donderdag 31 december 2015

Zjef - een stukje jeugd

Klinkt er nu in meerdere huiskamers de doordringende stem van Zjef Vanuytsel door de boxen? Hij is een stukje jeugd. Hij wekte mijn puberbrein als het te zwartgallig zat te wezen en deed me geloven dat de wereld wél mooi was. Daarvoor had hij niet meer dan een zotte morgen nodig. En hoewel ik nooit een kater heb gehad, denk ik dat ik een beetje kan voelen hoe het voelt. Geen mens die het ooit beter beschreef dan hij. 
En ik herinner me het concert - was het in 2007? - in ons plaatselijk cultureel centrum. Ik had het gevoel dat een soort van mijn eigen opa voor me stond. Zo beminnelijk was hij. Met af en toe de tekst in zijn hand - hij kwam daar mee weg. Voortdurend had ik zin om hem vast te nemen en mijn hoofd tegen zijn buik te leggen. Zijn stem was een deken.
Zjef Vanuytsel, bedankt! Je hebt mijn jeugd gekleurd. Het ga je goed hierboven. 

dinsdag 29 december 2015

Terugblik op een hapjes-kerstavond

Kerstavond vierden we rustig thuis met ons drietjes. Om het wat feestelijk te maken, prepareerden we halvelings samen wat hapjes. Dit was ons kindvriendelijke menu: 



We begonnen met een hapje van zalm, appel, gember en citroen, met een sausje van Griekse yoghurt, citroen, bieslook, peper en zout. 





Daarna smulden we vanalles door elkaar:
Een kiwi-kerstboom met framboosjes, met een slinger van chocoladesaus.



Niet-zelfgemaakte mini-worstenbroodjes met niet-zelfgemaakte ketchup.


Schijfjes appel en koekjes gedoopt in (geraffineerde suiker-vrije) chocoladesaus met kokossnippers. 


Er was één handje wat ongeduldig... 


Kinderchampagne kon niet ontbreken. 


Om af te sluiten een soort van hoofdgerecht: pasta met ui, courgette en een sausje van room, geraspte emmentaler  en curry.


Wat mij betreft voor herhaling vatbaar! Alleen de appelstukjes met chocolade vonden we wat vreemd smaken. De rest ging er vlotjes in. 

Nu op naar de eindejaarsfeesten. 
Ons nieuwjaarsmenu is alvast iets om naar uit te kijken. Een verslag hiervan in het nieuwe jaar! 

donderdag 24 december 2015

Brood en dessert

Er werd hier thuis nog steeds gekookt - uiteraard, maar postjes bleven uit. Tijdens de chemo is het menu niet altijd zoals ik het zou willen, maar hier en daar verscheen er wel wat lekkers en gezond op tafel. 

Ik leerde Iers sodabrood bakken. Naar recept van een vriendin, afkomstig uit Ierland. Grof, beetje zurig, stevig én lekker. En heel snel klaar.  En ik moet niet langer vruchteloos zoeken naar een bakker die vers zuurdesembrood bakt, want dit brood mag ik ook eten. Vooral met zalm, is het niet te versmaden. 






Ook onder de noemer brood, komt dit eenvoudig plat brood. Je hebt alleen wat speltmeel en Griekse yoghurt nodig, zout en eventueel wat kruiden, zoals rozemarijn. En dan bak je de platte broden gewoon in olijfolie in de pan.  Als topping maakte ik tonijnsalade en een salade van rode en witte kool. 



Een dessertje dat hier regelmatig terugkomt, is een chocoladepudding, gemaakt van avocado, banaan, rauwe cacaopoeder en notencrème. Met een topping van cocoscrème, is het een echte lekkernij. Al vindt de man des huizes het niet zo best. De kleine man daarentegen merkt nauwelijks het verschil met andere chocoladepuddings. 



Ik ga nu beginnen aan ons kerstavond-menuutje. We zetten alles op tafel, en snoepen dan de rest van de avond van een kiwi-kerstboom met frambozen, mini worstenbroodjes, een hapje van zalm en appel en ook koekjes en appelstukjes gedoopt in chocolade. Ook een pasta met courgette en curry komt op het menu. Foto's en evaluatie volgen in een latere post. 

