zaterdag 25 april 2015

Waarom ik zo graag schrijf

Omdat het heelt. 
Omdat het mijn gedachten ordent. Omdat iets onder woorden brengen, me verplicht goed naar de dingen te kijken. Om niet vanuit één standpunt naar de dingen te kijken. Omdat ik de volgende ochtend kan nadenken over wat ik schreef, en kan beseffen dat het allemaal zo erg niet (meer) is. Omdat mijn verdriet in de woorden is blijven steken. Omdat het een soort van ritueel is. Omdat het iets kan afsluiten. Of omdat het iets kan bewaren dat ik anders in een klein doosje zou stoppen, maar dat kan zo moeilijk met woorden. Omdat het me rustig maakt. Omdat het de wereld rond me mooier maakt. 
Omdat het heelt. 

vrijdag 24 april 2015

Het adoptieboek gaat dicht.

Vaarwel adoptiekindje. Ik heb  lang naar je verlangd. Al heb ik het de laatste jaren niet meer beseft; afscheid van je nemen, doet  nu meer met me dan ik had gedacht. 
Jarenlang schoven we enkele plaatsjes op. Een cursus volgen, gesprekken met psychologen, en een plaatsing, het was mijlenver van ons verwijderd. Het zou er niet meer van komen. In het nieuws werd aangekondigd dat de procedure voor binnenlandse adoptie 'on hold' zou worden gezet. Geen nieuwe aanmeldingen meer, maar ook geen verderzetting meer van bestaande dossiers. Behalve de eerste 50 kandidaten. 
Wij staan op plaats 29. We moeten beslissen
Ons gezin is mooi, en als ik niet ziek was, hadden we dit evenwicht misschien ook niet willen breken. Misschien had Hummeltje het ook niet gekund, en dan had ik het ook niet gewild. Al was ik niet ziek, er zouden nog zoveel overwegingen ons naar een 'nee' hebben gebracht. We zouden toch geen soort van 'ongelijkheid' willen tussen Hummeltje en een ander kindje. We zouden de grootste nood het eerst willen ledigen, en die ligt bij pleegzorg. We zouden de rust van een klein gezin willen bewaren. Alleen had ik zo graag die overwegingen écht kunnen maken, en helemaal vanuit mijn eigen keuze 'nee' gezegd. Niet omdat ik ziek ben.

Het boek gaat dicht. Deze weg stopt hier. Ik draai me om en neem terug ons pad. Het is mooi. Ik probeer van elke stap te genieten. Met twee kleine en twee grote voeten naast me. Stevig en lief. 



donderdag 23 april 2015

Over topmensen, topcadeaus en topmomenten

Ik kreeg de voorbije maand alweer ontzettend veel lieve, attente, originele, hartverwarmende geschenkjes, attenties en meewerkende handen. Zoveel dat ik er niet in slaag om iedereen die zo lief voor me is, met de nodige aandacht te bedanken. Bij deze, voor jullie allen: een dikke dank je wel!
Maar de kroon werd deze week gespannen door mijn oude busmaatje, die niet zo lang geleden facebooksgewijs, en nu ook live, weer in mijn leven kwam. Ze bracht me een bezoekje in het ziekenhuis, toen alle baxters waren aangesloten, ik de eerste vergelende tekenen in mijn gezicht vertoonde en ik met mijn zus een jeugdfoto-album in elkaar aan het steken was. Ze had haar pasgeboren dochtertje bij en een avocado. Beide heel erg leuk, maar dat was niet wat zo bij me bleef hangen. In haar andere hand had ze een klein potje bij, met een schroefdekseltje, en een witte vloeistof. Moedermelk, zo zei ze. Vers. Helemaal voor mij. Op het eerste gezicht misschien wat vreemd, maar eigenlijk helemaaaal niet vreemd. Het zit boordevol antistoffen en voedingsmiddelen. Het meest natuurlijke middel dat je je maar kan indenken. Prachtig dus! Zo puur, lustte ik het niet - ik heb overigens nooit melk gelust. Maar thuis verwerkt tot een (gezonde en suikervrije) chocomelk was het overheerlijk. Een attentie die ook een beetje een unieke beleving was, vond ik. Ik word er nog steeds blij van.
Het krachtvoer was trouwens hard nodig de voorbije twee dagen. Van de zetel naar de keuken wandelen, weer naar de zetel en naar het toilet, was zowat de grootste inspanning van de dag. Mottig! En moe! En gefrustreerd! 
Vanmorgen voelde ik me gelukkig wat beter, en kon ik voor mezelf een heerlijk ontbijt klaarstomen: door mijn zus voorgesneden ananas, gebakken in de pan, met een sausje van limoensap en agavesiroop, en blauwe bessen. Goddelijk! En verkwikkend! Dat doet een mens goed.
Met deze nieuwe energie probeer ik nu toch wat aan de slag te gaan. Hoewel mijn handen niet mee willen - de chemo werkt op mijn zenuwbanen, en mijn handen luisteren alleen nog maar me als ze voortdurend verwarmd worden door een tas hete thee - wil ik toch een beetje (voorbereidend werk doen voor) naaien. Het doel: shorten maken voor zoontjelief. Want ik kan toch niet al mijn projecten naar de lieve dame uit de buurt brengen, die zowat alles kan dat met creativiteit te maken heeft?  Ze heeft mijn eerste truitje dat ik voor mezelf maakte, afgewerkt. De boord was mislukt, maar ziet er nu beeldig uit. Jullie willen het zien? Mja ... ik heb niet zoveel foto's gemaakt de voorbije dagen. Omdat ik de energie niet heb om ze vervolgens op te laden, te bewaren, eventueel te bewerken. Misschien later. Want wat ik wél nog deed, was een eerste échte fotosessie maken van een communicantje. En die foto's wil ik jullie tonen. Maar het mag pas half mei.... Ik hou me in, adem nog eens diep, eet mijn verse salade verder op, zet de verwarming aan in de knutselkamer, en ga aan de slag ... 

