dinsdag 30 december 2014

Borrel en andere hapjes

Thuis zijn met zijn drietjes. Een winterzon buiten, die weerkaatst in de sneeuw.  Ik hoor manlief en hummeltje op een verre achtergrond, terwijl ik in de keuken sta. Er is geen tijdsdruk. Op zo'n moment krijg ik een über familie-gevoel, zoals wanneer ik (zééér zeldzaam) strijk in de living met alledaagse taferelen van huisgenoten rond me. 
Er passeerden de laatste dagen onnoemlijk veel receptideeën die ik niet links kon laten liggen. Borrelnootjes van kikkererwten bijvoorbeeld. Ideaal om morgenavond bij de hand te hebben als alternatief op traditionele hapjes die mijn darmen verwarren. 



Ipv de voorgeschreven lookpoeder, gebruikte ik de overschot van de olie van het volgend recept
(met rozemarijn en look). Ik voegde zout en geroosterd paprikapoeder toe als extra smaakmakers.

En ook de notenmix met knoflook en rozemarijn van Urban Superchefs wilde ik heel graag uitproberen. Al was het maar om de enige kruiden te kunnen gebruiken, die het nog doen in mijn kleine kruidentuin. Het recept schrijft voor om 25 teentjes look, samen met zout en verse, gehakte rozemarijn (of tijm of oregano), te roosteren in de oven. Daarna voeg je een notenmix toe, en laat je nog even verder roosteren. Dat ons huis overweldigend rook, kan je wel raden. Zelfs nu ik maar 12 teentjes look gebruikte, omdat ik gewoon niet meer had. 





De huisgenoten vonden beide recepten een succes! Ik moest de nootjes wegbergen, wilde ik voor morgen nog wat overhouden ...


Omdat ik de laatste dagen al te vaak naar 'normaal' snoepgoed greep, vond ik het nodig om koekjes te bakken. Ik zocht een snel recept, waarvan het succes al eens bewezen was. Manlief bracht me deze abrikozen-kokoskoekjes in herinnering. Ze smaken heerlijk, tenminste als je houdt van de toch wel typische smaak van verwerkte abrikozen.




De overrijpe banaan uit de fruitmand, verwerkte ik gisterenmorgen al in deze mugcake. (Voor de dames onder ons: deze mugcake is ideaal als troostfood, en dat zonder je schuldig te moeten voelen!)  Ik vergat om foto's te nemen, zo lekker geurde (en smaakte) de cake - zelfs klaargemaakt in de microgolfoven! Dit wordt zéker mijn dessert na het feestmaal morgen, wat 'verfeestelijkt' met verse rode vruchten. Ik ga de overige hoeveelheden wel ruim  halveren, want het is zwaaaare kost!  Super makkelijk trouwens. De droge ingrediënten meng ik thuis al. Eitje erover, banaantje erbij, microgolfoven of oven in, en klaar! Smakelijk!

Ontbijtrecept: Chocolade, Kokos mug cake
(foto van website Goodtobeyou.nl)

dinsdag 23 december 2014

Pakjes

Ik moet morgen even terug naar het ziekenhuis. De pijn houdt te sterk aan, en ik wil op veilig spelen. Maar gaan ze me dan morgen weer naar huis laten gaan? Dat het (wel of niet?) feestje voor kerstavond spannend wordt, staat al vast ...
Waar ik ook zal zijn, de pakjes zullen klaar zijn! Met dank aan mijn inpak-hulp (want ook dat lukt niet helemaal zelf). 






zaterdag 20 december 2014

Herstellen

Herstellen mocht ik 1,5 dag doen in het ziekenhuis. Wellicht ook langer, maar gezien alles prima verliep, ik geen pijn had (zelfs geen gebruik maakte van de pijnpomp) en ik thuis 2 lieve ventjes heb die ik eens niet te lang wilde missen, was het ziekenhuisverblijf kort. Kort en - het klinkt misschien vreemd - best wel aangenaam. Ik ontwaakte meteen uit de narcose en kon zelfs in de recovery manlief al bellen. En zo'n 4 uur na het ontwaken, was ik al present als toeschouwer op het kerstconcert. Wat een ongelooflijk mooi initiatief van UZ Leuven! En zoveel vrijwilligers! Ze hadden zich perfect georganiseerd om wandelende mensen, patiënten in rolstoel en in bed naar de ontvangsthal te brengen. Gezien mijn recente narcosestatus, verkoos ik mijn bed. Prachtig om zo te kunnen herstellen, toch?







