maandag 30 juni 2014

in the face

Je hoort en leest weleens over het K-woord, en de weerslag achteraf. Wel, ik probeerde het lang te ontkennen en te negeren, want ik zou dat niet krijgen. Ik was altijd (behoorlijk) positief en zou dat wel kunnen blijven. En bovendien heb ik toch zoveel dingen te doen die ik leuk vind, dat mij dat vast en zeker niet zou overkomen. Fout dus. Ze is aangekomen, die weerslag. Redelijk hard overigens. Ze raakt me soms in de ochtend al, in mijn linkeroog dat dan zwaar gaat aanvoelen. Soms kriebelt ze mijn benen, zodat deze niet meer mee willen. En soms komt ze zomaar aanwaaien wanneer ik in gezelschap vertoef, op een ogenblik dat alles gezellig hoort te zijn. Ik kan haar niet tegenhouden. Ze is behoorlijk vastberaden. Ze verlamt me. Stompt me af. Neemt de glimlach, die ik nog aan het trainen was, zomaar van me weg. 
Gelukkig is ze er niet altijd. Er zijn meer dan voldoende ogenblikken dat ik geniet. Vooral als er niets moet. Als mijn huis opgeruimd is, het eten klaar is en de was grotendeels weer in de kast. Als Hummeltje lief is en manlief dicht bij me. Of als ik languit in een heet bad boekjes doorblader. Als ik wat knutsel, of gewoon even niets doe. 
Het codewoord wordt doseren. Niets 'moeten', behalve dan misschien voor eten zorgen - en dat vind ik leuk als ik inspiratie heb. Ik ben overigens nog steeds behoorlijk (niet-natuurlijke-)suiker-vrij. Die vinger door de overschot van tiramisu buiten beschouwing gelaten. Of dat kleine hapje van Hummeltjes boterham met speculoospasta.  Doseren dus. Met alles. En dus ook met deze blog. De pagina gaat wellicht even op vakantie, maar komt vast en zeker weer terug. Ik zeg dus geen vaarwel, maar wel tot ziens!

maandag 23 juni 2014

geen kiekjes

Ik begin iets tegen de digitale camera te krijgen. Je neemt té veel foto's. En die moet je dan sorteren, eventueel bewerken, en dan pas wil je (of toch, ik) ze 'publiceren'. Maar dat komt er allemaal niet van. Vooral dat sorteren; ik heb er een hekel aan. Want ik ben niet zo goed in knopen doorhakken. Dus er zijn nog steeds geen vakantiekiekjes, waar ik de vakantieverhalen bij kan vertellen. En de jaarboekjes van Hummeltje zijn blijven steken in zijn tweede levensjaar. Hij werd vorige week 4 ...
En omdat ik mijn verhalen graag met foto's vertel, vertel ik ook nog weinig verhalen hier op mijn blog. Nochtans zijn er zoveel. Over de vakantie, zoals ik net al zei, maar ook over Hummeltje, en over een heerlijk huiskamerconcert met veel lieve vrienden. Maar ook over mezelf. Als ik plots na een heerlijk weekend toch even wegzink en verdrietig word. Zomaar, om niets. Of misschien wel om de onzekerheid die altijd als een mist om me heen hangt. Om daarover te vertellen heb ik geen foto's nodig, goddank, en ik zou er dus over kunnen vertellen. Ach nee, dan maar de kiekjes. Misschien moet ik maar eens gaan sorteren. 

woensdag 18 juni 2014

Leven in stijl

"AntiKanker, een nieuwe levensstijl". Een boek van Dr. David Servan - Schreiber. Het boek kruiste zomaar uit het niets mijn pad in de plaatselijke biowinkel. Het k-woord deed me huiveren, maar toch durfde ik het aan en nam ik het mee. Onaangeroerd bleef het een maandje liggen tot ik besloot om de kat de bel aan te binden en het nog maar eens onder ogen te zien. In kleine beetjes lees ik het nu. Alleen overdag, en enkel tot de angst me bekruipt. Dan leg ik het weer weg. Maar ik haalde er al heel veel uit. Een nieuwe levensstijl, die ik eigenlijk al heel lang bewonder en nastreef, maar waarvoor ik nooit eerder de eerste stap zette. Nu leek het plots te lukken. Zomaar. Alsof het puzzelstukje op het juiste moment haar plaats vond. Het boek geeft een aantal tips over levenswijze en voeding, op basis van een wetenschappelijk onderzoek, uitgevoerd door de schrijver zelf, een dokter. Vele dingen wist ik al langer, maar het wilde nooit tot me doordringen. Nu dus wel. Aan het tweede deel van het boek - daar waar het precies over voeding gaat - ben ik nog niet toegekomen, maar ik haalde al enkele basisregels over voeding uit de andere hoofdstukken. Dé basis: geen suiker. Of toch geen suikers met een hoge glycemische index. En daar sta je dan als suiker-addict. En toch dacht ik ditmaal niet dat het niet haalbaar zou zijn. En plots smaakte dat stukje 100% bittere chocola dat al een eeuwigheid in mijn kast lag te wachten. En havermoutpap zonder zoete toevoegingen. Suiker, daar ontwen je best snel aan, blijkbaar. De hoofdpijn de eerste dagen krijg je er gratis bij, maar die verdwijnt ook weer. Goesting komt in de plaats, en dan moet je op zoek naar alternatieven.  Niet zo eenvoudig. Ook voor overige maaltijden mis ik nog veel inspiratie. 
Voor de andere voedingsadviezen verwijs ik naar het boek, want mijn veel te vereenvoudigde interpretaties zouden het boek geweld aan doen. 
Het komt erop neer dat ik de komende maanden - en laten we hopen, jaren - anders zal koken, eten en leven.  Zelf koekjes, smeersels en sapjes maken, regelmatig gewoon gaan wandelen, zonder speciaal doel, rustmomenten inbouwen, bewust ademhalen. Ik hoop dat het nog een deeltje van mezelf mag worden. Want dat krijg je natuurlijk ook met zo'n boek; het gevoel dat je alles tot nog toe verkeerd deed. En de boosheid dat geen arts je de andere richting uitwijst. En dat je té mainstream was om te luisteren naar je wijze zus. Maar ach. Daarover piekeren heeft geen zin. De toekomst telt. 

zaterdag 14 juni 2014

adem

Wat voelt het thuis zo zacht en warm. Als een dekentje dat over me heen werd gedrapeerd. Al was het in Italië zo'n 15 graden warmer en al was de vakantie héérlijk. Alles was goed. Alles ging goed. Alles kon. Alles mocht. Maar net daardoor kan ik nu nog meer genieten van de andere soort rust hier in huis. Het licht. De kleuren. De ruimte. 
Of ligt het aan het boek waarin ik begon te lezen?  
Daarover en over de vakantie lezen jullie snel - of minder snel - meer. Er liggen hier stapels was  op me te wachten, en de voorbereiding van een huiskamerconcert. En tal van foto's die ik wil doornemen.  En verhalen die ik wil ordenen. En rust die ik wil vasthouden ...