vrijdag 27 mei 2011

leeggeprikt

Ik werd leeggeprikt vandaag. Door de acupuncturist. Een anti-stress-sessie was het. De  eerste keer dat ik écht iets voelde terwijl ik daar lag. Armen zwaar, benen zwaar, ogen verplicht om dicht te vallen. Zowaar ontspannen. Voel ik me dan nu ook helemaal anders? Niet echt nee, maar het deed toch deugd na zo'n week waarin ik nauwelijks blijf wist met mezelf. Ik wil iéts weten!  Elke vezel in mijn lijf wil iets weten. Onwetendheid giert door mijn aderen. Is er een soort ouderschap voor ons weggelegd? Zal het ooit? En te weten dat geduld nooit mijn grootste deugd was. Het zal mijn drager moeten worden. Kunnen naalden dat in je lijf krijgen?

zaterdag 21 mei 2011

rouw

Wie al een tijdje meeleest, heeft wellicht begrepen dat we de richting van pleegzorg zijn ingeslagen. En van adoptie, maar dat is nog vaag en heel ver weg. Pleegzorg niet. De selectie loopt, de curus is gestart en het moment waarop we zullen weten of het voor ons is weggelegd, komt dichterbij. Hiermee ook de angst voor een 'nee', zo ben ik dan ook weer. Ik ben heel erg enthousiast over onze keuze,  en het heeft me ook doorheen de voorbije maanden geloodst. Maanden op een splitsing, ivf, niets, adoptie, pleegzorg, ... Er zijn nog geen knopen doorgehakt. Stel dat de selectie op niets uitdraait, dan komt de medische molen weer op gang, denk ik. Maar intussen verdwijnt het uit ons zicht. Verder en verder weg. Een opluchting. En toch ... ik rouw. Ik rouw om het stukje vrouw-zijn dat ik lijk te verliezen. Nooit had ik er écht van gedroomd, zwanger zijn, en nog steeds niet. Een kindje opvoeden, dat wel. Maar toch moest ik vanmorgen slikken toen ik bedacht dat de broek die ik aanhad, praktisch zou geweest zijn bij een prille zwangerschap. Dat de te grote kleren die ik ooit had bijgehouden (je wist maar nooit), weg mogen. Ik stond even stil toen ik besefte dat het voedingsschema van de acupuncturist een ander doel moet kiezen.  
Wat ongerust vraag ik me af hoe andere mensen pleegzorg zouden zien. Voor ons zou het alles zijn, net als een geboorte. Maar niet met 9 maanden zichtbare 'groei', niet met ontvangst in het ziekenhuis, niet met geboortekaartjes en doopsuiker. En hoe zit het met meter en peter? En met oma en opa?  Ik neem afscheid van de fantasieën die ik had. Niet dat het daarom draaide, zeker niet. Maar het hoort zo bij kinderen krijgen. En dus misschien niet meer bij ons.  En dat voel ik.
Ik laat nu nieuwe fantasieën groeien. Die wel bij ons passen. En die net zo mooi zullen zijn. En dan droom ik weer.

woensdag 18 mei 2011

Gras en zo

Zocht er nog iemand goede afleiding? Heb je een grasveld? Wel, gras maaien! Met het eentonige geluid van de grasmaaier (die van ons is niet bepaald stil) is het best moeilijk om gedachten vast te houden, dus echt doordrammen, lukt dan niet. De onze is ook nog een grasmachine mét draad, zodat je je extra moet concentreren om te vermijden dat je draad geen draad meer is, en je dus ook niet meer kan maaien. Wil je nog meer afleiding, dan kan je figuurtjes proberen te maken. Een behoorlijke uitdaging, met die draad.
Had ik dan afleiding nodig? Mja, toch wel. De cursusdag pleegzorg blijft hangen. Het was super boeiend, maar ook confronterend. Gelukkig zegt ons hart alleen nóg meer 'ja'. Het plaatje klopt, in mijn ogen. De hoop wordt daardoor groter dat de beoordelende deskundigen er net zo over denken ... Volgende week cursusdag twee, en de week nadien mag ik, of mijn verleden, op de rooster. Ik neem aan dat we dan weer wat meer weten.
Wat ik ook nog voel: ik heb vandaag 'mijn project' doorgegeven. Maandenlang gewerkt aan een nieuwe dienst,  en nu neemt mijn collega deze dienst van me over. Ik zag het zelf, met alles dat er met ons gebeurt (en vooral niet gebeurt) zelf niet goed zitten. Hij gaat dat fantastisch goed doen. 'Mijn project'. Gevloekt heb ik erop. Tranen heb ik erom gelaten. Keihard heb ik ervoor gewerkt. Maar ik ga het missen.
Gelukkig is er gras. Mooi groen. Aan onze kant.

