dinsdag 24 mei 2016

Kringloopvondst van de dag/maand/maanden




We vertrekken vrijdag op familieweekend en we nemen mee:
Een weekendtas. 





Italiaanse leren zomerschoentjes voor een superprijs (6 euro!). En helemaal Saartje!

En een playmobildoos-met-inhoud om de kleine man bezig te houden, 
voor een fractie van de nieuwprijs. 




Het gebeurt zelden dat ik er niéts vind, maar deze oogst is toch wel écht een topper. 



zaterdag 21 mei 2016

Kunst met grote M

Ik hou van kunst. Ambacht. Esthetiek. Misschien niet het vergezochte abstracte, waarin een of andere boodschap onherkenbaar zit verwerkt. Maar wel de toegepaste versie. Uitgebalanceerde meubels, verrassend kleurengebruik, niet alledaagse fotografie, de kunst om een sfeer op te wekken met een doordachte inrichting - die liefst helemaal niet doordacht lijkt. En nu ook Mode. 
Dat ik hou van kleding, wist ik wel. Maar dan de gewone kleding in gekende grotere ketens, en hier en daar een unieker stuk. Ik had daarentegen niet gedacht dat haute couture en fashion me kon boeien. Gelukkig kwam daar creatief brein Br. met een uitnodiging om haar te vergezellen naar het modemuseum van Hasselt. Ze had, samen met een aantal andere dames,  een exclusieve avond gewonnen met een rondleiding door de samensteller van de huidige tentoonstelling Haute à porter:  Filep Mortwary.  Nu doe ik net of deze naam mij ooit eerder iets zei, maar wees maar gerust, hij was mij zo onbekend als de vierkantswortel van 15678920466742. Dat hij iets met mode te maken had, was me bij de eerste aanblik al duidelijk. Dat hij zo gepassioneerd bezig was met mode, en met zijsprongetjes in de branche, zoals journalistiek en fotografie, bleek tijdens de rondleiding meer en meer. De tentoonstelling was erg sfeervol opgesteld. Uitgepuurd. Fotografisch. De uitleg bij de soms vreemde, maar steeds indrukwekkende stukken, humoristisch, gepassioneerd en met kennis van zaken. Zoals steeds snoof ik sfeer, zonder details. Behalve dat ene paar schoenen. Dié had ik wel opgemerkt. 
Mijn rug deed pijn, mijn benen dronken gulzig melkzuur, maar ik héb genoten. 
Een fototoestel wilde ik niet meenemen, maar ik kon het niet laten om toch enkele sfeerbeelden te maken. Met mijn niet-zo-goed-werkende gsm-camera. Misschien ga ik nog eens terug mét fototoestel. Het was écht de moeite waard.


creatief brein Br.- die ik heel dankbaar ben -  en Filep Mortwary,
de samensteller van de tentoonstelling. 

Dieren tussen mode, als rode draad . Omdat dieren aanvaard worden zoals ze zijn.
Te lange nek, korte poten, gewei buiten verhouding. Een groot contrast met de veel te kleine kleding, op maat van modellen gemaakt. (Eén kledingstuk van een gekend model moest zelfs op het bovenstuk van een kinderpaspop getoond worden!)
Dit is géén zwart-wit foto. Dit is de uitgepuurde fotografische opstelling van de tentoonstelling.
Wat de kleding betreft: ruitjes met organza over. Een leuk idee. 

En hier de schoenen die me opvielen. Ze horen bij het witte kleedje van hierboven. Maar ik kan wel bedenken waar ik ze onder zou kunnen dragen... 

spiegeleffecten 

Deze foto geeft de absurditeit weer van sommige modeshows. De modellen, die doorgaans niet het meest forse gestel hebben, moesten deze hele constructie op de catwalk dragen. En dat op de klompen-met-hak. Er werd gestrompeld, gevallen, gezwalpt tijdens de bewuste modeshow, tot groot ongenoegen van de aanwezige journalisten. 

Een foto uit de jaren '70, die heel actueel zou kunnen zijn.
Prachtig beeld, vind ik. 

Deze foto geeft niet goed weer wat ik wilde tonen, maar wie goed kijkt, ziet het ... kousen in een pump. Ik vind het heel tof staan, en zou het zelf ook wel willen durven... Al is het maar omdat ik altijd koude voeten heb. 



donderdag 19 mei 2016

Tip - patroonpapier

Deze tip kwam zomaar bij ons binnenwaaien, en ik wilde ze jullie niet onthouden: een goedkoop alternatief voor patroonpapier: puinzakken.