Thuis gaat het jammer genoeg wat minder vlot. Sinds donderdagavond sloeg de pijn toe. Een pijn die ik me herinner van in het aller aller begin. Alleen al daarom is het gevoel vreselijk. Ook een soort 'voos' gevoel. Niet écht misselijk, maar ik kan ook niet zeggen dat ik met volle goesting eet. Eerder omdat het moet, of zo. Rondstappen gaat redelijk. Tenminste voor even, want daarna krijg ik flanellen benen. Zitten gaat heel even. Liggen nauwelijks. En dat is niet bevorderlijk voor mijn nachtrust. Maar goed. Dit komt allemaal goed. Ik ben heel snel thuis (te snel?), en heb deze fase de vorige keren in het ziekenhuis doorgemaakt. Perfect normaal wellicht, en ik zal mezelf moeten blijven verplichten om rustig te blijven. Voor iemand die een lading cadeautjes op een originele manier wil inpakken, is dat niet zo eenvoudig. Maar ik doe mijn best. Ik wil namelijk van de feestdagen en de vakantie kunnen genieten. Want ... als alles goed gaat, ben ik 'vrij' tot ergens in maart! Yes!

woensdag 17 december 2014

En nóg een keer...

Hier zit ik dan weer in het haast vertrouwde kamertje. Op een dienst waar ik eerder lag, voor (nog) minder prettige dingen. En ik voel me ook niet zo prettig.  Ook wel een beetje verdwaasd. Kan aan de bergen snot in mijn sinussen liggen. Ik wist niet dat een sinusitis zoveel pijn kon doen, tot aan mijn tanden toe!  Een beetje slaap morgen zal me goed doen, LOL.
Ik ben ook alle huiselijke dingen vergeten, die ik anders bij een opname altijd bij me heb. Foto’s van mijn mannen, voor tegen de lege muur tegenover me. Een dekentje dat thuis op de zetel ligt, met vrolijke kleurtjes en een gezellig gebreid patroon. En pantoffels. Liefst van die echt slof-pantoffels die groter zijn dan mezelf.  Nadat ik deze vaststellingen deed, en ik best wat beteuterd was – om van mijn dreigend bijgeloof nog maar te zwijgen – mocht ik van de verpleegster ook nog op de weegschaal staan. Ook dat was geen voltreffer, of het moeten kilo’s snot zijn in mijn hoofd. Zou nog kunnen…
Ach … Ik probeer maar te denken dat ik snel weer thuis ben. En dat ik deze opname dan ook weer even snel vergeet. Maar er lijkt zo iets anders te zijn. Iets dat me angst inboezemt. Alsof ik het niet in de hand heb – en dat heb ik ook niet natuurlijk. 
Het begon vanmiddag al, toen een journalist me vroeg hoe ik sta tegenover zieke, twitterende BV’s. Wat moet ik daar nou over zeggen? Ik vind dat nobel, absoluut. Maar mij helpt het niet. Omdat ik zelden over hun angst lees. Omdat hun situatie wordt voorgesteld alsof ze haast zekerheid hebben dat het goed komt. Ik kan me daar niet mee vereenzelvigen, en er ook niet echt moed uit putten.  Maar dan kom ik over alsof ik verdriet ga vergelijken.  Behandelingen vergelijken, en dat is niet zo. Elke mens heeft zijn/haar eigen verdriet, angst, blijheid. En niemand kan dat vergelijken. En nog minder afwegen.  Ik word op de proef gesteld na deze vaststelling. Het plotse afscheid van een kennis gisteren. Het verdriet dat in die familie achterblijft. Ik , die er net te ver vanaf sta om zinvol te kunnen zijn. Ik kan er geen weg mee. Of vrienden met een zoveelste miskraam, maar ook evenveel kinderen. En het lege gevoel dat ze toch nog hebben en  dat ik moeilijk kan plaatsen. 
Ik probeer mijn eigen les toe te passen. Ik probeer tevreden te zijn met wat ik heb. Een schat van een gezin. Een grote lieve vriendenkring en familie. Betrokkenheid uit onverwachte hoek.  Een kleine ingreep die misschien wel een oplossing biedt. Misschien een Kerstmis en Nieuwjaar thuis.