Fijne feestdagen allemaal! 







maandag 21 december 2015

waar ik minder blij van word

Ik word niet zo blij van: 

* de pre-kerstdagen doorbrengen in het ziekenhuis
* ziekenhuiseten (zonder groenten) eten en moeten horen dat je daar beter van zou      worden
* misschien het eerste-tandje-uit van Hummeltje moeten missen
* geen koekjes kunnen bakken thuis
* geen cadeautjes kunnen inpakken
* geen toastje eten met manlief, 's avonds bij de haard 
* lezen dat zovele mensen nog altijd geen vluchtelingen in hun buurt willen

Maar er zijn zovele dingen die verzachten:

* op eenvoudig verzoek granola met kaneel krijgen
* een kerstlampje dat de schoonzus stiekem meepikte uit de kerstboom en nu in de kamer licht geeft
* de warmste week op Studio Brussel 
* mijn mannekes elke dag op bezoek (want ik mag nu in het ziekenhuis in het dorp blijven)
* vele andere mensen op bezoek
* een reportage op Panorama over vluchtelingen die misschien een paar mensen kan wakker maken?
* af en toe een foto van het thuisfront krijgen en zien dat ze het daar gezellig hebben
* me lichamelijk al beter voelen
* aftellen naar weer thuis komen en al de dingen van het lijstje boven inhalen 

dinsdag 8 december 2015

Waar ik blij van word ...

Ik word blij van mooie spulletjes. En nog meer wanneer ze met liefde gemaakt of uitgekozen zijn. En ik moet toegeven; ik word veel verwend. Niet alleen met spulletjes, maar gewoon met aandacht, met zorg, met gewoon samenzijn. Maar dat is moeilijk in beelden te vatten. De spulletjes wel. 

Ik word blij van dingen die ik al lang mooi vond, maar die ik niet durfde of wilde kopen. En die ik dan met een cadeaubon toch in huis haalde. Zoals de koperen kandelaar, die mooier dan ik kon dromen past bij de pastelkleurtjes thuis. En van een geweven deken dat gezelligheid uitstraalt. 




Ik word blij van herinneringen vervat in het theekastje van de tante van manlief. Van het idee om het op te smukken met geverfde vlakken. Van het idee dat ik straks ook boven thee kan zetten, en er me mee kan verwarmen. 




Verjaren vond ik dit jaar niet zo leuk. Het was zo dubbel en beangstigend. Maar van de zovele goed uitgezochte attenties kan ik nog lang nagenieten. Van een goed boek bijvoorbeeld. Zo goed, dat ik er zelfs de '100 jarige man die uit het raam klom en verdween' even voor aan de kant legde. 


Afbeeldingsresultaat voor het meisje in de trein        Afbeeldingsresultaat voor de 100 jarige man die uit het raam klom en verdween

Of van een armbandje - iets dat ik nooit zelf kon vinden - van een kraanvogel. Eenvoudig, grafisch en subtiel. En van het dekentje - ook met kraanvogels - dat dezelfde blogster eerder al voor me maakte. 
Of het andere wollen deken voor in mijn tv-zetel. Of biologische producten. Wat zijn mensen toch lief.



alleen al die teksten! 





Ik word blij van het inpakpapier van 'Vlinders in je buik' (alleen ie naam al!). Van de grote doos vol rollen en lint. Van het idee dat daar straks cadeautjes mee gemaakt kunnen worden. 

Van kleine veranderingen in het interieur. Stillevens, luchtplantjes, nieuwe kaders op het rek. Van de sfeer in onze slaap- en badkamer. 


     


                        












En zo worden de soms frustrerende dagen telkens toch opgefleurd. Met spullen. Maar eigenlijk vooral met de liefde erachter. 


