zaterdag 24 december 2011

over swiet

Ook ik mag 7 wist-je-datjes neerpennen, met dank aan Babsie.
Wist je dat:

1. ik moeilijk beknopt kan zijn en veel woorden nodig heb. Dat dat te maken heeft met de angst niet begrepen te worden. Dat ik trouwens straks nog honderden bétere dingen over mezelf zal ontdekken en ik zal blijven twijfelen of ik mezelf wel goed heb omschreven (dat ik dus een twijfelaar ben die vaak té serieus is).

2. de naam swiet 'gepikt' is van een supertoffe retro-knutselwinkel, maar de naam écht wel op mijn lijf is geschreven. Dat ik namelijk meer snoep (lees 'koek') dan eet. Dat ik nooit 'nee' kan zeggen tegen iets met chocola op of aan, en dat we dan ook vaak niet meer voldoende koekjes hebben om op tafel te zetten als er volk komt.

3. dat ik hou van folk, in vele vormen. Dat ik in dat opzicht best wel thuis hoor in de middeleeuwen en ietsje later: samen dansen op straat, samen muziek maken en zingen. Dat dat het enige uit de middel- en iets latere eeuwen is dat me bekoort. Dat ik verder ook gelukkig zou zijn in de jaren '70 en vaak mijmer over de zogenaamd goede oude, in mijn ogen romantische, tijden.

4. dat omwille van wist-je-datje 3 een grote droom van me is om ooit in een folkbandje te spelen en te zingen. Dat ik dan wel ietsje meer op zoek moet gaan naar die dingen. (bij deze een sollicitatie, men zegge het voort, men zegge het voort).

5. dat ik een super chaoot ben die heel veel structuur nodig heeft. Dat deze twee eigenschappen redelijk hard botsen met elkaar. Dat dat leidt tot een groot 'kip zonder kop' gehalte. Dat manlief gelukkig een portie rust in overschot heeft, goed kan plannen en vooral kan doen alsof ie luistert (en ik hem dat niét kwalijk neem).

6. dat ik zelden écht de kleding vind die ik hoop te vinden. Idem voor het kapsel. Dat ik dan ook regelmatig wanhopig met alle mogelijke outfits voor de spiegel sta en hierdoor zelfs te laat zou komen op het werk (doch: leve de glijtijden).

7. (ssssshhht) (dat ik Sturm der Liebe redelijk volg, gewoon omdat ik het moment wil zien waarop Emma en Felix éindelijk elkaar vinden.)

dinsdag 29 november 2011

arm hummeltje

Ons lieve hummeltje is ziek. 40 graden koorts en een pijnlijke, diepe hoest. Arm ventje toch. Al doet hij nog zo zijn best om opgewekt, vrolijk en actief te zijn, het wil niet meer lukken. Hij probeert te lopen, maar valt. Hij hangt, huilt, zeurt en zoekt troost. Dit wil je niet zien als mams en paps. Dan slaat onvermijdelijk je hart wat sneller en laat je alles vallen om het ventje te troosten en zoveel mogelijk confort te geven. Arm arm hummeltje. Ik vroeg me al ooit af hoe je zeker weet of je kindje ziek is. Het is duidelijk: knalrode wangetjes, hoge koorts, maar vooral geen activiteit in de beentjes. En dat mag je letterlijk nemen. Toen ik hem gisterenmiddag uit zijn bedje haalde en op de grond wilde zetten, bleef hij stokstijf op die plaats staan. Veel langer dan de gebruikelijke 2 seconden. Hij lag overigens al 'anders' in zijn bedje. Niet met de poep omhoog. Of zittend en pratend tegen zichzelf. Nee, langgerekt en zeurend. En stil.
Moet je mij nu horen. Nee, hij is lang niet halfdood en ligt niet in het ziekenhuis. Maar toch. Die eerste keer zal wel altijd wat erger zijn?
Ik ga nog eens piepen op zijn kamertje. Misschien slaapt hij beter in de armen van mams en paps?

dinsdag 15 november 2011

loslaten - de leuke zijde

Wat een gelukkige dag! De start vandaag deed anders vermoeden: Ons ventje wilde niet eten, dus het strakke ochtendschema liep meteen wat vertraging op. Dan maar boterhammetje ingepakt en in het (geweldig schattige) rugzakje gestopt. (Als hij het aan heeft, valt hij om. Het zwaartepunt verleggen, is nog wat moeilijk).  De onthaalmoeder wist er gelukkig raad mee - buikje is achteraf goed gevuld (oef!). Het afscheid vanmorgen was kort en krachtig. Ik had het moeilijk om die hangarmpjes te negeren, maar de snelle verdwijntruc kon traantjes vermijden. Bij mams én bij hummeltje. (Mams had dan wel een sussend sms'je van de onthaalmoeder nodig). En het moet gezegd, het werken nadien deed deugd! Het was een rustige dag met maar een minimale personeelsbezetting. Perfect dus om gezapig op cruisesnelheid te komen. Versnelling vijf is voor later. Als kers op de taart kon ik 's middags een lachend hummeltje in mijn armen nemen. En hij lacht nog steeds en zit mooi te spelen. Ik kan trouwens ook nog toevertrouwen dat torentjes van fisher price echt niet nodig zijn. Als eens toiletpapier geprobeerd? Hier lukte al een torentje van zes!

maandag 14 november 2011

loslaten - deel 2

Morgen ga ik voor het eerst een voormiddag werken. Eén voormiddag maar, om afspraken te maken en een beetje voor te bereiden. Pas volgende week is het 'voor echt'.  Ik betrap er me op dat ik heel gevoelig ben vandaag. (een eufemisme om te zeggen dat ik regelmatig traantjes wegslik). Gebrek aan slaap? Denk het niet. Ons hummeltje heeft nét nu, of niet toevallig (?), zijn hangdagen. Mams-hangdagen om precies te zijn. En net nu moet ik hem een beetje loslaten. Ik mag vanmiddag al wat oefenen. Hij gaat twee uur naar de opa, terwijl mams naar de tandarts gaat. Twee uurtjes maar! En zelfs dat maakt me onrustig. Allemaal gevoelens die ik mezelf nooit had toegeschreven. Ik zou nooit zo flauw zijn, oh nee! Ik neem aan dat dit onlosmakelijk verbonden is met mams-zijn. En met gevoelig zijn. En met die onbeschrijfelijke verliefdheid die de voorbije weken is gegroeid. 

dinsdag 8 november 2011

regelmams

Ik zit hier met een 'onthaalmama-schema' voor mijn neus. En met een dubbel gevoel. Ik wil wel weer gaan werken. (lees: onder de mensen zijn, meedraaien met de wereld, beetje denkwerk verrichten). Toch kan ik het niet laten me zorgen te maken. Zal het goed voor hem zijn? Moet hij niet te vaak naar de onthaalmoeder? Zal ik niet teveel stress hebben als ik werk en (iet of wat) huishouden combineer? Gaat hij verder goed hechten? Blijf ik zelf goed hechten? Ik weet wel dat al zovele vrouwen (en mannen) het me hebben voorgedaan. Maar ik ben niet zo sterk (in regelen) en ik heb best wel wat tijd nodig voor mezelf. Tijd waar ik trouwens nu ook nauwelijks aan toe kom, terwijl ik hele dagen thuis ben. De balans helt over naar 'gaan werken', en dat ga ik dan ook doen. Ons hummeltje zal dus de komende weken gaan 'oefenen' bij de onthaalmoeder. En mams kan dan lekker even tijd nemen voor zichzelf. Kapper, winkelen, en beetje inlopen op het werk. Hoe het verder loopt, zien we dan wel weer. We springen, en we zwemmen. (Dat doet er me aan denken dat ik ook nog moet informeren naar het peuterzwemmen. Maar eerst de kilo's van het thuiszitten wegwerken. Wéér een voordeel van gaan werken. Voila!)

woensdag 26 oktober 2011

kleine gelukjes

Hoe schrijf je over hele kleine gelukjes? Plots een klein zoentje bij het wakker worden, een schaterlach bij een nieuw spelletje, mijn vermanende vinger nadoen, wankel lopen op zijn nieuwe schoentjes. Onze dag bestaat uit ontelbare van deze kleine gelukjes. En bovenop dit alles komt nog dat we zien dat hij openbloeit. Dat hij geniet van exclusieve aandacht en dat hij gelukkig lijkt. Maar ook dat hij nu af en toe durft tegenstrubbelen. Zijn boterham niét helemaal zelf opeten, met korst en al. Niét meteen in slaap vallen wanneer we hem in bed leggen. Niet luisteren naar een duidelijke 'nee'. Dit kan erop wijzen dat hij zich veilig begint te voelen.
Het is warm in huis. Oooh zo warm. Hij is zo vrolijk, zo mooi, zo lief, zo puur. Hij verovert iedereen, ook voorbijgangers op straat en de onthaalmoeder. En ik maar pronken en stoefen en trots en fier en verliefd zijn. mmmmm ...
Mischien ook even wat concrete 'feiten':
Ons hummeltje loopt!! Hij kon al goed weg met een loopwagentje (of een doos, of een emmer of een eender welk op de vloer schuivend ding), maar sinds een goede week loopt hij helemaal alleen. En hoé! Ken je het beeld: zitten, handjes op de grond, poep omhoog, kreunen, lijfje omhoog hijsen, benen te ver uit elkaar en hup! Met veel vallen en opstaan uiteraard, maar vooral met zijn guitige lach.
Zijn ouders zijn een eerste keer op bezoek gekomen. Bevreemdend was het, maar het gaf me ook een warm gevoel. Ze waren lief voor hem. Toch was het ook pijnlijk om te zien hoe hij leek te weten hoe hij zich moest gedragen. Hij was rustig, lief en gehoorzaam. Alsof hij het voelt. We denken dat de contacten goed kunnen verlopen. Een hele geruststelling voor ons en voor ons hummeltje. Dit is belangrijk voor hem.
Paps is een geweldige paps. En trots. Soms belt hij 's middags om te vragen hoe het met ons gaat.. Hij straalt als ons hummeltje naar hem lacht. Hij herkent de nieuwe klank in hummeltjes gebrabbel. En 'slaap kindje slaap' is een familiesamenzang geworden.
En ik? Ik, die dacht dat het thuis vaak alleen zitten niets voor mij was, wil toch nog niet gaan werken. Niet nu hij nét aan ons begint te wennen. En niet nu ik zijn ritme begin aan te voelen. Ik denk dat ik een echte mams begin te worden. Inclusief kennis van 'onthaalmoedertrainingen', voor kindje én moeder...
En een laatste: we gaan morgen voor het eerst naar de kapper. Ik vond het vroeger altijd zo flauw dat die mama's daar een spel van maakten.  En nu betrap ik er mezelf op dat ik zijn babykrulletjes liefst nog zo lang mogelijk intact zou laten.
Kortom: ik ben in de voorbije twee weken ook een nieuwe 'swiet' tegengekomen. Hopelijk word ik op tijd verwittigd als mijn wereld té beperkt wordt. Maar ... nu nog even niet.

