zondag 31 juli 2016

Eco-shoppen



Het was het weekend van de leuke vondsten en pakjes. Een kringloopronde leverde  een tuimelclowntje op. Wellicht speelgoed dat ik leuker vind dan Hummeltje. En misschien vooral om zijn nieuwe speelkamer op te smukken met wat minder modern spul. Voor wie niet mee is;  dat is heel normaal. We hebben plots vrijdagnacht besloten om mijn knutselkamer te verplaatsen naar het 'open' gedeelte van onze bovenverdieping en in die vroegere knutselkamer een speelkamer te maken. Hummeltje nam namelijk steeds vaker vriendjes mee naar boven om daar het speelgoed over de hele vloer te verspreiden, zodat manlief niet meer met de rolstoel tot bij zijn bureau kon komen. En het geeft mij meteen een nieuw projectje, nu we ongeveer rond zijn met de rest van het huis. Ik ben er dit weekend meteen mee gestart. Heerlijk! 

Mijn bestelling bij Lilly's ecoclean kwam enkele dagen geleden ook aan. Ik kan weer lekker ecologisch (laten) poetsen en afwassen.  Gezellige geuren krijg je er zomaar bij. Ik heb enkele nieuwe producten besteld, die ik aan een test ga onderwerpen, maar ik ben er bijna zeker van dat dat goed komt.

Onderaan de foto zie je nog een leuk cadeautje van manlief: mijn eigen schroefboormachine. Als mijn schoonbroer dit leest, kan hij wellicht een gniffel niet onderdrukken, want hij beweert dat er nooit eerder ergens zooooveel dingen werden opgehangen als in ons huis. Wel, binnenkort gaat híj dit niet meer moeten doen, maar kan ik het lekker zelf. (Maar misschien eerst een kleine cursus, liefste schoonbroer?) 

In augustus gaan we er een weekje tussenuit. Voor het eerst trekken we naar een camping (oh help!) om te overnachten in een (aangepaste) stacaravan. Het plan is om écht te rusten (zie: oh help!) en alles op een gezapig tempo te doen: Sloffen naar het plaatselijke winkeltje of een markt, zwemmen met Hummeltje, en ook eten en koffie maken. Het leek ons gezellig om buiten op een campingvuurtje te koken en er, ook onderweg, koffie te maken. Kwamen we toch niet nét vandaag op een tweedehandsmarktje deze zalige koffiezetjes tegen? Voor de prijs konden we het niet laten en dus verdween het rvs-koffiepotje in onze zak.  (De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat we geen stuiver op zak hadden, en de hele middag werden geholpen door gullen voorschieters).  De lieve tweedehands-verkoops-dame (een bekende voor me) deed er het unieke andere koffiezetje nog bij (zo schattig).  Als ik een rooster vind voor over het gasvuur thuis, lijkt het me heerlijk om lekker trage koffie te zetten. Dus, wie tijd heeft ... ?

Oh ja, het was ook de week van de scanuitslag. Maar daar wil ik het niet over hebben. Omdat het dan doordringt. En het mag niet doordringen. Ik wil er niet aan denken. Ik wil denken aan schoonheid. Traagheid. Kleine gezellige dingen. En gewoon heel gewoon verderdoen. 


dinsdag 26 juli 2016

Chemodag 2 - eens anders

Dag 2 van de chemo. In plaats van in de zetel te liggen en niet vooruit te kunnen: 

