maandag 28 oktober 2013

Herfstige zomer

Het is herfstig zomer. Of een zomerse herfst. Ik geniet van zoveel dingen die ik kan en mag beleven. Zoals een wandeling in het bos dit weekend, met manlief, Hummeltje, mijn schoonzus en een vriendin met kroost. Met het fototoestel in de hand - het huistoestel tot nader order - zag ik zoveel mooie dingen. Niet in het minst Hummeltje. Wat was hij in zijn nopjes vandaag seg! Takken verzamelen, bruggen maken over de bééééééék, bomen knuffelen, kaboutertjes uit hun paddenstoel jagen ... En met zijn tractor spelen. Dat mag ik jullie trouwens niet onthouden. Omdat opa ook een tractor heeft, gaf ik een opa-lego-mannetje voor in zijn miniversie van de opatractor. Vervolgens hoorde ik: "brrrrroooemmm, brrrrroeeeemm, bak omlaaaaag, oma iiinn, bak omhoooooog, brrrroem". Of oma het hiermee eens is, betwijfel ik, maar ik vond het hilarisch.






Ook het bezoek van broertje en co was hartverwarmend. Wat een lieve mensen toch. En wat een mooi beeld om de twee broertjes samen te zien. Jammer genoeg kan ik de foto's hier niet delen (te herkenbaar). 
Een zomerse herfst is het ook na schooltijd. Wanneer ik geniet van de verhalen en het enthousiasme van onze kleuter. Een projectweek over vreemde landen werd afgesloten met kindergezang in de wijkkerk. Eén woord van het ukkiegezang en ik had al de breedste glimlach én tranen op mijn gezicht. Kwantalamela. Kwantalamela....enzovoort. Nooit vond ik dat lied pakkend. Nu wel. Net zoals ik niet hou van geknoei in de keuken. Tenzij Hummeltje spaghetti met appelsap maakt. Daar kan je toch niet boos om zijn? 


En soms komt de herfst toch piepen. De bladeren vallen. En mijn gemoed soms ook. Hier en daar. Heel even. En dan stop ik de angst weer onder de bladeren en hoop ik dat de prof me dinsdag wat kan geruststellen. En vooral dat ik alle baxters volledig kan opsouperen. Al weet ik dat ik me dan de dagen nadien slechter zal voelen dan nu. En dat de vakantie heel erg rustig zal moeten verlopen. Maar dat neem ik er dan graag bij. 
Ik heb alvast wat voorop geknutseld. Wat kraamcadeautjes en een speldentasje voor zus. En sjaaltjes voor Hummeltje, die hij (nog) niet aan wil. En nog wat cadeautjes, maar die moeten nog even geheim blijven. 

 




Bovenste sjaal is gemaakt van tricot en auberginekleurige fleece. De kringsjaal (?) bestaat uit twee tricotstofjes. Met dank aan het stoffenspectakel.


wordt vervolgd...





maandag 21 oktober 2013

Technisch defect

Wees gerust,  geen (extra) defect bij mezelf, maar wel aan het fototoestel. Alleen manlief slaagt erin het kabeltje er nog aan te koppelen. Ik ben daar niet voldoende fijnbesnaard voor. Ik zou zo graag een toestel hebben waarmee ik makkelijk kan scherpstellen, en nog makkelijker foto's kan opladen en bewerken. Maar goed, het huistoestel was al behoorlijk prijzig, dus denk niet dat het erin zit. Dan maar wachten op manlief of een nieuwe kabel... Er is een nieuwe knutseloogst en gisteren kwam het broertje van Hummeltje op bezoek. Dat levert wel eens aardige plaatjes op (als ik ze tenminste voldoende onherkenbaar kan maken). 