dinsdag 11 oktober 2011

mams en paps

Met enige fierheid schrijft hier 'mams'. Een trotse mams dus,  een mams vol liefde, een mams die nog meer verliefd is op paps, en op hun hummeltje. Een mams die hoopt een veilig plekje te kunnen geven. Rust en liefde.  Een mams die haar wereld ziet veranderen, zoals dat naar het schijnt ook met mama's gebeurt. Het kan oh zo vermoeiend zijn. Maar die ene glimlach, dat ene stapje, dat ene woordje, die eerste blik als hij wakker wordt, geven de nodige energie en nog zoveel meer. (Soms ook niet natuurlijk, laten we even eerlijk blijven. En dan is mams ongerust en zoekend. Gefrustreerd soms ook).
Hij woont nu hier, in O. Hij zal zijn nieuwe dorp leren kennen, onze buren, onze vrienden en familie, poes A, de winkels, de straten, de geuren en geluiden. Hij neemt alles in zich op. Als we gaan wandelen, kijkt hij voortdurend in het rond, roept ('kijk!') en wijst. Houden van de wereld. Daar gaan we voor.

woensdag 5 oktober 2011

breekbaar

Zo jong en al zoveel moeten meemaken. We beginnen te voelen wat het is, pleegzorg. Waarom het toch zo anders is. Hij zoekt vertrouwen. Begint de vaste grond die hij eindelijk had, kwijt te raken. Moet bij ons een nieuwe bodem vinden. Hij speelt niet langer mooi alleen, maar zoekt mijn aandacht en spel. Hij wordt 's nachts onrustig wakker. Dromen? Hij is moe en raakt snel gefrustreerd.  Maar hij steekt zijn armpjes naar ons uit. Hij lacht wanneer hij ons ziet. Hij zoekt ons als hij verloren is. Hij geniet van aandacht. En hij schaterlacht! Tot nu toe beschreef ik hem als vrolijk, pienter, zelfstandig. Dat is hij allemaal nog steeds. Maar vandaag voeg ik er 'breekbaar' aan toe. Veiligheid wordt het sleutelwoord.

helpdesk deel zoveel

Ik moet het bloglandschap echt eens beter bestuderen. Ik slaag er niet meer in reacties te plaatsen. Zelfs niet bij mijn eigen berichtjes.
Daarom, aan de lieve schrijvers/schrijfsters hier: dank je wel voor de opbeurende woorden. En voor jullie : al het beste gewenst! Ik houd mijn beide duimen in de lucht (in zoverre ik ons hummeltje niet in mijn armen houd - maar dan blijven de vingers in gedachte gekruist).
Reacties volgen zodra ik tijd - en (even eerlijk) goesting - heb om me rustig achter de PC te zetten, zonder dat er een kleintje meetypt en zonder dat de moeheid het overneemt. (en zo zijn er weinig momenten).
Ik neem trouwens, met schaamrood op de wangen, alle (voor-)oordelen terug, die ik ooit uitsprak over moeders.

maandag 3 oktober 2011

moeke

Ze schreef het al in mijn vriendjesalbum van het eerste leerjaar. 'Wat ik later worden wil'. Moeke. Moet het gezegd dat haar vreugde grote sprongen maakte bij het horen over en het zien van ons lief hummeltje. Eens zoveel omdat vorig jaar, enkele weken voor we trouwden, het verdict voor de tweede keer erg hard was. Operatie, chemo, bestralingen. En moeke worden zat er toen ook niet zo meteen in, getuige het bestaan van deze blog. De strijd werd heel moedig gestreden en stilaan kon moeke gelukkig ook weer meer. Kleine dingen, maar oh zo groot. Wandelen, met zus op stap, genieten, huishouden. En plannen maken. Met hummelke. Speeltuinen, waterparken, pretparken, dierentuinen. De vreugde schitterende uit haar ogen. Tot het verdict voor de derde keer heel hard was ... Hou vol, lieve moeke. 

Intussen redelijk goed nieuws. Van alle scenario's die er konden zijn, toch het beste. Operatie en misschien chemo. Maar vooral, moeke ziet het zitten. Oef.

zondag 25 september 2011

huisje, tuintje, boompje, kindje

Hij kroop op ons gras, wandelde over ons paadje, bestudeerde het tuinhuis, at aan onze tafel. Hij was hier en liet poeders liefde achter. Zo sijpelt het binnen, het gevoel dat we al een beetje verbonden zijn. En vandaag mogen we nog echter 'gezinnetje' spelen. Een hele dag met ons hummeltje, en dat in veel beloofde zon. Kan het leven mooier zijn?

woensdag 21 september 2011

de tweede keer

De tweede ontmoeting. Het begon aan zijn bedje. Hij nog helemaal in dromenland. Wij de boemannen die hem mochten/moesten wakker maken. Gelukkig geen ochtendhumeur (lees: middaghumeur), maar snel een wakker hummeltje rechtop in bed. Ik mocht hem eruit tillen en zijn kleertjes aandoen. Hij huilde helemaal niet en leek al vertrouwd. Het begint duidelijker te worden dat hij dit nog heeft bij iedereen, en dat het dus een aandachtspunt wordt om hem te leren hechten aan enkele vertrouwenspersonen. Maar daar is aan gedacht bij pleegzorg. Er stond namelijk al een nieuwe uitdaging voor ons klaar: het gevecht met de fruitpap, die hij sinds kort eigenlijk niet meer wil. Petit Gervais was de noodoplossing, en gelukkig maar. Wat hebben we geleerd? Eten gaat niét snel. Eten hoort niet noodzakelijk in de mond, volgens hem. En propere kleren schrijf ik vanaf nu op mijn buik. Onbegonnen werk. Maar wel een amusante, liefdevolle bezigheid. Voor de rest hebben we gespeeld. Hij achter twee of drie loopwagentjes. Wij achter hem. Af en toe de obstakels uit de weg ruimen (tijdig te doen als je de buurt niet wakker wil maken, zo blijkt). Deze tweede keer leek veel op de vorige, maar het voelt al zo anders. Ik kijk nu al uit naar de volgende bezoekdag. Ik kijk voortdurend naar zijn fotootje. Ik wil mijn fierheid over hem aan iedereen tentoonspreiden. Ik mis manlief, met wie ik dit kan delen (maar die nu op cursus is). Ons hummeltje kruipt ons nestje binnen ...

dinsdag 20 september 2011

ons hummelke

De deur ging open en daar zat hij meteen. Tussen een achttal andere hummeltjes. We herkenden hem meteen, al hadden we enkel een gsm-groot fotootje gezien en een ruime beschrijving gehoord. Blond, babykrulletjes in de nek en een guitig koppeke. Om maar niet al de aandacht naar hem te laten gaan, heb ik meteen kennis gemaakt met de leefgroep. Een bende leuke kleintjes die blijkbaar al gewoon waren dat er soms speciale aandacht gaat naar één van hen, en dat dat vriendje na een tijdje zal verdwijnen ... Ik had hartzeer toen ik de verzorgster ons hummelke zag opnemen, en we samen met hem door de deur verdwenen. De routine van de dag hernam voor de andere kindjes. Wij mochten met dat ene speciale hummeltje, de begeleidster van de instelling en onze begeleidster naar een speelzaal, die nieuw was voor hem. En spelen kan ie hoor! Gewoon rustig spelen. Af en toe in de kasten neuzen, maar eerst even geniepig onze richting uitkijken, wetende dat het niet mag, en het toch doen. Kattenkwaad zit er al wat in! Hij mocht op onze schoot, we gaven eten, mochten hem troosten toen hij zich verschoot. Het liep een voor een prima! Hij communiceerde goed in brabbeltaal. Ergens kon ik 'kijk' uithalen, of zoiets. Alleen de pyjama aandoen, vond ie maar niets. Kan met mijn toch wel wat gesukkel te maken hebben. Die kleine kleertjes, man man man! Hoe doen kersverse ouders met een plat boeleke dat?
In ieder geval, ik ben dolgelukkig, en manlief ook. Hij moet wel nog even wennen aan het idee dat ons vrije leventje niet zo lang meer duurt. Al helemaal niet als we het 'bezoekschema' verder bekijken. Om de dag bijna een uur heen en weer rijden, namiddag of 's avonds (dus: verlof vragen en hopen dat de werkgever meegaat in ons avontuur), een gigantisch eet- en slaapschema leren (hij slaapt écht veel, gelukkig ook 's nachts!), nog wat speelgoed verzamelen. We weten wat doen deze dagen!

maandag 19 september 2011

Vandaag is de dag

Vandaag zien we ons hummeltje voor het eerst. We mogen hem een uurtje gaan bezoeken. 't Zal niet met een heel frisse kop zijn; daarvoor was het schoolreisgevoel vannacht te prominent aanwezig. We zullen er wél zijn. Vandaag verandert ons leven. Ik kan haast niet geloven dat ik dat nu schrijf. We zullen thuiskomen met een kindje in ons hoofd  en hart.  We zullen nooit meer onverbonden zijn. Jeetje...
Stelselmatig worden de bezoekjes uitgebreid en in het weekend zal hij voor het eerst met onze thuis kennismaken. Tussendoor gaan we deze weken nog werken (al weet ik niet of ik 'werken' naar behoren zal kunnen invullen). Man man man, wat een dag wordt dit!

vrijdag 16 september 2011

De tikker tikt snel sneller snelst

Ik hang bijna tegen het plafond. Alleen nog maar van het schema van de komende weken te zien. Ik dacht dat pleegzorg wat overdreef toen ze aankondigden dat hij over een goede twee à drie weken hier zou kunnen wonen, maar met dit strakke tijdsschema is dat dus wél haalbaar. Ik sta even op mijn kop. Ik moet mijn hersenen intomen, trager ademen, en even alle praktische beslommeringen in de koelkast stoppen. Rustig blijven. Dat zal mijn opdracht voor de rest van mijn dagen worden. En ook... organiseren! Het werk een beetje deftig afsluiten, zodat ik rustig in verlof kan gaan en de boel er even de boel kan laten. Ik denk er ook aan werk te maken van het tijdig naar de winkel gaan (dat wil nogal eens mislopen; vooral de bakker en de slager schieten er nogal vaak aan in). En voldoende voorraden aanleggen. Maar bovenal ga ik toch wel genieten hoor. Te beginnen maandag. Ons eerste bezoekje aan ons pleegkindje. Ik kijk er zo ongelooflijk hard naar uit ... Dit wordt een heerlijk (maar ook lang) weekend!

