vrijdag 31 oktober 2014

Kleine gelukjes in oktober

Oktober zat vol kleine gelukjes. Zo van die gelukjes die je een glimlach bezorgen als je eraan denkt, maar waar verder niemand wat aan heeft. Dus leek het me zinloos om ze te noteren. Maar dan denk ik weer dat we soms te weinig stilstaan bij kleine gelukjes. En dan denk ik dat ik teveel denk. En dan doe ik gewoon.  Daarom. Een bloemlezing. 

De dagen werden korter en meestal brengt dat weemoedigheid met zich mee. Maar nu was het anders. Ik rook de heerlijke wintergeur in de ochtend. En de avonden baden nu in sfeerlicht bij de gezellige haard. En we maken herfstwandelingen, die alles hebben om je blij te maken. Je hebt er zo weinig voor nodig en krijgt er zoveel voor terug. Energie. Lachende gezichten. Een moe en voldaan gevoel. En bij het passeren van het favoriete buurtcafeetje, een thee om op te warmen. We zouden er elke dag tijd voor moeten maken... 


In de ikea vond ik deze mooie kookpot. Ik wilde mijn traditionele roestvrijstalen pot vervangen, maar na het zien van dit exemplaar, ging ik overstag. Er bestaat ook een steelpan-versie van, maar die kon ik (voorlopig nog) laten staan. Klein geluk in materiële dingen... maar ach, ik word er écht wel blij van. 



Nog meer materieel geluk uit dezelfde Scandinavische winkel. We zochten al een hele poos een nieuwe zetel. We wilden een licht en luchtig exemplaar en ik wil ook graag een brede zit, zodat ik met opgetrokken benen in de zetel kan zitten. En dan kunnen we ook 'gezinshangen' in de zetel.  Heerlijk lijkt me dat. Gewoon rechtzitten in de zetel, is niets voor mij. Op een stoel trouwens ook niet. Ik moet manlief ter plaatse nog gaan overtuigen, en ook de kleur is me nog niet duidelijk. Maar tot er een 'duurzamer' exemplaar kan komen (lees, als Hummeltje ouder is, er geen pap meer in drinkt en er geen springkasteel meer van maakt), kan deze zetel wel voor de nodige gezelligheid zorgen, denk ik.



En nog wat Ikea-vrolijkheid. Deze 3D kerstboompjes mogen in de kerstperiode ons huis opvrolijken. Ik wil er zelf niet van eten (nog steeds suikerarm bezig, jawel), maar ik stel me voor dat het übergezellig kan zijn als je bezoek of gezin van de kerstversiering kan proeven. Hoewel... na een proefsessie ziet het er wellicht niet meer uit. 


Ikea. Ik heb er een soort haat-liefde verhouding mee. Nu ikzelf soms iets rationeler kan denken, slaat het over naar liefde, omdat ik beter kies. Denk ik. Meestal. 

Er is nog een andere winkel die me blij heeft verrast. Ze hebben er verse kruiden die érg lang goed blijven. Ze hebben (of hadden?) goedkope én (op het eerste zicht) goede kokosrasp, zonder toevoegingen. De stukjes zijn wat groffer, maar dat heb ik net graag. Ik kocht er meteen een voorraad van.  Ook het fruit en de groenten  kunnen me bekoren en ze verkopen kip van (beweerde) biologische oorsprong. Dit is dus wel écht een ontdekking. Bovendien biedt de winkel ook een milieuvriendelijke en grote tas aan. Zo eentje waar niét alles uitvalt en die niet doorscheurt als je eens deftig hebt gewinkeld. Dus, ik beken: ik ben voorzichtige fan van de Lidl tot nadere evaluatie. 






Oktober is haast voorbij, en nog steeds eet ik behoorlijk suikervrij. Ook dit is een beetje meer gelukkig zijn. Van de zin naar (zoete) tussendoortjes,  raak ik echter niet verlost. Ook niet makkelijk met een kleuter die alle biologisch uitziende zoetigheden wegwuift en me dus moreel verplicht om ander lekkers in huis te halen. Met deze snoepjes vond ik een (zééér dure), maar lekkere oplossing: Raw chocolat pralientjes van Lovechock. De amandelnootjes met chocola en kaneel van hetzelfde merk vind ik nog lekkerder, maar dat doosje was daardoor al leeg voor ik er een foto van kon maken. De doosjes zijn ook met zorg gemaakt. Dat maakt het 'af' voor mij. 


En dan waren er nog zoveel andere grote en kleine gelukjes in oktober: 

- de mooie complimenten over onze lieve jongen in de klas.

- de vaststelling dat zijn juffen hem heel goed begrijpen en hem de aandacht en zorg geven die hij nodig heeft. En dat hij daardoor sprongen maakt, en vooral gelukkig is.

