woensdag 27 juli 2011

We zijn er klaar voor!




Het klinkt misschien wat overenthousiast en overdreven, maar ik voel me al redelijk 'in verwachting'. Nog niet helemaal. Alsof het ferticentrum net heeft gebeld met positief nieuws (ervan uitgaande dat het bij mij dan resultaat zou kunnen hebben). De grote vreugde zit er in en ik laat me lekker gaan. Kamertje is klaar, buggy staat te pronken en er hangt een eerste hemdje in de kast.  Voor een kindje van drie jaar (stond erop, ik ken er niets van) en redelijk unisex (mama vindt het niet echt kunnen voor een meisje, maar ik vind het lekker stoer). Wat een verlangen was, is stilaan tastbaar. Héérlijk!
Maar hoe zit het nu precies? Wel, we staan op de wachtlijst van pleegouders, voor een hummelke, knolleke, bolleke - kat A moet even zijn troetelnaam delen -  tussen 0 en 2 jaar. Van onze groep 'afgestudeerde en goedgekeurde' pleegoudergezinnen, zijn er intussen al twee met een kennismaking gestart. Een plaatsing komt voor hen heel dichtbij. Onze 'matcher' is nog even in verlof, maar na terugkomst  kan ook bij ons de telefoon elk ogenblik rinkelen. Of nog maanden niet. Een redelijke uitdaging voor iemand die graag elke avond weet hoe de volgende dag eruit gaat zien, of minstens een plan B beschikbaar heeft. Maar deze uitdaging ga ik graag aan!
Wat de vriendin betreft, weet ik het niet goed meer. Ze reageerde positief, al vertelde ze vooral over haar ervaring als advocate met 'afstandsmoeders'. (Ik deel dezelfde ervaringen, dus ik weet echt wel hoe dat gaat) Het ging vooral over het terug naar huis gaan ooit, maar dat begrijp ik wel. Het is ook zo. Maar verder voel ik weinig. Geen bijzondere interesse. Ook nog geen telefoontje of opmerkingen nadien (hetgeen vroeger wel gebeurde). Volgens manlief is haar interesse in mij weg. Had ik ook al gevoeld, maar lijkt nu toch nog meer bevestigd. Zo gaat dat met vriendschappen. Ergens zat het er ook aan te komen. Zij leeft vooral voor het werk, ik voor een gezin. Beetje cynisch dat zij dan onmiddellijk zwanger is geraakt, en wij ons gezin nu op een andere manier zullen vormen. Maar dat is vooral haar probleem, denk ik dan.

zaterdag 16 juli 2011

tour 2011

De eerste emotiebergen zijn overwonnen en wat vlakkere ritten bieden zich terug aan. Het nieuws en onze grote verwachtingen bereiken stilaan vrienden en familie, en hun enthousiasme laat toe dat mijn geluksgevoel zich zachtjes kan nestelen. Mijn eerder bericht was duidelijk in een opwelling geschreven, want onze vrienden en families leven echt wel met ons mee. En  de volgende stappen zullen ze met gedeelde blijdschap volgen. Morgen een vlakke rit met één col. Barbecue bij vriendinlief - degene die einde april bevallen is en sindsdien geen vijf minuten tijd heeft gehad, zelfs niet voor een telefoontje en zelfs niet nadat ik had laten weten belangrijk nieuws te willen delen (die melding dateert van meer dan 2 maanden geleden).  Ze zal dus morgen voor het eerst iéts horen over pleegzorg. Ik kan het niet laten te hopen dat ze zal beseffen dat ze heel wat stappen heeft gemist (hoe zou dat komen?), maar ik meen nu al te weten  dat die hoop ijdel is. Gelukkig is het een groepsbarbecue, dus genoeg andere conversaties mogelijk. En mijn pasta- en rijstsalade zijn best gelukt (al zeg ik het zelf), dus in het ergste geval stort ik me daarop. En op de desserts. Altijd goed. En de tour is er ook nog natuurlijk. Na de zalige ritwinst van Jelle Vanendert vandaag ben ik toch wel méér gebeten door de microbe. Vooral die van de Belgen en de tandem van Luxemburg, al zal die laatste morgen wat inhouden. Een vlakke rit, één col en een vlakke aankomst. Wij hopen het ook.