Maar nog even wachten ...

We wachten nu op enkele data waarop we ons pleegkindje mogen gaan bezoeken. Eerst zullen wij naar de instellingen mogen. Dan misschien een wandelingetje daar in de buurt. En zo wordt het contact opgebouwd tot hij voldoende met ons vertrouwd is.  Ik hoop dat we vandaag of maandag mogen gaan. Duimen omhoog!

woensdag 14 september 2011

Meer hoop!

Het is zo ver! We mogen uitkijken naar de eerste ontmoeting met ons pleegzoontje. Helemaal in de wolken leven we toe naar de komende weken.
Een verslagje van het gesprek met de ouders volgt, en ook onze avonturen met B, kan je blijven volgen. (maar nu even weinig tijd. Die donkere ochtenden... het lukt me niet om fris en op tijd uit bed te komen, en dan wordt het jagen)

donderdag 1 september 2011

Hoop!

Ik weet niet hoe ik het kan zeggen.  Een gevoel is ons overvallen waar wij zo lang op hebben gewacht, en nu is het haast onwerkelijk. Net op een dag waarop ik later dan ooit heb gewerkt. Net nu de gsm van manlief haast geen batterij meer over had, en hij dus niet heeft kunnen bellen. Net op een dag dat ik het zo druk had dat ik er nauwelijks aan heb gedacht. Net op de eerste schooldag. Je raadt het nu al wel. We hebben telefoon gekregen vanmiddag! Er wacht een jongetje op een pleeggezin. Hij is iets ouder dan een jaar. Maandag komt de dienst over hem vertellen, en dan begint, als alles goed gaat, een kennismakingsperiode. Wordt vervolgd?

dinsdag 30 augustus 2011

miaaaaaaaauuuuw x 100

Onze A. moet naar de dierenarts voor de allereerste keer (met mij dan toch). Ik heb hem, wonder boven wonder, in zijn reisbox gekregen, maar nu doet die arme stakker niets dan miauwen. Niet zomaar een miauw, neen, super zielig, en steeds harder. En maar heen en weer bewegen in de ieniemieniebox. Ik ben daar niet zo goed tegen bestand en heb hem al een hele resem koekjes door het hekje aangeboden. Het helpt niet echt. Arme arme A...

vrijdag 26 augustus 2011

(Pleeg)mams is nooit bang

We zijn er klaar voor, maar toch nog een beetje werk aan de winkel. Angstbeheersing. Hoe doe je alsof je niét bang bent van onweer (zodat kindje ook geen angsthaas wordt), terwijl je vergaat van de schrik? Ik nam me altijd voor te doen alsof er niets aan de hand is. Gezelschapsspelletje op tafel, en spelen maar. Vandaag een poging gedaan. Omdat alleen een gezelschapsspel spelen niet leuk is, ben ik in de keuken aan de slag gegaan. Alles mooi klaargezet. Bliksem nummer 1. Doorgedaan. Bliksem 2. Nog alles oké. En toen... bliksem, donder, alles bij elkaar. Een slag, niet te doen. Elektriciteit uit. Swiet in de zetel, onder deken, gsm in de hand, bibberen... Pfff ...  Dit was niet hoe het moest. Inmiddels is de storm gaan liggen en is de koffiemousse gemaakt en kan ik lachen met mijn paniekscène. Ik doe even de plaatselijke internetkrant open, en lees: 'blikseminslag in de xstraat in O. (xtraat ligt niet ver van hier). Brandweer ter plaatse". Ja, lap seg. Het enige wat ik nog kan bedenken, is dat je er toch niets aan kan doen, als de bliksem je huis kiest. Voorkomen is onmogelijk. Dus laat maar gebeuren. Brandweer zit niet zover. Benieuwd of een volgende beheersingsoefening lukt. Maar liefst niet meer vandaag.

donderdag 25 augustus 2011

dromen

Er gebeurt niet zoveel in hoopjesland. Alle hoop is gefocust, en ik probeer dat nu wat te doseren. Met lopen bijvoorbeeld. Dat zit redelijk op schema, en werkt prima. Ik heb bijna het juiste adrenalinegehalte om naar buiten gezogen te worden. Dat komt dus wel goed. Avonden in de zetel breng ik al breiend door. Een groen dekentje moet het worden, maar dat is nog niet zo zichtbaar. Nog heel wat centimeters afleiding te gaan. (Zou ik het op tijd afkrijgen? Zou het maanden 'klaar' liggen straks?) Ik wacht ook vol ongeduld op de geboorte van het kindje van beste vrienden. De vrienden die ooit mijn zondebok waren, maar met wie ik, gelukkig, nu vol vriendschap meeleef naar de geboorte toe. Bij hen is er een heel warm nestje, daar ben ik zeker van. En, even eerlijk, ik kijk er ook gewoon naar uit om nog eens een pas geboren boeleke in mijn armen te houden (als het mag). Dus, go go, A! Misschien toch nog net een vakantiekindje?
De vakantie mag van mij naar het einde gaan. Ja, ik weet het, niet sympathiek, maar voor ons betekent dat nu even dat de diensten dan weer volledig aan het werk gaan. En dat plaatsingen dan weer (meer) mogelijk zijn. En dat ons werk ook weer op volle toeren draait, en ik voldoende afleiding heb. En dat ik 's nachts kan slapen zonder al die dromen, die mijn nachtrust lijken op te slorpen. (Schijnbaar lokken onrustige nachten bij mij nu migraine uit. Man man man, wat is me dat. Respect voor alle migrainelijders hoor. Ik vind er maar niks aan. En dan te bedenken dat het bij mij, op een behoorlijke piek gisteren na, nog meevalt nu. Jeetje...)
Dus ja, veel geschreven, weinig gezegd, maar het is goed zo. Ik ben gelukkig. Als we nu nieuws krijgen, zal het mooi nieuws zijn. Wat kan een mens nog meer wensen?

maandag 8 augustus 2011

wachten

en wachten en wachten op een telefoontje. Daaruit bestaat mijn dag. Tussendoor werk ik natuurlijk. Gelukkig. Een beetje afleiding is gewenst, al loopt het in de arbeid niet echt van een leien dakje. Sommige mensen zou je toch echt ... !!! Grrrr ... Maar we blijven rustig. En geduldig, ook daar.  Volgens mij heb ik nood aan wat meer energie. Mijn beste medicijn daarvoor is sporten, dus hier mijn plan: ik schrijf me in voor een loopwedstrijd, 10 kilometer. Een beetje training is dan wel gewenst. De eerste 5 keer zijn de moeilijkste. Door die sloomheid heen bijten. En eens mijn adrenaline begint te stromen, ga ik naar mijn uitje verlangen. Naast die eerste aanzet heb ik nog een goede planning nodig. Morgen: check! Woensdag, donderdag, vrijdag: onmogelijk. Zaterdag, zondag: check! En dan zijn we vertrokken. (Ik heb dat een aantal berichten geleden nog eens gezegd, maar ach... we geloven!)

woensdag 27 juli 2011

We zijn er klaar voor!




Het klinkt misschien wat overenthousiast en overdreven, maar ik voel me al redelijk 'in verwachting'. Nog niet helemaal. Alsof het ferticentrum net heeft gebeld met positief nieuws (ervan uitgaande dat het bij mij dan resultaat zou kunnen hebben). De grote vreugde zit er in en ik laat me lekker gaan. Kamertje is klaar, buggy staat te pronken en er hangt een eerste hemdje in de kast.  Voor een kindje van drie jaar (stond erop, ik ken er niets van) en redelijk unisex (mama vindt het niet echt kunnen voor een meisje, maar ik vind het lekker stoer). Wat een verlangen was, is stilaan tastbaar. Héérlijk!
Maar hoe zit het nu precies? Wel, we staan op de wachtlijst van pleegouders, voor een hummelke, knolleke, bolleke - kat A moet even zijn troetelnaam delen -  tussen 0 en 2 jaar. Van onze groep 'afgestudeerde en goedgekeurde' pleegoudergezinnen, zijn er intussen al twee met een kennismaking gestart. Een plaatsing komt voor hen heel dichtbij. Onze 'matcher' is nog even in verlof, maar na terugkomst  kan ook bij ons de telefoon elk ogenblik rinkelen. Of nog maanden niet. Een redelijke uitdaging voor iemand die graag elke avond weet hoe de volgende dag eruit gaat zien, of minstens een plan B beschikbaar heeft. Maar deze uitdaging ga ik graag aan!
Wat de vriendin betreft, weet ik het niet goed meer. Ze reageerde positief, al vertelde ze vooral over haar ervaring als advocate met 'afstandsmoeders'. (Ik deel dezelfde ervaringen, dus ik weet echt wel hoe dat gaat) Het ging vooral over het terug naar huis gaan ooit, maar dat begrijp ik wel. Het is ook zo. Maar verder voel ik weinig. Geen bijzondere interesse. Ook nog geen telefoontje of opmerkingen nadien (hetgeen vroeger wel gebeurde). Volgens manlief is haar interesse in mij weg. Had ik ook al gevoeld, maar lijkt nu toch nog meer bevestigd. Zo gaat dat met vriendschappen. Ergens zat het er ook aan te komen. Zij leeft vooral voor het werk, ik voor een gezin. Beetje cynisch dat zij dan onmiddellijk zwanger is geraakt, en wij ons gezin nu op een andere manier zullen vormen. Maar dat is vooral haar probleem, denk ik dan.