- horen hoe Hummeltje zegt: 'doe maar rustig, mams'. Al is deze zin érg zeldzaam, en klinkt het meestal als 'jij moet .... '.

- het 'mag ik je wat vragen'-boekje dat ik aan papa gaf, en heel snel terug kreeg met zulke prachtige verhalen. Ik kon lezen hoe de opvoeding van mijn grootouders, doorgedrongen is in mijn eigen opvoeding. Ik las hoe papa, ondanks de breuk met mama, haar dankbaar blijft. Een document om voor altijd te bewaren op een ereplaats. 

- eindelijk weer een Scandinavische serie in de DVD-speler hebben om naar te kijken met manlief:  'the Legacy'.  En na elke aflevering willen verder kijken en mekaar proberen te overtuigen om toch maar te gaan slapen. En dan al uitkijken naar de volgende dag dat het 'verantwoord' lijkt om in de zetel te gaan hangen.

- naar Leuven gaan zonder echt nieuws, en daardoor uitstel krijgen tot einde november om weer in stress te moeten gaan. Geen nieuwe behandeling, en dus bijkomende recuperatietijd. En dan vergeten te rusten en altijd hees zijn. Maar daar niet zoveel mee inzitten. En terug starten met de behandelingen bij de 'tai-chi-kinesist'. 

- na maandenlang wikken en wegen welke decoratie in onze gang mooi zou zijn, gewoon gekozen voor een explosie van knutselwerkjes van Hummeltje. En dan vaststellen dat het niet beter had gekund. 

- en nog zoveel momenten die ik nu niet weet. En die er voor iemand anders nog minder toe doen dan heel deze post. En die ik daarom lekker voor mezelf hou.  

woensdag 29 oktober 2014

Stilte

Haast een maand is voorbij zonder een blogbericht. Ik ben het niet beu. Ik heb het niet te druk. Ik heb voldoende inspiratie. En ik heb zelfs een stapel foto's, deze keer. En toch geen bericht. Ik zie nochtans zoveel mooie dingen, die ik misschien wel delen wil. En ik maakte vanalles mee dat de moeite waard was om te vertellen. Ik experimenteerde verder in de keuken en in huis werd het allerkleinste kamertje (een mini badkamertje boven) verder afgewerkt door een handige vriend. Ik maakte met manlief en vriendin H. verre wandelingen in de prachtige stad Kopenhagen. Ik legde vergezichten en details vast op de gevoelige plaat. Plaatjes van buiten en binnen. Alles is er mooi. Ik slorpte en slorpte mooie dingen op. Ik genoot. 
Soms lijken dingen mooier als je ze gewoon laat zijn, in het moment. Misschien was dat de voorbije tijd wel zo. 

Maar het neemt niet weg dat ik intussen toch nog aan de foto's werk. En aan wat weetjes over mezelf, want ik werd genomineerd voor de 'Sunshine Blogger Award'...  Maar ik wil geen haast. Het leven gaat al snel genoeg.

dinsdag 7 oktober 2014

Die dag in 2011

7 oktober op papier. 6 oktober, rond 17 uur,  in onze armen. Daar stonden we dan, met een glimlachend jongetje, niet goed wetend wat we daar nu allemaal mee moesten aanvangen. Behalve hem vastpakken, koesteren,  bewonderen, en - uiteraard -  zijn verzorging nauwgezet volgens schema overnemen. Ik word er vandaag door overvallen, door de emoties van die dag. De voorbije maanden waren vaak erg zwaar. Voor hem en voor ons. Maar de essentie blijft dezelfde. Hij heeft ons veroverd, met hart en ziel. En ik kan alleen maar hopen dat ik hem nog lang mag gidsen, knuffelen, bijsturen. Liefhebben. 

woensdag 1 oktober 2014

Ditjes en datjes

Er is alweer een tijdje niet veel bijzonders meer verschenen op mijn blog. Grote zus maakte zich bijna zorgen. Nergens voor nodig! Ik hou gewoon niet zo van berichten zonder duidelijke inhoud of thema. En ik ben de laatste tijd met zoveel dingen bezig, en met zo vaak niets, dat mijn dagen vooral bestaan uit kleine ditjes en datjes. Soms nam ik foto's. Vaak ook niet. En veel van de kleine dingen die ik deed, zijn zo onbenullig dat het de moeite niet is ze te onthouden of te benoemen. Maar ik genoot er telkens wel van. Een bloemlezing:


Dankzij Oontje (Oontje.blogspot.com) leerde ik dit boekje kennen.
Prachtige dessins om textiel mee op te fleuren.
De handleiding en werkwijze zijn wel minder eenvoudig dan gedacht.
Hopelijk kan ik dit binnenkort weerleggen en er volop mee aan de slag gaan. 

