maandag 29 september 2014

De nachtelijke filosoof

Het is 1u 's nachts. Ik hoor helemaal niet hier te zitten, en toch. Ik ben te onrustig om de slaap te vatten. Honderden gedachten overspoelen me. Maar eentje springt eruit. De gedachten dat ik het niet in de hand heb gehad. Dat ik de voorbije tijd gevlucht ben. Gevlucht van mezelf en mijn 'toestand'. Altijd weg. Fysiek of in gedachten. Leuk was het wel, dat ongebreideld doen waar ik zin in heb. Honderduit genieten en op haast elke uitnodiging ingaan. Maar ik heb een gezin.  Ik heb een man en pleegzoon uit de duizend-miljoen. Ik heb een huis waar ik nauwelijk nog écht in 'woon'. Het is alsof ik vannacht word teruggezogen naar de essentie. Het klopt wel dat ik wil genieten van elk moment. En dat ik dat mag - vind ik. Maar is genieten gelijk aan 'alles doen wat je wil'? 'Alles kopen wat je wil'? Op dit ogenblik denk ik het niet. 
Het weekendje Kopenhagen dat ik gepland heb met manlief en een vriendin, voelt wel nog helemaal ok. Het is iets dat op een of andere manier bij ons hoort. Het plaatje klopt. Maar moet ik einde december met vriendinnen naar Londen? Het leek me sprankelend, zo vier dames in een jeugdherberg met een kantje af. Los van de mannen tussen jingle bells en kerstlichtjes. Of hoor ik die dagen hier thuis te zijn. Knutselen met Hummeltje. Kerstslingers maken. Hertjes verven om het huis mee te versieren. Cadeautjes knutselen en inpakken. Chocomelk drinken bij de haard. Allemaal samen wandelen in de kou met dikke jassen, mutsen, een sjaal en (hopelijk) handschoenen gemaakt van een oude trui. Opwarmen in het cafeetje om de hoek.  Kerstlichtjes hangen en kaarsen verdelen over de tafel. Speculaaskoek maken en marsepein. En melige cd's draaien, de hele dag lang. Duizenden dingen maken die ik al zolang in gedachten heb, en niet de halve ikea leegkopen. (ik ga daar morgen naartoe - nog steeds, zelfs na dit betoog). 
Ach. Om 1 u 's nachts is filosoferen zo gek nog niet. 

(update) Er was nog een nachtelijk filosoof. Eentje die zich niet zo best voelde. Het wordt dus een mams-Hummeltje-dagje. Geen Ikea vandaag. Alsof het zo moest zijn.

woensdag 10 september 2014

Geen handige Harriëtte

Pfff ... ik wou dat ik handig was. Dat ik kon boren, kon schrijnwerken, gordijnen kon maken (of al minstens ophangen), lampen kon aansluiten, decoratie ophangen, .... Nu moeten we voor alles iemand laten komen, en laat die aannemers nu nét geen greintje gevoel voor esthetiek hebben. Of toch in ons boerengat. Met als gevolg dat het er nét niet uitziet zoals ik wil, omdat een of ander praktische tool de hele esthetiek naar de prullenmand helpt. Bovendien durf ik zulke dingen helemaal niet zeggen. Ik kijk ernaar en zwijg. Manlief moet het dan oplossen, en hij baalt daarvan. 
Ik zou een cursus kunnen volgen, maar om een of andere reden denk ik dat dat geen oplossing is. Zelfs met de nodige technische kennis, blijf ik volgens mij linkse handen hebben. En te snelle bewegingen. En niet de juiste feeling voor afwerking. Een vleesgeworden Harry die mijn ideeën perfect weet te vertalen; dat zou wat zijn! Kandidaten? 

dinsdag 9 september 2014

Zwart-wit

Ik zit in een zwart-wit periode. Geen zorgen. Niet mentaal, maar interieur-gewijs. Niet het koude blinkende zwart-wit. Nee, eenvoudig, met veel licht en wat hout ter verzachting. Ik zag het in het huis van een vriendin. Netjes uitgepuurd en toch heel warm. En in duizenden Scandinavische interieurs die mijn ogen beroeren. Wie mij goed kent, weet dat ik dat nu ook wil. Maar ons huis heeft lichtgrijs als basis. Met hier en daar pastels. En kinderkleuren. En roze behang met bloemetjes en vogels. Allesbehalve zwart-wit. En ik zou nu plots alles kunnen omkeren (oh ja, hoe graag wil ik dat!), maar het risico bestaat dat dat dan ook maar voor even is. Ik ben nogal wispelturig. En we hadden toch ook pas nieuwe lampen voor de keuken gekocht. Van beton. Inderdaad, grijs.
Maar hier en daar kan een streepje zwart-wit. En geleidelijk aan ga ik in huis de kleuren wat meer uitbalanceren. En de juiste opbergers zoeken (zwart of wit?) om al de overbodige rommel op onze huisbureau te ordenen. En potten voor in de keuken, zodat daar al de nieuwe ingrediënten  een duidelijke plaats krijgen. Liefst ook visueel verantwoord. En de juiste haakjes in de gang. Ik wil er geen jassen aanhangen, maar wisselende tentoonstellingen van mooie dingen. Of zo. 


