zaterdag 28 december 2013

Nieuwjaar

Wegens gebrek aan een computer en/of bewustzijn de komende dagen wens ik jullie allen nu al een heel gelukkig Nieuw jaar! Het oude jaar mag, wat mij betreft, worden uitgejoeld, bij het vuil gezet, weggeblazen of weggegooid. Maar liefst niet richting Leuven, als het even kan. Ik word daar graag wakker in een spetterend nieuw 2014, vol  




zaterdag 21 december 2013

Lichtjes

Ik geniet van de sfeer die niet op foto's kan vastgelegd worden. Of toch niet door mezelf. En niet met een fototoestel waarvoor ik nog niet de moeite deed het eens deftig te leren kennenMaar daar gaat het ook niet om. Het gaat om de vlammetjes die dansen. Om de kerstcrackers die ik nog mocht maken. Om de pakjes onder de boom. Of vooral het uitzoeken en inpakken ervan. Om de foto van Hummeltje, zo vol guitigheid dat je niet anders kan dan glimlachen als je hem ziet. Met dank aan de fotograaf en vriend.  (Ik wil de foto graag delen, maar dat kan niet). Het gaat ook om nieuwe muziek die ik leerde kennen, en die me katapulteert naar kerstmis en de sfeer die ik niet beschreven krijg. (http://www.youtube.com/watch?v=XnQE8Z3vJ_4).   Het gaat om de fijne dagen die ik deel met manlief en Hummeltje. Om zijn fratsen en prachtige uitspraken. Nu ja, ik geniet. Misschien in het kwadraat,  omdat ik bang ben van de dagen die erna komen. Het niets meer kunnen. Het passief moeten toekijken. Maar ach, dat is nu nog niet. Nu zijn er lichtjes. 



dinsdag 17 december 2013

Kerst gewoon. Nieuwjaar anders

Met andere woorden: ik heb eindelijk een datum. 't Is niet wat ik verwacht had, maar de kogel is door de kerk. Kerst vier ik thuis. Nieuwjaar vier ik half slapend met de verpleging van de recovery room. Dag dat alle kaarsjes aan mogen en tenen en duimen de lucht in: 30 december. Tijd genoeg dus om nog eens in actie te schieten. En vooral om samen met mijn lieve gezin de kerstsfeer op te snuiven. Klinken op nieuwjaar doen we dan wat vroeger of later. En wie weet kan ik dan klinken op een 'vrij' lichaam!

maandag 16 december 2013

in wacht

Het lijkt alsof mijn leven even in wachtstand is gezet. Ik zou nog zoveel moeten/kunnen voorbereiden. Ik zou nog dingen kunnen aanpakken of afwerken. Ik zou eindelijk eens de cadeautjes kunnen inpakken. Ik zou kunnen opruimen. Ik zou mijn valies kunnen inpakken. Nee, het lukt niet. Vooral niet weten op welke dag ik precies ga moeten vertrekken, maakt het moeilijk. Ik hou niet van onverwachte wendingen. Laat staan een van die soort. En als ik eraan denk dat manlief hier alles moet draaiende houden... dan word ik heel verdrietig. Niet dat hij dat niet kan - integendeel. Ik weet zeker dat hij dat als de beste gaat doen. Maar ik weet ook dat hij een klein hartje zal hebben. En het niet zal willen laten zien. En dat ik dat weet en daaraan zal denken, eens ik wakker ben. En al die gedachten kruisen nu al mijn hoofd. En dan wordt de kraan opengezet. Deze dagen ga ik wat vluchten. Doen wat in me opkomt. Waar ik zin in heb, of het nu nuttig is of niet. Maar van mij mag het nu rap komen. En nog rapper gedaan zijn. Ik had nooit gedacht dat veel tijd hebben, ook zo leeg kon zijn. 

donderdag 12 december 2013

Kerst anders?

Het wordt misschien een vreemde kerst dit jaar. Eentje in het ziekenhuis.  Maar beter één kerst daar en vele daarna thuis, toch? Ik zei het stoer toen ik bij de prof zat. De traantjes kwamen toen ik de deur achter me dicht trok, en dacht aan hoe manlief, Hummeltje en ik anders de gezelligheid zouden opzoeken thuis en in menig winkelstraat. Maar goed, ik zal me wapenen met leuke muziek en kerst op tv. Misschien nog een boek waarin ik kan wegkruipen. Als ik dat al zal kunnen, want de vorige operatie indachtig, ben ik niet zo geweldig actief nadien. Ik vrees trouwens dat het erger is voor de thuisblijvers. Niet dat ik zo geweldig ben (dat wil ik niet gezegd hebben), maar het lijkt me toch leger hier. En stiller, mezelf kennende. Maar ik weet zeker dat wij ons hier weer doorslaan. En dat er toch kerstsfeer zal zijn, hier en in het ziekenhuis. En voor het geval ik het in alle hetse zou vergeten, wens ik iedereen nu al sfeervolle kerstdagen!

