vrijdag 21 februari 2014

Portugese passie

Wat een hoogdag! Twee blogberichten op één dag. Het is niet omdat ik me verveel. En als dat al zo was, dan zou ik nu in de zetel moeten liggen om de avondshift met Hummeltje voor te bereiden. 
Het is omdat de ervaring zo mooi was, en ik iedereen hier graag in laat delen. 
Een tijdje geleden leerde ik vzw Auxilia kennen, een organisatie van vrijwillige lesgevers, die kinderen, jongeren of volwassenen ondersteunen. Mensen die extra hulp zoeken om iets te leren, en op een of andere manier als kansarm beschouwd kunnen worden. Zo'n vrijwillige opdracht is misschien wel iets voor mij? Ik besloot een kijkje te nemen, en werd vandaag op sleeptouw genomen door een ervaren vrijwilliger. Opdracht: een Portugese dame van gemiddelde leeftijd beter Nederlands leren. Het is een echte Zuiderse madam, met bijhorend temperament. Maar ook een dame met passie. Passie voor koken. En dit werd hét aanknopingspunt voor de Nederlandse les. De vrijwilliger maakt met de dame een blog met recepten. En ik mocht daar vandaag getuige van zijn. Ik voelde de Zuiderse warmte meteen over me komen toen ik plaatsnam in de kleine, maar oergezellige en propere living. De ingebouwde jaren '50 kastjes puilen uit van kookboeken en kookgerei. Maar ook de dame zelf. Een wandelend kookboek, zou ik durven zeggen. En dit is absoluut met tonnen respect bedoeld. Van het ene ingrediënt, met bijhorend recept, ging ze over naar het andere. Ze haalde de nodige potten en pannen erbij. (Want stoven, braden, bakken, koken, ... doe je in de juiste pan, jawel). En van het ene Portugese recept, belandde ze in de Braziliaanse, Venezolaanse en ook de Belgische keuken. Als we de vertaling van een kruid niet vonden, spurtte ze naar haar tuin, en haalde ze een takje van het kruid tevoorschijn. Ze toverde virtuele paprikacoulis uit haar mouw, en konijn met rozemarijn (hét gezochte kruid). Ze flirtte met Engels, Portugees, Spaans en hier en daar een woordje Nederlands. Very lekker, vond ze alles. En ik luisterde, leerde en genoot.  En toen we buiten kwamen, maakte de regen plaats voor de zon. 

Interieuradvies in stilte

Het is een beetje stil hier. Te stil naar mijn gevoel. Ik dacht eens even de (hopelijk) laatste chemootjes erdoor te jagen, en intussen mijn leven op volle toeren te hernemen, maar dat was buiten de troep gerekend. Ziek ben ik ervan!  Misselijk, doodmoe, lusteloos. En dus ligt alles stil. Ik soms ook (hoewel nog steeds te weinig, waardoor de moeheid zich natuurlijk opstapelt). 
Gelukkig gebeurt er intussen toch nog wel iéts. Ik maakte een paar weken geleden nog enkele dingetjes, zoals dit mini-gordijntje voor een mini-raam van de kamer van mini-man. 



.

Ik bekleedde een memobord:


En dronk tijdens het bloggen een heerlijk tasje thee ...


Met een kopje vol liefde, voor het theezakje



ik maakte ook een kleedje voor mijn schattige petekindje. Het ziet er op de foto schever uit dan het in het echt is, maar ik twijfel toch of het mooi past... Ik wil alleszins nog op zoek naar een beter patroon. Ook ga ik meer stofjes combineren, want dit vond ik zelf niet helemaal mijn ding. (sorry, nichtje Z.). Ik leerde wel knoopsgaten maken en ik durfde paspel gebruiken in een kledingstuk. Vooruitgang dus! 


En ik zou mezelf niet zijn als ik niet volop op zoek was naar (alweer) nieuwe woonspulletjes. Zo ben ik onze stoelen in de living beu (iemand kandidaat? Ze zitten fantastisch goed, maar ze zijn te zwaar, en daardoor te moeilijk verplaatsbaar). En wij houden van verplaatsen en met de zon meedraaien. Daarom heb ik ook makkelijke krukjes nodig die ik overal kan inzetten. Aan het bureautje, aan de keukentafel, of om bij te schuiven in het salon. Ik hou normaal niet van plastic-modern. Maar in combinatie met onze huidige spullen, is het misschien toch wel mooi?  Wat denken jullie? Ter herinnering nog even onze living. Tot nu toe staat er een industriëler krukje in (met staal en hout). Zou plastic een tegengewicht geven, of zou het een rommeltje maken van het geheel? En zouden we dan durven gaan voor het ton-model? Of het toch maar eenvoudig houden? Of ergens tussenin, met een krukje met tulpvoet?  Of gewoon een tweede industrieel krukje kopen? (wie goed kijkt ziet het achteraan links op de foto). Deze foto is wel een zeldzaam beeld. Onze tafel is nooit leeg, en de vloer doorgaans ook niet.   






