maandag 23 september 2013

Therapeutische knutseloogst

Een week geleden was elke afleiding meer dan welkom. En dat levert ook goede dingen op. Een kleine knutseloogst bijvoorbeeld:


Truitje met kap



Lekker stoer



Iets minder stoer (en zonder knutseloogst). Een minuut eerder zei hij nog : "B. niet moe".


Een heel lang geleden beloofde turnzak ...



... voor een danseres. Voor één keer mijn labeltje eens niet vergeten

zondag 22 september 2013

Weer een klein beetje lente

Wat een heerlijke dag vandaag! Met dank aan het geniale idee van manlief om, gewapend met een stevig ontbijt, op bezoek te gaan bij vrienden. Chocobroodjes, croissants, waldkorn-brood-de-luxe, pompoenbrood, wat zoet en hartig beleg en, jawel, zelfgemaakte muesly werden in de auto geladen. Moet je trouwens ook eens proberen, zelf muesly maken. Helemaal niet moeilijk en je kan eindeloos variëren. En het is echt lichter dan de supermarkt-versie. Hummeltje had goed geslapen, en dat maakte dat het ontbijt vlotjes kon overgaan in lunch, zonder ook maar enig gevoel van stress. Dat het lieve dochtertje S. van onze vrienden zich over Hummeltje ontfermde, heeft daar natuurlijk ook veel mee te maken. Ik kan trouwens ontkennen dat kindjes van drie jaar nog niet kunnen samenspelen. Of toch kindjes van drie met kindjes van vier. Ik zou het kunnen bewijzen, maar jammer genoeg is de kabel van ons fototoestel geruïneerd en kan ik de laatste dagen geen foto's meer posten. Mijn gsm zou een alternatief kunnen zijn, maar dan mag ik deze niet voortdurend vergeten of kwijt spelen. Een onbegonnen zaak dus, en voorlopig geen sfeerbeelden ... Ook niet van vrijdagavond, want ik vind het een beetje gek om op restaurant een (pseudo-)fototoestel boven te halen -  terwijl die avond zéker het vermelden waard is hier. 
Heerlijk ontspannend was het, zoals zo vaak het geval is bij uitjes die op het laatste moment gepland worden of spontaan ontstaan. Ik had al een paar dagen zin in de slibtongen van een plaatselijke taverne, en lieve vriendin M. offerde zich graag op als metgezel. En de mannen waren zo vriendelijk om te babysitten. Meer moet dat niet zijn, behalve nog een keer graag. 
Om maar te zeggen dat het weekend verkwikkend was. En dan heb ik het nog niet gehad over mijn uitje met de bakfiets. 4 kilometer, jawel! 

vrijdag 20 september 2013

Op het spoor

We zijn weer op het spoor. We nemen een kleine zijsprong en rijden verder. Eindstation is ongewijzigd gebleven. De tweede scan wees 'enkel' twee nieuwe plekjes in de lever aan. Geen goed nieuws, maar ook niet onoverwinnelijk. Ik moet niet terug naar de zware behandelig van eerst - daarvoor zijn de plekjes te klein. De chemo wordt gewoon gegeven zoals de bedoeling was. De eerste keer daarvan viel mee, dus ik durf dit wel aan. Na drie maanden krijg ik terug de dubbele scan (deze keer meteen, zonder die vreselijke wachttijd) en wordt er geëvalueerd. Als er niets is bijgekomen en alles is in orde, dan volgt een tweede operatie, waarbij de sectie met de huidige puntjes wordt weggesneden. Deze operatie zou ietsje minder ingrijpend zijn dan de vorige - gelukkig.
Ik ben veranderd door de voorbije week. Nooit eerder had ik het gevoel dat er een 'einde' was. Nu leek het dichterbij dan ooit. Ik zal dat gevoel niet meer kwijt geraken, vrees ik, al wil ik er me niet door laten leiden/lijden. Om de knop weer om te draaien, beginnen we met een kort tripje Noord-Frankrijk. Even met manlief ertussenuit. En dan moet de knutselkamer op volle toeren draaien. Een turnzak en truitje met kap zijn vorige week nog uit de naaimachine gerold. Het geeft zin in meer. En ook meer Hummeltje. Er zijn voor hem. Dingen doen met hem. Hem liefhebben. Léven.