Chemo met een verrassing

Gisteren moest ik de derde kuur chemo gaan opsouperen. Dat duurt bijna 8 uur. Onnodig om te zeggen dat de dag dan lang is, en de tijd vaak kruipt. Maar gisteren kreeg ik zomaar ineens een leuke verrassing. Eerst bracht een vriendin alweer een heerlijke en verantwoorde lunch mét dessert  als alternatief voor het ziekenhuiseten. En gezelschap, ook niet onbelangrijk. 
Wat later (of was het eerder?) ontving ik twee  foto's van onze kleine man. Met een grote mijlpaal.  En tussen de groter wordende mottigheid plots een mega glimlach van mams. 


Kijk mams! Twee tandjes staan helemaal los!


woensdag 2 december 2015

Julie's - een saars paradijs

Ik ging een tijdje geleden een cadeaubon verzilveren in een winkel die jammer genoeg binnenkort moet sluiten. En het was eindelijk zo'n Espoo-achtige Scandinavische winkel, een klein beetje in de buurt. De Kempen en het Noord-Limburgse land zijn niet klaar voor hip design, zo zou je denken. Maar ik wel, en dus is de cadeaubon vrolijk besteed, en op weg ernaartoe kwam ik nog enkele winkels tegen waar ik geheel toevallig een nieuwjaarsoutfit vond. Heerlijk toch? Maar nog heerlijker was wat ik even nadien ontdekte. Een super tof zaakje met theetjes, vele soorten koffie en chocomelk en gezonde biologische baksels. Met granola, vers fruit en een super saartje-proof interieur. Ik ondervond nog maar eens dat ik mijn fototoestel altijd bij me zou moeten hebben, maar gelukkig heeft een gsm ook een klein cameraatje. Niet al te best, maar de sfeer komt wel tot uiting. Of zoals manlief zei: het saars-paradijs. Ik ben het daarmee eens en ga vast en zeker nog terug. Wie gaat er mee?

Hier alvast foto's van het zaakje. Mijn shop-veroveringen post ik snel, na het bakken van mijn appeltaart ... 

https://www.facebook.com/juliesgeel/






Er is ook een Mrs. always right. Zou misschien wel een beetje bij mij passen. Oeps 




dinsdag 10 november 2015

zinloosheid

Twee weken zijn alweer voorbij en chemo twee druppelt mijn lijf binnen. En hoewel ik in de vakantieweek veel heb gedaan en me goed heb gevoeld, kan ik niet om een basisgevoel van zinloosheid heen. Het gevoel loopt me met snelheid tegemoet, en ik kan het niet meer ontwijken. Vooral wanneer de chemo wordt aangekoppeld, en ik me een kwartier later al zwak voel worden, vraag ik me af waarom ik het doe. Of wanneer ik na enkele energieke dagen toch weer door die moeheid getroffen word (wellicht door de lage bloedwaarden). Dit zijn zo'n dagen dat het moeilijk te geloven is dat ik me ooit weer beter voel. Maar als het gaat zoals vorige keer, trippel ik donderdag weer dartel rond, boordevol energie. En dan kan ik me niet meer voorstellen hoe slecht ik me enkele dagen eerder voelde. Ik moet dus écht leren om enkel vandaag te leven. En elke dag helemaal te nemen zoals ie komt. Niet vooruit en niet achteruit kijken. 
En als ik me niet goed voel, toch even buiten gaan, want de buitenlucht doet goed. Elke keer weer. En toch mee naar de school gaan voor het vuurfeest vanavond, al is het enkel voor de lampionnenwandeling. Koken, naar de winkel gaan. Kleine dingen doen. En liggen gaan wanneer mijn lichaam erom vraagt. Dat zijn mijn dagen. Nu al - hoewel ik vorige week had moeten schrijven, en ik dan een relaas van volgeplande vrolijke dagen had kunnen neerpennen. 
Ik kan nu maar hopen dat ik binnenkort toch weer aan het knutselen kan en even veel kan ondernemen. En  terug meer kan genieten, want eerlijk ... dat doe ik nu niet echt. Ik sleep me. Ik vecht. En af en toe vergeet ik. Gelukkig. 

