woensdag 25 maart 2015

We zijn vertrokken

De behandeling is gisteren gestart, en dat gaf me - een beetje tegen mijn verwachting in - vooral een gevoel van opluchting. Het is bezig. Ik kan niet méér doen dan dit ondergaan, en mijn lichaam in goede conditie houden. Het heeft geen zin om hierover nu te piekeren.
Het kamertje in het ziekenhuis viel wat tegen. Ik was dan vorig jaar ook 'verwend' met het open en licht bedden-eiland. Niet dit jaar. Kleine kamertjes aan een smalle gang, met een klein raam met uitzicht op ... groen. Een groene container, wel te verstaan. Niet leuk! Maar goed, ik had gewoontegetrouw knutselgerief bij, een kookboek, mijn gsm, een computer, een leesboek en manlief. Afleiding genoeg dus. 

Blij om weer buiten te zijn, wilde ik de frisse lucht opsnuiven, maar een van de neveneffecten verraste me meteen. Tintelende lippen en pijnlijke kaken, veroorzaakt door koude. Ook vandaag speelt me dat soms parten, maar het valt wel mee. Ik voelde verder ook moeheid. Niet voortdurend, maar met dipjes. Soms word ik overvallen door pijnlijke neusslijmvliezen (wie bedenkt het?).  Mijn haar is nu al futloos (grrr!) en ik heb vaak honger. Wat ik dan moet eten, is moeilijker te bepalen. Soms krijg ik pijn van koude dingen, soms van eten met een harde bijt. Soms weer niet. Sapjes gaan wellicht dagelijks op het menu verschijnen. 

Om me wat af te leiden, kreeg ik vandaag het aangename gezelschap van Nicht L, die ook alle nuttige klusjes heeft opgeknapt. Helaas bleek dit niet evident met Hummeltje. Want hij had een schoolvrije dag - normaal dus 'exclusieve aandacht'  - en Nicht L paste niet in dat plaatje. Maar ook dit viel al bij al goed mee en ik heb gewoon ook genoten van zijn drukke en heel speelse aanwezigheid.  

Samengevat valt het dus wel mee. Als ik die zin nog vaak mag schrijven, zie ik het wel zitten de komende maanden ... 


sapje van ananas, mango, kokoswater, rucolasla, veldsla en munt



vilten onderzettertjes.
Sommigen herkennen ons volledig houten salontafeltje.
Enkele weken geleden verfde ik het wit en toen vond ik dat er kleur ontbrak.
Daarom wat spettertjes kleur



zaterdag 21 maart 2015

Hoe keer je dan het tij?

Ik heb weinig/geen schrijfinspiratie, maar ik wilde even laten weten dat ik me ietsje beter voel. 
De titel wekt dan wel meer verwachting dan ik inlossen kan, want het tij is niet meer dan een graad of 20 gekeerd. Maar dat maakt een verschil. 
Ik heb geprobeerd heel concreet en heel bewust na te denken over wat me beter zou doen voelen, en wat zeker niet. Ik hield even iedereen op een afstand. Geen extra tranen. Geen knuffels. Afstand. Binnen die afstand probeerde ik mijn negatieve energie kwijt te raken. In mijn knutselkamer opruimen, teksten en prenten zoeken, leek een uitkomst te bieden. Praten met mijn zus ook. En koken. En nieuwe stoelen krijgen ook - ik blijf een vrouw, toch? 
Vanmorgen zag het er nog helemaal anders uit. Waar het gisteren allemaal onwerkelijk leek, was het deze ochtend reëler dan ooit. Chemo. Nest. Pijn. Smaak verliezen,  en meer van dat. Ik kon niets verdragen. Niets. Elk geluid van Hummeltje overstemde mijn gevoel. Maar een mens heeft iets bijzonders in zich. Een kracht die onbekend is. Die in staat is om toch - met hulp en geduld van schoonzus en manlief - de rust terug te vinden. Ik kon de dagelijkse activiteit weer opnemen - nadat ik onze nieuwe stoelen in elkaar had gezet, en met de dozen een speelhuis voor Hummeltje had gemaakt. Ik kon met het hele gezin en vrienden gaan zwemmen. Ik kon daar ontzettend van genieten. En van Hummeltje die zoveel met open mond lachte dat ie het zwembad haast leegdronk. Van manlief die zijn krant eens kon lezen, zonder tussenkomst van - euhm - mezelf. Van de maaltijd achteraf in het cafetaria - waardoor we toch nog aan dat buitenshuis eten toekwamen - Want dat wilde ik absoluut nog doen voor ik riskeer mijn smaak te verliezen. Het plaatje klopte weer. De rust kwam een beetje terug. En hiermee ook de mogelijkheid om er eens over te praten. 
Ben ik geruster? Nee, helemaal niet. Heb ik weer moed? Nee, evenmin. Zal ik ervoor gaan? Ik denk het wel. 
Ik zoek nog naar een manier om de eerste druppel chemo mentaal aan te kunnen. Iets dat mijn zinnen verzet. Iets waardoor die druppel niet als gif, maar als hoop zal voelen. Over die vraag ga ik me morgen buigen. Op een van onze nieuwe stoelen, met mijn creaboekje in de hand en een dampende thee. 



