maandag 26 september 2016

kinderlogica

Kinderen hebben een logische logica. Onbevooroordeeld. Eerlijk. Letterlijk en zonder omwegen. En dat zij nauwelijks zelfcensuur ervaren, maakt het nog heerlijker (meestal). Thuis houd ik de uitspraken van Hummeltje bij in een pot 'little talks' genaamd, tenminste als ik ze tijdig noteer en ze intussen niet vergeten ben. Maar bij de uitspraak van gisteren hoorde een beeld, en dat past niet in mijn pot-met-geschreven-papiertjes. Dus deel ik het met jullie. Ook gewoon omdat ik het een geweldige redenering vond en ik er nog steeds om moet glimlachen. 

locatie: zoo van Antwerpen, het aquarium



Bram, bloedserieus: 'kijk mams, een potvis' 



vrijdag 23 september 2016

Interieur - de laatste fase

Manlief gelooft nooit deze titel. En wellicht terecht, want ik denk dat ik intussen ook de badkamer nog wil (laten) verven. Ach ja ... 
Maar ik ben dus aan het werken en laten werken in de kamer van Hummeltje. Hij sliep nog in zijn babykamer - weliswaar in een groot bed - maar ik vond dat hij toe was aan iets jongensachtiger. Gelukkig kon hij zich daar ook wel in vinden, zij het onder voorwaarden. Er moet zwart in, vééééél zwart. Robots zou hij ook leuk vinden. En zijn dromenvanger mag niet weg. Voor manlief moet het bed achteraan in de kamer staan; dat geeft hem meer bewegingsruimte. En ikzelf hou ervan om van allerlei losse (en oude) stukken een persoonlijk geheel te maken. Ik zou ook graag een klein open kledingrekje maken. Daar kan ik dan enkele kledingstukken aan ophangen, waaruit Hummeltje zelf kan kiezen (Stiekem ben ik dan blij benieuwd welke combinaties hij zo tevoorschijn zal toveren.)
Stap voor stap probeer ik nu al deze wensen met elkaar te verzoenen. 

Mijn zoektocht naar sfeervolle kasten is wonderwel verlopen. We konden heel toevallig een kastenruil doen met een schoolvriendje van Hummeltje. En op Marktplaats vond ik het perfecte ladekastje; de juiste kleur en een unieke vorm. Van meevallers gesproken! Ik wilde ook graag een draadrek, om een wisselende kaarten- en fototentoonstelling te kunnen maken. Maar omdat ik het gemiddelde draadrek op het net te duur vond, sprong ik zomaar eens bij Zeeman binnen. Wat bleek? Net deze week een (andere soort) draadrekje verkrijgbaar. Nog maar eens een meevaller dus. Het mag wel.  

Ik knutsel dus de komende dagen/weken verder aan kasten en decoratie, ... en dan mogen er nog eens foto's komen ...   En omdat ik het niet kan laten,  al een klein voorsmaakje ...










Voor de oude kast heb ik een zachte kaki-groen-grijze verf gehaald. Maar een aantal mensen suggereren om de kast niet te verven. Iemand heeft er leuke aftelstreepjes op geschreven, en het lijkt me gezellig om dat verhaal te bewaren. Maar de verf lijkt me ook niet origineel, dus mag een nieuw kleurtje ook, vind ik. Wat denken jullie?
En het ladekastje; zou ik dat zo laten? Of er ook iets mee doen? Ik sta open voor suggesties!

Alweer een afscheid

Hij zat er vaak, 'de vriendelijke man van de chemo'. Een beleerde man. Altijd vriendelijk, beleefd, rustig en gemotiveerd. Met een  even vriendelijke en nette dame aan zijn zij, en een liefdevolle dochter met de kindjes. En dan werd hij een keertje naar huis gestuurd. Geen chemo omdat het bloed niet goed genoeg was. Dan was hij er, maar zag hij er toch wat bleker uit dan anders.  Een opname. De keer nadien opnieuw een opname. De blik van de echtgenote zorgelijker. Terecht. Geen chemo meer. En plots ook niet meer het ziekenhuis uit. Palliatieve zorgen. 
Voor het eerst wilde ik een bezoekje brengen aan een lotgenoot, en niet aan de zijlijn toekijken. Ik wilde laten weten dat hij me iets doet. Dat ik blij ben om hen even 'gekend' te hebben. En voor het eerst wilde ik 'tot ziens' zeggen, en had ik het gevoel dat ik het zou durven.
Maar ik deed het niet. Gisteren overviel een grote moeheid me. (Het ziekenhuis is nochtans maar 2 km van hier - dat stelt niets voor). Vandaag vond ik het voormiddag nodig om winkels af te schuimen voor decoratie voor de nieuwe kamer van Hummeltje. Daarna was ik - alweer - te moe (ik had het nochtans kunnen weten). En vanmiddag het bericht. Egoïst dat ik ben!
Ik ben wat verslagen. Ik had tijd moeten maken. Maar je kan het tij niet keren. Dus ik denk aan hem. Aan haar. Aan de familie. En, het klinkt misschien erg raar, maar voor het eerst heb ik ook een gerust gevoel. Mocht er iéts zijn, later, dan geeft het me rust moet/mocht ik hem weer tegenkomen. Tot ziens, J.! 