woensdag 28 oktober 2015

Het begin van geen einde

De eerste chemo druppelt mijn lijf in. De eerste chemo van een oneindige reeks, en dat maakt het grote verschil met al de vorige chemo's. En dat maakt ook dat het minder goed te verdragen is. Gisteren leek het mee te vallen. Weinig tintelingen in mijn vingers. Af en toe een beetje misselijkheid en hoofdpijn en enkel 's avonds een onweerstaanbare uitputting, die dan ook eindigde in een 2,5 uur durende avond-dut in de zetel. Vannacht was het anders. De misselijkheid hield aan en ik kon daardoor mijn draai niet vinden. Mijn hoofd ontplofte van de hitte, en ik kon 's morgens nauwelijks uit bed geraken. Maar nu ik gewassen en aangekleed in de living zit, lijkt er toch een druppel energie in mijn lijf te zitten. Ik zorg voor een dagplanning, ook al zou ik liefst in de zetel liggen en blijven liggen. Ik wil niet passief zijn, nu nog niet. Dat komt later wellicht nog meer dan genoeg. Nu wil ik alles nog uit mij persen, alles dat ik enigszins nog kan. 
Onze weekenden zijn ook lekker volgepland en het lukt ons om een redelijk normale omgang te hebben met mensen dichtbij ons. Straat- en winkelcontacten daarentegen kunnen me nog van mijn melk brengen en de goedbedoelde reacties maken me vaak bang. Maar thuis is eigenlijk gewoon thuis. Ik verbaas er me over hoe flexibel de menselijke geest is. Hopelijk kan die geest mijn lichaam vandaag vooruit trekken. 

maandag 19 oktober 2015

Geen terugmatch meer

De voorbije weken ging alles van kwaad naar erger. Het hoge, allesgevreesde woord is gevallen. Tijd is vanaf nu heel kostbaar. Tijd is eindig geworden. 
En net na dat onwerkelijke nieuws, mocht ik een zogenaamde 'kleine' ingreep ondergaan. Nooit had ik zoveel pijn. Nooit, in de voorgaande zoveel opnames, was ik zo verdoofd. Beide letterlijk en figuurlijk. En dan denk je dat het eindproces is ingezet. Als je daar bewegingsloos ligt, nauwelijks in staat om je bed te verlaten. Als je nadien het ziekenhuis verlaat, nog steeds 'onder invloed' van de vele medicatie en verdovingen en je nieuwe ondersteunende dagelijkse dosis pillen (angstremmers). Ik loop als een zombie door het huis, en moet het vertrouwen vinden dat dit niét het einde is. Nog niet. Dat er nog iéts is om voor te vechten. Dit is moeilijk. Dit lijkt onmogelijk. Maar wij staan ervoor. 
En dan moet je de wereld nog in. Dan zie je alle blikken bezorgd jouw richting uitgaan. Om maar te zwijgen van goede bekenden, die zelfs geen gesprek durven aan te gaan. Alsof elke ontmoeting de laatste met je kan zijn - en dan ben je pas écht bang dat dat zo zal zijn. Want dat is toch niet wat de dokters hebben gezegd? Toch? 
Zoals steeds zoek ik in deze chaos een weg. Een weg nergens heen. Een weg tussen de mensen die mij het dierbaarst zijn. Die niets van me verwachten en me tijd geven. Tijd die ik eigenlijk niet heb. 
Ik blijf veel thuis, tussen de muren die ik nu wél veilig vind. Dichtbij mijn mannen die me rust geven. Ik kook een beetje, knutsel hier en daar, en hou me recht. Ik breng Hummeltje naar school en ga hem halen. Voor het eerst sinds jaren staat mijn brein stil. Geen overload aan ideeën. Geen creatieve zolderkamer. Zelfs het typen van dit bericht duurt uren. 
Terwijl ik nu verondersteld word te genieten. Van élk moment. Van élke dag. Van élke beleving. Net nu staat alles stil. Ooit zei ik dat ik mijn eigen contradictie ben. De wereld heeft me ingehaald. 

