donderdag 31 december 2015

Zjef - een stukje jeugd

Klinkt er nu in meerdere huiskamers de doordringende stem van Zjef Vanuytsel door de boxen? Hij is een stukje jeugd. Hij wekte mijn puberbrein als het te zwartgallig zat te wezen en deed me geloven dat de wereld wél mooi was. Daarvoor had hij niet meer dan een zotte morgen nodig. En hoewel ik nooit een kater heb gehad, denk ik dat ik een beetje kan voelen hoe het voelt. Geen mens die het ooit beter beschreef dan hij. 
En ik herinner me het concert - was het in 2007? - in ons plaatselijk cultureel centrum. Ik had het gevoel dat een soort van mijn eigen opa voor me stond. Zo beminnelijk was hij. Met af en toe de tekst in zijn hand - hij kwam daar mee weg. Voortdurend had ik zin om hem vast te nemen en mijn hoofd tegen zijn buik te leggen. Zijn stem was een deken.
Zjef Vanuytsel, bedankt! Je hebt mijn jeugd gekleurd. Het ga je goed hierboven. 

dinsdag 29 december 2015

Terugblik op een hapjes-kerstavond

Kerstavond vierden we rustig thuis met ons drietjes. Om het wat feestelijk te maken, prepareerden we halvelings samen wat hapjes. Dit was ons kindvriendelijke menu: 



We begonnen met een hapje van zalm, appel, gember en citroen, met een sausje van Griekse yoghurt, citroen, bieslook, peper en zout. 





Daarna smulden we vanalles door elkaar:
Een kiwi-kerstboom met framboosjes, met een slinger van chocoladesaus.



Niet-zelfgemaakte mini-worstenbroodjes met niet-zelfgemaakte ketchup.


Schijfjes appel en koekjes gedoopt in (geraffineerde suiker-vrije) chocoladesaus met kokossnippers. 


Er was één handje wat ongeduldig... 


Kinderchampagne kon niet ontbreken. 


Om af te sluiten een soort van hoofdgerecht: pasta met ui, courgette en een sausje van room, geraspte emmentaler  en curry.


Wat mij betreft voor herhaling vatbaar! Alleen de appelstukjes met chocolade vonden we wat vreemd smaken. De rest ging er vlotjes in. 

Nu op naar de eindejaarsfeesten. 
Ons nieuwjaarsmenu is alvast iets om naar uit te kijken. Een verslag hiervan in het nieuwe jaar! 

donderdag 24 december 2015

Brood en dessert

Er werd hier thuis nog steeds gekookt - uiteraard, maar postjes bleven uit. Tijdens de chemo is het menu niet altijd zoals ik het zou willen, maar hier en daar verscheen er wel wat lekkers en gezond op tafel. 

Ik leerde Iers sodabrood bakken. Naar recept van een vriendin, afkomstig uit Ierland. Grof, beetje zurig, stevig én lekker. En heel snel klaar.  En ik moet niet langer vruchteloos zoeken naar een bakker die vers zuurdesembrood bakt, want dit brood mag ik ook eten. Vooral met zalm, is het niet te versmaden. 






Ook onder de noemer brood, komt dit eenvoudig plat brood. Je hebt alleen wat speltmeel en Griekse yoghurt nodig, zout en eventueel wat kruiden, zoals rozemarijn. En dan bak je de platte broden gewoon in olijfolie in de pan.  Als topping maakte ik tonijnsalade en een salade van rode en witte kool. 



Een dessertje dat hier regelmatig terugkomt, is een chocoladepudding, gemaakt van avocado, banaan, rauwe cacaopoeder en notencrème. Met een topping van cocoscrème, is het een echte lekkernij. Al vindt de man des huizes het niet zo best. De kleine man daarentegen merkt nauwelijks het verschil met andere chocoladepuddings. 



Ik ga nu beginnen aan ons kerstavond-menuutje. We zetten alles op tafel, en snoepen dan de rest van de avond van een kiwi-kerstboom met frambozen, mini worstenbroodjes, een hapje van zalm en appel en ook koekjes en appelstukjes gedoopt in chocolade. Ook een pasta met courgette en curry komt op het menu. Foto's en evaluatie volgen in een latere post. 

Fijne feestdagen allemaal! 







maandag 21 december 2015

waar ik minder blij van word

Ik word niet zo blij van: 

* de pre-kerstdagen doorbrengen in het ziekenhuis
* ziekenhuiseten (zonder groenten) eten en moeten horen dat je daar beter van zou      worden
* misschien het eerste-tandje-uit van Hummeltje moeten missen
* geen koekjes kunnen bakken thuis
* geen cadeautjes kunnen inpakken
* geen toastje eten met manlief, 's avonds bij de haard 
* lezen dat zovele mensen nog altijd geen vluchtelingen in hun buurt willen

Maar er zijn zovele dingen die verzachten:

* op eenvoudig verzoek granola met kaneel krijgen
* een kerstlampje dat de schoonzus stiekem meepikte uit de kerstboom en nu in de kamer licht geeft
* de warmste week op Studio Brussel 
* mijn mannekes elke dag op bezoek (want ik mag nu in het ziekenhuis in het dorp blijven)
* vele andere mensen op bezoek
* een reportage op Panorama over vluchtelingen die misschien een paar mensen kan wakker maken?
* af en toe een foto van het thuisfront krijgen en zien dat ze het daar gezellig hebben
* me lichamelijk al beter voelen
* aftellen naar weer thuis komen en al de dingen van het lijstje boven inhalen 

dinsdag 8 december 2015

Waar ik blij van word ...