zaterdag 16 juli 2011

tour 2011

De eerste emotiebergen zijn overwonnen en wat vlakkere ritten bieden zich terug aan. Het nieuws en onze grote verwachtingen bereiken stilaan vrienden en familie, en hun enthousiasme laat toe dat mijn geluksgevoel zich zachtjes kan nestelen. Mijn eerder bericht was duidelijk in een opwelling geschreven, want onze vrienden en families leven echt wel met ons mee. En  de volgende stappen zullen ze met gedeelde blijdschap volgen. Morgen een vlakke rit met één col. Barbecue bij vriendinlief - degene die einde april bevallen is en sindsdien geen vijf minuten tijd heeft gehad, zelfs niet voor een telefoontje en zelfs niet nadat ik had laten weten belangrijk nieuws te willen delen (die melding dateert van meer dan 2 maanden geleden).  Ze zal dus morgen voor het eerst iéts horen over pleegzorg. Ik kan het niet laten te hopen dat ze zal beseffen dat ze heel wat stappen heeft gemist (hoe zou dat komen?), maar ik meen nu al te weten  dat die hoop ijdel is. Gelukkig is het een groepsbarbecue, dus genoeg andere conversaties mogelijk. En mijn pasta- en rijstsalade zijn best gelukt (al zeg ik het zelf), dus in het ergste geval stort ik me daarop. En op de desserts. Altijd goed. En de tour is er ook nog natuurlijk. Na de zalige ritwinst van Jelle Vanendert vandaag ben ik toch wel méér gebeten door de microbe. Vooral die van de Belgen en de tandem van Luxemburg, al zal die laatste morgen wat inhouden. Een vlakke rit, één col en een vlakke aankomst. Wij hopen het ook.

donderdag 14 juli 2011

zonder dikke buik

We staan voor de boeiendste en meest vervullende weken/maanden van ons leven. Ik heb een week op wolkjes geleefd. Toch kan ik het niet helpen dat ik me soms nog klxxx voel. Ik lees het ook bij lotgenootjes die na heel lange, moeilijke jaren eindelijk zwanger zijn. Wel, het moet zoiets zijn, maar dan een beetje anders. Een stukje verdriet dat achter blijft.
Zwanger zal ik (wellicht) nooit zijn, en daar heb ik me helemaal mee verzoend. Maar toch krimpt mijn maag, soms, wanneer ik een dikke buik zie. Niet echt om die zwangerschap en al wat daarna komt - voor mij is dat niet zozeer het verschil. Maar om een of andere reden blijft die dikke buik me porren. De vreugde errond, die mensen écht begrijpen. Het groeiproces lettelijk en figuurlijk, en iedereen groeit mee. Mensen vragen hoe het met je gaat, of de kamer al klaar is, doopsuiker al gekozen, hoe je je voelt...  Dat vragen ze niet aan mij. (Of nog niet, laten we eerlijk zijn, zo algemeen bekend is het ook nog niet. Dus wat niet is, kan zeker nog komen).  Het kamertje wordt ook klaargemaakt, welkomstgeschenkje gekozen, en ik voel me emotioneel en super gelukkig. En af en toe ook bang. En soms verdrietig. We nemen ook een beetje afscheid. Van de weg die we  hebben bewandeld. Van een zwangerschap. Van een stukje vrouw-zijn, denk ik soms.
Maar dat zie je niet, en zeg je ook zomaar niet. Het past niet bij goed nieuws. En wat dat goede nieuws nog betreft, zeg nu zelf, zou jij die vreugde écht begrijpen? Want wat is een pleegouder-in-wacht zonder kindje of dikke buik? Zeer abstract, toch?

zondag 10 juli 2011

La douce France




Onze reis door Frankrijk gaf ons graanvelden, zonnebloemen, heuvels en bergen aan de horizon, zon, rust, razende auto's ook, verse croissants en veel meer heerlijk eten, een auberge op een heuvel met een ingeweken Engelsman als gastvrije gastheer, mooie steden, de zee, typische Franse dorpsgezichten, liefdevol gezelschap van manlief,  pa en vrienden ... Valt het je op dat onze vakantie fantastisch was? Misschien wel de mooiste ooit. Helemaal zoals ik me romantisch Frankrijk had voorgesteld.
En alsof dat niet genoeg was ... maandag 4 juli ...  Markt in M. Een cafeetje waar wat Belgisch volk samenkomt. Met wijn en hapjes. Papa, zijn vrouw, onze vrienden, en 'tante A.' (Belgische gastvrouw op een heuvel in een godverlaten Frans dorpje) samen rond een tafel. Ik kon niet langer wachten. Manlief heeft de telefoon genomen en naar de dienst pleegzorg gebeld. "Alles is in orde. Je kan rustig genieten van een welverdiende vakantie. Details krijgen jullie 14 juli". Met andere woorden: we worden pleegouders! Ooit, in ieder geval. Details, wachttijden, bijzonderheden, ... hiervan is nog niets bekend, maar ach, wat maakt het uit? We hebben een extra fles besteld, het glas geheven en een potje gehuild. We gaan voor een kindje zorgen, op een dag! Wat meer dan twee jaar lang een bijna onbereikbare droom was geworden, wordt nu een soort tastbare foto in mijn hoofd.  
Onze reis door Frankrijk was bijzonder. En ooit gaan we terug naar de markt in M. Met een hummeltje op onze schoot.

dinsdag 28 juni 2011

rijen rijen rijen in een wagentje

Dat is wat we de komende dagen gaan doen. Een tochtje door Frankrijk, met langere stopplaats in Mirpoix en Perpignan. Ik stel me voor: lavendel, zonnebloemvelden, auto met open koffer, frigobox, campingstoeltje, Frans brood en kaas, muziekje, zon zon en zon, en marktjes, boeken, lekker eten, keuvelen, lachen, zingen, ... genieten! En een beetje dubbel genieten, want wie weet is dit ons laatste reisje met ons twee? Wanneer we terug zijn, op de Franse nationale feestdag om precies te zijn, zullen we weten of we ooit voor een hummeltje mogen zorgen. (al hoop ik dat pleegzorg het verlossende telefoontje overmorgen voor ons in petto heeft ...). Off we go!

zaterdag 25 juni 2011

wat ik kan doen wanneer ik nergens zin in heb maar me toch verveel

- naaien/naaimachine leren kennen
- stoffen kiezen voor kussens
- cd's/cd-doosjes opruimen
- ondkruid wieden
- gras maaien
- handleiding piano lezen ('t is een digitale)
- piano spelen
- gitaar spelen
- kat borstelen
- met kat naar dierenarts
- boek lezen
- niets doen

dinsdag 21 juni 2011

een avond teveel

Zei ik ooit al dat ik, hoewel chaoot in hart en nieren, alles geregeld wil hebben? Ik ben een beetje 'alles of niets'. Chaos of pure orde. Op stand één of stand nul.  Lukt het niet perfect, dan begin ik er niet aan. Maar op een dag stel je vast dat dat niet haalbaar is. Soms lukt iets maar een beetje, maar dan kan je daar best ook blij mee zijn. 't Is maar triestig anders. Ik wilde vanavond de beetjes van het werk wat bijwerken. Zit een avond alleen thuis en dacht in alle rust bij te werken, voorop te werken en terug wat orde op zaken te stellen. Het idee dat ik morgen met een iets legere bureau van start zou kunnen gaan, gaf rust die ik hoognodig heb (getuige de vele slapeloze nachten). Maar dat was buiten mijn pc gerekend. Ik raak maar niet in het systeem. Foutje van de systeembeheerder bij een recente omschakeling. Toeme! Ieder normaal mens zou nu blij zij met de vrijetijd die zich daardoor aandient, maar mij geeft zo'n onverwachte tijd alleen maar verwarring. Dat is mijn geregeld stukje. En ik kan de puzzel niet snel herleggen. Dus dwaal ik wat rond op het net, en facebook (toch maar weer gestart). En je kan al raden, ik had het beter niet gedaan. Al weken probeer ik mamavriendin van enkele posts geleden wat tijd te vragen voor belangrijk nieuws, maar het lukt niet. Zelfs geen rustige minuten aan de telefoon. En waar zit ze nu? Inderdaad. Op facebook. En ik ook. En ze 'zegt' niets. Want zo ver zijn we intussen. Het water is diep geworden. De confrontatie moeilijk. En ik ben even te teleurgesteld om er nog veel in te investeren.
Ach, ik heb nog een hele avond voor me. Manlief is naar een concert. Werken lukt niet. (leve het computertijdperk!) Ik kan maar beter écht ontspannen. Waar stond die hometrainer ook weer?

zondag 19 juni 2011

ikea-en

Manlief en (vooral) ik ergeren ons al enige tijd dood aan onze zelf gefabriceerde dressing-met-veel-te-weinig-ruimte-en-nauwelijks-hangkasten (een samenraapsel van onze oude kleer- en andere kasten). En ergeren is niet leuk, dus we hebben een oplossing gezocht. In de Ikea, dat kon je wel raden.  Een dressing-met-voldoende-ruimte-en-wél-veel hangkasten, it will be. De dozen liggen opeengestapeld in de garage, en het puzzelen kan van start gaan zodra schoonbroer-lief er tijd voor heeft. Nu we toch in de Ikea waren, hebben we (heel stiekem, heel voorzichtig) ook een babykleerkastje gekocht. En een commodekastje (zonder commodestukje, daar moeten we nog voor terug). En een kist voor speelgoed. Hebben we dan iets aan te kondigen? Nee hoor. Noem het een impulsieve vreugdeopwelling na ons laatste gesprek pleegzorg, dat in mijn oren positief klonk. En het idee in mijn heel verre achterhoofd dat, als pleegzorg toch nog mis zou gaan, we binnen veel aantal jaren de kastjes toch nodig hebben. Zucht. Als ik dit nu lees, lijk ik wel zot. Een kamertje maken, terwijl je nog niets weet. Terwijl er nog geen kindervreugde in het vooruitzicht is. Mmm ... Voor de logés dan maar? 

