maandag 28 februari 2011

enthousiast

Ik wou dat ik het kon, focussen. En nee, niet op onze grootste wens, maar op al de rest dat ik zou moeten of willen doen. Die honderden plannen die ik koester,  groot en klein, ook waar maken. Doen wat ik me voorneem. Blik vooruit en gaan. Maar het lukt me niet. Ik hou mezelf voor dat ik niet voldoende tijd heb om te doen wat ik wil, maar dat is het niet. Tijd genoeg. Wil tekort. In mijn hoofd dwarrelen honderden gedachten, vragen, ideeën die nog een plaats moeten krijgen. Ik spring van de hak op de tak op zoek naar antwoorden die er (nog) niet zijn.  Zelfs de eenvoudigste taakjes vergen opperste concentratie, en dan nog ... Ik ben moe. Het moe. Mezelf moe. Want dit doe ik alleen mezelf aan, ik weet het wel. Sporten is de boodschap. Energie kanaliseren, en meer energie krijgen. Me daardoor beter voelen. Het is niet zo moeilijk.
Ik kruip maar even de zetel in. Morgen heel vroeg op ...

zondag 27 februari 2011

goednieuwskrant

Peuter Samuel in België met biologische vader

Als je soms maar eens met je vuisten op tafel slaat. Eindelijk het niet meer dan rechtvaardige geluk. (Zeg ik weliswaar zonder echt de achtergrond van dit dossier te kennen, maar dat trek ik me lekker niet aan.) Hoe fantastisch moet het geluk van deze trotse ouders zijn! Geniet ervan! Laat je onderdompelen in overweldigende liefde...

Het verhaal was, sinds het bekend werd, bij me blijven hangen. Ik weet niet precies waarom, en ik ga het ook  niet uitzoeken. Gewoon genieten van een blij bericht.

zaterdag 26 februari 2011

hand in hand

De behandeling, dat is niet het zwaarste. Het zijn je gedachten die een loopje nemen met jezelf. Het gevoel dat je alles moet doen om het toch maar te laten lukken. Toch maar naar de acupuncturist, toch maar een tweede opinie vragen, toch maar massa's thee drinken om 'warm' te blijven. Je wil loslaten. Maar de angst om jezelf later te verwijten dat je het niet voldoende geprobeerd hebt, dat het met andere woorden ook wel een beetje je eigen schuld is, staat het laissez-faire laissez-passer gevoel (in zover dit in deze context zou bestaan) in de weg.
Maar dan verschijnt het droombeeld weer, dat je naar je achterkamer had verbannen. Voor als het niet zou lukken. (Dat bedoel ik met een 'tussenleven', als ik dat ooit zou vernoemen. Je leeft vaak in het 'als het lukt' of 'als het niet lukt'; Zo zelden gewoon 'nu'.) Als je er even over nadenkt blijkt dat droombeeld niet in je achterkamer thuis te horen. Het past bij je. Het zit in je. Heeft er altijd al gezeten. Pleegzorg. Adoptie. (Ik hou niet van benamingen. Het dekt niet wat ik erbij voel).
Nu we deze begrippen (of wat ze inhouden) weer uit de kast hebben gehaald, er over lezen en praten, en we er ons erg goed bij voelen, kan de medische molen een beetje richting achterkamer. Nog niet er binnen. Daarvoor is alles nog te onzeker. Selecties, weet je wel ...
We zitten nu volop in een tussenfase. Wellicht toch start ivf (binnenkort, het heeft nog even nodig), maar tegelijk dromen we over pleegzorg en/of adoptie. Niet als vervanging van. Nee, als léven. Als een andere mogelijke weg.
Dat we weer meerdere wegen zien, geeft hoop, en in zeker zin ook rust. En tegelijk wa onrust, omdat ik me nu niet op één weg kan concentreren, met alle vragen die daarbij horen. Omdat ik voortdurend loop te bedenken wat nu de beste weg is. Waar ik het méést voor moet gaan.
Ach, wat maak ik het me toch moeilijk. Een kind, dat redeneer je toch niet? Misschien moet ik maar gewoon gaan. Gaan, en zien wat er komt.