  • gestart met pimpen van knutselkoffer voor Hummeltje (vervolg vanavond)
  • vloeren proper gemaakt (voor die 10 minuten dat we er deugd van kunnen hebben)
  • kattenbakken schoon gemaakt 
  • wasjes ingestoken 
  • Hummeltje naar de kinesist gebracht en tijdens de kine-sessie met mijn papa een gezellig wandelingetje gemaakt en gebabbeld
  • naar de ezels gegaan, thee gedronken, aardbeitjes gegeten, water gedronken, babbeltje  met papa en de ezelmadam gedaan en genoten van een kirrend Hummeltje op de  achtergrond
  • in een kleine 30 minuten tijd een (al zeg ik het zelf) heerlijke wrap gemaakt met krab,  tonijn, nectarine, lente-ui, paprika, suggersnaps en een sausje van mayonaise, griekse  yoghurt en een beetje ketchup
  • intussen de afwasmachine leeggemaakt en de katten eten gegeven
  • blogberichtje getypt
  • afgewassen en alles weggezet (wie mij kent, weet dat het vaak stopt bij half afwassen, half wegzetten)

En dadelijk verdwijn ik nog even in de knutselkamer.

Het mag ook eens goed gaan, toch? 

Afleiding

Ik zoek afleiding, vandaag en morgen. Staan op het menu: opruimen, vloer poetsen, kattenbakken leegmaken. Experimentje uitvoeren voor Hummeltje (mist maken door heel koud ijs in heet water te laten vallen), winkelen, koken, was plooien. Dat moet voor vandaag kunnen volstaan, lijkt me.

Staan op mijn 'ik-wil-dit-nog-bij-elkaar-knutselen-menu:

- koffer pimpen om knutselwerkjes van Hummeltje in te bewaren
- kamer Hummeltje wat jongensachtiger en rustiger maken (verven, nieuwe houten vliegtuiglamp pimpen en ophangen)
- nieuwe krabpaal aan de tafelpoot bevestigen
- oude rokjes restylen
- dino-boekje voor Hummeltje maken
- dekendoos verder pimpen
- kartonnen dozen pimpen voor in de knutselkamer
- speelhoek Hummeltje voor de zoveelste keer sorteren en opruimen
- kattenbak minder opvallend in interieur verwerken (vilt? houten platen ervoor?)
- mijn oude leren boekentasje opmaken voor Hummeltje 

Maar als ik dit allemaal wil doen, zal ik 's morgens sneller in gang moeten schieten. Minder lummelen, minder vaak achter de computer kruipen, minder vaak mijn gsm in mijn handen houden, minder vaak het huis uit vluchten, meer plannen. Het lukt me de laatste tijd wel om ook 's avonds actief te blijven en niet meteen in de zetel te ploffen en daar in slaap te vallen. Dat zijn enkele uren extra 'dag'. Enkele uren extra invulling, extra resultaat en voldoening. En die heb ik oooh zo nodig.

maandag 25 juli 2016

Mensen lopen voorbij

Ik kom weer aan in de hal van het ziekenhuis. Chemozakje rond mijn schouder. Huid wat geelachtig-bleek - althans dat is altijd zo na/tijdens de kuur, en de lift-spiegel bevestigde het. Bij de dokter hoorde ik die middag dat mijn cea-waarde (dit is een tumormarker, die bij mij nooit echt heel representatief was, maar toch) redelijk gestegen is. Dat dat kan betekenen dat er weer activiteit is, ondanks de chemo. Dat de chemo in deze dosis dus niet goed werkt. De scan moet duidelijkheid geven. Als het zo zou zijn, zijn de opties terug zware chemo of zware chemo van een andere soort - als men dat risico aandurft, gezien ik van die cocktail al drie keer in shock ging. Ik noem dat geen opties. De dokter voegde  er nog aan toe dat ik 'altijd zeker drie maanden heb'. Met mijn goede lichamelijke conditie nu, haal ik dat zeker, ook in het geval alles stopt. Alsof drie maanden iéts is. Dat is één zomer. Dat is van nu tot oktober. Dat is niets. 