zaterdag 11 juni 2011

toen waren we nog met twee, 205 en een stuk of 20

Veel gebeurd, weinig geschreven. Dit wordt dus een lang relaas ...
We waren nog met drie. De onfortuinlijke koppels in onze vriendenkring die ongewild nog niet in kinderland vertoeven. (voor zover we weten, natuurlijk). En nu zijn we nog met twee. Voor de volhouders onder jullie: zo'n 5 jaar heeft het geduurd, dus als ik het iémand gun. Prachtkoppel overigens! En, niet door er even niet aan te denken en het los te laten en meer van die wondermiddeltjes (op de duur ga je denken dat je't allemaal voor niets doet). Nee hoor, mét medische hulp. Het loont dus wél. Eigenlijk mag ik er nog niets van zeggen/schrijven, want het is nog gigantisch pril, maar als tegenprestatie zet ik tegelijk alle duimen en tenen in de lucht om nog al die maanden ten volle mee te duimen, ook voor het nog steeds onfortuinlijke koppel. En jullie.  Het nieuws is eigenlijk een opsteker van formaat voor al wie moed zoekt om ermee door te gaan. Moet je weten dat wij net ongeveer de knoop aan het doorhakken zijn om ermee te stoppen. (ja, nu al, ik heb volgens mij geen 5-6 jaren draagkracht hiervoor over) En dan hoor je dat... Het kan lukken. Je moet gewoon volhouden. Zucht ... Maandag en dinsdag heb ik rondgelopen op lemen benen, om het even heel zielig voor te stellen. 
Maar ... gelukkig zijn er telkens nieuwe dagen ... zoals donderdag. Als achtergrond: Om medische redenen waren wij bij voorbaat uitgesloten voor buitenlandse adoptie. (Het zou het proberen waard zijn om in België 'geschikt' verklaard te worden, maar no way dat buitenlandse diensten ons ooit een kindje zouden toewijzen, sic). Heel voorzichtig hebben wij gepolst bij binnenlandse adoptie. Is het de procedure waard, of zou ook daar het medische luik aan het einde een doodsteek kunnen geven? Wel, sms'je 11 u 's morgens, manlief: er is geen enkel probleem! men heeft al het vertrouwen in ons als koppel, dus we kunnen volledig gaan voor de selectieprocedure. Voilà! Nummer 205 voor het jaar 2011, maar nu écht in de running. Ik heb voor het eerst in mijn leven een heel glas champagne leeggedronken, dit zegt genoeg.
En dan nog even een update over pleegzorg, want ook dat loopt nog. De cursus zit erop. Ontzettend boeiend, en als je't mij vraagt ook best verplichte literatuur voor op scheiding staande ouders. Echt, dit is leerrijk, in alle opzichten. En nóg meer hebben we er zin in, in dit avontuur. Er volgen nu nog enkele gesprekken, en dan gok ik (en hoop ik) dat we midden juli iets weten. In het beste geval zitten we vanaf dan met zo'n 20 in de 'poule' pleegouders, en is het wachten op een telefoontje. Moet het gezegd dat wij spannende maanden tegemoet gaan?
Oh ja, en voor de creatieve zielen onder jullie: vandaag gaat de naaimachine binnen en in september start een naaicursus, zowaar bij ons om de hoek. This week rules!

zaterdag 4 juni 2011

Helpdesk

Iemand een idee hoe ik mijn volgers op mijn blogpagina kan tonen?

snurfen

Ik snurf (surf en snuffel) nogal graag tussen websites voor kinderkleding, babykleding, beddengoed en zo. Noem het een beetje een afwijking, want voorlopig kan ik er niet veel mee doen. Maar als het nodig is, weet ik het alleszins meteen te vinden. En... deze collectie vind ik écht de max: Lilybalou (zie de collectie via hun facebookpagina: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.169456536438405.52243.134031936647532). Helemaal mijn ding. Ik zou de hele collectie meteen in huis halen. (Voor als manlief dit leest, ik méén dit natuurlijk niet helemaal, want misschien is de prijs ook de max).
Nog leuke sites: de kleine zebra, mevrouw de uil, moonkidsstore, noordt, retrokids ...
Heerlijker nog zou zijn om het zelf te kunnen maken. Ik zou er gisteren aan beginnen, maar de naaimachine heeft het begeven (nog voor ik van start kon gaan). Die moet dus eerst naar de naaimachinedokter, en dan begin ik er écht aan.

woensdag 1 juni 2011

als de kat van huis is ...

... moet ik mijn weg toch wel even zoeken ...
Manlief is op lang weekend met goede vriend S. Ik vind het super dat ze dat doen. S. zal een druk leven krijgen (kindje en bouwvergunning in aantocht), en stiekem hopen wij dat voor ons hetzelfde geldt. (althans het kindje; bouwvergunning is al verzilverd.) Dus het is zo'n beetje het laatste tripje dat verder gaat dan center parks en de kust.
Het is de eerste keer dat ik een aantal dagen alleen thuis ben. Ongeveer een uur nu, en ik weet er me al geen blijf mee. Kan ook wel aan moeheid liggen (de kat heeft heropvoeding nodig. Miauwen hoort niét 's morgens om 6u30, net zo min als tegen onze slaapkamerdeur krabben.)
Wat zijn de plannen? Naaimachine uittesten, lakentje proberen te maken (er moest maar eens een wieg komen ooit), daarna kussensloop. Muziek maken, soapserie volgen, familiebezoek, trouwfeest, gras maaien, lezen en niets doen. Ik begin alvast met het laatste.

vrijdag 27 mei 2011

leeggeprikt

Ik werd leeggeprikt vandaag. Door de acupuncturist. Een anti-stress-sessie was het. De  eerste keer dat ik écht iets voelde terwijl ik daar lag. Armen zwaar, benen zwaar, ogen verplicht om dicht te vallen. Zowaar ontspannen. Voel ik me dan nu ook helemaal anders? Niet echt nee, maar het deed toch deugd na zo'n week waarin ik nauwelijks blijf wist met mezelf. Ik wil iéts weten!  Elke vezel in mijn lijf wil iets weten. Onwetendheid giert door mijn aderen. Is er een soort ouderschap voor ons weggelegd? Zal het ooit? En te weten dat geduld nooit mijn grootste deugd was. Het zal mijn drager moeten worden. Kunnen naalden dat in je lijf krijgen?

zaterdag 21 mei 2011

rouw

Wie al een tijdje meeleest, heeft wellicht begrepen dat we de richting van pleegzorg zijn ingeslagen. En van adoptie, maar dat is nog vaag en heel ver weg. Pleegzorg niet. De selectie loopt, de curus is gestart en het moment waarop we zullen weten of het voor ons is weggelegd, komt dichterbij. Hiermee ook de angst voor een 'nee', zo ben ik dan ook weer. Ik ben heel erg enthousiast over onze keuze,  en het heeft me ook doorheen de voorbije maanden geloodst. Maanden op een splitsing, ivf, niets, adoptie, pleegzorg, ... Er zijn nog geen knopen doorgehakt. Stel dat de selectie op niets uitdraait, dan komt de medische molen weer op gang, denk ik. Maar intussen verdwijnt het uit ons zicht. Verder en verder weg. Een opluchting. En toch ... ik rouw. Ik rouw om het stukje vrouw-zijn dat ik lijk te verliezen. Nooit had ik er écht van gedroomd, zwanger zijn, en nog steeds niet. Een kindje opvoeden, dat wel. Maar toch moest ik vanmorgen slikken toen ik bedacht dat de broek die ik aanhad, praktisch zou geweest zijn bij een prille zwangerschap. Dat de te grote kleren die ik ooit had bijgehouden (je wist maar nooit), weg mogen. Ik stond even stil toen ik besefte dat het voedingsschema van de acupuncturist een ander doel moet kiezen.  
Wat ongerust vraag ik me af hoe andere mensen pleegzorg zouden zien. Voor ons zou het alles zijn, net als een geboorte. Maar niet met 9 maanden zichtbare 'groei', niet met ontvangst in het ziekenhuis, niet met geboortekaartjes en doopsuiker. En hoe zit het met meter en peter? En met oma en opa?  Ik neem afscheid van de fantasieën die ik had. Niet dat het daarom draaide, zeker niet. Maar het hoort zo bij kinderen krijgen. En dus misschien niet meer bij ons.  En dat voel ik.
Ik laat nu nieuwe fantasieën groeien. Die wel bij ons passen. En die net zo mooi zullen zijn. En dan droom ik weer.

woensdag 18 mei 2011

Gras en zo

Zocht er nog iemand goede afleiding? Heb je een grasveld? Wel, gras maaien! Met het eentonige geluid van de grasmaaier (die van ons is niet bepaald stil) is het best moeilijk om gedachten vast te houden, dus echt doordrammen, lukt dan niet. De onze is ook nog een grasmachine mét draad, zodat je je extra moet concentreren om te vermijden dat je draad geen draad meer is, en je dus ook niet meer kan maaien. Wil je nog meer afleiding, dan kan je figuurtjes proberen te maken. Een behoorlijke uitdaging, met die draad.
Had ik dan afleiding nodig? Mja, toch wel. De cursusdag pleegzorg blijft hangen. Het was super boeiend, maar ook confronterend. Gelukkig zegt ons hart alleen nóg meer 'ja'. Het plaatje klopt, in mijn ogen. De hoop wordt daardoor groter dat de beoordelende deskundigen er net zo over denken ... Volgende week cursusdag twee, en de week nadien mag ik, of mijn verleden, op de rooster. Ik neem aan dat we dan weer wat meer weten.
Wat ik ook nog voel: ik heb vandaag 'mijn project' doorgegeven. Maandenlang gewerkt aan een nieuwe dienst,  en nu neemt mijn collega deze dienst van me over. Ik zag het zelf, met alles dat er met ons gebeurt (en vooral niet gebeurt) zelf niet goed zitten. Hij gaat dat fantastisch goed doen. 'Mijn project'. Gevloekt heb ik erop. Tranen heb ik erom gelaten. Keihard heb ik ervoor gewerkt. Maar ik ga het missen.
Gelukkig is er gras. Mooi groen. Aan onze kant.