Misschien. Die misschien is er vandaag net iets teveel aan.




zondag 14 december 2014

Kleine gelukjes

Deze zondag was er een zoals zondagen mogen zijn. Veel samen met ons drietjes, en meer moet dat soms niet zijn. En hoewel we best vaak hebben gezucht om ons al te druk (en) tetterend Hummeltje, overheerst bij mijn terugblik een echt 'gezinsgevoel'. 
Een gezinsgevoel dat werd versterkt door een typisch - doch zeldzaam -  zondags vriendenbezoekje. Ik kan daar erg van genieten. Komt er nog bij dat Hummeltje tijdens de wandeling met de vrienden voor het eerst écht gewandeld heeft. Een heel eind (vinden wij), in de kou. Dat de papa's thuis (bij hun pint?) bleven, bleek de goede zet, want de voetsteunen van de rolstoel van paps zijn normaal het favoriete vervoermiddel van Hummeltje. Nu moest ie het met zijn eigen voetjes doen, en het ging perfect. Wat kan een mams toch blij zijn om kleine dingen!  
Om een beeld bijvoorbeeld. Ik was wat naaiwerk aan het voorbereiden in onze nieuwe zetel boven. 


Ik keek naar links en zag dit 


En nu ben ik niet bepaald een voorstander van achter beeldschermen stilzittende kleuters, maar dit is toch über vertederend? 

Het zit in hele kleine dingen. Zoals in de top van het kerstboompje hierboven,  die blijkbaar scheef staat, en me even doet glimlachen. 

Of in onze kerstversiering Rudolf, die ik her en der in huis tegen kom.

Rudolf moet ook slapen

En blijkbaar moet ie ook naar het toilet

Of in nieuw knutselmateriaal dat ik kreeg, en dat me alleen al bij de aanblik vrolijk maakt:



Of ook de ontdekking van free printables waarmee ik aan de slag kon gaan:

Printable aangeboden door Project Artuur.
Letterstempels van Hema 
Dit kleine geluk is deugdzaam op deze dag. De laatste weekenddag voor de nieuwe operatie. Nog één volledige dag thuis, en dan is er weer die onderbreking. Hopelijk een korte deze keer. Hopelijk een succes. Hoop ... 

(excuses voor de slechte fotokwaliteit. Ik had vandaag geen zin in bewerkelijke omwegen, en nam enkel de gsm bij de hand)



vrijdag 12 december 2014

Oogst op een regendag

Het gebeurt niet vaak, maar vandaag heb ik haast al mijn voornemens waar gemaakt.

Ik kroop achter de naaimachine voor een project dat al ongelooflijk lang op de wachtlijst staat ...   Wat het is, mag ik nog niet onthullen, want het wordt een pakje onder de kerstboom.  Het is grijs, en lang, en praktisch. Het labeltje zou ik - om goed te zijn - nog beter moeten bevestigen. Ik was het voor de verandering weer eens vergeten, en mijn naaiflow was nét dat ietsje te kort ... 

 
Na ons wekelijkse café-bezoekje, gingen Hummeltje en ik ook aan het bakken. Pepernoten, vrij van geraffineerde suikers. Ik heb er niet helemaal een goed gevoel bij, omdat er toch behoorlijk wat kokosbloesemsuiker in ging. Ook zijn ze naar mijn gevoel wat luchtig en droog. En het mocht nog iets kruidiger. Volgende keer probeer ik dus een ander recept, maar voorlopig snoep ik toch lekker van deze noten.
Recept: http://ellemiekevermolen.com/suikervrije-pepernoten/



Bijschrift toevoegen


Ongebakken nootjes

En de gebakken versies
De pot is nog maar half gevuld, maar dit wordt aangevuld
met pepernoten met chocoladen topping, die nog even in de koelkast moeten...

Dit witte kastje hoort tegen een muur te staan. Wij hebben niet zoveel vrije muren, en dus kwam het kastje los in de ruimte. Perfect voor de speelhoek van onze kleine man. Om  de onafgewerkte achterzijde toch te benutten, bevestigde ik er krijtbord-plastiekfolie tegen. En dit werd gesmaakt! Krijt en stof zo hier en daar, moeten we er even bijnemen. 




En zo werd deze regendag toch erg gezellig en productief. Mijn benen zijn moe. Mijn hoofd is zwaar. Mijn neus zit nog steeds verstopt. Ik kon nét niet meer wachten op de laatste chocoladen pepernootjes en een deftige gevulde-pot-foto, maar voor een keer zal me dat ongelooflijk worst wezen. Ik duik mijn (nog steeds oude) zetel in, met een grote kan water en thee naast me. Een me-time afsluiter van een me-time dag. 