Plantje aloë vera kreeg ik van een naai-maatje, in de mooie pot die perfect bij mijn nieuwe ideeën past.
Geurpotje van Mylène.

Spaarpot van Zeeman getransformeerd met een bol garen, ook van Zeeman




Nieuwe boodschap op de dampkap: poster uit de nieuwste VT wonen.
Het inlijsten gebeurde te snel en amateuristisch (zie blaasjes...)
Dat moet nog een keertje grondiger.

Rekje boven de zetel.
De bol garen moet nog in de kast, maar voorlopig ligt ie hier om mijn ideeën te spijzen.


Vt wonen maakte net nu de organize-special.  Nu kan ik het helemaal niet meer uitstellen, dat opruimen en organiseren. Damn. Ik begin lekker bij de research, het leuke stuk. 
Uit luiheid nam ik foto's van het blad zelf. Zo zag ik het het eerst. En zo werd ik erdoor geprikkeld. Dingen voor op mijn wish-list, maar ik moet er eerst nog eens goed over nadenken, zodat ik niet weer te snel van mening verander ...

Tegen deze wand wil ik graag nog iets. Bij voorkeur haakjes. 
                                   
Strakke haakjes met een twist. Dat lijkt me wel wat.
Er moet niet meteen iets aanhangen, maar dat komt wel vanzelf. Deze 'blaadjes' zijn een optie.
Deze 'potjes' kunnen ook  (maar dan zonder de 'blaadjes'), Ik verkies wit.
Ben alleen bang dat het wat te groot en plomp oogt in het echt.


In de living zoeken we praktische 'snelle' opbergers bij het bureautafeltje.
Waar je zonder veel moeite je oplader kan wegduwen en terugnemen.
Ook weer een voorkeur voor wit. De rommel op de bureau geeft al voldoende kleur.

En voor op de andere wish-list. Mijn sjalencollectie is al behoorlijk uitgebreid (ik draag van oktober tot maart standaard een sjaal om mijn hals), maar deze kan er nog wel bij, toch?



 Nog een foto uit de oude doos: Hummeltje in zwart-wit, bij de mijngebouwen van C-mine Genk. Deze foto wil ik graag toevoegen aan onze fotowand.




vrijdag 5 september 2014

Vleugels mogen zacht zijn

Ons Hummeltje. Het is bijna drie jaar geleden dat we hem voor het eerst, en nog onwennig in onze armen hielden. Dat manlief en ik onze liefde deelden met een blond, fragiel, schaars gekleed ventje met bolle wangetjes. Twee tandjes onder. Vier tandjes boven. Grote heldere ogen. Hij lachte altijd. Hij gaf geen kick. We hadden een blad met dagindeling nodig om te begrijpen wat hij nodig had. Hij vertederde iedereen. En dat doet hij nog steeds. 



Hij leek zijn turbulente jonge leven op een manier heel goed verteerd te hebben. Leek behoorlijk stabiel. Ontwikkelde misschien wat trager, maar gestaag. Af en toe waren er enkele zware weken, maar het herstelde zich meestal weer snel, zodra we een nieuwe aanpak gevonden hadden. Vaak een aanpak die zachter is dan bij de meeste peuters. Dat viel op. Die zachtheid. En dat is nog altijd zo.
Eens hij begon te praten, merkten we dat hij veel praatte. En luid. Haast voortdurend. En dat hij altijd in dezelfde ruimte wil zijn. Iemand dicht bij hem. En dat hij rusteloos is. Alsof hij ontploft in zijn eigen lichaam; soms. Hoe ouder hij wordt, hoe meer we dit voelen. We informeerden en leerden veel over hem. Hoe hij het leven ziet en voelt. De wereld is voor hem geen zachte vleugel om hem heen. Ons lachend ventje. 