Ik wandel naar de balie waar ik mijn parkeerticket gratis mag laten valideren - als ik al voordelen heb, zijn ze financieel. Onderweg zie ik mensen met bloemen, ze geven elkaar drie kussen, ze lachen. Er staat een mijnheer met een maxicosi bij. Ook hij is blij. Wanneer ik in de rij sta om mijn kaartje te valideren, praten ze nog even met de mevrouw achter de balie. Ze kennen elkaar. Ze vragen of ze dadelijk mee champagne komt drinken. Ik wacht, en hoor haar bevestigen dat ze daar wel zin in heeft, hoewel de rosé een dag eerder niet zo goed was bevallen.  De gesprekspartners kijken me aan, en nemen nog even vrolijk afscheid. Dan wordt mijn ticket gevalideerd en kan ik naar huis vertrekken. Zij praten nog met de vrolijke vrouw met de bloemen en besluiten de kamer op te zoeken. Zij mogen een nieuwe toekomst in hun handen nemen (vermoed ik). Ik geef de mijne af. Ik voel het. Niet fysiek, want ik blaak week 2 en 3 van energie. Geen middagdutjes. Geen slaapsessies in de zetel. Mooie wandelingen bergop en bergaf. Het kan allemaal. Maar ik voel dat mijn kansen op zijn. Ik voel dat mijn geluk in deze wereld is opgebruikt. 

Ik start de auto, en rij met open ramen naar huis. Zet me achter mijn computer en begin te typen. Buiten hoor ik Hummeltje praten, lachen, kirren, blij zijn bij ons buur-schoonzusje. Ik begin te wenen. Ik wil  net zoals elke mama gewoon mijn man en kind gelukkig zien.  Maar niet onder dit zwaard. 

vrijdag 22 juli 2016

Cocktail

Geen chemische cocktail, deze keer. Een échte. Een lekkere. Na 35 jaar quasi alcoholvrij geleefd te hebben, vond ik het toch eens tijd om gewoon lekker mee te drinken met de anderen. Een cocktail op basis van fijngemalen ijsblokjes, vers geperst appelsiensap en cava. Zomers, zoet, en gewoon lekker. En, oh ja, goed tegen een verkoudheid (of is het toeval dat mijn neus net vandaag gestopt is met lopen - na een marathon van zo'n 4 dagen?). Dat het vandaag een lummeldag wordt, nemen we er met de glimlach bij.
Een foto heb ik trouwens niet. Zelfs niet eens aan gedacht - stel je voor! Het zag er té lekker uit. Het moest eraan. 

donderdag 14 juli 2016

Het is niet altijd wat het lijkt

Gisteren begon ik  een bericht te schrijven. Zocht de foto's, schreef een stukje ... 


Al heel lang op de verlanglijst, maar sinds een kleine maand eindelijk in ons bezit: een follow-me voor achter mijn elektrische fiets. Hummeltje en ik kunnen nu gezellig samen gaan fietsen, zonder gezeur over benen die moe worden.  
Gisteren ging onze trip naar een speeltuin en het klankenbos. Een mooi bos in Neerpelt (België) waar kunstenaars allerlei wonderlijke geluiden in de natuur hebben verwerkt. Dansende kisten, een buis-klankkast, een trillende stoel, een stiltehokje, en super grote hoorn en nog zoveel meer. Voor Hummeltje is het elke keer weer lachen, ontdekken en leren. Dorst en honger werden gestild, en mams en zoonlief leefden zich even uit in de speeltuin, om daarna, tegen de harde wind in, weer moeiteloos naar huis te fietsen. Dit was nog eens een leuke vakantiemiddag. Zoveel beter dan die woedeaanvallen, het uren willen slijten voor televisie en computer (jawel, een zesjarige!) en stelselmatig niets-doen. 
En vandaag maakte Hummeltje nog kennis met de fantastische ezels in ons dorp. Ezels die je mag aaien,knuffelen, borstelen, eten geven, en waar je zelfs mee op wandel mag. Ezels die een spiegel zijn. Ezels waarvan je zou verwachten dat ze in de nogal dominante houding van Hummeltje (zeker de laatste weken) hun koppigheid zouden laten gelden, maar niets bleek minder waar. Hummeltje was volgzaam. De ezels ook. Hummeltje vond een vriendje. Hij vond avontuur. Hij vond zachtheid. Hopelijk kunnen we hier nog vaak naartoe. Begeleid. Met zachtheid. Met kennis van zaken. Met ezel-spiegels en vriendschap. 