donderdag 14 juli 2011

zonder dikke buik

We staan voor de boeiendste en meest vervullende weken/maanden van ons leven. Ik heb een week op wolkjes geleefd. Toch kan ik het niet helpen dat ik me soms nog klxxx voel. Ik lees het ook bij lotgenootjes die na heel lange, moeilijke jaren eindelijk zwanger zijn. Wel, het moet zoiets zijn, maar dan een beetje anders. Een stukje verdriet dat achter blijft.
Zwanger zal ik (wellicht) nooit zijn, en daar heb ik me helemaal mee verzoend. Maar toch krimpt mijn maag, soms, wanneer ik een dikke buik zie. Niet echt om die zwangerschap en al wat daarna komt - voor mij is dat niet zozeer het verschil. Maar om een of andere reden blijft die dikke buik me porren. De vreugde errond, die mensen écht begrijpen. Het groeiproces lettelijk en figuurlijk, en iedereen groeit mee. Mensen vragen hoe het met je gaat, of de kamer al klaar is, doopsuiker al gekozen, hoe je je voelt...  Dat vragen ze niet aan mij. (Of nog niet, laten we eerlijk zijn, zo algemeen bekend is het ook nog niet. Dus wat niet is, kan zeker nog komen).  Het kamertje wordt ook klaargemaakt, welkomstgeschenkje gekozen, en ik voel me emotioneel en super gelukkig. En af en toe ook bang. En soms verdrietig. We nemen ook een beetje afscheid. Van de weg die we  hebben bewandeld. Van een zwangerschap. Van een stukje vrouw-zijn, denk ik soms.
Maar dat zie je niet, en zeg je ook zomaar niet. Het past niet bij goed nieuws. En wat dat goede nieuws nog betreft, zeg nu zelf, zou jij die vreugde écht begrijpen? Want wat is een pleegouder-in-wacht zonder kindje of dikke buik? Zeer abstract, toch?

zondag 10 juli 2011

La douce France




Onze reis door Frankrijk gaf ons graanvelden, zonnebloemen, heuvels en bergen aan de horizon, zon, rust, razende auto's ook, verse croissants en veel meer heerlijk eten, een auberge op een heuvel met een ingeweken Engelsman als gastvrije gastheer, mooie steden, de zee, typische Franse dorpsgezichten, liefdevol gezelschap van manlief,  pa en vrienden ... Valt het je op dat onze vakantie fantastisch was? Misschien wel de mooiste ooit. Helemaal zoals ik me romantisch Frankrijk had voorgesteld.
En alsof dat niet genoeg was ... maandag 4 juli ...  Markt in M. Een cafeetje waar wat Belgisch volk samenkomt. Met wijn en hapjes. Papa, zijn vrouw, onze vrienden, en 'tante A.' (Belgische gastvrouw op een heuvel in een godverlaten Frans dorpje) samen rond een tafel. Ik kon niet langer wachten. Manlief heeft de telefoon genomen en naar de dienst pleegzorg gebeld. "Alles is in orde. Je kan rustig genieten van een welverdiende vakantie. Details krijgen jullie 14 juli". Met andere woorden: we worden pleegouders! Ooit, in ieder geval. Details, wachttijden, bijzonderheden, ... hiervan is nog niets bekend, maar ach, wat maakt het uit? We hebben een extra fles besteld, het glas geheven en een potje gehuild. We gaan voor een kindje zorgen, op een dag! Wat meer dan twee jaar lang een bijna onbereikbare droom was geworden, wordt nu een soort tastbare foto in mijn hoofd.  
Onze reis door Frankrijk was bijzonder. En ooit gaan we terug naar de markt in M. Met een hummeltje op onze schoot.