zondag 30 november 2014

In een kader

Soms moet je gewoon doen. Al ben je ver van in de juiste sfeer. Of net daarom. Gewoon gaan. Het weekendje Ardennen met een bende leuke vrienden bleek een schot in de roos. Hummeltje blij. Wij blij. En wij even uit de spanning. Gewoon go with the flow. Geen haast. En met het fototoestel in de hand rond je kijken. In dat kadertje is er geen plaats voor zorgen.  Dan zie je andere dingen. Dan ziet de wereld er verrassend uit. 
Met speciale dank aan G. voor de camera-instructies en het duwtje in de rug.













vrijdag 28 november 2014

Donkere kerst

Mensen zeggen me altijd dat het goed komt. Bij elke scan. Bij elk bezoek aan de prof in Leuven. Ze hopen dat, net zozeer als wij dat hopen. Maar wij moeten elke keer opnieuw rekening houden met het scenario dat het niét zo is. Zoals nu weer. 
Heel even hadden we geloofd dat het haardje dat tijdens de vorige operatie niet was gevonden, mysterieus zou verdwenen zijn. Of dat de vorige scan een foutje had gemaakt, en littekenweefsel voor tumor had aanzien. En dat we er eindelijk vanaf zouden zijn, en eens rustig en vrolijk het eindejaar zouden kunnen vieren. Sinterklaas zouden kunnen zijn, zonder dat stekende verdriet in mijn maag. Niet dus. Het mysterie was en is gewoon een tumor die ze vorige keer niet zagen, en die er dus toch weer uit moet. Maar niet voordat ze zichzelf en ons ervan verzekeren dat dat écht wel het enige is dat er nog in me zit. En dus moet ik weer een extra scan. Dat betekent extra wachttijd, en vooral, extra veel angst. Want de kans is zogezegd erg klein dat er elders iets is (ik werd nog in augustus gecontroleerd), maar ja ... dat heb ik al zo vaak gehoord ... En dus is deze periode - die gezellig en vrolijk hoort te zijn - weer overschaduwd door angst en verdriet. En door inspanningen om in kleine hoekjes nog wat moed te verzamelen. Proberen mijn tranen te bedwingen, want Hummeltje zit hier, ziek en slap, bij me. Hij weet nog van niets. Hij weet niet wat hem nu weer te wachten staat. Het arme ventje.
En dan de zovele nieuwtjes dat je met je gedachten alles kan. En met alternatieve geneeskunde - waar ik in geloof. Hoe rijm je toch alles? Ik ben zelden meer dan een week van de kaart geweest. Heb altijd de moed bij elkaar geschraapt, geleefd - ten volle, en mensen rond me gerust gesteld. Want zo werkt het vaak, hoe vreemd het ook lijkt. En toch helpt het (nog) niet. Dus probeer ik te blijven geloven, terwijl diep in mij een stemmetje roept dat ik afscheid moet nemen - voor het geval dat. Het verdriet wat verdelen. 
Ik probeer dus nu vooruit te kijken. Mijn verjaardag vieren (hopelijk nog vaak?). Met Hummeltje naar de dokter - dan komen we toch buiten. En misschien toch op weekend, met Hummeltje dan maar in de buggy. Alweer hoop dat het kan. Ik begin dat woord haast te haten, en het is mijn enige houvast.
 