Ik word blij van mooie spulletjes. En nog meer wanneer ze met liefde gemaakt of uitgekozen zijn. En ik moet toegeven; ik word veel verwend. Niet alleen met spulletjes, maar gewoon met aandacht, met zorg, met gewoon samenzijn. Maar dat is moeilijk in beelden te vatten. De spulletjes wel. 

Ik word blij van dingen die ik al lang mooi vond, maar die ik niet durfde of wilde kopen. En die ik dan met een cadeaubon toch in huis haalde. Zoals de koperen kandelaar, die mooier dan ik kon dromen past bij de pastelkleurtjes thuis. En van een geweven deken dat gezelligheid uitstraalt. 




Ik word blij van herinneringen vervat in het theekastje van de tante van manlief. Van het idee om het op te smukken met geverfde vlakken. Van het idee dat ik straks ook boven thee kan zetten, en er me mee kan verwarmen. 




Verjaren vond ik dit jaar niet zo leuk. Het was zo dubbel en beangstigend. Maar van de zovele goed uitgezochte attenties kan ik nog lang nagenieten. Van een goed boek bijvoorbeeld. Zo goed, dat ik er zelfs de '100 jarige man die uit het raam klom en verdween' even voor aan de kant legde. 


Afbeeldingsresultaat voor het meisje in de trein        Afbeeldingsresultaat voor de 100 jarige man die uit het raam klom en verdween

Of van een armbandje - iets dat ik nooit zelf kon vinden - van een kraanvogel. Eenvoudig, grafisch en subtiel. En van het dekentje - ook met kraanvogels - dat dezelfde blogster eerder al voor me maakte. 
Of het andere wollen deken voor in mijn tv-zetel. Of biologische producten. Wat zijn mensen toch lief.



alleen al die teksten! 





Ik word blij van het inpakpapier van 'Vlinders in je buik' (alleen ie naam al!). Van de grote doos vol rollen en lint. Van het idee dat daar straks cadeautjes mee gemaakt kunnen worden. 

Van kleine veranderingen in het interieur. Stillevens, luchtplantjes, nieuwe kaders op het rek. Van de sfeer in onze slaap- en badkamer. 


     


                        












En zo worden de soms frustrerende dagen telkens toch opgefleurd. Met spullen. Maar eigenlijk vooral met de liefde erachter. 


Chemo met een verrassing

Gisteren moest ik de derde kuur chemo gaan opsouperen. Dat duurt bijna 8 uur. Onnodig om te zeggen dat de dag dan lang is, en de tijd vaak kruipt. Maar gisteren kreeg ik zomaar ineens een leuke verrassing. Eerst bracht een vriendin alweer een heerlijke en verantwoorde lunch mét dessert  als alternatief voor het ziekenhuiseten. En gezelschap, ook niet onbelangrijk. 
Wat later (of was het eerder?) ontving ik twee  foto's van onze kleine man. Met een grote mijlpaal.  En tussen de groter wordende mottigheid plots een mega glimlach van mams. 


Kijk mams! Twee tandjes staan helemaal los!


woensdag 2 december 2015

Julie's - een saars paradijs

Ik ging een tijdje geleden een cadeaubon verzilveren in een winkel die jammer genoeg binnenkort moet sluiten. En het was eindelijk zo'n Espoo-achtige Scandinavische winkel, een klein beetje in de buurt. De Kempen en het Noord-Limburgse land zijn niet klaar voor hip design, zo zou je denken. Maar ik wel, en dus is de cadeaubon vrolijk besteed, en op weg ernaartoe kwam ik nog enkele winkels tegen waar ik geheel toevallig een nieuwjaarsoutfit vond. Heerlijk toch? Maar nog heerlijker was wat ik even nadien ontdekte. Een super tof zaakje met theetjes, vele soorten koffie en chocomelk en gezonde biologische baksels. Met granola, vers fruit en een super saartje-proof interieur. Ik ondervond nog maar eens dat ik mijn fototoestel altijd bij me zou moeten hebben, maar gelukkig heeft een gsm ook een klein cameraatje. Niet al te best, maar de sfeer komt wel tot uiting. Of zoals manlief zei: het saars-paradijs. Ik ben het daarmee eens en ga vast en zeker nog terug. Wie gaat er mee?

Hier alvast foto's van het zaakje. Mijn shop-veroveringen post ik snel, na het bakken van mijn appeltaart ... 

https://www.facebook.com/juliesgeel/






Er is ook een Mrs. always right. Zou misschien wel een beetje bij mij passen. Oeps