Daarom is het aan ons om hem vertrouwen te geven. Bevestiging. Bestaansrecht. En weer die zachtheid. Je mag er zijn, ventje. We zien je graag. Je bent een lieverd. 
De begeleiding van de pleegdienst leert ons hoe we dit kunnen overbrengen aan ons Hummeltje. 
De trucjes voelen niet erg spontaan, maar we lijken toch een rust over Hummeltje te zien soms. En ik voel me niet meer die steeds roepende mams. Het ligt helemaal niet in mijn aard om kortaf, hard, streng te zijn, maar we ontsnapten er de voorbije maanden steeds minder aan. En nu kan ik weer zachter zijn. Dichter bij mezelf. En dichter bij hem. Ik denk dat manlief het net zo ervaart. 
Het is een proces van maanden, jaren, misschien zijn leven lang. Maar wat zou ik onze vaardigheden graag blijven ontwikkelen! Hem zien groeien, letterlijk en figuurlijk. Zelfvertrouwen zien ontwikkelen. En vertrouwen in de wereld. Die grote, onzekere, ontglippende wereld, zien veranderen in een heldere, veilige omgeving. 

Lieve Hummeltje, 
je mag de wereld ontdekken. 
Op jouw tempo. 
Hand in hand. 









woensdag 3 september 2014

Nazomer

Ik ontwaakte in een nazomer, na een nacht héérlijk slapen. Bijna was ik het verleerd. En in de nazomerzon huppelt Hummeltje met al zijn vrolijkheid naar school. Hij komt even vrolijk terug - op voorwaarde dat hij op weg naar huis even mag uitrusten op zijn fiets. Toevallig naast de grote kraan in opbouw. 
Ikzelf ben blij dat ik weer mijn eigen potje kan (laten) koken. Na een opname in het ziekenhuis ben ik meestal uitgehongerd, en heb ik een paar dagen heel wat in te halen. Groenten! Fruit!  Tot nachtelijke eetmomenten toe. Maar dat doen we dan in stijl. 
Mijn huishouden doen en knutselen gaan nog niet zo best. Daar heb ik gelukkig hulp voor, en tegelijk het aangenaam gezelschap van mijn zus.  Bij het gezin zijn, een beetje opruimen en genieten, lukken prima. En dat doen we. Ik ben tevreden!

beetje me-time na de eerste schooldag

school - vermoeiend!

lunch: eenvoudige salade met geitenkaas, gebakken trostomaatjes, pijnboompitten,
zongedroogde tomaatjes, peterselie en lente-ui.
Op smaak gebracht met goede olijfolie, balsamico-azijn, peper en zout.
Zooo eenvoudig. Zooo lekker!

Lunch (of ontbijt): zelfgemaakte granola met banaan en witte Griekse yoghurt.

maandag 1 september 2014

Nummer 28

Thuis.; 
Ik heb eindelijk weer genoten van de rust en zachtheid die ik hier vind. Van Hummeltje die niet weet waar zijn hoofd staat nu mams terug is. En die af en toe, tussen het razen door, übercharmant uit de hoek komt. Van manlief die mij ook zo charmeert door gewoon zichzelf te zijn. (Mét nieuwe baardcoupe, en man wat is dat mooi!). Ik heb voor het eerst sinds heel lang - ik denk namelijk altijd dat ik iets te doen heb en nu gaat dat niet - op een stoel in de tuin gezeten.  En dan viel me op hoe de bomen van de buren wiegen in de wind. Het was haast muziek.  En we hebben eindelijk een wasdraad in de tuin. ik vind dat romantisch, zeker als er iets aanhangt
Maar ik zit hier ook in het holst van de nacht te schrijven. Na vijf slapeloze nachten in het ziekenhuis, volgt hier nacht zes. Ik tel de uren af. De minuten. Ik heb me in duizend bochten gewrongen. In het bed, in de zetel. Geen enkele houding is comfortabel. En mijn lichaam wil nog steeds uit mijn lijf spatten, en gunt mij geen - lichamelijke - rust. Een afkick-verschijnsel van de morfine die ik na de operatie altijd krijg toegediend. Mijn lichaam houdt er niet van, en ik begrijp dat wel. Ik kan alleen maar hopen dat dat over enkele dagen weer verdwijnt. 
En dat ik morgen toch sterk genoeg ben om aan de schoolpoort te staan. Want wat een verrassing was dat zeg! Ik had nooit durven geloven dat ik op tijd uit het ziekenhuis zou zijn. Ik loop en sta krom. Ik moet in een rolstoel aan de school geraken. Mijn haren zijn sinds mijn opname nog niet gewassen (iiiieeeeeeew!!!!), en hoe groot mijn wallen zijn, kan je wel vermoeden. Een zombie is er niets tegen. Maar ik blijf mams. En mams wil met Hummeltje en paps mee. Hand in hand naar de tweede kleuterklas. Je doet dat goed, Hummeltje!