dinsdag 27 mei 2014

Taaaaaaaaaliaaaaaaaaaa

Ik voel me weer wat beter, al wil de regen als spelbreker wel eens tussenkomen. Stilaan ben ik de koffers aan het klaarmaken om op vakantie te vertrekken. Als chaoot geen eenvoudige klus, maar ik hou me sterk dat ik het kan. Ik doe het trouwens op een ultiem rustig tempo en neem vooral tijd om rustig te eten, af en toe even te zitten (jawel, manlief, je gelooft het nooit, maar het gebeurt!), het huis uit te gaan voor een buurtbabbel en een avondje te organiseren om kraanvogels te vouwen voor Lulu. En tussendoor werk ik een themaatje vakantievoorbereiding af. De angst voor van-alles-en-nog-wat lijkt te verzuipen in de regen, en dat is natuurlijk niet slecht. Ultieme vrolijkheid voel ik nog niet, maar ik ben er zeker van dat de eerste pasta aolia in Italië mij wel zal kunnen vermurwen. En vertelde ik al dat Hummeltje ook weer zijn draai lijkt te vinden? Hij is al helemaal "intoe" vakantie, en is van plan het zwembad in Taaaaaliaaaa onveilig te maken. En hij weet dat hij heeeeeeeeeeeeeel lang in de auto zal moeten zitten. Maar of dat genoeg is? Wordt vervolgd...

zaterdag 24 mei 2014

De pest

Ik had er de pest in vandaag. Alsof bij het openen van mijn ogen een knop werd omgedraaid. De pestknop. De pest in alles. De pest in iedereen. Zelfs de zon kon me niet bekoren. Af en toe dat stuk chocola, dat me nadien meteen een dreun in mijn schuldgevoel verkocht. Ik zag té veel mooie dingen, die ik niet kon plaatsen - letterlijk en figuurlijk. En tegelijk werd ik als een fish stick in paneermeel, in zelfmedelijden gewenteld. Ik haatte het dat niemand me ooit had geloofd dat ik zoveel pijn had in mijn darmen. Dat het altijd maar aan stress werd verweten. Ik haat het dat ik nu ook overal pijntjes voel - sommige behoorlijk hardnekkig en langdurig aanwezig - waardoor ik het gevoel heb vol te zitten met 'K'. En niets of niemand kan me geruststellen, want het liep toch al eerder mis? 
Ik kan het niet meer verdragen dat er nog zoveel kleine klusjes in huis liggen te wachten, en ik de handigheid niet heb om eraan te beginnen. Of dat iedereen vindt dat ik er goed uit zie, terwijl dat enkel is in vergelijking met ... En alsof het nu allemaal achter de rug is, terwijl dat de grootste onzekerheid is die er bestaat. Of dat ik mijn eetgewoonten wil omdraaien, maar er de energie en de startblokken niet voor vind. Of dat mijn tekst plots verdwijnt, nadat ik al ettelijke regels had neergepend - want zoiets gebeurt ook op zo'n dagen. En dat ik altijd thuis zit. En ik wel hier en daar heen ga, maar het allemaal even leeg lijkt. Niet gaan werken, en toch altijd bezig zijn, gaat vervelen na een tijd. Dan wil ik in het weekend overal en nergens heen, omdat het samen met mijn gezin minder leeg lijkt. Ik kan het huis soms niet meer verdragen. 
Dus hier zit ik dan met mijn hoofd vol ideeën, en een hersenpan en lijf met te weinig energie en doorzettingsvermogen. De ideeën dwarrelen in het rond, willen eruit, willen rondspringen en dansen en werkelijkheid worden. Maar er zit een slot op de deur. Een slot waarvan ik de sleutel nog niet vond. Alleen hier en daar van een luikje, waar enkele zonnestralen doorheen piepen en mijn waterig oog beroeren.  En dan komt er op de valreep, toch dit: 




woensdag 21 mei 2014

Held op sokken


Het goede nieuws is bijna een week oud, en ik ben er al behoorlijk aan gewend geraakt. Er lijken zo'n 10 kilo's van mijn schouders te zijn gevallen. Nochtans zitten mijn kleren strakker dan ooit (zij het vooral aan buik en  billen, maar dit ter zijde). Toch blijven we in uitspraken en feestvreugde voorzichtig. De oorlog is (misschien) nog niet gewonnen. De belangrijkste veldslag gelukkig wel. Ik probeer die oorlog niet te veel aan mijn hart te laten komen (of aan mijn darmen en lever), maar het blijft moeilijk. Een hardnekkige keel-/sinusontsteking of zelfs een beetje hoofdpijn kunnen me al van mijn melk brengen. Of de vele verhalen over mensen die hervallen, ernstiger dan voordien ... 