zondag 20 februari 2011

ivf in de supermarkt

Over goedbedoelde woorden en proberen te begrijpen.
'En, komen er bij jullie kindjes?' 'Ja, kindjes zijn heel erg welkom'. 'Oei, gaat het niet zo goed?' 'Tja... ' Mijn lichaam wil niet echt mee, maar hoe zeg je dat? Ik mompel wat over dat het niet wil lukken. Maar gelukkig weten anderen raad: 'Heb je al ivf geprobeerd'?'
Nee, ivf nog niet. Dat we daar niet aan gedacht hebben! Dan maken ze toch gewoon een kindje voor je in het ziekenhuis. Even gaan halen en je bent zo zwanger.  En als dat niet lukt, geen nood. Je moet het gewoon loslaten. Iedereen kent wel een stuk of zoveel koppels bij wie het maar niet wilde lukken, tot ze het, zoveel jaren en ontgoochelingen later, loslieten. Ik ben blij voor hen, écht, maar heb er niets aan. Geen optie voor ons, de spontane weg.  Dus ja, dat loslaten... ik doe dat wel, tussen de afspraken, echo's, spuiten, pogingen, angst voor de toekomst en zwangerschapsaankondigingen door.
Mijn lichaam kickt intussen mee af. Je ziet er niets van, die vijf iui's. Misschien wallen onder mijn ogen (gecamoufleerd onder een bril) en wat meer ronding hier en daar, maar dat zie vooral ik (toch? Wellicht durft niemand er iets over zeggen en dat is maar best). Voelen doe ik het wel. Een paar dagen gaat het goed, dan opeens wat minder, zonder aanleiding. Een vol gepland weekend, dat gaat niet meer. Breekbaar. En bang. Voor wat komen gaat. Of voor wat misschien nooit komt. Voor het gevoel alleen te zijn met ons tweeën, omdat zelfs je beste vrienden het niet kunnen begrijpen. En voor mezelf, omdat mijn verwondering voor het kleine geluk van elke dag, zich af en toe voor mij verstopt.

vrijdag 18 februari 2011

twee gitaren

Midlake, fortune. Twee gitaren, twee stemmen ook.  Een theetje. Nog wat amateuristisch, maar dat geeft niet. Gewoon twee gitaren die samen klinken. Ik herken het weer. De reden waarom ik muziek wil maken. Waarom ik er thuis, alleen, de motivatie niet altijd voor vind. Ik wil samen spelen. De noten in elkaar horen vloeien. Afgestemd raken op elkaar. Lachen ook met die valse noot. Ik ken mijn muziek-maatje niet heel goed, en ergens voelt het nog wat onwennig. Toch geeft ook dit niet. Muziek bindt zoals het moet binden. Niet meer en niet minder. Deze keer ga ik mijn huiswerk maken. De computer op, gitaar in de hand, pen en papier, cd'tje op, luisteren, stop zetten, schrijven, zin opnieuw, schrappen, weer schrijven, vloeken, plan-B via youtube, afkijken, weer schrijven, en dit een paar uur. En tegen dat mijn rug pijn doet van de onmenselijke houding met gitaar pen en papier, komt de voldoening. Vooral als manlief het ook nog herkent (en liefst ook mooi vindt). Zou ik vertrokken zijn?

donderdag 17 februari 2011

de ronde

Ik zie enkele collega's in de (haalbare) verte fietsen, zet een versnelling hoger en zie hen naderen. Mijn conditie is niet meer wat het geweest is, en even later moet ik toch lossen. Ik geef het op. Liever genieten van de prille zonnestralen en in bomma-tempo richting thuishaven. Mijn adem neemt het bomma-tempo niet zo snel over, maar het voelt zo heerlijk. Duidelijk geen super conditie, maar (daardoor) lekker kapot. Even alles gegeven.  Het voelt weer een beetje zomer in mij.   

maandag 14 februari 2011

leven in hoopjes

Mijn leven bestaat uit hoopjes.  Interesses. Bezigheden. Dingen om naar uit te kijken. Grote hoopjes, kleine hoopjes. Vaak creatief. Meestal vooral in mijn gedachten aanwezig, maar hier en daar wordt het werkelijkheid. Een nieuwe melodie op de piano, stof voor een kussensloop (de kussensloop komt eraan... al een jaar, maar het komt), een nieuwe kleur tegen de muur, een nieuwe kleur over mijn schouders gedrapeerd,  cupcakes met bloemetjes. Als ik wil en tijd heb, maak ik mijn hoopjes zelf.
Behalve die ene hoop. Onze grootste hoop. Het moet zo'n twee jaar geleden zijn dat we het verlangen voor het eerst hebben geuit. Een klein lief mensje, boordevol liefde, dat we kunnen gidsen door de wereld. In mijn dromen lacht het, slaapt het, knuffelt het, is het verwonderd, blij, gelukkig. En wij ook ... De wieg baadt in het licht en de gordijnen wapperen in de wind. Deze hoop maken we niet. We doen 'pogingen' - alleen dat woord al. Getimed. Zowaar onder de halogeenlamp van het fertiliteitscentrum. Maar samen maken we het zo romantisch als het kan. Ons kindje zal uit liefde geboren worden. Ooit... hopelijk. En in tussentijd proberen we te leven alsof het geen tussentijd is. Nu. Niet alleen in afwachting van. Daarom ook de hoopjes. Genieten van de kleine dingen. Knutselen. Mijn eerste kussensloop. Voor onze gezellige zetel waarin we rustige avonden beleven.
En voor ooit ... in de wieg ... toch ook wel een beetje.