dinsdag 25 oktober 2016

Het uit Amerika overgewaaide gebeuren

Ik heb geen zin om het 'Halloween' te noemen, alleen al omdat ik het gebeuren echt maar niks vind. We weten niet eens waar het om draait. Maar ... Hummeltje vindt het gewéldig, en dan wil ik als vertroetelende mams wel een beetje meewerken. En aangezien tante E. werkt in Bellewaerde, paps met vrienden een tripje maakte en mijn nicht en ik het weekend aan zee zouden doorbrengen met de kindjes, kon 'Griezelen in Bellewaerde' ook wel.  Ik kon het rijmen met mijn kritische geweten, en we bezorgden Hummeltje de dag van zijn leven. En het moet gezegd; de organisatie en aankleding mochten er wezen!  Ik genoot er zelfs van. 
  
Het kinderdorp zat vol lieve kleurrijke, harige monstertjes. De attracties waren versierd en er was een vriendelijke-monstertjes-kinder-spookhuis. En hier en daar stonden zeepbelmachines. Fantastische uitvinding - het werkt altijd voor Hummeltje.
Het griezelbos was griezelig (en vooral verschietachtig), maar met de kindertattoo (die de kindjes beschermt tegen te griezelig acterende figuranten) viel het angstaanjagende karakter best mee. Hummeltje vond het vooral grappig om mams aarzelend te zien stappen en te horen krijsen bij het verschieten. De nichtjes pasten voor het griezelbos, en dat was toch best zo. 
Wij bezochten maar een klein deel van het park, maar dat was behoorlijk stijlvol (in zoverre ik vind dat halloween stijlvol kan zijn) opgesmukt met geraamte-taferelen. Hier en daar vonden enge scènes met figuranten plaats, maar er waren omleidingen voorzien voor de kinderen, zodat de griezeligste scènes aan hun ogen ontsnapten.  

Knap werk van de medewerkers - en dit zeg ik dus niet enkel omdat zuslief er werkt. Een aanrader zelfs, en misschien voor ons wel een vast uitje in de toekomst? 

Oh ja, mijn fototoestel liet ik thuis,  mijn gsm-fotoapparaat werkt niet zo best (meer) en Hummeltje had géén tijd om te wachten tot ik een goed kiekje nam...   

Parkversiering 


Let vooral op het hondje :-)

Versiering in het kinderdorp.
De attracties kregen ook allemaal aangepaste namen. 

Kinderspokenhuis met 3-D effecten 

Belletjes vangen 



De enige attractie buiten het kinderdorp die wij bezochten,
was ook gepast aangekleed. Of uitgekleed, het is maar hoe je het bekijkt. 


Iemand zijn/haar hoofd kwijt? 




In en rond het griezelbos: 








zondag 16 oktober 2016

Drieënnegentig





Als we niet beter wisten, zouden we denken dat ik goede genen heb. Mijn ene bomma mocht ooit 91 kaarsjes uitblazen (al hielden we het bij drie - we wilden niet dat het haar laatste inspanning zou zijn). En deze maand mochten we de 93ste verjaardag van de andere oma vieren.  Op zich al heel speciaal. Maar als die oma dan ook tijdens het hele feest zit te stralen, en de gesprekken actief mee probeert te volgen, dan vergeten we, net als zij, dat ze haar vragen tien keer stelde. Of dat ze de groei van de achterkleinkinderen niet meer kon volgen. Nee, dan genieten we gewoon van haar. En dan teren we nog dagen op het goede gevoel. Zonder veel tekst. Sommige dingen moet je niet in woorden proberen te vatten. 


Het pre-feest, op de verjaardag zelf, 2 oktober. 
Met de familie die ver weg woont, maar dicht bij haar.De foto's van het feest van gisteren zijn nog niet verwerkt... Maar ze zag er écht minstens even stralend uit, onze oma. 

Zo ziet een familiefeest eruit bij mijn tantes gezin, waar ze veel houden en genieten van de natuur. 
(Ikzelf was lui, en genoot van de foto's en de verhalen, en een 'gerookt' Hummeltje)



Herfst = kastanjes poffen

Klaar voor het feest. 


Inpakpapier van de hand van Hummeltje.







dinsdag 4 oktober 2016

Uitersten

Weet je wat ik nu écht vervelend vind? Die uitersten. En dat ze elkaar zo snel opvolgen. De ene dag loop je boordevol energie rond in Dublin en de volgende dag lig je aan de chemo en voel je bij elke druppel die in je komt, twintig druppels energie uit je lijf lopen. Al de plannen die je maakte, kan je meteen in je achterzak stoppen, voor onbepaalde tijd, en je huis transformeert van opgeruimd nest (manlief had tijdens mijn afwezigheid zijn best gedaan),  weer naar een rommelkot vol onafgewerkte beginselen. En dan moet je maar weer afwachten tot je lijf terug vol energie stroomt. 
Hetzelfde gebeurt rond scan-tijd, maar dan zoveel keer uitvergroot. Na het verwerken van de uitslagen, hervind je je levenslust en kan je grotendeels 'vergeten'. Maar dan sluipt, een maand voor de volgende scan ongeveer, de angst weer binnen. Geniepig als ie is, kruipt ie in je ledematen, je hoofd, je oren en ogen, tot je verstijft en geen kant meer op kan. Je verlamt en, als je gelukt hebt, herneem je weer je leven, mocht dat je na de scan weer gegeven zijn. 
En dit heen-en-weer-gaan is het meeste waarop ik nog kan hopen. Dat dit ritme nog even blijft. Wat kan een mens toch - gedwongen - raar zijn.