donderdag 19 maart 2015

(Never) ending story

Er zit terug een tumor in de lever. 2 cm groot al. Te groot voor die korte tussenperiode sinds de vorige operatie. De dokter maakt zich dus zorgen. Nu opereren, is te gedurfd, omdat men niet kan uitsluiten dat er zich intussen nog vanalles zou verspreiden. Of niet. Daarom willen ze eerst chemo geven. 3 maanden, 6 keer. En daarna - als er dan niets anders zit - een operatie. Mijn behandeling heet nu niet meer 'curatief', maar 'potentieel curatief'. Wat zoveel betekent als 'we zijn er zelf ook niet meer zo zeker van'. Of ook: ' je zal 3 maanden moeten afzien, aftakelen ook, om daarna niet eens zeker te weten of je dan nog beter mag worden of meteen de eindstrijd inzet', maar dit laatste zeggen ze natuurlijk niet.
Voilá, dit hebben we gehad.
Hoe ik me voel? Klote.  Beetgenomen. Verdrietig. Razend. Vol ongeloof. Onrechtvaardig behandeld. Zwak. Het eeuwige kneusje. En wellicht binnenkort ook moe, ziek,  mislukt, een slechte mama, een slechte vrouw,  en ik kan nog wel wat woorden verzinnen die niet voor publicatie vatbaar zijn. 
Ik heb er de pest in. Die chemo, dat kan ik nog wel aan. De onzekerheid veel minder. De neveneffecten, op sociaal vlak dan vooral, nog minder. Want wat moet je nou zeggen? Of wat kan je voor me doen? Ik heb zélf geen flauw idee. Zorgen dat ik een ongeval krijg en geen oneindig lijden moet voelen, of zo - maar dat mag je niet denken. En al zeker niet zeggen.
Ik wil me geen kneusje voelen, en helemaal geen slechte mama. 
'Dat ben ik toch niet?', hoor ik je nu denken. Ach kom. Hoe zou je jezelf voelen als je huilt waar je kindje bijzit? Als je veel te snel boos bent? Als je de helft van de tijd moe en ellendig in de zetel ligt? Als je nauwelijks in staat bent eten te koken? Als je niet mee kan naar de speeltuin? Als je bij een verjaardagsfeestje in de zetel ligt? Want dat zal het allemaal zijn. Dan voel je je écht geen goede mama. En dan bén je dat ook niet.
Ik weet ook helemaal niet wat ik nu zelf kan doen om me weer beter te voelen. Hobby's? Nou, mijn vingers gaan binnenkort tintelen van de chemo, dus gitaar spelen, naaien, knutselen, misschien zelfs typen, zullen wellicht niet zo evident zijn. Genieten van elk moment? inderdaad, dat zal ik doen tussen de diarree, het overgeven, het ellendige gevoel, de woede-buien, de pijn, het hangen in de zetel, het huilen en het-rechtblijven-voor-zoonlief-terwijl-me-dat-eigenlijk-niet-lukt in. 
Was het maar zo eenvoudig. 
En zal ik mijn recente voedingswijze verderzetten? Hou ik mijn talismannen nog langer bij me? Laat ik me begeleiden door artsen die ook de orthomoleculaire geneeskunde bedrijven (want daar geloofde ik wel in). Wie zal ik wel en niet geloven? Wat ga ik wel en niet volgen? En waar ga ik de energie vandaan halen om dit allemaal te doen? 
En hoe ga ik in godsnaam om met het gevoel dat het niet meer goedkomt? Dat dit een verloren strijd is, en dat ik niet aan die aftakeling wil beginnen? Om nog maar te zwijgen van het gebeuren aan de schoolpoort. Niets zeggen, ga ik vervelend vinden. Iets zeggen evenzeer. Het liefst zou ik even onzichtbaar zijn, behalve voor Hummeltje. 
Ending story? Never ending story? Ik ben van beide scenario's even bang. En van de tussenperiode nog meer. 

woensdag 11 maart 2015

Culinaire dagen

Jullie weten intussen wellicht wel dat ik nogal chaotisch ben. Of eigenlijk heel erg chaotisch. Gestructureerd winkelen is dan ook niet echt aan mij besteed. Nu ik (nog?) thuis ben, is dat niet zo'n groot probleem, omdat ik tijd heb om inkopen te doen. Tijd die ik dan wel niet meer aan leukere dingen kan besteden. Ik wilde het dus graag eens anders doen. En net dan kreeg ik het flow-weekboekje toegestopt aan de schoolpoort. Over lijstjes. En met een soort agenda-blaadjes. Een kookboek erbij. Mijn pinterest-pagina. En zo ontstond een weekmenu, met veeeel te veel lekkers. 