Over regen en knutselen en goede timing


Het is geen weer om een hond door te jagen. En ook voor mij volstond vandaag de bakfietstocht naar school. En toch vind ik het gezellig, die regen en die donkere wolken die nu eens snel, dan weer rustiger voorbij drijven.  Wellicht omdat ik gisteren wat te lang heb nagekaart na een feestje. En omdat ik suiker at, en bijgevolg nog een halfuur toiletactiviteiten voor de boeg had voor het slapen gaan. En omdat de gesprekken gisteren weleens over naaiprojecten gingen. En omdat ik daardoor eindelijk nog eens écht zin heb om iets te maken. Ideale timing voor storm. Want met dit weer vind ik het geen zonde om me boven op te sluiten onder het dakvenster. Kannetje thee bij de hand. Ideetjes in mijn hoofd. En hopelijk straks nieuwe pakjes onder de kerstboom. 







donderdag 4 december 2014

Lichtjes

Het hoort nog niet voor 6 december, maar plots had ik er zo'n zin in ... kleine kersttafereeltjes in huis. En om mijn geweten te sussen, blijft de kerstboom nog even onversierd. 


lichtslinger van Hema. 
Washi-tape rond de lichtslinger

lichtjeshuis van Ikea. Hertje zat bij paté

http://www.eetspiratie.nl/2013/11/gevulde-speculaas-van-speltmeel/


Slinger van Hema

woensdag 3 december 2014

Collercoaster


Deze rollercoaster is niets tegen degene waar onze emoties door gezwierd zijn de voorbije dagen. Bij mezelf ging het zelfs zó ver dat in gedachten de keuze van mijn schoenen  mijn lot kon beïnvloeden. En welke ring zou ik aandoen? Welke kleren had ik aan bij de beste uitslagen? Hoe kijken de assistent-dokters me aan bij het binnengaan? En 'ooooh God', ze vraagt eerst hoe het met me gaat? Niet goed! 

En dan die woorden: de laatste scan was goed. Het gaat enkel om dat ene plekje. 
Opluchting! Mijn hart ging meteen trager. De daver uit mijn lijf, en ik was voor het eerst sinds vanmorgen in staat te praten. (Wie mij kent, weet dat dit bijzonder is). 
Een operatie is niet evident, omdat mijn buik al te vaak door elkaar werd geschud. Daarom werd de optie van percutane (door de huid) RFA (Radio Frequent Ablation) bekeken. Wegbranden van de tumor, in mensentaal. 
Ook deze overweging duurde in mijn ogen een eeuwigheid, maar na zo'n 20 minuten had de echo-prof dan toch het miniscule plekje gevonden. 

Samengevat: er is nog één plekje, dat er oorspronkelijk al zat, en dus niet wijst op nieuwe activiteit. (Nieuwe activiteit in de toekomst kan niet uitgesloten worden - maar dit voorlopig tussen haakjes). Dit plekje zal doorheen mijn huid weggebrand worden. Onder verdoving, maar dus niet door een ingrijpende operatie. Ik zal bij de feestdagen - als alles goed gaat - hersteld zijn. 
Ik moet je niet vertellen dat de opluchting groot is. Bijzonder groot. Ik kan weer ademhalen en vooruit kijken. En met een brede glimlach Sinterklaas spelen. 


maandag 1 december 2014

Leeg

Na het gezellige weekend komt de stilte. Ik alleen met mezelf. Op zich al moeilijk, en nu des te meer. Er is nochtans veel te doen. Heel veel, want de komende week vertoeven we weer vaker in het ziekenhuis dan thuis. Ik moet me voorbereiden. Ik zou me moeten voorbereiden. Maar het lukt niet. Ik plak vast op mijn stoel. Loop zo nu en dan eens op en neer, en plak terug op mijn stoel. Ik wil iets doen, kom aan ter plaatse, en keer weer om. Ik heb een lijstje dat ik kan volgen, maar het is te lang. Mijn hoofd heeft alleen plaats voor de scan. Ik zou nochtans zo graag het bezoek van de Sint voorbereiden. En de Kerstversiering. Het huis warm maken. Onze fotowand nog eens aanpakken. Gezelligheid toveren. Maar ik voel me niet gezellig, en een slinger kan daar nu niet veel aan veranderen. 
Misschien bak ik morgen gevulde speculoos om de leegte in me te vullen.