maandag 16 mei 2011

zussen en zo

Mijn zus is op logé. Ze schildert het huis van een vriendin , hier een paar straten verder.  Ik heb haar gisteren goed gesoigneerd in de hoop dat ze de hele week hier logeert. We zien wel wat het wordt. Alleen al het idee dat ze in de buurt is, en niet in het andere eind van België, geeft me een familiaal gevoel. Zoveel als zus en ik op elkaar lijken, zoveel verschillen we ook, maar mijn portie vrouwenklets heb ik gisteren wel gehad. Er is toch altijd die herkenning en erkenning die, denk ik, alleen zussen kunnen hebben. (en misschien ook broers, hiermee heb ik geen ervaring). (De nachtmerrie die erop volgde vannacht, vergeet ik maar snel weer. Het was iets over mama en zus en ik, en niet begrepen worden en veel conflicten ...)
We hebben ons pleegzorgavontuur aan zus voorgeschoteld en, jippie!, ze reageerde enthousiast. Zus zag het zitten. En ik heb er lekker eens alles kunnen uitgooien. Ik denk dan ook dat we helemaal klaar zijn voor vanavond: cursusdag nummer één. Moet het gezegd dat ik hoop dat de werkdag snel, heel snel, vooruit gaat?

dinsdag 10 mei 2011

vrouwenklets en koffie

Zes jaar geleden kwam ik in O. wonen. Ik kende er niets of niemand. Had zelfs moeite om mijn appartementje terug te vinden de eerste dagen. En toch wist ik vanaf dag één dat ik hier wilde blijven. Een thuisgevoel zoals ik het nooit had gevoeld in welke stad of dorp dan ook. Hier is de tijd een beetje stil blijven staan. Ik had meteen een hobby en daardoor mijn portie sociaal contact. Maar de hobby ging voelen als een plicht en ik stopte ermee. Het was ook nooit echt mijn ding. Ik volgde ook een cursus, twee jaar lang, twee avonden in de week. Maar een cursus stopt en het goed bedoelde voornemen om elkaar weer te zien, verwatert snel. Ik vond ander werk. Fijn werk, bijna op maat voor mij gesneden. Uitdagend en afwisselend, en tegelijk veilig, ondersteunend en met een heerlijke uurregeling en tonnen verlof. Ik trouwde met de beste man ter wereld (sorry dames), en wij twee, wij vinden het gezellig samen. Ik heb het goed. Ik ben gelukkig.
Maar wat ik wilde zeggen. Soms voel ik me alleen met zijn twee hier. Soms zou ik nog iemand dichtbij willen die mij door en door kent. Bij wie ik helemaal mezelf kan zijn. Bij wie ik zomaar eens kan binnenvallen voor een tasje koffie, en vooral, een goede portie vrouwenklets. Die ik toevallig in de winkel tegenkom, om dan 's avonds af te spreken voor gezamenlijk avondeten.
Maar ook iemand die een luisterend oor heeft voor onze grote dromen. Voor al de keuzes waar we stilaan voor komen te staan. Die ons helpt onze gedachten te ordenen. Die zomaar eens hier is, omdat het ons goed zou kunnen doen.
Ik mis een hartsvriendin hier kortbij ons. Ik mis mijn familie. Soms.

woensdag 4 mei 2011

Music maestro


Voilà, eindelijk een zoekertje geplaatst op 'den artist'. Op zoek naar een band(je). Folkmuziek, al dan niet met een rock of jazzy kleurtje aan. Iemand?

maandag 2 mei 2011

Gewoon ... zucht

We waren vanavond uitgenodigd voor een overschotje barbecue bij de buren. In het verrassend gezelschap van  toffe mensen. Ik kan daarvan genieten, zo midden in de week weg van huis (al is het maar aan de andere kant van de heg), gewoon gezellig samenzijn. En toch ... Op een gegeven ogenblik had ik het gehad. De verhalen over ski-reizen die moeilijker te plannen zijn omdat de reisgenoten kleine kinderen hebben. De verhalen over de fratsen van de kinderen op school. Over hoe moeilijk die puberteit wel is. Maar ach, de verhalen, die steken niet. Het waren vooral de blikken van de toehoorders, een portie medelijden in mijn richting. En meer nog, het zwijgen bij de blik.
Ja, ik zou graag mee kunnen vertellen. Ja, ik verlang er ontzettend hard naar en ja, ik voel dat op zo'n avond. Maar zwijg het niet dood. Alsof je roert in een kopje koffie, en het lost niets op.  

zondag 1 mei 2011

Jambers in hoopjesland

Ik ben teruggegaan in de tijd vandaag. Zo'n 20 à 30 jaar. Op zoek gegaan naar hoe het vroeger was. Mama, papa, zus. Wie waren ze, wie zijn ze, hoe voelde ik me bij hen. Jambers op papier. Maar veel kon ik niet schrijven. Het lijkt alsof alle herinneringen zijn vervaagd. Gekleurd door de verhalen die er later zijn verteld. Zwevend tussen leugen en waarheid, en tussen waarheid en gevoel. Ik voel me even ontheemd.
Gelukkig leven we nu en is het goed. Ik weet wie we nu zijn en daar gaat het toch om? Pleegzorggesprek 2, here i come!

zaterdag 30 april 2011

mamavriendin

Baby twee voor april is geboren. Ik was voorbereid op een heftig einde van april, maar tot nu toe valt het mee. Nog geen zichtbare tranen. Ik ben zelfs trots op vriendin-lief. De eerste in mijn nabije omgeving die zich mama mag noemen. 
Facebookreacties mijd ik liever, net als het spitsuur in het ziekenhuis. Het blijft moeilijk al de 'proficiats' te incasseren. Het was raak nog voor ze er echt aan waren begonnen. Toen ze, enkele weken voor hun huwelijk, nog knallende ruzie hadden (en niet eens over onbenulligheden). Maar ze doen het goed sindsdien. Zijn gelukkig. Druk druk druk druk ook, en dat zal nu niet verbeteren, vrees ik. Nog minder bereikbaar? En misschien wel liever op stap met andere koetsduwers? Ik wacht rustig af. En ik hoop, toch wel meer nog dan gisteren, dat ik verhalen met haar delen kan.

woensdag 27 april 2011

Springen en zwemmen

Begin maart hebben we ons aangemeld voor pleegzorg; vandaag vond het eerste gesprek plaats. Ik weet niet goed wat ervan te denken. Heb ik geen stomme dingen gezegd? Ben ik niet té idealistisch? Leven we niet te dromerig? Zijn we ook realistisch? Hoe verhoudt pleegzorg zich ten opzichte van de andere wegen die nog voor ons liggen? Staat er ons niet terug een teleurstelling te wachten? Mag ik weer een beetje hopen en dromen?
De gesprekspartners waren aangenaam. En kritisch, zo getuige de schooljufblik. Ik kan dan ook niet zeggen dat ik ontspannen was. Nauwelijks te geloven, maar ik vond zelfs soms mijn woorden niet. (wie me kent, weet dat dit érg ongewoon is). Ik voel spanning in heel mijn lijf. Energie stroomt overal, en neemt een stekende pauze in mijn hoofd.
Deze weg bewandelen we tot nu toe helemaal alleen. Niemand is op de hoogte, zelfs mijn allerliefste vriendin niet.  En laat mij nu iemand zijn die graag eens overloopt. En mijn vriendin een welgekomen en erg geapprecieerd opvangvat. (Maar bijzonder hoogzwanger en dus misschien niet helemaal into pleegzorgverhalen).   Dat worden intense dromen vannacht...
In ieder geval werd een volgend gesprek gepland. De sprong is gewaagd. Het zwemmen kan beginnen. Er werd rekening gehouden met de data voor de eerstvolgende cursus. Wil dit zeggen dat het gesprek vandaag goed verliep? Afspraak over twee weken ...

maandag 18 april 2011

Zon-dag

Zoals gisteren heb ik het graag. Lang uitslapen. Geen plannen. Zon die schijnt. Lekker in pyjama rondhangen, vooral achter de pc. Beetje voor het werk gedaan, beetje in boekjes gebladerd, beetje met manlief gaan wandelen in een heerlijke middagzon. (Pyjama was inmiddels omgeruild voor de ultieme flodderbroek).  Allemaal beetjes. Geen moetjes. Ruimte voor creatieve ideeën. Eindelijk nog eens een dagje dat ik niet het gevoel had dat ik 'wacht'. Gewoon leven en beleven.
En ook vandaag was een meevaller. Ondanks de grote werkdrukte, bleef de gevreesde stress uit. Ik voelde me gesteund vandaag, op een vreemde manier. Als een veilig net van begrip over me heen, zomaar, om niets. Vasthouden nu, want de week wordt lang. Ik neem de zon met me mee en laat me drijven.

woensdag 13 april 2011

tact en vervolg

Sommige mensen kennen de kunst van het zeggen wat je net niet had moeten zeggen. Liefst nog op het foutst mogelijke ogenblik . Zoals bijvoorbeeld na een week en nog wat dagen heen en weer toilet hollen, op een dag met barstende hoofdpijn en zware ledematen.  Een dag voor het eerste gesprek pleegzorg, waardoor ik al een week loop te rouwen om verlies dat ik nog niet verloren heb.
Een collega vroeg me hoe het met me ging - ik was een voormiddag afwezig geweest -  en ik antwoordde waarheidsgetrouw dat ik me nog slap voelde na een week nachtelijke toiletbezoeken.  Collega twee, die mijn recente voorgeschiedenis nochtans kent, wist hierop te repliceren dat ik toch niet te klagen had. Mijnheer moet elke nacht een paar keer opstaan voor zijn kinderen. Tja, het is maar wat je verkiest. Opstaan voor kinderen of om een ongeluk in bed te voorkomen? Ach ja ... Het was niet zo erg geweest als hij mij in de volgende vergadering, ten overstaan van mijn dichts nabijzijnde collega's, niet een veeg uit de pan had gegeven. Om iets dat naar mijn bescheiden mening niet terecht was. En het was nog minder erg geweest als mijn collega's, die anders de eersten zijn om precies over dat onderwerp bij mij te komen klagen en mijn visie te onderschrijven, niet hadden gezwegen. Bende kleuters!
En het was vast ook wel snel vergeten als het gesprek van pleegzorg vandaag niet was gecancelled. Een half uur voor aanvang. Nu alles was opgeruimd, wij netjes gekapt en gekleed en de koffie al klaar. Weken naar uitgekeken, afgeteld. Eindelijk weer een stap. Zucht...
Voor de positieve nood: kat speelt niet langer verstoppertje en doet wat ie moet doen. Op ons wachten, bij ons zitten, miauwen, af en toe gekke sprongen maken, ronken. Maar vandaag helpt het niet.

