vrijdag 27 februari 2015

Datum

De datum komt weer dichterbij. De datum die ik twee tot drie maanden probeer te negeren, en in mijn agenda niet laat voorkomen. De datum die alles weer overhoop kan gooien. Hopelijk helemaal overhoop, zoals in 'alles is weg, mevrouw'. Dan zou ik toch ook even moeten bekomen, denk ik. Maar met plezier!
Nu er al maart achter de getalletjes gaat staan - straks over 2 dagen - begint mijn buik 's morgens alweer te kriebelen. En ook 's avonds, vlak voor het slapengaan. Scenario's passeren de revue, dag én nacht. Vooral het rampscenario, want vooral dat hoor en lees je rond je. Wat als het plots overal zit? Wat als er niets meer kan gedaan worden? Wat als mijn tijd plots eindig lijkt te zijn? Ik heb nog zoveel te doen! Je zou denken dat ik daar dan nu best nog mee begin, maar dat lukt niet. Angst werkt verlammend. Maar ik probeer het nog even in een doosje te stoppen en het te vergeten achter mijn naaimachine - eindelijk nog eens. En ik probeer nog niets te denken. Geen hoop en geen wanhoop. En ook niets tussenin. Ik probeer het, tussen de zenuwen door. Al zou ik zo graag eens heel erg willen juichen. 

maandag 23 februari 2015

Good old fashioned ontbijt in een nieuw jasje

Ik was altijd al fan van een boterham met choco. Een donkere boterham liefst. Met nutella, en af en toe een andere, donkere choco - als ik even de nutella beu was. Dat moeten laten, deed ik wel, maar eenvoudig vond ik het nooit. Tot gisteren. Voor het eerst was mijn zelfgemaakte hazelnootpasta smeerbaar en nog lekker ook. Ik gebruikte een recept van Deliciously Ella.  Mijn pasta was wel minder smeuïg dan de hare, wellicht omdat ik minder dan de helft van de aangegeven hoeveelheid ahornsiroop nam. Voor mij en de huisgenoten zeker zoet genoeg. En de ietwat crunchy structuur is ook erg aangenaam. De geliefde donkere boterham verving ik door dit havermoutbrood. Een grof, redelijk zacht broodje boordevol granen en pitten, met een hartige smaak. Lekker met zoet of zout beleg. 
Hier komt vanaf nu geen gekochte choco meer in huis. Het recept, en nog tal van variaties, prijken vanaf nu in de wekelijkse agenda.

mijn mannen overtuigde ik eerst nog met een gewone boterham

maar het havermoutbrood scoorde zeker zo goed





zaterdag 21 februari 2015

Het contrast - de binnenspeeltuin

Het is heel wat anders, de binnenspeeltuin. En dan zit je daar temidden van weinig lucht en veel lawaai en heb je gelukkig een notitieboekje bij. En dan schrijf je dit, en denk je 'wat doe ik hier toch'? 





Op de volgende pagina stond nog wat over een workshopje 'suikervrij' voor vrienden. Dus ik was niet gehéél oppervlakkig, toch? En toen we weer naar huis gingen, viel het water met bakken uit de lucht, dus kon ik met een goed excuus en iets meer voldaan de auto in stappen.  Maar die binnenspeeltuin ... ik ga er toch iets meer over nadenken. Denk ik. 

woensdag 18 februari 2015

Spelen in een bos

Je hebt pretparken. Je hebt speeltuinen, binnen en buiten. Zwemparadijzen. Activiteitenkoffers. Springkastelen. En je hebt een speelbos. Niets meer dan een doodgewoon (maar mooi) heuvelend bos, waar de gesnoeide takken niet werden opgeruimd maar overal verspreid op de grond liggen. Hier en daar een natuurlijk gevlochten kunstwerk aan de bomen. Niet meer. Niet minder. En dat werkt! Is het door het betoverende licht dat door de bomen schijnt? Is het omdat je de heuveltjes af kan rennen met je armen open? Is het omdat de losliggende takken uitnodigen om een kamp te bouwen? Wat het ook is, het werkt. Hummeltje en vriendje renden op en neer, klommen in de bomen, bouwden een kamp, verzonnen verhaaltjes en wilden niet naar huis.   Wij noemden het vroeger gewoon een bos. Nu is het een speelbos. En we genieten er nog evenveel van. 

