zaterdag 26 maart 2011

Kater

Zie hier onze (zeer) toekomstige nieuwe huisgenoot, A. Een rustige kater (rustig, voor zover geweten door de lieve verzorgster in het asiel;  kater vrij zeker, aldus dezelfde verzorgster, al mist hij intussen wel wat...)  van 3,5 jaar oud. Voederbakjes, kattenbak en kussens allerhande liggen al klaar. Manlief is zelfs bereid zijn fleece-tv-kijk-dekentje-met mouwen af te staan aan onze viervoeter. Uiteraard wordt voor een nieuw superzacht fleece dekentje voor manlief gezorgd, dat/die dan op zijn beurt als schootkussentje kan dienen voor de kat.  Intussen snurf ik nog naar het zachtste mandje ooit, waar hij lekker in kan wegkruipen. De kat wel te verstaan.  
We hadden hem vandaag al graag laten kennis maken met zijn nieuwe (t)huis, maar nichtje en neefje zijn op logie. Niet echt een aanrader voor een 'rustige' kennismaking.  Wij hebben geduld (manlief vooral) en verwelkomen hem op 1 april. Ik denk wel dat ik deze week toevallig nog eens in het asiel passeer ...

vrijdag 18 maart 2011

Vol van leegte

Er is een tijd geweest dat ik het DVO forum dagelijks bezocht. Na een tijdje heb ik eens een vraag gelanceerd, en enkele 'lotgenootjes' gevolgd en ervoor gesupporterd. Maar het forum is zo druk bezocht (terwijl rond me iedereen met een vingerknip zwanger lijkt te worden), dat ik de conversaties niet kon bijhouden. En de enerie ontbrak me om iedereen aan te moedigen, al deed ik dat innerlijk wel.
Ik heb het forum nog regelmatig geopend. Vooral het adoptieluik. Soms IVF. Al wil ik dat liever nog ver weg houden.  Of zonet, het IUI-forum. Het is er vruchtbaar gebleken de laatste maanden. (Gelukkig maar!) Was ik beter nog wat gebleven? Had ik ook een zesde poging moeten ondernemen? Want die zesde keer blijkt nu wel eens succesvol. Iemand die zowat 'gelijk liep' met mij zelfs. Prachtig nieuws! Als je het iémand gunt! En toch knaagt het ook, ongewild ... Ik had nooit gedacht in deze situatie terecht te komen.  Nooit gedacht dat het me elke minuut van elke dag zou bezighouden. Zou beheersen zelfs. Mijn leven staat stil.
Ik denk wel eens dat ik ook beter terug (virtueel) zou converseren. Kletsen. Luisteren. Me begrepen voelen, of kunnen herkennen en erkennen wat anderen voelen. Supporteren. Meevoelen. Misschien ga ik nog wel eens terug.

Niets doen

Ken je dat gevoel? Leuke plannen gemaakt voor de namiddag. Lekker weg van huis, gezellig samen gaan knutselen. Maar plannen kunnen niet doorgaan, en dat geeft me de hele namiddag tijd voor mezelf. Heerlijk, zou je denken! Zoveel dingen die ik al zo lang wil doen, zou ik nu kunnen doen. Prutsen met de naaimachine, en eindelijk eens een kussensloop tevoorschijn toveren. (Of iets dat daarvoor moet doorgaan). Stukje in de living verven (Moet vandaag zéker gebeuren). Kleerkast opruimen (Dat kan wachten). Muziek maken (Zou ik eigenlijk moeten doen als ik de volgende oefensessie goed voor de dag wil komen, maar ... mmm.. geen zin in). Katje zoeken op het net. Of me eerst nog gaan informeren bij de buren. Het eerste en het laatste plan zeggen me wel wat. Lijken twee dingen die gelijk staan aan niets doen. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet zo lui. Ik wil het gewoon af en toe mogen zijn. Lui zijn bij wege van noodzaak, zeg maar.  Ik moest toch naar de buren om me goed voor te bereiden op de aanschaf van een kat. Dus kan ik er net zo goed een koffietje drinken? En een babbeltje doen? En nog wat blijven zitten? En dan beseffen dat de middag voorbij is zonder dat je iéts hebt gedaan. En eigenlijk valt dat wel mee. Niets doen. Zelfs zonder noodzaak.

zondag 13 maart 2011

mannen komen van mars (en ook een beetje van venus)

Wat is dat toch met vrouwen? Of met mannen? Of met mij of hem? Is er voor mannen aan kinderen krijgen niets bijkomends romantisch? Dromen hoe het kamertje eruit zou kunnen zien, naampje kiezen (hebben wij al eeuwen), meter en peter zoeken (ook al wat mogelijkheden in gedachten), originele verwelkoming (geen traditionele doopsuiker als ik mag kiezen).  Bij een nieuwe aankondiging slaagt me de schrik om het hart dat onze originele suikerbonen (wie weet, ooit?) al lang niet origineel meer zijn. Dat onze namen of onze meter of peter al de revue passeren bij een vruchtbaarder koppel. Manlief begrijpt er niets van. Doet er toch niet toe? Neem je gewoon dezelfde naam, en kies je gewoon een andere meter of peter. Maar dat je, naast de leegte en het gevoel van 'het niet kunnen', ook nog eens geconfronteerd wordt met voorbijvliegende erbij-horende droompjes, ... het is moeilijk. Hij begrijpt het wél, maar hoe vang je dat op?  En zo sta je dan niet alleen met je twee, maar gewoon alleen. Met je hoofd in de wolken en je blote voeten in de modder.
Tot hij heel lief komt zeggen dat het peter- en meterschap voorlopig niet bedreigd is... de schat! Maar snel mijn voetjes wassen onder een hete douche.

donderdag 10 maart 2011

spring!

Soms moet je gewoon springen. En dat hebben we gedaan. Na een gesprekje met een ervaringsdeskundig koppel en vele gesprekjes met elkaar en onszelf. Maar hoeveel je ook praat en denkt en nog eens bedenkt, echt wéten of je het zal kunnen, doe je toch pas achteraf.  We weten wél dat we het echt willen. Dus: gesprongen. Nog in het ondiepe water - het drijven naar het diepe is afhankelijk van een selectie, maar dus ... onze kandidatuur als 'pleegouders' is vertrokken. Een lange vragenlijst, met nog langere antwoorden. We waren al pré-kandidaat-adoptieouders en nu zijn we dus ook kandidaat-pleegouders. Niet slecht, toch? Twee volledig verschillende (kandidaat)ouderschappen, maar beide oh zo waardevol. Laat ze ons nu maar binnenstebuiten keren met vragen over heden en verleden en nog meer verleden. We zijn er klaar voor!