zaterdag 2 april 2011

Geduld stond nooit in mijn woordenboek

Hij is een goede afleider, onze kater. Mijn gedachten worden erheen gezogen. Hij is nu een spookfiguur. Er is teken van leven; hij is vannacht gaan eten en heeft eens in de kattenbak gewoeld. Maar verder geen kat te bespeuren. Ik moet geduld hebben. Iets wat ik nog nooit goed heb gekund. Het was overigens ook de boodschap van de psychologe die we woensdag hebben bezocht in het ferticentrum. (zelf behoorlijk zwanger, want ja, de tijd staat voor sommigen niet stil). We zijn duidelijk niet klaar voor IVF - dat had ik zelf ook al begrepen, gezien ik al twee keer de startdatum heb afgebeld. We zijn ook niet klaar om het af te sluiten. Ik zoek daar wel een goede reden voor, maar die is er (nog) niet. Het staat in mijn gedachten niet op nummer één, zelf zwanger worden, zo lijkt het. Uit zelfbehoud? Omdat ik geen zin meer heb in het dal en het klimwerk? Omdat  andere wegen zich hebben aangediend, die sneller kunnen gaan? (zie mijn opmerking over geduld hierboven). Het is soms moeilijk uit te maken wat ik nu écht wil. Snel goed nieuws, of écht die levensinvulling. Adoptie duurt, als het al voor ons zou weggelegd zijn, nog een goede vijf jaar. Tenzij we snel een regering hebben (nou ja), die dan ook nog snel het bijna goedgekeurde wetsontwerp voor discreet bevallen in België effectief goedkeurt. Komaan, Bart! Pleegzorg kan veel sneller gaan, heb ik het gevoel. Maar manlief ziet het als de laatste oplossing, of bijkomend. Later. Ooit. Ik misschien ook. Ik weet het niet zo goed. De psychologe las al onze twijfels en kwam tot de slotsom dat we er niet uit zijn, en beter alles even laten rusten. Even geen beslissingen. Leven.
Goed om onze ideeën vertaald te krijgen in woorden, al komen die woorden ook  hard aan. Zes maanden niets. Tegen dan is het kindje van mijn vriendin 5 maanden oud, net als het derde kindje van een bevriend koppel. En dan is de kennis van enkele berichten geleden, ook al bevallen. En ik wil ook zo graag eens komen met goed nieuws. Maar ja, dat mag de motivator niet zijn voor de ene of andere keuze.
Ik ga de kater zoeken.

vrijdag 1 april 2011

Verstoppertje

Hij is er, onze kater. Ergens. Een seconde of twee heb ik hem in huis gezien. Net de tijd om uit zijn reisbox te rennen en het verste hoekje van de kamer op te zoeken. Een minuutje later was hij uit dat hoekje verdwenen, en ik heb hem sindsdien niet meer gezien, gehoord of (gelukkig maar) geroken. Nu maar hopen dat ons dak goed dichtgetimmerd is, en hij niet al terug op weg is naar zijn bekende plekje in het asiel ... Achteraf gezien waren mijn goede bedoelingen om de bovenverdieping wat aangenamer te maken, niet zo slim bekeken. Alle dozen op een stapel en alle ruimtes afgesloten met een doek. En dan nog de kattenbak en bakjes eten geplaatst vlakbij zo'n verstoppertjesparadijs ...  Tijd zal wel de raadgever zijn. Als je niet gaat zoeken, wordt verstoppertje spelen toch maar saai, niet? En gaat de liefde van de kater ook niet door de maag?  En de wasmand, bedekt met een zacht dekentje, ontdekt hij vast ook nog...
Welkom, kater!

zaterdag 26 maart 2011

Kater

Zie hier onze (zeer) toekomstige nieuwe huisgenoot, A. Een rustige kater (rustig, voor zover geweten door de lieve verzorgster in het asiel;  kater vrij zeker, aldus dezelfde verzorgster, al mist hij intussen wel wat...)  van 3,5 jaar oud. Voederbakjes, kattenbak en kussens allerhande liggen al klaar. Manlief is zelfs bereid zijn fleece-tv-kijk-dekentje-met mouwen af te staan aan onze viervoeter. Uiteraard wordt voor een nieuw superzacht fleece dekentje voor manlief gezorgd, dat/die dan op zijn beurt als schootkussentje kan dienen voor de kat.  Intussen snurf ik nog naar het zachtste mandje ooit, waar hij lekker in kan wegkruipen. De kat wel te verstaan.  
We hadden hem vandaag al graag laten kennis maken met zijn nieuwe (t)huis, maar nichtje en neefje zijn op logie. Niet echt een aanrader voor een 'rustige' kennismaking.  Wij hebben geduld (manlief vooral) en verwelkomen hem op 1 april. Ik denk wel dat ik deze week toevallig nog eens in het asiel passeer ...

vrijdag 18 maart 2011

Vol van leegte

Er is een tijd geweest dat ik het DVO forum dagelijks bezocht. Na een tijdje heb ik eens een vraag gelanceerd, en enkele 'lotgenootjes' gevolgd en ervoor gesupporterd. Maar het forum is zo druk bezocht (terwijl rond me iedereen met een vingerknip zwanger lijkt te worden), dat ik de conversaties niet kon bijhouden. En de enerie ontbrak me om iedereen aan te moedigen, al deed ik dat innerlijk wel.
Ik heb het forum nog regelmatig geopend. Vooral het adoptieluik. Soms IVF. Al wil ik dat liever nog ver weg houden.  Of zonet, het IUI-forum. Het is er vruchtbaar gebleken de laatste maanden. (Gelukkig maar!) Was ik beter nog wat gebleven? Had ik ook een zesde poging moeten ondernemen? Want die zesde keer blijkt nu wel eens succesvol. Iemand die zowat 'gelijk liep' met mij zelfs. Prachtig nieuws! Als je het iémand gunt! En toch knaagt het ook, ongewild ... Ik had nooit gedacht in deze situatie terecht te komen.  Nooit gedacht dat het me elke minuut van elke dag zou bezighouden. Zou beheersen zelfs. Mijn leven staat stil.
Ik denk wel eens dat ik ook beter terug (virtueel) zou converseren. Kletsen. Luisteren. Me begrepen voelen, of kunnen herkennen en erkennen wat anderen voelen. Supporteren. Meevoelen. Misschien ga ik nog wel eens terug.

Niets doen

Ken je dat gevoel? Leuke plannen gemaakt voor de namiddag. Lekker weg van huis, gezellig samen gaan knutselen. Maar plannen kunnen niet doorgaan, en dat geeft me de hele namiddag tijd voor mezelf. Heerlijk, zou je denken! Zoveel dingen die ik al zo lang wil doen, zou ik nu kunnen doen. Prutsen met de naaimachine, en eindelijk eens een kussensloop tevoorschijn toveren. (Of iets dat daarvoor moet doorgaan). Stukje in de living verven (Moet vandaag zéker gebeuren). Kleerkast opruimen (Dat kan wachten). Muziek maken (Zou ik eigenlijk moeten doen als ik de volgende oefensessie goed voor de dag wil komen, maar ... mmm.. geen zin in). Katje zoeken op het net. Of me eerst nog gaan informeren bij de buren. Het eerste en het laatste plan zeggen me wel wat. Lijken twee dingen die gelijk staan aan niets doen. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet zo lui. Ik wil het gewoon af en toe mogen zijn. Lui zijn bij wege van noodzaak, zeg maar.  Ik moest toch naar de buren om me goed voor te bereiden op de aanschaf van een kat. Dus kan ik er net zo goed een koffietje drinken? En een babbeltje doen? En nog wat blijven zitten? En dan beseffen dat de middag voorbij is zonder dat je iéts hebt gedaan. En eigenlijk valt dat wel mee. Niets doen. Zelfs zonder noodzaak.

zondag 13 maart 2011

mannen komen van mars (en ook een beetje van venus)

Wat is dat toch met vrouwen? Of met mannen? Of met mij of hem? Is er voor mannen aan kinderen krijgen niets bijkomends romantisch? Dromen hoe het kamertje eruit zou kunnen zien, naampje kiezen (hebben wij al eeuwen), meter en peter zoeken (ook al wat mogelijkheden in gedachten), originele verwelkoming (geen traditionele doopsuiker als ik mag kiezen).  Bij een nieuwe aankondiging slaagt me de schrik om het hart dat onze originele suikerbonen (wie weet, ooit?) al lang niet origineel meer zijn. Dat onze namen of onze meter of peter al de revue passeren bij een vruchtbaarder koppel. Manlief begrijpt er niets van. Doet er toch niet toe? Neem je gewoon dezelfde naam, en kies je gewoon een andere meter of peter. Maar dat je, naast de leegte en het gevoel van 'het niet kunnen', ook nog eens geconfronteerd wordt met voorbijvliegende erbij-horende droompjes, ... het is moeilijk. Hij begrijpt het wél, maar hoe vang je dat op?  En zo sta je dan niet alleen met je twee, maar gewoon alleen. Met je hoofd in de wolken en je blote voeten in de modder.
Tot hij heel lief komt zeggen dat het peter- en meterschap voorlopig niet bedreigd is... de schat! Maar snel mijn voetjes wassen onder een hete douche.

donderdag 10 maart 2011

spring!