Ik schreef, maar bleef  steken. Zoals ik de voorbije dagen zo vaak blijf steken. In een verborgen verdriet, in een gesloten plekje in mezelf. In een plekje eenzaamheid. In die angst die zo weinig mensen écht kunnen vatten. Nee, bij mij zal het niet snel gaan. Nee, ik zie er (nog) veel te goed uit. Nee, het is niet te geloven dat ik ziek ben. Nee, dit wordt niet mijn laatste grote vakantie. Dat zeggen mensen steeds weer. Maar wie zegt dat het zo zal zijn? Het kan oh zo snel omslaan; dat heb ik op één jaar tijd liefst vier keer mogen meemaken. Ook bij jonge moeders en mensen met dromen. Ook waar het zo onrechtvaardig was. En waarom vragen mensen meteen hoe het met me gaat? Waarom zijn mensen die me alleen op het computerscherm kennen, verbaasd wanneer ze plots geen mager en grauw vrouwtje voor hen zien staan? Dat is precies waar ik zo ontzettend bang voor ben. Ik bén een stukje aftakeling, alleen weet niemand vanaf wanneer. Ik bén ziek. Ik bén een vogel voor de kat. Ik zàl afscheid moeten nemen en iedereen denkt daaraan, telkens ze me zien of horen. Dat ben ik nog. Het is wachten op dat moment, om dan met zijn allen te kunnen treuren. Iedereen weet dat het gebeuren zal, en ja, ik ook. Ik ben bang dat Hummeltje het plots van een vriendje moet vernemen, want nee, hij weet nog niets concreet. Waarom ook? Ik weet zelf niets. 
Maar mensen zien moed, strijdlust, kracht. Mensen zien energie en creativiteit. 
Wanneer de katten minder komen knuffelen, word ik bang. Ruiken zij onraad? Ruiken zij 'dood'? 
En vooral ... Wanneer  Hummeltje weer eens in een woedeuitbarsting ontluikt, ben ik niet boos dáárom. Niet verdrietig. Ik lijkt zelfs af en toe geduld aan de dag te kunnen leggen om de situatie om te keren. Maar dan komt de klap, het verdriet, de boosheid en onmacht. Hoe moet dit later? Hoe moet manlief dit alléén aanpakken? Hoe kan hij die dagelijkse moeilijke kinderperikelen alléén oplossen, dag in, dag uit, en daarboven nog omgaan met verdriet ook? Dàt houdt mij bezig. Elke dag opnieuw. Elke woedeminuut van Hummeltje. Elke knuffelseconde, want ja, hoe moet dat later? 

Ik hou het voor mezelf. Want het uitspreken, kwetst mensen. Daar ben ik mee bezig. Ik wéét dat dit bericht hard aan zal komen, en alleen al daarom, zou ik het liever niet schrijven. Want oh, ik geef zoveel om de liefste mensen zo dichtbij me. 

Dus ik bleef steken in mijn bericht en barstte in tranen uit. Overmeesterd door verdriet en onmacht en woede. Want ook dat ben ik. Soms. Wanneer ik alleen ben.
Het is niet allemaal wat het lijkt.



vrijdag 1 juli 2016

Straatmuzikant

Dan sta je thuis wat niets te doen, en komt Hummeltje aan met die heerlijke vraag: mag ik muziek gaan maken op straat? Hij is verbaasd wanneer ik zeg dat dat in orde is, maar dat hij wel op onze oprit moet blijven. Hij begint te verzamelen: instrumenten, stoeltje, stoeltje voor mij, en iets om de centjes in te doen. Iets groot. Iets heel groot. 
En even later zie je dit: 


Heerlijk toch!