woensdag 30 september 2015

Kanker versus ik: 1 - 0

Het begon vorige donderdag 24 september. Consultatie bij Prof voor nabespreking van de operatie - doorgaans gewoon onderzoekje van de buik en het litteken. Prof was er niet, en ze hadden over het hoofd gezien om mij te verwittigen. Ik moest normaal voor die consultatie een longfoto laten nemen. Gewoon om het longvocht dat na de operatie ontstaan was, op te volgen. Dat deed ik dan toch maar. Resultaat maandagochtend bij de huisarts. Een eerste donderslag: 'uitstulpingen zichtbaar. Verdacht voor uitzaaiingen'. Zoals steeds was die kans volgens de dokters 'uiterst klein', aangezien alle vorige foto's van amper een maand geleden, clean waren. Net als het longvocht. Maar toch voor de zekerheid: scan. Inmiddels waren we dinsdag en sprongen we uit ons vel van de zenuwen. Bespreking van de scan woensdag. Vandaag.

Een tweede donderslag. Een harde. Zo een die onmiddellijk na de bliksem komt en de lichten dooft. Uitzaaiingen. In de longen. Na amper 5 weken. Dit is niet goed. 
En dan een verhaal van de prof, een andere prof, omdat ik gevraagd had om geen positief verhaal te krijgen, maar een heel nuchtere, klare kijk. Mijn tumor is atypisch. Het hele verloop van de ziekte is atypisch. Zij wil dan ook een atypische aanpak - klinkt logisch. Daarom wordt mijn dossier naar Groot-Brittannië opgestuurd, waar ze de tumor in veel meer façetten kunnen typeren (screeningplatform van de EORTC). En dat kan een gerichte behandeling mogelijk maken. Dat klonk hoopvol. Resultaat over 6 maanden. Dat klonk minder hoopvol. Lukt dat? Volgens de prof: uiteraard! (Goed, weer even ademhalen dus ... ). Moeten we Hummeltje al voorbereiden op het ergste: een heeeeel duidelijke 'nee'! (weer ademhalen - oef!). Wat dan? Voorlopig chemo. Een chemo die tot nu toe heel goed werkte. Wel een vervelende soort met tintelende voeten en handen en gezicht in een kramp en aften en moeheid en meer van dat, maar een lagere dosis. En in het plaatselijke ziekenhuis. Dit lijkt haalbaar. 

Maar wat met de onophoudelijke hoest die ik nu heb? Het moeilijke ademhalen? Dat komt niét (rechtstreeks) door de (overigens erg kleine) tumoren. Dat is het vocht (dat ofwel post-operatief is, ofwel toch al door de tumoren wordt veroorzaakt). En dat vocht kon weggehaald worden -  meteen ook vandaag na de consultatie. Geen probleem, bekend terrein. Klein prikje in de rug. Geen kunst. 
Of toch niet ... Deze keer met een katheter, en dus een paar verdovingsspuiten, en man, die doen zeer! Veel zeer! En dan de tranen. 2,5 jaar tranen in één minuut. Omwille van één klein (venijnig) prikje. En dan moest de katheter nog geplaatst worden. Om niet te werken. Geen vocht eruit te krijgen. Dan maar nieuwe prik, op een plaats die niet verdoofd was. Klein prikje, bekend terrein. Haalbaar. Weer weinig vocht, dus wat peuteren. Weer pijn. Het komt er allemaal bij, een uurtje na dat ene nieuws ...

En dan bekomen. Overlevingsstrategieën bepalen. Of liefst iets méér dan dat. Ik wil namelijk meer dan overleven. 

Maar eerst toch nog een mri-scan van de rest van de buik. Zaterdag. Uitslag komende woensdag bij de eerste chemo. Weer onzekerheid, want wat als ????? 