Soms moet je gewoon springen. En dat hebben we gedaan. Na een gesprekje met een ervaringsdeskundig koppel en vele gesprekjes met elkaar en onszelf. Maar hoeveel je ook praat en denkt en nog eens bedenkt, echt wéten of je het zal kunnen, doe je toch pas achteraf.  We weten wél dat we het echt willen. Dus: gesprongen. Nog in het ondiepe water - het drijven naar het diepe is afhankelijk van een selectie, maar dus ... onze kandidatuur als 'pleegouders' is vertrokken. Een lange vragenlijst, met nog langere antwoorden. We waren al pré-kandidaat-adoptieouders en nu zijn we dus ook kandidaat-pleegouders. Niet slecht, toch? Twee volledig verschillende (kandidaat)ouderschappen, maar beide oh zo waardevol. Laat ze ons nu maar binnenstebuiten keren met vragen over heden en verleden en nog meer verleden. We zijn er klaar voor!

maandag 28 februari 2011

enthousiast

Ik wou dat ik het kon, focussen. En nee, niet op onze grootste wens, maar op al de rest dat ik zou moeten of willen doen. Die honderden plannen die ik koester,  groot en klein, ook waar maken. Doen wat ik me voorneem. Blik vooruit en gaan. Maar het lukt me niet. Ik hou mezelf voor dat ik niet voldoende tijd heb om te doen wat ik wil, maar dat is het niet. Tijd genoeg. Wil tekort. In mijn hoofd dwarrelen honderden gedachten, vragen, ideeën die nog een plaats moeten krijgen. Ik spring van de hak op de tak op zoek naar antwoorden die er (nog) niet zijn.  Zelfs de eenvoudigste taakjes vergen opperste concentratie, en dan nog ... Ik ben moe. Het moe. Mezelf moe. Want dit doe ik alleen mezelf aan, ik weet het wel. Sporten is de boodschap. Energie kanaliseren, en meer energie krijgen. Me daardoor beter voelen. Het is niet zo moeilijk.
Ik kruip maar even de zetel in. Morgen heel vroeg op ...

zondag 27 februari 2011

goednieuwskrant

Peuter Samuel in België met biologische vader

Als je soms maar eens met je vuisten op tafel slaat. Eindelijk het niet meer dan rechtvaardige geluk. (Zeg ik weliswaar zonder echt de achtergrond van dit dossier te kennen, maar dat trek ik me lekker niet aan.) Hoe fantastisch moet het geluk van deze trotse ouders zijn! Geniet ervan! Laat je onderdompelen in overweldigende liefde...

Het verhaal was, sinds het bekend werd, bij me blijven hangen. Ik weet niet precies waarom, en ik ga het ook  niet uitzoeken. Gewoon genieten van een blij bericht.

zaterdag 26 februari 2011

hand in hand

De behandeling, dat is niet het zwaarste. Het zijn je gedachten die een loopje nemen met jezelf. Het gevoel dat je alles moet doen om het toch maar te laten lukken. Toch maar naar de acupuncturist, toch maar een tweede opinie vragen, toch maar massa's thee drinken om 'warm' te blijven. Je wil loslaten. Maar de angst om jezelf later te verwijten dat je het niet voldoende geprobeerd hebt, dat het met andere woorden ook wel een beetje je eigen schuld is, staat het laissez-faire laissez-passer gevoel (in zover dit in deze context zou bestaan) in de weg.
Maar dan verschijnt het droombeeld weer, dat je naar je achterkamer had verbannen. Voor als het niet zou lukken. (Dat bedoel ik met een 'tussenleven', als ik dat ooit zou vernoemen. Je leeft vaak in het 'als het lukt' of 'als het niet lukt'; Zo zelden gewoon 'nu'.) Als je er even over nadenkt blijkt dat droombeeld niet in je achterkamer thuis te horen. Het past bij je. Het zit in je. Heeft er altijd al gezeten. Pleegzorg. Adoptie. (Ik hou niet van benamingen. Het dekt niet wat ik erbij voel).
Nu we deze begrippen (of wat ze inhouden) weer uit de kast hebben gehaald, er over lezen en praten, en we er ons erg goed bij voelen, kan de medische molen een beetje richting achterkamer. Nog niet er binnen. Daarvoor is alles nog te onzeker. Selecties, weet je wel ...
We zitten nu volop in een tussenfase. Wellicht toch start ivf (binnenkort, het heeft nog even nodig), maar tegelijk dromen we over pleegzorg en/of adoptie. Niet als vervanging van. Nee, als léven. Als een andere mogelijke weg.
Dat we weer meerdere wegen zien, geeft hoop, en in zeker zin ook rust. En tegelijk wa onrust, omdat ik me nu niet op één weg kan concentreren, met alle vragen die daarbij horen. Omdat ik voortdurend loop te bedenken wat nu de beste weg is. Waar ik het méést voor moet gaan.
Ach, wat maak ik het me toch moeilijk. Een kind, dat redeneer je toch niet? Misschien moet ik maar gewoon gaan. Gaan, en zien wat er komt.

zondag 20 februari 2011

ivf in de supermarkt

Over goedbedoelde woorden en proberen te begrijpen.
'En, komen er bij jullie kindjes?' 'Ja, kindjes zijn heel erg welkom'. 'Oei, gaat het niet zo goed?' 'Tja... ' Mijn lichaam wil niet echt mee, maar hoe zeg je dat? Ik mompel wat over dat het niet wil lukken. Maar gelukkig weten anderen raad: 'Heb je al ivf geprobeerd'?'
Nee, ivf nog niet. Dat we daar niet aan gedacht hebben! Dan maken ze toch gewoon een kindje voor je in het ziekenhuis. Even gaan halen en je bent zo zwanger.  En als dat niet lukt, geen nood. Je moet het gewoon loslaten. Iedereen kent wel een stuk of zoveel koppels bij wie het maar niet wilde lukken, tot ze het, zoveel jaren en ontgoochelingen later, loslieten. Ik ben blij voor hen, écht, maar heb er niets aan. Geen optie voor ons, de spontane weg.  Dus ja, dat loslaten... ik doe dat wel, tussen de afspraken, echo's, spuiten, pogingen, angst voor de toekomst en zwangerschapsaankondigingen door.
Mijn lichaam kickt intussen mee af. Je ziet er niets van, die vijf iui's. Misschien wallen onder mijn ogen (gecamoufleerd onder een bril) en wat meer ronding hier en daar, maar dat zie vooral ik (toch? Wellicht durft niemand er iets over zeggen en dat is maar best). Voelen doe ik het wel. Een paar dagen gaat het goed, dan opeens wat minder, zonder aanleiding. Een vol gepland weekend, dat gaat niet meer. Breekbaar. En bang. Voor wat komen gaat. Of voor wat misschien nooit komt. Voor het gevoel alleen te zijn met ons tweeën, omdat zelfs je beste vrienden het niet kunnen begrijpen. En voor mezelf, omdat mijn verwondering voor het kleine geluk van elke dag, zich af en toe voor mij verstopt.

vrijdag 18 februari 2011

twee gitaren

Midlake, fortune. Twee gitaren, twee stemmen ook.  Een theetje. Nog wat amateuristisch, maar dat geeft niet. Gewoon twee gitaren die samen klinken. Ik herken het weer. De reden waarom ik muziek wil maken. Waarom ik er thuis, alleen, de motivatie niet altijd voor vind. Ik wil samen spelen. De noten in elkaar horen vloeien. Afgestemd raken op elkaar. Lachen ook met die valse noot. Ik ken mijn muziek-maatje niet heel goed, en ergens voelt het nog wat onwennig. Toch geeft ook dit niet. Muziek bindt zoals het moet binden. Niet meer en niet minder. Deze keer ga ik mijn huiswerk maken. De computer op, gitaar in de hand, pen en papier, cd'tje op, luisteren, stop zetten, schrijven, zin opnieuw, schrappen, weer schrijven, vloeken, plan-B via youtube, afkijken, weer schrijven, en dit een paar uur. En tegen dat mijn rug pijn doet van de onmenselijke houding met gitaar pen en papier, komt de voldoening. Vooral als manlief het ook nog herkent (en liefst ook mooi vindt). Zou ik vertrokken zijn?

donderdag 17 februari 2011

de ronde

Ik zie enkele collega's in de (haalbare) verte fietsen, zet een versnelling hoger en zie hen naderen. Mijn conditie is niet meer wat het geweest is, en even later moet ik toch lossen. Ik geef het op. Liever genieten van de prille zonnestralen en in bomma-tempo richting thuishaven. Mijn adem neemt het bomma-tempo niet zo snel over, maar het voelt zo heerlijk. Duidelijk geen super conditie, maar (daardoor) lekker kapot. Even alles gegeven.  Het voelt weer een beetje zomer in mij.   

maandag 14 februari 2011

leven in hoopjes

Mijn leven bestaat uit hoopjes.  Interesses. Bezigheden. Dingen om naar uit te kijken. Grote hoopjes, kleine hoopjes. Vaak creatief. Meestal vooral in mijn gedachten aanwezig, maar hier en daar wordt het werkelijkheid. Een nieuwe melodie op de piano, stof voor een kussensloop (de kussensloop komt eraan... al een jaar, maar het komt), een nieuwe kleur tegen de muur, een nieuwe kleur over mijn schouders gedrapeerd,  cupcakes met bloemetjes. Als ik wil en tijd heb, maak ik mijn hoopjes zelf.
Behalve die ene hoop. Onze grootste hoop. Het moet zo'n twee jaar geleden zijn dat we het verlangen voor het eerst hebben geuit. Een klein lief mensje, boordevol liefde, dat we kunnen gidsen door de wereld. In mijn dromen lacht het, slaapt het, knuffelt het, is het verwonderd, blij, gelukkig. En wij ook ... De wieg baadt in het licht en de gordijnen wapperen in de wind. Deze hoop maken we niet. We doen 'pogingen' - alleen dat woord al. Getimed. Zowaar onder de halogeenlamp van het fertiliteitscentrum. Maar samen maken we het zo romantisch als het kan. Ons kindje zal uit liefde geboren worden. Ooit... hopelijk. En in tussentijd proberen we te leven alsof het geen tussentijd is. Nu. Niet alleen in afwachting van. Daarom ook de hoopjes. Genieten van de kleine dingen. Knutselen. Mijn eerste kussensloop. Voor onze gezellige zetel waarin we rustige avonden beleven.
En voor ooit ... in de wieg ... toch ook wel een beetje.