donderdag 20 november 2014

Geuren en kleuren

Is het jullie ook al opgevallen dat de wereld in putje herfst een zachte kleur heeft? Een kleur die alleen op koude dagen bestaat. Een beetje de sfeer die ook Kopenhagen uitademt, vind ik. Voeg er een snuifje kaneel aan toe, en je voelt je meteen in Sint- en Kerstsfeer. Het zal je dan ook niet verbazen dat ik stapje voor stapje sfeermakers verzamel. Slingers, kaarsjes, een kaartenmobiel, inpakpapier, washi-tape met passende tekeningen. Het wordt wat zwart-wit (of wat had je gedacht?) met stipjes felle kleuren. 
Sfeer komt ook van zelfgemaakte kaneelsticks, en morgen probeer ik nog suikervrije pepernoten te maken. Die moeten in een ouderwets glazen schaaltje op tafel komen (na 19 uur wel te verstaan - er zijn anders welwillende grabbelhandjes). Heerlijk bij een kopje winterthee, met diezelfde kaneelgeur en - smaak. Er hoort nog onverwacht bezoek bij (jawel, dit is een hint), een haardvuur en hopelijk ook goed nieuws volgende week, zodat ik me helemáal kan geven. 
Als ik die dagen niet thuis zit/bezig ben,  kuier ik graag wat rond in een stad(je). Beetje wintershoppen (dat kwam er in Kopenhagen niet van), maar ook gewoon zonder doel. Rondkijken. Geuren en kleuren vangen. Vandaag met manlief eerder noodgedwongen (we waren sint en piet) maar daarom niet minder aangenaam. We hadden enkel wat klein 'vulsel' nodig, en konden dus ook genieten van - uiteraard - een kopje thee. Bij een oer-Vlaamsche maaltijd in een oer-Vlaamsch eetcafé. 
Om maar te zeggen dat ik de gezelligheid van droge koude wel kan appreciëren. Liefst met een warme wollen winterjas - en daar ga ik dus lekker morgen naar op zoek. 


Kaneelstokjes = bladerdeeg (voor mij glutenvrij of op basis van meel), kokosbloesemsuiker en kaneel.
Rollen, bestrooien en even in de oven. En onmiddellijk opeten!



Kerst in zwart-wit met niet-kerstige kleuren
.  
Ouderwets lunchen in Odette in Lommel


Kopenhagen - de stad waar ik me thuis voelde en een vreemde soort 'rust' ondervond. 
Ik vind dat deze foto's een ereplaats verdienen, in een afzonderlijk bericht. Maar door de kleuren en het gevoel pasten ze ook hier. Om de stad alsnog de eer te geven die ze in mijn ogen verdient, volgt een uitgebreider verslag later,  met ook enkele interieurfoto's. 










 




vrijdag 14 november 2014

Reportage op Canvas: Kind zoekt pleeggezin

Kind zoekt pleeggezin: reportage op Canvas - vanmiddag om 13u50.


Nog net op het nippertje, maar eigenlijk toch wat laat - ik hoop dat de reportage online te zien zal blijven. Een beetje reclame voor een prachtige reportage. Een reportage die, wat mij betreft, duidelijk en volledig is. En eerlijk. Vanuit vele standpunten belicht. Die in een korte tijdsspanne toch aangeeft waar het om gaat en hoe groot het belang is van pleegzorg. Die ook ogen kan openen, en ons een heel kleine inkijk geeft in het denken en vooral voelen van een pleegkind. 

Kijken dus! Omdat het verrijkt. Maar vooral, omdat het oooooh zo nodig is. Omdat er levens worden gered als er meer mensen zich zouden openstellen voor een pleegkindje. 

En al is het niet mijn gewoonte om openbaar politieke uitspraken te doen - ik kan het nu niet laten. Ik begrijp héééél erg de roep van een welbepaalde partij om een statuut voor pleegouders te voorzien. En wellicht is het ook écht nodig. Maar ikzelf heb nog nooit het gevoel gehad dat het gebrek aan statuut me zou tegenhouden om pleegouder te zijn. Ik zou zoveel liever zien dat er wat wordt gedaan aan de instroom in de jeugdzorg. Waarom zijn er zoveel pleegouders nodig? Waarom loopt het in vele gezinnen mis? Waarom kunnen er onvoldoende resultaten geboekt worden in een vroeger stadium? Hoe complex zitten de moeilijkheden in elkaar? Het gaat van gezin naar werk naar school. Van maatschappelijke druk naar teveel keuzes en naar emotionele wanorde. Misschien moeten de politici hun blik ook eens daarop openhouden en de kraan in de sociale sector niet stelselmatig dichtdraaien. En niet zulke geïsoleerde maatregelen op tafel leggen, zonder een breder kader te schetsen. Want dat heb je nodig - een kader. Een ruime blik. Ook de media zou den er volgens mij een grote rol in kunnen spelen. Het is maar een idee...  