Het vreemde na dit alles is dat ik niet in shock verkeer - of misschien net wél, maar dat weet ik dan nog niet.  Soms dringt het heel concreet tot me door, en dan ben ik even in paniek. Vooral wanneer ik het verhaal aan anderen vertel. En als zij verschrikt zijn. En wat als de chemo niet werkt? Wat als het toch plots snel gaat? Wat als de mri meer aan het licht brengt? Wat als ik de studie in Engeland niet eens haal? 
Dan weer word ik net heel rustig: ik leek dit al langer te weten, alleen ontkende iedereen het. Mij zou dat niet overkomen. Nee, jonge moeders overleven. Ik voelde het anders aan - nu mag/moet het ook uitgesproken worden dat niets nog zeker is (maar volgens de prof ook weer niet helemaaaal onmogelijk). Een mens houdt altijd hoop, toch?
Manlief en ik probeerden al snel een overlevingsplan op te stellen. Blijven dingen doen. Blijven plannen. De goede dagen ook goed laten zijn. Ons niet frustreren over alle nevenwerkingen die eraan zitten te komen. Ook niet de opnames die ongetwijfeld tussendoor zullen volgen. De goede dagen nemen. En daarin kunnen we hulp gebruiken. Ontwijk ons niet. Wij léven. Wij willen béleven. Dus zoals eerder al gezegd: laat feestjes doorgaan, laat onze kinderen samen spelen, laat ons wandelen. Laat ons méns zijn. Volwaardig. Mama, papa, man, vrouw. Denkende wezens. Dus niet teveel ocharmes, aws en oohs. Daar kunnen we niets mee. Al wil ik niemand de mond snoeren. Nuchterheid. Dat helpt. Dat maakt bespreekbaar. 

vrijdag 18 september 2015

Levensloop



Al 2,5 jaar zit dat k-woord zich te verstoppen in mijn lichaam. En toch is het pas recent dat ik door heb dat de campagne van Levensloop ook betrekking heeft op mezelf. Of hoe je heel dicht en even ver weg van jezelf kan staan.  Maar dus, dit jaar drong het écht tot me door dat ik er misschien iets voor kan betekenen. Dus maakten we een team. We, dat zijn een lieve collega/vriendin van me die ook veel te jong tegen het k-woord aanliep, en ik. We gaan niet als vechters - dat lijkt ons wat te 'betuttelend'. Wij zijn teamkapiteins van een ongelooflijk, fantastisch, super-mega-groot, gul en enthousiast team. Bijna 100 mensen - ja echt hé - lopen mee voor ons. Ze gaan zomaar rondjes stappen of lopen, om ons en de veel te veel andere grote mensen en kinderen te steunen. Dat is toch geweldig, vind je niet?  En aan de zijlijn supporteren nog zoveel meer mensen mee! En dan waren er nog vele handen die ons de voorbije weken hebben geholpen, met onze planning, met onze facebookpagina, met het maken van onze estafette-herkenningstekens. Dit is verwarmend! 

Onze teamtent zal herkenbaar zijn. Onze lopers en wandelaars mogen een schort aan elkaar doorgeven, en ook onze tent krijgt er een aan. En ik zou mezelf niet zijn, als er geen bloemetjes bij kwamen kijken. Oma, herken je je oude beddenlakens? 




Levensloop ... we zijn er klaar voor! 



Lotte, Sofie, Angélique, Inge, papa van H., papa van L., mama  ... ik wandel voor heel veel mensen, maar morgen in het bijzonder voor jullie.


woensdag 16 september 2015

Post-vakantie vakantiepost

Wij gingen dit jaar niet lang en ver op vakantie. We gaan nooit écht ver, maar nu dus nog minder. Het werden enkele korte tripjes. Van Ieper naar Stavelot, een weekendje Gent Jazz en stad en wat later naar Enkhuizen. En ik had het gevoel dat er veel meer vakantie was dan anders. Of lag het aan de ontspannen sfeer in huis? 

We trokken dus eerst naar Ieper
Daar konden we onder de Menenpoort op enkele centimeters van de soldaten naar de Last Post luisteren. Indrukwekkend voor groot en klein. 





