


Of foto's maken. 





En ik? Ik ga nog eens terug naar het land. Zeker weten!