Het begon super eenvoudig: salade met verse kruiden en radijsjes. Zo lekker! Met een vinaigrette van olijfolie, frambozenazijn en een beetje agave. 



Er was ook pasta, want ik ben en blijf een pasta-mens. Ik zou het elke middag kunnen eten. Graag wil ik overschakelen op courgetteslierten, maar ik blijf de smaak wat vreemd vinden. Daarom gebruik ik nu altijd volkorenpasta, speltpasta of quinoapasta. dat is toch al voedzamer dan de witte varianten.
Vaak begin ik met ui en look. Soms voeg ik er gedroogde ham, tomaten en allerlei pitjes aan toe (de favoriet van mijn mannen). Een andere keer maak ik een saus van gerookte zalm, soyaroom en (behoorlijk veel) kurkuma. Ik garneer met lente-uitjes. Dat ziet er dan zo uit: 


Toen we terugkeerden van een avondje Najib Amhali (een aanrader!), was ik 'craving' voor een wokschotel 'on the go'. Jammer genoeg passeerden we geen eettentjes, en bleef ik met de goesting zitten. De volgende middag besloot ik er iets aan te doen, en maakte ik dit vegetarische gerecht met zelfgemaakte satésaus. Uiteraard voegde ik geen suiker toe, maar een heel klein beetje agavesiroop. De noedels verving ik door spelt-knoflook pasta, en sriracha (??) werden gedroogde chilipepers. Het resultaat was zo lekker dat ik het een dag later nog eens maakte. 


Omdat ik de traditionele havermoutpap 's morgens al wat beu begin te worden, probeer ik daar ook in te variëren. Zo kwam ik een recept tegen op basis van gebakken appeltjes, een halve banaan, een klein schepje havermout, amandelmelk, verse geraspte gember en een beetje kaneel. Even laten inkoken, en smullen maar. Ik maakte het ook een keer met peer, in plaats van banaan, en dat beviel me nog beter. Een échte aanrader!


En ook dit noten-vruchtenbrood werd een topper, al ging ik te snel aan de slag, en mengde ik alle ingrediënten zonder de volgorde te volgen.  Het resultaat is erg krachtig, maar tegelijk heerlijk zoet. 


Onze twixrepen (ik maak er kleine snoep-blokjes van) zijn altijd in een mum van tijd op, en dit terwijl alleen ik ze weet liggen. Tijd dus voor een iets minder verleidelijk alternatief. Laagjes-pralines op basis van pindakaas, zijn haast even lekker, maar net dat tikje zwaarder en ze hebben een meer uitgesproken smaak. Ik kan er net iets beter vanaf blijven, en dat beschouw ik als een voordeel.  




Ik maakte nog deze quinoaschotel, en combineerde het de dag later met heerlijke zalm

Curried Quinoa 4
foto van website http://veganyumminess.com/

Dill Weed Salmon
foto van website 'The nutrition Twins'


Een dag later werd de zalm met gestoofde prei en curry in een tortilla gedraaid. De dillesaus werd het dipsausje. 

Moet het gezegd dat ik nu dringend op zoek moet naar nieuwe lentekledij? Lekker koken heeft dus ook een nadeel. Maar eerlijk? Ik laat het niet aan mij hart komen, áls ik leuke lentekleding kan vinden in dat maatje extra. Wordt dus vast en zeker nog vervolgd!

Oh ja, het weekmenu opstellen, bleek ook een succes. Veel rustiger, veel minder overschotten, veel minder tijdverlies. Alleen een grotere frigo zou wel van pas komen. Helaas helaas ... 

dinsdag 3 maart 2015

De elektriciteitsbaas

In ons huis is er veel bereikbaar. Elektriciteit, lichtknopjes, bedieningsknoppen voor de automatische deuren en poorten - alles staat op 'rolstoelhoogte', en dus ook op kinderhoogte. Hoe hard de handjes van Hummeltje ook kriebelen; hij moet er (in principe) afblijven. Maar elektriciteit is zijn ding. En zeg nu zelf, een elektrisch verstelbaar bed en een relaxzetel, beter speelgoed bestaat er toch niet? Ware het niet dat paps geen kant meer op kan, wanneer die dingen het begeven. De kabel van de relaxzetel loopt zichtbaar in onze salon, dus meer dan eens weigert het ding dienst - na tussenkomst van kinderhandjes, nemen wij aan.  Daarom doopten we Hummeltje vandaag om tot elektriciteitsbaas. Kind en Gezin zou ons als ouders regelrecht naar de vuilbak verwijzen, maar goed, ik heb nog nooit echt naar hen geluisterd. En ook nu werkt ons plan (voorlopig) prima. Hummeltje moet er namelijk voor zorgen dat de kabel van de relaxzetel veilig onder de sofa blijft liggen en niemand - nee, ook hij niet - eraan komt. Hij vertaalde meteen als 'ik zal het goede voorbeeld geven'. En een baas slaapt blijkbaar ook niet met tut, ah nee. Die tut bleef dus vanavond in de living liggen. Voilá!