In Provinciaal Domein De Palingbeek werd er gewandeld en gerust. 
En platte-band gereden met de rolstoel. En getakeld met een tractor. 






Vakantieplek nummer 2: een camping aan een beekje in Stavelot. Activiteiten: in het beekje baden, in het beekje baden en in het beekje baden. Meer moet dat voor Hummeltje niet zijn. 









En dan onze 'grote vakantie' (zowaar 5 dagen!) in Enkhuizen, West-Friesland. Heerlijk stadje. Tal van activiteiten in de omgeving. Super veel geluk met het weer. Voor mij kunnen daar geen 14 dagen Italië of iets dergelijks tegenop. 

In Medenblik (op zo'n 10 minuten van Enkhuizen) vind je een oud treinstation en vooral, een echte oude stoomtrein. En die rijdt nog. Een mooie bezienswaardigheid voor de kleine man, en de familie-'fotograaf'. 














Nog meer leuks in Medenblik: een stoommachinemuseum. Moet je écht naartoe. Met onze 5-jarige technieker-in-spe een super uitstap, zowel voor ons als voor de zeer bezielde gidsen van het museum. 




























Op de bovenverdieping van het stoommachinemuseum kan je zelf machientjes laten draaien of lampjes laten branden of wieltjes laten draaien. Fascinatie alom! En mams met knikkende knieën hoog in de lucht, is ook gewoon leuk. Toch? 




Jullie kennen wellicht de uitdrukking 'over de rooie gaan'? Hier komt dat dus van. Of met de woorden van de gids: veel lawaai maken en nog weinig efficiënt zijn. Hij wist trouwens ook waar de uitdrukking 'een kiekje maken' geboren is. Er woonde een zekere mijnheer Jan Kiek in Leiden. En de studenten hadden een foto nodig voor hun studentenpas. Bij mijnheer Kiek natuurlijk. De studenten zwermden uit, en ook de uitdrukking. 
Tot zo ver de les etymologie. 















En nog in Medemblik: een bakkerijmuseum, waar je zelf een koekje mag versieren, de bakker uiteraard aan het werk kan zien, een bonte verzameling oude bakkersspullen kan bewonderen, en de reïncarnatie van Piet Römer (De Cock, met c-o-c-k) kan ontmoeten. 



'Thuis' in Enkhuizen was een ruime kamer in een toffe boerderij-b&b, die zich niet als toegankelijk (voor rolstoelen) profileerde, maar toegankelijker was dan menig ander verblijf. Het lag op (zelfs Hummeltjes)wandelafstand van een meer  met speelgelegenheid. En er was een eethuisje waar je zelfs een superfoodsalade kon vinden.

Omdat we de eerste avond nog geen zwemkledij of reservekledij bij ons hadden, vroegen we die avond aan Hummeltje om zich niet té nat te maken. Oeps ... 






In het water spelen is ooooh zo vermoeiend. 
Chillen doet onze vijfjarige tegenwoordig zo 












Ikzelf genoot  heel erg van het stadje Enkhuizen. En haar huizen. Zo Hollands gezellig! Ik zag meteen mogelijkheden. Of noem het maar dromen.

































Vreemde gewoontes in Enkhuizen? 






Bokrijk in Enkhuizen vind je in het Zuiderzeemuseum: een oud vissersdorpje  nagemaakt, met authentiek speelgoed, werkhuizen en - oké - ook handgesneden frietjes.





En hier dé topper: Sprookjeswonderland. Een sprookjespretpark op het lijf van peuters en kleuters geschreven. Hummeltje was de gids. Hij kon alles doen. Hij wilde élk liedje horen. En twee standbeelden tegelijk laten zingen. Wij kennen inmiddels élk liedje van voor naar achter, van achter naar voor. Leve de cd in de auto...








Onze vakantie voelde over de hele lijn evenwichtig, gezellig, warm. Hummeltje was flink en rustig en wandelde ongeziene afstanden. We konden echt genieten.
En die ene keer dat we hem dan toch op het kanon wilde zetten ... 
deden we dat gewoon...