 speeltante jongleert met bos-vondsten





nu
(hummeltje links, vriendje J. rechts)


toen
(hummeltje rechts)





het vertrek-punt 



vrijdag 13 februari 2015

Lentekriebels

Woensdag ontpopte de eerste lentegeur zich al.  En ook de kleur was nét anders dan de dag ervoor. Vogels floten zelfbewuster. Meer aanwezig. Vandaag nog dat tikje meer. Mijn mondhoeken hellen net iets meer naar boven. Ik voel lente. 
Ik voelde het ook tijdens een niet-helemaal-maar-toch-een-beetje toevallige ontmoeting met een lieve vrouw. En in een onverwacht bezoekje aan mijn droomhuis - of toch aan de mensen die er wonen. Artuur werd twee kadertjes armer, en mijn toekomstige toiletruimte twee kadertjes rijker. Mijn mindspirit enkele spreuken wijzer. De zon kriebelde mijn handen, die dan eindelijk toch in actie wilden schieten. De te verven items staan nu verzameld in de verf-ruimte. Intussen werden bij dezelfde Artuur technieken geleerd om een kussensloop te pimpen. En ideeën werden (veel te laat - toen ik eigenlijk moest slapen) verzameld om bij de volgende workshop een tote bag te pimpen met dezelfde technieken. En mijn lentegevoel was helemaal compleet toen ik vernam dat ik via Ideereesiklee dit leuke geschenk had gewonnen. Alleen maar omdat ik de lente bezong.  Al vindt Frank Deboosere het niet; het ís lente. 





zon = buiten spelen


(oost) west, thuis best






dinsdag 10 februari 2015

leren

Op school leerde ik over Grieken en Romeinen. Ik ontleedde poëzie en proza van grote en minder grote schrijvers, modern of heel oud. Ik reproduceerde de ontleding van de gedichten zoals die ons werd aangeleerd, me afvragend hoe de leraar in godsnaam kon weten wat de schrijver er toén mee had bedoeld. En of je het ook niet anders kon aanvoelen? En of je dat dan ook mocht neerschrijven op je toets? Ik leerde honderden landen vanbuiten, met hun hoofdstad. Ik leerde over bijbelverhalen, en de theorie over een andere godsdienst. Bewijzen werden gereproduceerd. Differentialen berekend (of wat deed je daar ook weer mee?). En waarvoor dienden die dingen? Dat werd er niet bij verteld. Veel kennis is er dan ook niet van overgebleven, moet ik toegeven, al heb ik destijds wel degelijk alles met inzet opgesoupeerd. 
Wat écht belangrijk was, leerde ik er niet. Ik ontdekte er niet wie er diep in mij schuilde. Ik ontwikkelde niet mijn échte interesse. Of slechts miniem - bij de leraren esthetica en Latijn, die wat vrijheid van denken en uitdrukken apprecieerden. Of die ene enkele leraar Wiskunde die me aanspoorde in mezelf te geloven. Ik leerde niet kijken naar wat écht belangrijk was. Gezamenlijke interesses herkennen bij medeleerlingen. Gesprekken aangaan over het echte leven. Raakpunten voelen. Of voélen, tout court. Dat leerde ik er niet.  Ik had zoveel minder eenzaam kunnen zijn. Samen met zovele anderen, wellicht. 
Het deert me nu niet meer - ik ben goed terecht gekomen. Maar ik stel er me wél vragen bij. Is er iets veranderd? Of moeten we nog steeds ons héééél goed informeren over de juiste schoolkeuze, als het eens zo ver is? Moeten kinderen nog altijd doorslaggevende keuzes maken op een ogenblik dat ze zichzelf nog niet hebben leren kennen? (want dat leerde je dus niet op de zogenaamde 'betere' school). 
Het werd een dag met een terugblik.  Een magere terugblik. Een vluchtige passage in mijn bestaan, zo lijkt het nu. Toen was het helemaal niet zo. Toen was het heel aanwezig. Of eerder afwezig. Ik heb het zelf moeten zoeken, en gelukkig uiteindelijk gevonden. Hopelijk hebben scholen het nu meer dáar over.  Over voelen. Over ontdekken. Over vertrouwen. 

maandag 9 februari 2015

Twix

We blijven vandaag nog wat in de keuken. Een beetje uit noodzaak, omdat het suikervrije leven me nog niet van het snoepen heeft afgehouden. 

Bij Hummeltje en mezelf scoren vooral de recepten met chocolade(smaak) erg goed.  De chocolade-noten-repen uit het boek Art d'Eco mogen mee in de boekentas van de jongste én de oudste thuis. Zelfs de vrienden van deze laatste - doorgaans niet zo'n fan van 'speciallekes' - knabbelden ervan met volle goesting. 