zaterdag 14 september 2013

Over de liefde en de leegte

Twee dagen later. Een grote, akelige, zwarte leegte gaapt. Tranen prikken achter en in mijn ogen, elke seconde van de dag. Verloren, voel ik mij. Het is me niet gelukt me sterk te houden, zelf niet voor Hummeltje. Hij moest toekijken hoe mams huilde. Verschrikkelijk vond ik dat.  En de schuldgevoelens kreeg ik er gratis bovenop. 
Toch waren er een paar lichtpuntjes. Het bezoekje bij de kapper. Het kapsel dat hij uit zijn scharen toverde. Precies wat ik wilde, en het staat best wel. De bezoekjes van vriendinnen en mijn papa. Wanneer ze praatten tegen mij. Of mee huilden. Of gewoon over koetjes en kalfjes leuterden bij een glaasje wijn. Nog even bij Hummeltje in bed kruipen voor hij slapen ging. Nog even over de dag vertellen en de schoolliedjes zingen, inclusief bijhorende bewegingen. Met Hummeltje in mijn armen eindelijk de slaap kunnen vatten. Hij geeft me rust. De geruststellende stem van manlief, die probeert alles van de meest positieve kant te zien, al kan ik de angst in zijn stem niet negeren.
De kwaadheid is een beetje gaan liggen. Maar ik kan niets zien dat van mama komt. Niets. Wie me kent, weet waarom. Het is een te lang en te moeilijk verhaal om uit de doeken te doen. Ik heb al het servies weggedaan. Alle sprookjesboeken (hoe zou ik nu nog in sprookjes kunnen geloven?) en de tafeltjes die ik zo graag wilde opknappen.  Willen we straks deftig eten, dan moeten we even naar de kringloopwinkel. Meteen een goed verzet. En morgen naar de Efteling. Wie weet komen de sprookjes dan toch een beetje terug. 

donderdag 12 september 2013

AAAAAAAAAAAAAAARRRRRRRCCCCCCCCCHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ik geloof in niets meer. En zeker niet in rechtvaardigheid. Of in één of andere god (hij krijgt zéker geen hoofdletter) die het bekijkt. Of hij al dan niet kan interveniëren (daar zijn meningen blijkbaar over verdeeld), het kan me niet schelen. Ik geloof er niet in. Nooit gedaan en nu zeker niet. Ik geloof alleen dat het leven onrechtvaardig is. Héél onrechtvaardig. Zoveel gestreden. Zo moedig geweest. Zo - ook oprecht - positief geweest. Zo gevochten tegen het gevoel geen goede mams en echtgenote te zijn, maar toch mijn waarde nét weer terugvonden. En dan dit. Slechte uitslag scan. Nog grote onzekerheid, maar goed ziet het er niet uit. Gedaan met de laatste loodjes. Terug naar het begin. Als het nog kan. Als er nog een begin is. En niet meteen een einde. Eerst een MRI scan om duidelijkheid te krijgen. Nog een week wachten op de gedetailleerde uitslagen. Nog een week onzekerheid. Nog een week balanceren tussen hoop en wanhoop. Een week proberen te timmeren aan moed, welke weg het ook wordt. Een week proberen een goede mams te zijn. Een week proberen iéts te doen. Een klik te maken misschien. Maar ik vrees ervoor. Ik ben kwaad. Zo kwaad. Maar ik kan het op niemand zijn. Behalve op het leven, en dat geeft niet bepaald een goed gevoel. Ik was net weer in de suikervrije receptensites gedoken. Op zoek naar gezonde voeding voor mezelf en Hummeltje. Weer terug naar meer biologisch eten, zoals vroeger. (Had ik het sneller na de operatie moeten doen? Was het dan beter geweest? Is het mijn eigen schuld? Had ik me niet zo mogen laten gaan, omdat ik wilde bijkomen? Had ik met gezonde voeding moeten bijkomen? Ik heb het mijn mama altijd verweten dat ze het iet deed, en ik besef nu dat ik het zelf misschien niet deed... Uil die ik ben).  Ik heb nu een zakje m&m's bij me liggen. Het zij zo. Ik eet ze op. Net een roker die blijft roken na de kanker-diagnose, en waar ik altijd zo minachtend over was. Ik kan niet weg met mijn gevoel. Ik huil. Ik ben kwaad. En ergens voel ik, en weet ik, dat ik dit niet wil. Dat ik die klik wil vinden. De klik die me positief maakt. De klik die me levenslustig maakt, voor hoe lang het ook duurt. De klik waardoor ik er in slaag de onrechtvaardigheid de baas te kunnen. Ik hoop dat ik volgende week een beter verhaal kan vertellen en dat het allemaal een storm in een glas water was. Als dat toch zou kunnen. Voor al degene die de blog lazen om de moed die ik tentoonspreidde; het spijt me. Ik kan het even niet. Niet nu. 