Stevig, doorzichtig, en overtekenbaar. Ideaal dus om het vaak dure patroonpapier te vervangen. Ze zijn zelfs voor een prikje te koop in de (volgens Hummeltje) prullenwinkel, de Action. 
Mijn naaibezigheden liggen nog steeds stil, dus ik heb het ook nog niet uitgeprobeerd, maar volgens onze huishoudster werkt het prima. 
Ervaringen mogen altijd gedeeld worden, zodat ik mijn tip kan verfijnen.

donderdag 12 mei 2016

Een dag later

Het leven herneemt. Ik her-adem. Letterlijk, alsof ik het opnieuw moet leren. Ik voel dat mijn longen een tijdje niet meer helemaal open zijn gegaan. Dus ben ik op mijn fiets gekropen en samen met de buurvrouw naar de winkel gefietst. Zo gewoon. Maar zo heerlijk. En nu adem ik weer beter. De hoofdpijn die me nog parten speelt, neem ik erbij. Ik ga de keuken in voor een smoothie  en voor straks maak ik zoete aardappelfrietjes en kruidig gehakt. Weer die eenvoud. Nog wat hazelnootpasta en granola maken, en Hummeltje zijn fiets pimpen voor de pimp-wedstrijd van morgen. Zijn zwarte fiets wordt een bijtje. Het is allemaal te banaal om te noteren, en toch doe ik het. Het gewone leven, al is het telkens maar 3 maanden, is léven.  We moeten niet altijd zoeken naar méér. 




woensdag 11 mei 2016

De zucht - opluchting

Ze glimlachte, de prof. Maar dat doet ze eigenlijk altijd, dus veel zegt het niet. Maar de scan was oké. Gewoon oké, geen grote euforie.  Alles is stabiel en 'klein' gebleven, zo vertelde de prof. Toch wat opluchting dus, en meteen ook de gekende after-hoofdpijn. 
Ik mag precies een beetje zelf mijn chemo samenstellen nu. Dat heb je als levenskwaliteit belangrijker wordt dan kwantiteit. Best confronterend wanneer die woorden worden uitgesproken. De eindigheid in woorden. 
Ik wil nu eerst een beetje straffere chemo (hoor mij nu - ik 'wil') - zo lang het me lukt, dat geeft me wat mentale zekerheid. We zien wel hoe dat loopt. En ik krijg telkens een weekje extra om te bekomen, dus chemo om de drie weken. Zo zou de zomer toch mooi moeten worden. Aan plannen alvast geen gebrek hier. Maar nu eerst bekomen.  Het leven weer opnemen, want dat heeft echt een weekje stilgestaan. Luisteren naar de vogels. Rustig zitten. Praten. Slapen. Deftig eten. Wandelen. Lachen. Het kan weer. 

Het scherpe mes van de wachttijd

De spanning is te snijden. Ik ben de meest onaangename persoon ter wereld, geloof ik. Dan denk je jezelf beschermd te hebben, door de afspraak dat je mag bellen voor de uitslag. Dat je niet anderhalf uur in de auto moet zitten, en nog eens een uur in de wachtzaal voor je iets weet. Dat de eerste slag (of vreugde - wie weet) thuis wordt toegediend. Maar als dan telkens blijkt dat er nog geen uitslagen binnen zijn, dan ben je drie dagen zenuwachtig geweest, in plaats van die ene dag. We functioneren niet. We dolen wat rond. We zoeken afleiding. We zwijgen. We wachten. 

Het enige waar die spanning goed voor is, is de productiviteit. Klusjes die al lang op me lagen te wachten, worden aangepakt. Alles goed om niet te moeten denken. Of ze goéd gebeuren, is maar de vraag, want met trillende handen en hart, werk je niet zo rustig en netjes. Maar dat zal me worst wezen. Alles zal me worst wezen. Behalve die éne telefoon. Dat éne moment. Wanneer mijn toekomst - of niet toekomst - bepaald wordt. En we wachten
en wachten
en wachten

en hopen.  

zondag 8 mei 2016

Vlinder

Lente is ...

Een vlindertje op de wasdraad ...




moederdag

Moederdag is ...

. een mamadag op school, er een parcours afleggen met aanmoedigingen van zoonlief en knutselen en frullen aan m'n fiets en zo samen een superteam zijn.

. een heerlijk weekendje aan zee, met manlief en hummeltje, met vrienden, met zon en strand, met heerlijk eten, met rust en inspanning. Met een uitstapje scan en daarna naar de heerlijke resto Noordoever in Leuven. En daar de goddelijkste gezonde chocoladetaart ooit eten. 

. een zon-dagje thuis, met een mooi knutselwerkje (een wc-rolhouder - op mijn lijf geschreven), granola eten en water over je schoenen heen krijgen. Een biertje tappen voor manlief en vergaderen voor Oxfam.

. dankbaar zijn, en hopen dat dit nog lang kan.  

. maar ook denken aan wie dit gevoel niet delen kan. 








Dit stuk cake was onnoemlijk veel groter,
maar ik kon écht niet wachten ...