Of misschien toch nog één weergave. Van een topmoment. Een uniek moment. Een heerlijk hummeltjesmoment:





Het eerste ei van Betsie of Germaine! 

vrijdag 17 april 2015

Me wassen zonder troep

Er wordt de laatste tijd weer heel wat troep in me gespoten. Chemisch spul. Wellicht hoognodig. Om het evenwicht in mijn lichaam een beetje te herstellen, begon ik een klein jaar geleden de chemische ballast via voeding te beperken. Goddank! Wat een ontdekking! Met de behandeling is het iets moeilijker om heel consequent correct te eten, omdat mijn smaak zo'n gekke sprongetjes maakt. Maar ik blijf bewust kopen en eten. 
Waar ik eerder niet aan had gedacht, was de troep die via je huid je lichaam intrekt.  Heb je al eens de ingrediëntenlijst van je douche- en badproducten gelezen? Van je shampoo? Je tandpasta? Ik viel haast achterover toen ik daar laatst eens naar keek. 
Bij de vorige chemokuur was ik genoodzaakt geurloze en zogenaamd 'neutrale' producten te gebruiken. Ik wist toen nog niet beter en ging te rade bij de apotheker. Duur spul, vind je daar. Zacht spul, ook wel.  Maar weer die ellenlange ingrediëntenlijst. Geurloos, maar wat ging ik daar van stinken zeg! . Zal wel met de andere chemische troep te maken hebben gehad. En ook mijn haren fleurden er helemaal niet van op. 
Dat wilde ik dus niet meer. Ik ging op zoek naar natuurlijke producten, en kwam zo terecht bij de producten van 'Pure Nuff Stuff'.  



Deze producten hebben wel een lekkere geur, op basis van etherische oliën. En er zitten geen vreemde producten met gekke namen in. Op de website wordt ook vermeld waarvoor elk ingrediënt nodig is. En dat etiket! 'Niet getest op dieren, enkel op vrienden en familie'. 'Ook geschikt voor vegetariërs, maar niet opeten'. Hoe leuk is dat? Ik ben dus fan! Zelfs van de tandpasta die er op het eerste gezicht erg raar (als groene modderige klei) uitziet. De smaak is heerlijk zacht, met een lichte muntsmaak, en de pasta voelt wat korrelig. Precies zoals echte tandpasta moet zijn. Een aanrader dus! 
Wat ik ook mooi meegenomen vind, is dat de flesjes er bijna allemaal hetzelfde uitzien. Maakt onze badkamer net iets meer boekjes-achtig-rustig, als je alle andere rommel wegdenkt. Zo heb ik het graag ... 
Volgende project: wassen zonder troep. Of dus zelf mijn wasproduct maken. 







donderdag 9 april 2015

De dag dat de zon weer scheen

Ze zeggen dat ik nog eens moet schrijven, en ze hebben gelijk. Maar hoewel mijn cocktail bijzonder vindingrijk is in het bedenken van nevenwerkingen, zit 'creatief schrijven' daar nog niet bij. En ik had ook gewoon andere leuke dingen te doen. 
Ik ga een paar dagen terug. Die eerste zon. Die eerste groene blaadjes. Die eerste dag met het vensterraam open. Met vogeltjes die in en uit onze nestkastjes vliegen. Met onze nieuwe huisgenoten Betsie en Germaine, die eindelijk uit hun kleine huisje kropen om hun ren te verkennen. Al dan niet toevallig gebeurde het die ene dag dat er chocoladen eitjes in de tuin lagen. Hummeltje had de paashaas trouwens 's nachts gehoord. Hij had de deur van auto horen dichtslaan. Huh?
Die dag ook met zelfgemaakte koffiekoeken, avocado-chocolademousse en eiersalade met bieslook van de buren. De dag dat ik ontdekte dat de fosythia in bloei staat. Dat ik plots de tuin in orde wilde, om er ook eens écht in te gaan zitten, al gelooft manlief daar niets van. De dag dat ik terug droomde. 


                     






chocolademousse van avocado, pure cacao, dadels en notencrème. 

Glutenvrij bladerdeeg met notencrème, perensiroop en hazelnoten.