Maar gelukkig was er de zon. En een ontspannend weekendje voor manlief, twee maten en een ukje van nog geen jaar oud. (waar ik ook blij om kon zijn, omdat hij dit dubbel en dik verdiend heeft, en ik intussen lekker mocht aanschuiven aan de barbecue van een lieve vriendin). En er was en is een braaf Hummeltje dat zich dagelijks onderdompelt in waterspelletjes. (Lees: onder de sproeier staan, mams nat spuiten, de kraan honderd keer open en dicht draaien, zijn vriendje dopen met een emmer water, de plantjes meer dan voldoende water geven - al dan niet van de kraan...). Enfin, hij geniet, wij genieten.
 
Het was een paar weken geleden wat anders. Hummeltje had driftbuien die een dag lang konden aanslepen. Hij leek een kei in volhardend niét luisteren, en we vonden geen methode om hem tot rede te brengen. Of toch geen waarbij wij ons ook enigszins goed voelden. Gelukkig bracht de begeleidster van pleegzorg raad. Na een lang gesprek kwam de voorzichtige (mogelijke) conclusie dat de emotionele leeftijd van Hummeltje niet (meer) overeenkomt met zijn werkelijke leeftijd. Dat komt wel vaker voor bij pleeg- en adoptiekindjes, en is dus helemaal niet vreemd. Zeker niet als je denkt aan de gebeurtenissen van het voorbije jaar... En deze visie opende mijn ogen. Ik begrijp nu dat ik moet ingaan op de heel veelvuldige (al dan niet rechtstreekse) vragen van hem om opgepakt, geknuffeld of geholpen te worden. Hij is in wezen niet de vierjarige jongen die al veel zelfstandig kan. En hij hoeft dat nu dus ook helemaal niet meer te zijn. Wij hebben dus lekker gestoeid en geknuffeld vandaag, meer dan we voordien al deden.  En we vonden het allebei heeeerlijk! Ik hoop dat hij terug vertrouwen vindt, door te mogen zijn wie hij is. Helemaal. Onze lieve lieve held (op sokken). 
vriendjes - bis



tuinslang - water - emmer - water - tuinslang - ... 



zaterdag 17 mei 2014

1000 kraanvogels voor Lulu





Hier kan ik onmogelijk onbewogen bij blijven. Om het heel zacht uit te drukken... Daarom deel ik dit graag, en doe ik ook graag een oproep om mee te helpen.
Omdat ik wéét dat kleine dingen, héél veel betekenen. Omdat ik weet dat je die dingen ook nodig hebt. Omdat je kracht soms uitgeput raakt, en het dan van anderen moet komen. Omdat ik gevoeld heb hoe je uit een kaartje, een kaarsje, of zomaar een woord, die ene strohalm kan putten. Omdat ... het helpt!
Ik ga kraanvogels leren vouwen.




donderdag 15 mei 2014

JIIIIIIIIHHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!

De scan was goed! Perfect zelfs, om de woorden van de dokter te gebruiken. Wij nemen dus 2,5 maand therapeutische pauze. Gaan lekker op vakantie. Wat later komt, zien we dan wel weer.
Wooooehooooew!!!!

woensdag 14 mei 2014

De dag voor het oordeel


Het is bijna de 'dag des oordeels' - al wil ik het niet zoveel dramatiseren. Het moét gewoon goed zijn. Ik moét moed houden. Het mag niet dramatisch zijn. En zeker niet in mijn hoofd. Maar goed, toch voel ik zenuwen. Veel zenuwen. Best goed voor het huishouden, want ik moet afleiding zoeken. Dus deed ik de was, de afwas en wil ik de plooiwas nog in de kasten krijgen. Een sapje en spaghettisaus zijn al klaar (het laatste uit de diepvriezer, dus daar was niet zoveel aan). 
Tussendoor tokkel ik wat op mijn computer, en zo kwam ik dit tegen: https://www.youtube.com/watch?v=21uSxcl34dA&list=PLDF8C4E4C1470430A.
Angus en Julia Stone. Ontspannende muziek, vind ik. En weer een mooie inspiratiebron. Net als Jake Bugg. Daar kan ik ook lekker bij wegsmelten tegenwoordig. 
En bij het getokkel op de computer, doken er nog wat foto's op. Een knutselwerkje waar ik voor een keer toch wel echt trots op ben. En nog een boerderij-foto. Wat je daar niet op ziet is dat het lammetje aan de vinger van Hummeltje zuigt. Hij praat er nu nog over en doet het soms ook na, wanneer hij zijn tut niet vindt ...







woensdag 7 mei 2014

Woensdag baaldag?