maandag 9 december 2013

Stilte

Of hoe euforie toch snel kan omslaan als je thuis alleen bent en overvallen wordt door de stilte. Ook al staat de tv of radio aan. Ool al schijnt een mooie winterzon en zou ik kunnen wandelen of fietsen. En ook al kan ik gezellig koken en aan mijn volgende knutselproject beginnen (mijn prikbord met stof bekleden). De stilte wakkert mijn (vooral ongeruste) geest aan. Thuis zitten, wordt moeilijker en moeilijker. Maar altijd weggaan, vind ik niet de juiste oplossing. Ik moet hier rust vinden. De gedachte aan nieuwe onderzoeken in mijn baarmoederhals (omwille van een conisatie in 2012) doet er geen goed aan. Dat in mijn familie een gen ronddwarrelt dat het risico op borstkanker verhoogt, al evenmin. Toch zal mijn geest moeten leren rusten. Leren vertrouwen op mijn lichaam en de proffen die mij opvolgen; hoe moeilijk dat in deze omstandigheden ook is. Ik doe aan bezigheidstherapie, dat helpt. Me echt vervullen, doet het echter niet. 
Ik ga mijn bakfiets winterklaar maken. Nieuwe lichtjes monteren en meteen een tochtje maken. Wie weet waait de winterwind mijn melancholie weer weg. 

donderdag 5 december 2013

De wereld kussen

Ja ja ja jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!! Goed nieuws.
De chemo heeft haar werk gedaan. De letsels zijn niet weg, maar wel verminderd. En vooral, er is niets bijgekomen. Een nieuwe operatie is mogelijk, maar hoe en waar en wanneer precies, wordt maandag besproken. 
Binnen mijn situatie (die op zich niet zo gunstig is omdat de cellen al via het bloed waren verplaatst) liggen mijn kaarten optimaal, zo zei de vriendelijke prof. (En zelfs als ze onvriendelijk was, had ik haar nog lief gevonden, want ze bracht goed nieuws).  Ze zei ook nog dat ik even een zijsprong heb gemaakt, maar het einddoel blijft hetzelfde: genezen.
Ik voel me heeeeeeeeeeel opgelucht. Er is altijd een sluimerende angst, en die zal blijven, maar ik voel me heel erg luchtig vandaag. Als de operatie pas in januari is, gaan wij een mooie kerst tegemoet. Ik moet voorlopig ook geen chemo of eiwitten meer krijgen, dus nu kunnen mjn huid en al de rest wat herstellen. Ik ben fluitend naar school gefietst en heb tonnen energie. Hoe heerlijk. Ik kan de wereld kussen.




Belle en Boo


zondag 1 december 2013

Lang zal ze leven

Nee, nog geen definitieve uitslagen van de scan, maar wel een voorzichtige glimlach van de assistente na de uitslag van de MRI-scan. De CT-scan moet nog volgen.
Het lange leven slaat op mijn verjaardag, die dit jaar in het bijzonder een feestje verdient, vind ik. Dus zijn we aan het voorbereiden. Hapjes, taarten (die mijn stiefmama gaat bakken, en dat betekent dat het bijzonder lekker zal zijn!), chips, nootjes en zelfs tafelversiering; iets waar ik me normaal niet zoveel mee bezig hou. Wij houden trouwens van zelfbediening bij feestjes. 
Voor wie wil, maandag mag er gezongen worden. En hopelijk woensdag nog eens.

Ik schrijf niet meer zo vaak, dus er moet wat ingehaald worden. Wij kregen een tijdje geleden een heilige man met enkele (jawel zwarte) pieten op bezoek. Hummeltje was onder de indruk, maar niét verlegen. Alles haalde hij boven om de Sint te plezieren. En het loonde. Hij mocht de staf vasthouden en de Sint rechthelpen, kijk eens aan! (Met excuses voor de slechte kwaliteit van de foto's. Het spectakel volgen en tegelijk foto's nemen in het donker - het is niet simpel.)




Dat Hummeltje het principe van de Sint stilaan begrijpt, blijkt duidelijk uit een recente quote. Toen ik hem zijn avondverhaaltje vertelde, nadat hij zijn schoen had gezet, begon Hummeltje me plots te overladen met knuffels en kusjes. Ik keek wat verbaasd, maar hij zei snel: "Sinteklaaaas goed vinne hoor!" Dat was duidelijk..., maar knuffels mogen altijd, denk ik dan.

Omdat de Sint me toegefluisterd had dat hij ook knikkers in de schoen zou leggen, ben ik op mijn voorwerk geweest. Ik maakte een knikkerzakje (met dank aan de handige tutorial van Eloleo). 



En nu we toch aan het feesten zijn; gisteren hebben we bij toeval onze eerste kerstversiering in huis gehaald. Schandalig, want normaal mag dat pas na de komst van de goede Sint, maar voor deze ene keer hebben we een uitzondering gemaakt. Hij is ook zoooo glimlach-opwekkend, onze Rudolf. En daarom mag ie wat vroeger van stal... Laat het feestgedruis maar van start gaan.