vrijdag 6 september 2013

Daar gaan we weer

Op naar - hopelijk (ik kan het niet laten) - de laatste loodjes. De prof was opgetogen over de resultaten. Wat meteen ook betekent dat hij dezelfde cocktail die ik eerder kreeg, nogmaals wil gebruiken. Dus al de producten die rechtstreeks in mijn lever werden gepompt, zullen nu, samen met de andere giffen, via mijn katheter worden toegediend. Inclusief het eiwit dat gezichtsuitslag, droge huid en kloven garandeert. Nog zo'n 4 maanden. Of 8 keer - dat klinkt haalbaarder. Maar eerst nog een scan doorstaan, want er zit een onverklaarbare pijn in mijn ribben, en een prof zou geen prof zijn als ie dat niet eerst wil uitklaren. Al verwacht niemand iets ernstigs, ik zal er nooit helemaal gerust in kunnen zijn. Daarna kan ik weer moed verzamelen om er tegenaan te gaan. Het was een beetje een tegenvaller, want ik had een lichtere chemo over maar 3 maanden verwacht. En eentje die mijn haar zou kunnen sparen en geen misselijkheid beloofde. Maar goed. Ik ga nog eens lekker zot doen en neem me voor mijn haren helemaal te kortwieken. Kwestie om een mogelijke volledige uitval al een beetje op te vangen, want de 'uitval' wordt beloofd net wanneer wij op weekend willen gaan. Ik ben nog op zoek naar toffe korte kapsels (lees, met een kantje af), waar een zware bril bij kan. Een beetje zoals de zangeres van Poliça of zo. Suggesties mogen gepost worden! 
En om mijn komende maanden met een roze bril tegemoet te kunnen lachen, heb ik me alvast een nieuwe lading stofjes cadeau gedaan. Dankzij een snelle levering van juffertjeuil kwam het eerste cadeautje vandaag als geroepen. Ik laat jullie even mee snoepen:


Uit de gewone collectie en de koopjeshoek van juffertjeuil.be. Ik was op zoek naar tricot, maar 't zijn toch katoenen stofjes geworden. Ach ja ... 

En snoepen mag nog iemand doen, morgen. Ik maakte nog een 'lekker' cadeau, maar omdat ik eerder de opmerking kreeg dat ik cadeautjes te snel post (namelijk voor ze bij de bestemmeling aankomen), hou ik deze knutsels te goed. 

dinsdag 3 september 2013

Een nieuwe carrière

Tot u spreekt een apetrotse mams. Een mams die zag hoe haar Hummeltje vol glans is gestart aan zijn nieuwe kleutercarrière. Op zijn loopfiets raasde hij de schoolpoort binnen en hij keek niet meer naar me om. Ik heb hem zelfs geen kus meer kunnen geven en wat mams-moed voor de dag. Ik zag alleen nog af en toe een groen stipje van de ene kant van de speelplaats naar de andere huppelen. Een stipje dat nadien een hand gaf aan de juf en braaf mee naar binnen stapte. En ik rolde (in de rolstoel) tevreden weer naar huis. Benieuwd. Een beetje ongerust, maar onterecht. Verbaasd toen ik na schooltijd mijn energieke baasje zo braaf tegen de muur zag staan waar de mama's hun kleutertje mogen ophalen. Vervuld met liefde toen hij me een ongelooflijk warme knuffel gaf. Vertederd toen hij over zijn dag vertelde. Hij had pipi gedaan op het emmertje in de klas en een liedje met de juf gezongen. Iets met handsje en zijn naam, zelfs dat wist hij nog.  Trots toen ik zag dat zijn snackdoosjes allemaal leeg waren. Liefdevol bezorgd toen hij uitgeput op de zetel in duigen viel. En toch ging hij nog spelen, en at hij nog met ons mee en ging hij braaf zijn bedje in. Om vanochtend meteen aan de juffrouw te kunnen vertellen dat hij 'flink geslapen' had.  Wat een kerel, ons Hummeltje! 


Probeerdag in de klas = al het speelgoed testen


Met de (loop)fiets van en naar school. 
Er zijn bij ons ook aangelegde straten hoor, maar die verkiest hij niet.


Klaar voor de eerste echte schooldag


Hand in hand met de hulpjuf