Manlief houdt niet van de te pure chocoladesmaak van de meeste baksels, maar deze  Lion-achtige repen mag ik van hem toch nog eens maken. Verder kan ik voor hem beter op zoek gaan naar andere krokante koekjes. Tips zijn uiteraard weer welkom. 


Ikzelf kon dit weekend (en nu nog) niet weerstaan aan deze twixrepen
Het koekje kraakt zoals het échte twix-koekje. De vulling van dadels vervangt de karamel perfect, en plakt bovendien niet aan de tanden. En de chocolade maakt de smaak af. Het chocoladelaagje mag wel de helft dunner, want nu was het wat te overheersend. Ik bewaar de repen in de diepvriezer. Zo liggen ze niet te dichtbij, en de bijt blijft perfect. Het ideale koekje om dadelijk bij een koffie of thee te serveren wanneer ik mijn oude busmaatje na 16 jaar verwelkom. Maar dan noemen we de repen Raider, toch?






vrijdag 6 februari 2015

Ontbijtideetjes

Ik hou van een lekker ontbijt. Ik hou ook gewoon van lekker eten. En sinds ik 'anders' ging eten, ontdekte ik het ene heerlijke ontbijt na het andere. 

Omdat ik zaterdag een heel aantal uren op de trein voor de boeg had, wilde ik een stevig ontbijt dat me geen zin in tussendoortjes zou geven. Ook moest het 'toilet-veilig' zijn. In mijn geval wil dat zeggen dat mijn darmen al de ingrediënten gewoon moeten zijn. Mijn buik houdt niet meer van verrassingen. Het werd een (gekochte) speltwafel, enkel gezoet met rozijntjes. Eerder hartig dan zoet, en behoorlijk stevig van smaak en structuur. Ik bakte een appel in schijfjes, en bestrooide deze met kaneel. Ik ben  vergeten of ik er nu ook wat honing over deed of niet ... Ik geloof van niet, maar volgens mij kan het wel. Dit ontbijt was even eenvoudig als heerlijk. Ook manlief vond het wel lekker, geloof ik. 




Vanmorgen probeerde ik een hapje te imiteren dat ik onlangs geserveerd kreeg in het restaurant 'Two Cooks'  (een aanrader!). Toen ik paste voor de gesuikerde pralines bij de thee, verraste de kok me met twee suikervrije snoepjes: Het eerste was een kopje met stukjes granny-smith appel en pistachenootjes. Een tweede tasje bevatte dit verfrissende wijnappelsien-met-munt gerechtje. Ik weet niet hoe de kok het heeft bereid, maar ik sneed vanmorgen gewoon een wijnappelsien in stukjes, liet het sap in mijn (diep) bord druppen, en strooide er wat versnipperde muntblaadjes over. Super lekker, en vast en zeker ook een topper in de zomer! 


dinsdag 3 februari 2015

Hummeltje groeit

Je zou het haast vergeten, maar tussen het koken en het ziek-zijn en herstellen door, proberen we nog altijd een kleutertje door het leven te gidsen. Het deed dan ook ontzettend veel deugd dat we de voorbije maanden altijd volmondig 'goed' konden antwoorden op de vraag hoe het met Hummeltje gaat. In het tweede kleuterklasje heeft hij al ontzettend veel geleerd. De focus lag op zijn sociale vaardigheden. Leren samenspelen in de speelhoeken.  Afspraken maken en je daaraan houden, maar ook leren omgaan met onverwachte gebeurtenissen. Vertrouwen vinden in zichzelf, klasgenootjes en in ons. Niet verstoord raken als er bezoek is thuis. En meer alledaagse dingen, die voor mij helemaal niet alledaags zijn. Ook wij hebben trouwens, samen met hem, heel veel geleerd. 
Het was voor ons een rustige periode waarin we Hummeltje zagen groeien. Het was hartverwarmend. 
Zo af en toe wordt hij eens terug gekatapulteerd. Na een drukke periode, of na een week ziek zijn. Dan is elke prikkel heel snel teveel, en moeten we zijn onrust proberen voor hem op te vangen. Maar ik heb het gevoel dat deze periodes steeds korter worden. 
Ik kan niet omschrijven hoe ongelooflijk trots en verliefd ik op Hummeltje ben. En dan wil ik soms dat iederéén hem zo graag ziet. Dat iederéén even trots op hem is. Ik zou het van de daken schreeuwen. Maar dat doe ik maar niet. Ik fluister het in zijn oor. En ik streel het door zijn witte haren.