Bedankt, Canvas! 

woensdag 12 november 2014

Boerenleven

Ik ben niet opgegroeid tussen de boeren. Met mama, papa en zus woonde ik in een doodgewoon dorp met de allure van de voorstad van een provinciestad. Weliswaar in een rustige straat tussen bossen en natuurgebied.  Maar met het boerenleven had ik dus niets, buiten een nonkel die woonde in een oude vierkantshoeve met lage deurtjes, wat varkens, een poes, een hond, een papegaai en twee ezels. En een tante die ook een oude boerderij verbouwde met aandacht voor de omgeving en biologische zelfvoorziening. Verder dan dat kwam het niet. Ik vond het vooral leuk om buiten te spelen tussen veel te hoog gras, ezels te horen balken, en 's avonds een kop warme chocomelk te drinken onder het lage plafond. 
Een contrast met de jeugd van manlief, die zich volledig op de boerderij afspeelde. Daar kwam ik dan, de meid uit het 'provinciedorp'. Geen vleeseter, geen melkdrinker, bang van grote (en heel kleine) dieren en nog meer als ze dood zijn, onwennig aan niet-geparfumeerde geuren. Zo leerde ik toch wat van de boerenstiel kennen. Het andere deel.  Verder dan het romantische plaatje van hooi en zonlicht door oude ramen. En mijn respect werd groot. Daar aan de zijlijn zie ik de schoonheid, vanop een veilige afstand. 













 

donderdag 6 november 2014

Veel kopjes thee

Er zijn zo van die dagen die beginnen met hoofdpijn en een slaapkop. En weinig goesting , die dan nog verdrinkt in je eerste kopje thee. Een tweede, en derde, en vierde kopje in gezelschap - dat smaakt al beter. Woordenstromen vullen de kamer. Zin en onzin. Op het randje van teveel misschien, maar de hoofdpijn ebt weg. En net als je eindelijk iets in handen wil nemen, word je verrast met een volgend koffiebezoek. En je vindt het niet erg. Meer nog, ongezien is er wat energie je lichaam binnengedrongen. Er komt dan toch een maaltijd op tafel - en nog lekker ook.  En het bezoekje aan de tante van manlief - voor het eerst in het bejaardentehuis - geeft bijkomende warmte. Hopelijk vooral aan haar.  Manlief komt vroeger thuis dan verwacht en het avondeten knabbelt gezellig. Dat de zon nauwelijks scheen, heb je niet gemerkt, want herfstdagen kunnen toch zo gezellig zijn, met de juiste mensen rond je
Zo'n dagen verdwijnen nog te vaak tussen de nood aan zinvol zijn. 




dinsdag 4 november 2014

Tai-chi

Op dinsdag zeur ik iedere ochtend aan de schoolpoort, omdat ik naar kinesist moet/mag. Het is niet zomaar een kinesist. Hij is een manuele en mentale therapeut. Bekend met Oosterse geneeskunst. Ik kan het niet precies uitleggen - daarvoor groef ik nog niet in zijn kennissenbank en onderging ik teveel passief de instructies - maar ik kom er wél steeds opgekikkerd van terug. Vol energie. Vol 'adem'. En toch ook moe. Een soort van voldane vermoeidheid waardoor ik de namiddag zelf niet veel presteer, maar wel een aanloop kan nemen naar de rest van de week. Dus ik leg me elke dinsdagochtend op de tafel om eerst diep in- en uit te ademen, zonder dat mijn gedachten als een konijn in het wilde weg springen. Je moet het maar eens proberen... Ik blijf diep in- en uitademen om de pijn tijdens de massage te verbijten. Zenuwpunten masseren. Het klinkt pijnlijk. Wel, het IS pijnlijk! Maar het doet toch deugd. En dan mag ik mijn coördinatievermogen trainen bij allerlei simpel uitziende trage bewegingen. Niet mijn ding, zouden bekenden zeggen. Trage bewegingen. Ik beweeg NOOIT traag! Wel... op dinsdag lukt het. En de eerste dagen nadien ook. Ik ben beheerster.
Om maar te zeggen dat Tai-chi en aanverwanten me heel erg goed doen. En ze geven me het gevoel - samen met het bewust eten - dat ik toch iéts in de hand heb. En dat gevoel is oh zo waardevol. En als Hummeltje dan opmerkt dat ik tijdens zijn avondlijk tv-moment rare dingen sta te doen (niet ideaal, maar als aanvulling op betere tijdstippen), en roept: 'mams, dat is taaaaishhiiie hé?' en me vervolgens rustig laat doen ... dan smelt ik weer.