(Ik hoop het krukje boekjes- en rommelvrij te kunnen houden)


(Markplaats.nl)

Eén plastic ding durfde ik al kopen: dit mini-stoeltje voor Hummeltje (de reproductie, wel te verstaan). Ik vond het zooo schattig. En hij kan er niet op staan. Zou dit een voordeel zijn? Of net niet? 



Ik zoek ook nog naar een originele invulling voor onze gang. Deze is nu te clean, terwijl ik hou van een vleugje romantiek, vintage en humor.  Maar omdat we voldoende bewegingsruimte voor een rolstoel nodig hebben, kunnen we er niet zoveel in plaatsen. 


De rechter muur vind ik wat kaal. En misschien ook de ruimte naast het kastje.


Deze kant vind ik redelijk ok; verplichte vestiaire-rommel incluis.


Ik heb nog een spiegel op overschot 

De spiegel bestaat uit 10 delen, die je kan ophangen zoals je wil (ikea)

  en een paar kandelaars/vaasjes. Met een bloemetje in lijken ze me wel fleurig. 



ook Ikea

Of zouden we gaan voor open vakkenkastjes, waar ik een wisselende tentoonstelling van de vele pottekes en vaasjes en prulletjes in kan zetten? Dan kan ik meteen ook de achterkant opvrolijken, als ik weer nood heb aan vernieuwing. Iets zoals dit: 





Meer dan voldoende dus om mee bezig te zijn, een week op twee. Of meer, als de chemo wat wil meezitten. 

vrijdag 14 februari 2014

Gelukkig Nieuwjaar!

Wij gaan morgen gezellig nieuwjaar vieren. Nu ik weer ongeveer volledig op de been ben (de vermoeidheid vergeten we even), kunnen we met de familie klinken op het nieuwe jaar. Ik heb vandaag geprobeerd om terug in de sfeer te komen ... Voor wie zouden de pakjes zijn? Ik kan alvast verklappen dat één pakje uit mijn naaimachine is gerold ... Wordt vervolgd...  




vrijdag 7 februari 2014

Puisten en een stoffenwinkel

Wat moet je doen als je wakker wordt met een gezicht vol grote, dikke, rode puisten? En als dat doorheen de dag alleen maar erger wordt? En als dat ook nog eens gigantisch begint te jeuken? Je kan respect krijgen voor pubers. Dat kreeg ik, dat spreekt voor zich. Je kan elke spiegel vermijden. Dat was moeilijker, aangezien ik een afspraak bij de kapper had. Je kan het je voorstellen... Werd mijn haar ook nog eens (noodgedwongen - wegens de nieuwe chemokuur)  aanzienlijk gekortwiekt, waardoor de puistenwangen extra worden benadrukt.  
Je kan ook naar de leukste stoffenwinkel in de ruime omgeving gaan, en je daar laten betoveren. Er dan toch iets of wat realistisch bij blijven, wetende dat er in je knutselkamer een kast staat (over-)vol met stofjes. Je dan laten verleiden door 4 exemplaren, die er helemaal anders uitzien dan het gemiddelde stofje uit die kast. Bovendien concrete projectjes voor ogen hebben, die nu bovenaan de lijst geschreven zullen worden. (Sorry papa, het tv-kastjes-opberghoesje schuift een klein beetje op, maar ik zet hem net daaronder, oké?). 
Je kan, trots op je aankoop, en de puisten al een beetje vergeten, kijken naar hummeltje. Die staat met een pruillip van jewelste te treuren dat zijn keukentje stuk is, om, nadat je hem professioneel getroost hebt,  fier als een gieter met schroevendraaier en hamer de boel zelf naar de vaantjes te helpen. 
Of hoe een druilerige vrijdag ook zonnig kan zijn.


stofjes van Lizzy L'oiseau, stoffenwinkel met een retro kantje.
Van boven naar onder, in wording: twee kussenslopen met paspelbandje tussen, een stoere jongensshort en een mamskleedje. 

dinsdag 4 februari 2014

Hoop

Ik nam vandaag hoop mee uit Leuven. Weliswaar in een chemozakje, maar daarom niet minder waard. De scan zag er goed uit. Het is rustig in de buik. Nu volgen drie maanden chemo (die ik vorige keer redelijk goed verdroeg), en dan weer een evaluatie (maar daar denken we nu nog niet aan). Wij halen opgelucht adem en gaan er met vernieuwde moed tegenaan. We kijken intussen uit naar etentjes, weekendjes uit, gezins-woensdagen, knutselprojectjes, de lentezon, wandelingen, enzovoort enzovoort. Maar eerst de zetel. mmmm... 

zondag 2 februari 2014

Hangen

Al bijna twee jaar hing hij aan de kast te wachten, maar eindelijk kan Hummeltje hem aan. De broek waarvoor ik zelf nog eens kind zou willen zijn. Lijkt zo heerlijk hangerig, en dat vond Hummeltje ook.