woensdag 14 september 2016

Het gaat vooruit

Het gaat vooruit, letterlijk en figuurlijk. We wisten dat hij het ooit uit zichzelf zou proberen én kunnen. Maar dat hij mij na school opeens zou verrassen met een fietstocht van 4 km, met zijn fiets zonder zijwieltjes, en dat in de tweede week van het eerste leerjaar; dat had ik niet verwacht. Of we trots zijn? Enorm! Zelfs zo trots dat ik blij was om onderweg een bekende tegen te komen, zodat ik mijn fierheid instant kon delen. En hier deel ik het nog eens. Of hoe trots (pleeg-)ouders kunnen zijn... 




dinsdag 6 september 2016

het woordje 'ik'

Het eerste woordje in een modern jasje:

Ik ging vanmiddag Hummeltje halen op school. Hij lachte, oef. Had een leuk knutselwerkje mee en een guitige blik. Ik moest hem niet tot aan de auto dragen als een baby'tje. We praatten niet over school, tenzij heel soms wat over de speeltijden, met schaar-steen-blad en picatchu-verhalen. Klein hapje eten, naar de kinesist, in de auto wat praten over een trip met de trein naar een aquarium en over de uitdrukking 'weet-ik-veel', voor als je je niet meer precies alles herinnert. 
En dan plots deze conversatie bij thuiskomst - als een fait-divers:

Hummeltje: 'Mams, ik ga wat opzoeken op google.'
Mams: 'Maar kan jij al wel iets schrijven om op te zoeken?' 
Hummeltje: 'Ja hoor, het woordje 'ik''  Heel makkelijk. Gewoon een streepje met een bolletje erop, en dan de letter van ketnet!'

En dus nam Hummeltje onze tablet, opende google, zocht de juiste letters, en zag in 'afbeeldingen' allemaal ik-woordjes verschijnen. Schrijven, dat is niets voor hem, zegt hij. Maar ach, als hij mij zo verrast met, voor hem,  een klein fait-divers aan het einde van de avond, dan gaan we daar toch niet om malen?



zaterdag 3 september 2016

Hoe ik een aftenoorlog overleef.

Ze zijn er weer, die rotvervelende, allesverstorende aften. In een vingerknip zijn ze geboren. Wellicht omdat ik maandag, na een reactie op de chemo, een extra dosis cortisonen kreeg, waardoor mijn immuunsysteem werd lamgelegd. En daar hebben de aften dus dankbaar gebruik van gemaakt. Niet één, twee of drie aftjes hoor. Een heel leger. Twee dikke plakken open wond. Op elke wang één, het blijft eerlijk. Onder mijn tong, op mijn gehemelte, tot in mijn keel. Geen plekje is vergeten. Het zou me zelfs niet verbazen dat ze ook weer mijn darmen hebben ingepalmd (getuige de talrijke toiletbezoeken die ik, nu ik maar moeizaam kan eten en drinken, nog meer dan anders kan missen). En omdat ik ook avastin krijg bij mijn chemo, helen wonden niet goed. Van een mooie combinatie gesproken ... 
Het stomste is dat ze me volledig lam leggen. Niet alleen doet het immens veel pijn. Nee, ik word er ook moe van, lusteloos, moedeloos zelfs. Ik weet dat ik me rustig moet houden, om mezelf niet te gaan vermoeien, maar ik zit toch altijd zo vol ideeën die ik wil uitvoeren. Niet dus, nu. Liggen. Slapen. En anti-aften-middeltjes verzamelen en nuttigen. Dat is zowat mijn dag. Alle bestaande anti-aften-middeltjes heb ik al ooit uitgeprobeerd. De meest efficiënte zijn nu onmogelijk, wegens mond-in-brand-gevaar. Blijven over: dafalgan (niet echt anti-aften, maar wat heb ik ze nodig nu!), zalfje van de plaatselijke apotheker (lekker verdovend zodat het me toelaat in 5 à 10 minuten mijn eten binnen te proppen), een stomatitis-cocktail-spoelmiddel, echinacea met extra vitamine C, Immix,  mijn andere supplementen en veel verkoelend water. Elk kruimeltje dat in de wonde kruipt, moet er onmiddellijk en onverbiddelijk  uit! En dan het wonder-anti-griepmiddel met citroenschijfjes, kaneel, gember en honing. Boordevol bacterie-soldaten dus.
Verder staan op het menu enkel yoghurt en goed opslurpbare, lauwe pasta. Een feestmaal is het niet echt.

Maar ik houd (nog even) moed. Misschien kan ik volgende week toch wel de kamer van Hummeltje afmaken? In mijn hoofd zit het al goed. Nog wat ikea-en, verven, knutselen en we zijn er. Als de oorlog overwonnen is...