maandag 16 mei 2011

zussen en zo

Mijn zus is op logé. Ze schildert het huis van een vriendin , hier een paar straten verder.  Ik heb haar gisteren goed gesoigneerd in de hoop dat ze de hele week hier logeert. We zien wel wat het wordt. Alleen al het idee dat ze in de buurt is, en niet in het andere eind van België, geeft me een familiaal gevoel. Zoveel als zus en ik op elkaar lijken, zoveel verschillen we ook, maar mijn portie vrouwenklets heb ik gisteren wel gehad. Er is toch altijd die herkenning en erkenning die, denk ik, alleen zussen kunnen hebben. (en misschien ook broers, hiermee heb ik geen ervaring). (De nachtmerrie die erop volgde vannacht, vergeet ik maar snel weer. Het was iets over mama en zus en ik, en niet begrepen worden en veel conflicten ...)
We hebben ons pleegzorgavontuur aan zus voorgeschoteld en, jippie!, ze reageerde enthousiast. Zus zag het zitten. En ik heb er lekker eens alles kunnen uitgooien. Ik denk dan ook dat we helemaal klaar zijn voor vanavond: cursusdag nummer één. Moet het gezegd dat ik hoop dat de werkdag snel, heel snel, vooruit gaat?

dinsdag 10 mei 2011

vrouwenklets en koffie

Zes jaar geleden kwam ik in O. wonen. Ik kende er niets of niemand. Had zelfs moeite om mijn appartementje terug te vinden de eerste dagen. En toch wist ik vanaf dag één dat ik hier wilde blijven. Een thuisgevoel zoals ik het nooit had gevoeld in welke stad of dorp dan ook. Hier is de tijd een beetje stil blijven staan. Ik had meteen een hobby en daardoor mijn portie sociaal contact. Maar de hobby ging voelen als een plicht en ik stopte ermee. Het was ook nooit echt mijn ding. Ik volgde ook een cursus, twee jaar lang, twee avonden in de week. Maar een cursus stopt en het goed bedoelde voornemen om elkaar weer te zien, verwatert snel. Ik vond ander werk. Fijn werk, bijna op maat voor mij gesneden. Uitdagend en afwisselend, en tegelijk veilig, ondersteunend en met een heerlijke uurregeling en tonnen verlof. Ik trouwde met de beste man ter wereld (sorry dames), en wij twee, wij vinden het gezellig samen. Ik heb het goed. Ik ben gelukkig.
Maar wat ik wilde zeggen. Soms voel ik me alleen met zijn twee hier. Soms zou ik nog iemand dichtbij willen die mij door en door kent. Bij wie ik helemaal mezelf kan zijn. Bij wie ik zomaar eens kan binnenvallen voor een tasje koffie, en vooral, een goede portie vrouwenklets. Die ik toevallig in de winkel tegenkom, om dan 's avonds af te spreken voor gezamenlijk avondeten.
Maar ook iemand die een luisterend oor heeft voor onze grote dromen. Voor al de keuzes waar we stilaan voor komen te staan. Die ons helpt onze gedachten te ordenen. Die zomaar eens hier is, omdat het ons goed zou kunnen doen.
Ik mis een hartsvriendin hier kortbij ons. Ik mis mijn familie. Soms.

woensdag 4 mei 2011

Music maestro


Voilà, eindelijk een zoekertje geplaatst op 'den artist'. Op zoek naar een band(je). Folkmuziek, al dan niet met een rock of jazzy kleurtje aan. Iemand?

maandag 2 mei 2011

Gewoon ... zucht

We waren vanavond uitgenodigd voor een overschotje barbecue bij de buren. In het verrassend gezelschap van  toffe mensen. Ik kan daarvan genieten, zo midden in de week weg van huis (al is het maar aan de andere kant van de heg), gewoon gezellig samenzijn. En toch ... Op een gegeven ogenblik had ik het gehad. De verhalen over ski-reizen die moeilijker te plannen zijn omdat de reisgenoten kleine kinderen hebben. De verhalen over de fratsen van de kinderen op school. Over hoe moeilijk die puberteit wel is. Maar ach, de verhalen, die steken niet. Het waren vooral de blikken van de toehoorders, een portie medelijden in mijn richting. En meer nog, het zwijgen bij de blik.
Ja, ik zou graag mee kunnen vertellen. Ja, ik verlang er ontzettend hard naar en ja, ik voel dat op zo'n avond. Maar zwijg het niet dood. Alsof je roert in een kopje koffie, en het lost niets op.  

zondag 1 mei 2011

Jambers in hoopjesland

Ik ben teruggegaan in de tijd vandaag. Zo'n 20 à 30 jaar. Op zoek gegaan naar hoe het vroeger was. Mama, papa, zus. Wie waren ze, wie zijn ze, hoe voelde ik me bij hen. Jambers op papier. Maar veel kon ik niet schrijven. Het lijkt alsof alle herinneringen zijn vervaagd. Gekleurd door de verhalen die er later zijn verteld. Zwevend tussen leugen en waarheid, en tussen waarheid en gevoel. Ik voel me even ontheemd.
Gelukkig leven we nu en is het goed. Ik weet wie we nu zijn en daar gaat het toch om? Pleegzorggesprek 2, here i come!