donderdag 31 mei 2012

warrig


Het is nooit meer hetzelfde. Het is een afscheid dat ik moeilijk kan plaatsen. Het is er en het is er niet. Alsof ik geen afscheid heb genomen. Alsof ik alleen af en toe een beetje afscheid moét nemen. Omdat het huis opgeruimd wordt, omdat ik haar facturen moet betalen, omdat het moederdag is, omdat ze zou verjaard zijn, omdat ze zo trots zou zijn op hummeltjes eerste woordjes, omdat ze nu zou bellen. Ik krabbel overeind, maar sta nog wat wankel. Op zich gaat het redelijk goed met me. Thuis is het heerlijk, alles is lente. 

Maar werkstress bovenop, door onbegrip van sommige collega's, maakt het moeilijk. Ik sta er niet zoals ik er zou moeten staan, en dat wordt me erg verweten. En als (te) gevoelige ziel, helpt me dat niet vooruit. Zo erg soms, dat op het werk mijn tranen me voortdurend kietelen.
Maar ik zou niet mogen klagen, dus laat ik dat verder maar niet meer doen. Alles is zo mooi hier. De tuin is groener dan ooit, lentebloemen staan voor mijn neus, en hummeltje slaapt heerlijk zacht. Hij was weer zo lief vandaag, met zijn brede glimlach en letterlijke fonkelogen. Hij groeit, in de hoogte en naar ons toe. En paps is zijn grote held. (elke donkere auto is 'paps').  Nog geen twee jaar, is hij (het duurt niet lang meer!), maar we zijn al naar zijn eerste museum geweest. (Hij breekt geen records hoor. De nichtjes die erbij waren, waren nog maar 4 maanden oud). In Mechelen is er een Nijntje tentoonstelling, met allemaal leuke doe-standjes over Nijntje. Heel leuk allemaal. Hummeltje had niet echt tijd om het grondig te bekijken (mams is ook niet zo'n grondige museumganger,  het gaat om sfeer snuiven), maar hier mocht hij gewoon lekker ongestoord rondlopen, rondneuzen, lachen, roepen, spelen, klimmen. En huilen, niet luisteren en vervelend zijn ook (ach ja, hij is nog zo klein). Moet het gezegd, het is een vreemde tijd. Opperste vreugde thuis. Riviertjes verdriet in een onderstroom.  




vrijdag 11 mei 2012

met naald en draad

en nog iets te weinig precisie, maar ik ben er trots op: mijn eerste kussenslopen! Eentje van een oude trui (leve de kringloopwinkel) en eentje van een zelf gekocht stofje.
En omdat ik niet graag iets weggooi, heb ik met de overschot van de oude trui nog stoelsokjes gemaakt. Eigenlijk een soort decoratie voor in de winter, maar ik kan het niet laten om het nu nog even te laten zitten.


maandag 7 mei 2012

als het even moeilijk is

dan is het tijd om te dromen. 
Geveld door zwakke longen, of gewoon een tijdje 'teveel', droom ik weg. Eindelijk tijd om mijn woontijdschriften nog eens te bekijken, om te schrijven en om te snurfen op het net naar biologische en suikervrije recepten of mooie woonblogs. Tijd om onze living opnieuw in te richten, van kast tot servies in de kast. Van muur tot kruidenpotje. De naaimachine moet ook nog van stal geraken deze dagen. Ik had duidelijk tijd nodig voor mezelf. En ik neem het ervan. Tussen het rusten door. Hopelijk kan ik snel de resultaten posten.