Swiet gaat eco 1. De bubbelfles mét filter.
Tuttert een beetje moeizaam, maar dat neem ik erbij.

Swiet gaat eco 2. Zo doen we dat graag. Deze onderzetter van Fermliving vind ik de max!
Zo mooi dat ik hem aan een haakje bij het fornuis wil hangen.


Piep! Een speeltuin ontdekt op wandelafstand van ons huis. En goedgekeurd!


"Wiiiijjjjjjj zijn bij de brandweer. Wiiiiiiijjjjjjj zijn bij de brandweer..."
Wij waren er ook, tijdens de opendeurdag.
En deze brandweerman had zijn handen vol met Hummeltje, geïnteresseerd in élk knopje.
Zo kennen we hem!



Spreekt voor zich. Het mocht stoer zijn.
Ik ga de zonnebril zeker nog vaker maken.
Ook leuk voor Hummeltje, lijkt me. 



Ik stond ook veel in de keuken de voorbije weken. Dat heb je als je niet met de auto of fiets mag rijden, en je hoogstens 500 meter kan wandelen (inmiddels is deze periode gelukkig gepasseerd en ben ik nog nauwelijks thuis te vinden)

Snelle abrikoos-kokoskoekjes. Dat klonk als muziek in de oren. Vooral het woordje 'snel' dan.   Ze waren trouwens ook snel op, en ik vergat een foto ervan te nemen. Manlief vond dat ze smaakten naar die zachte ronde koekjes van vroeger, waarbij een eetbaar papiertje rond één helft was geplakt (dat altijd los kwam). Kent iemand ze nog?
(http://voedzo.nl/recepten/supersnelle-abrikoos-kokoskoekjes-suikervrij-vegan/)

Ook mijn suikervrije kokosrotsjes doen het steeds goed. Ik hoef ze nooit te bewaren. Ze zijn op voor ze (terug) de frigo in kunnen. 
(http://www.eetspiratie.nl/2013/07/chocolade-kokosballetjes/)  

En dan was er vandaag nog het experiment met het pindakaasbrood. Dat wordt gemaakt van pindakaas, eitjes, beetje bakpoeder en beetje kokosolie. Poepsimpel. Beetje vreemde smaak aanvankelijk, maar best lekker, zeker met een ietsje zoet beleg. (bv suikervrije stroop). 
(http://www.gezondlevenmetpien.nl/pindakaasbrood-koolhydraatarm-lchf/)

De rauwe gevulde speculoos, die me naar Sinterklaasavonden bij de haard moest bombarderen, was minder geslaagd. Ik gebruikte teveel biologische speculaaskruiden. Deze zijn veel straffer dan de supermarkt-variant. In het recept werd er nochtans voor gewaarschuwd, maar dat ontgaat mij dan weer. Gevolg: veel te veel kaneelsmaak. Ongelooflijk zwaar, en de amandelspijs verdween in de kaneelsmaak. Maar met de juiste verhoudingen lijkt dit recept me super.  Wordt zeker vervolgd! 
(http://voedzo.nl/recepten/rauwe-gevulde-speculaas/)


En dan nam ik nog eens een kookboek van Pascale Naessens bij de hand. De buurvrouw had me een aubergine en pompoen uit de tuin bezorgd, en wees me op dit recept: een linzen-kikkererwten-aubergine-pompoenschotel. Er moeten ook nog ajuinen, tomaatjes en currypasta in. Met verse koriander erover smaakt het heerlijk! Ik vond het wel wat zwaar, maar lekker kruidig. Jammer dat er in de currypasta van de supermarkt suiker zit; dat wil ik liever niet, maar het was wat laat om naar de biowinkel te karren. Ik heb overigens maar de helft van de aangegeven hoeveelheid currypasta gebruikt, omdat ik al vaker heb gemerkt dat mevrouw Naessens heel sterke smaken niet schuwt. Ik heb het liever iets zachter. 




De komende dagen staan terug in het teken van naaien. Kussenslopen, een zakdoekdooshoes, een mandje, en eindelijk eens de truitjes voor Hummeltje en mezelf. Oh ja, en naar de Ikea gaan natuurlijk. Die uitstap werd een weekje verplaatst. Het lijstje ligt al lekker te pronken op mijn bureau, tralala. 

Om alvast in Scandinavische sferen te geraken, kijken we vanavond de finale van The Bridge II. Voor wie de serie niet kent: Kijken! Ook deel I! En kijk dan ook meteen naar The Killing I, II en III, en alle Borgen-reeksen. Best niet als je de volgende ochtend vroeg op moet, want stoppen met kijken, is moeilijk! 
Vi ses senere!