Op woensdag is Hummeltje erg moe na school. Slapen 's middags doet ie niet meer 'want ik is een grote jongen', zegt ie dan. Maar iéts doen, is moeilijk. Spelen, zelfs samen met mams, wil ie niet. Hij wil alleen 'iets anders'. Ook met het eten. Ik probeer een voor een iets aan te reiken, maar hij grijpt niets vast. Een fietstochtje dan maar? Werkt ook niet. Cafeetje in de buurt (waar een klasgenootje woont en waar het dus heel kindvriendelijk is - inclusief beschikbaar speelgoed). Werkt ook niet. Buiten spelen? Ook geen succes. Kortom, ik weet het niet meer goed. Hoe lossen jullie dat op? Wat als je kind echt niets doet, behalve zeuren, aan je been hangen (letterlijk!), snoep jatten en dergelijke? Ik wilde met de auto een pakketje gaan afleveren bij een vriendin, maar dan voelde ik me schuldig, omdat ik iets voor/met Hummeltje wilde doen. En alleen maar in de auto heen en weer rijden, leek mij voor hem niet leuk. (vriendin is op het werk, vandaar). Misschien had ik dat dan toch maar beter gedaan? Iemand nuttige tips? 

maandag 5 mei 2014

Lentebeelden

Ik sta  hopeloos achter met foto-updates, dus bij deze krijgen jullie een overload aan de eerste lentebeelden. Bij gebrek aan PC-kennis en geduld, heb ik het gezicht van Hummeltje regelmatig onder een sterretje verstopt. Beetje jammer, want zijn blik is vaak veel goud waard. Denk er gewoon een guitig snoetje bij, dan kom je al een eind weg. Hier gaan we dan...

Voor de eerste reeks foto's gaan we een poos terug naar het weekend voor Pasen. Eindelijk nog eens een weekendje weg met ons drietjes. In gezelschap van zeer vriendelijke West-Vlaamse B&B-uitbaters, enkele boerderijdieren, tractors en Bellewaerde.  Oh ja, en de paashaas, die zich een weekje had vergist.






Een weekend later was de paashaas mooi op tijd, en kon Hummeltje in een stralende zon op zoek gaan naar de niet zo moeilijk verstopte eitjes. Het was de eerste Pasen die we bewust, en zonder spreekwoordelijke donderwolken samen met onze miniman konden beleven. En of hij dat geweldig vond ... 






Als peter had manlief (en ik dus ook) de eer om aan te schuiven aan de communietafel/frietkot. En daar mogen cadeautjes bij. Traditioneel krijgt de plechtige communicant-petekind van ons een dagtripje cadeau. Maar ik geef er graag nog iets bij. Ze is een echte puber, dus een boekje 'for girls only' leek me wel wat.  Wie goed kijkt kan de miniversie van Tara terugvinden, in Marilyn Monroe-stijl. (sorry Tara - dit kon ik niet laten...) De mama van de communicant kreeg een met plakfolie beklede doos-die-ooit-voor-koffie-was. Maar ik vergat er een foto van te nemen, en vraag cadeautjes niet graag terug. Daarom de ingepakte versie hier...
Ik knutselde nog wat: 

geboortecadeautje voor het kindje van imkers

een shortje voor Hummeltje. In't echt is het niet zo scheef.
We hadden het maar snel-snel aangetrokken...

Hummeltje is trouwens meer en meer een leuke, gevatte, boer-liefhebbende, guitige, attente en - wat deze foto's niet doen vermoeden - zeer uitbundige kleuter geworden. 

Hij kan - na een koppige 'ik-kan-niet-trappen-periode - fietsen! 

Hij houdt van de boerderij ... 

... zit als een volleerde boer op de tractor ... 

... en animeert de koeien met zijn bellen-blazertje

Soms lijkt hij een puber in mini-formaat ...

... en hij spreekt dan ook zelf af om te gaan spelen bij zijn klasvriendje.

Kortom: wij genieten. De soms optredende razernij van Hummeltje en de nakende uitslag van nieuwe scans even buiten beschouwing gelaten.