woensdag 16 oktober 2013

Lille hoap

Er is weer wat hoop. De prof maakt er zich blijkbaar nog niet druk in, en gelooft dat andere tegenmedicatie volgende keer helpt. Oef. Voor even. Misschien kan ik de komende  weken dan toch een klein beetje gerust zijn. Maar ik heb het gevoel dat ik tijd nodig heb. Tijd om de knop om te draaien, want het lijkt me maar niet volledig te lukken. Teveel dingen op een hoop. Ik moet het tijd geven. Mezelf tijd geven. Rust zoeken. En ervoor gaan. Ik blijf ervoor gaan. Omdat het moet en omdat ik het wil. Omdat ik er terug in wil geloven.

dinsdag 15 oktober 2013

Klxxxnest

Hoe moet ik nu terug moed vinden? De behandeling wil maar niet lukken. Weer een reactie vandaag, ondanks de voorbereiding met tegenmedicatie. Weer in een soort shock. Het is zo akelig als dat gebeurt. Je kan nauwelijks ademhalen en ligt te kronkelen van de pijn. En terwijl kijken 2 dokters en een bende verplegers verschrikt naar je. Met 4 moeten ze in de weer zijn om de nodige tegenmedicatie bij elkaar te verzamelen, terwijl eentje je waardes in de gaten houdt en terwijl de dokter bloed trekt in een klein adertje in je pols (auch auch auch x 10).  Hoe moet ik nu blijven geloven dat ik beter kan worden, als ik één van de misschien wel noodzakelijk producten niet kan verdragen? (De andere delen van de chemo heb ik wel toegediend gekregen, dus er is misschien geen man overboord). Hoe moet ik geloven in een goede afloop als de behandeling nu al niet meer wil lopen zoals het zou moeten? Hoe moet ik nu moed blijven hebben? Hoe moet ik omgaan met de angst die alleen maar groter wordt? Als zelfs manlief ongerust is. Zucht. En de komende dagen kan ik het niet loslaten. Ik hang met een draadje aan de ziekte vast. Letterlijk. De chemo gaat altijd 2 dagen mee naar huis, dus ja ... Loslaten... pfff... 

Late avond. Dan dat nieuws. Moeder van een vriendin overleden. Het k-woord. Ik sla mijn ogen neer. Nederig. Ik neem mijn denkbeeldige gitaar. Ik zing 'Galway Bay'. Voor T, haar mama en haar familie. 

dinsdag 8 oktober 2013

Paradox

De ommekeer na die ene vreselijke week, is nog niet teruggedraaid. Ik blijf ergens een soort van weemoed hebben. Een soort van ongeloof dat er eerst niet was. Ik geloofde. In mezelf. In een goede afloop. Nu probéér ik vooral te geloven en de dokters te vertrouwen en zo ontspannen mogelijk door het leven te gaan, maar mijn onderbewustzijn haalt me in. Als ik in de auto zit met de radio aan, lijkt elk liedje mooi voor mijn begrafenis. Als ik aan de schoolpoort sta, vraag ik me af hoe vaak het nog zal lukken. Koop ik weer eens nieuwe kleren of schoenen, dan denk ik steeds dat het misschien morgen niet meer nodig is en ik mijn geld nu maar moet uitgeven. Ik heb nood aan een nieuw 'succes'. Iets dat me weer vertrouwen geeft. Ook wat meer structuur in mijn dag is welkom, en een zinvolle dagbesteding. Ik was begonnen aan cadeautjes voor een paar nieuwe levens, maar het wil niet lukken. Dus dat laat ik even links liggen. Ik haalde nieuwe bio-ingrediënten in huis en een paar kookboeken van Pascale Naessens. Ik snuffelde naar suikervrije recepten op het internet. Ik probeerde havermout-banaankoekjes, maar die mislukten. (UPDATE: Oké, de smaak valt goed mee en manlief vindt ze ook lekker. Echt mislukt zijn ze dus niet).  De vis met mosterd-sojasaus vanmiddag was heerlijk, maar zou beter gesmaakt hebben in gezelschap.
Ach, ik kan hele dagen doen waar ik zin in heb. Maar net dat waar ik altijd naar verlangde, lijkt nu zo leeg. En dingen die moeten, die vergen nog zoveel energie. Ik wil altijd gezelschap, maar ik hou niet van 'ziekenbezoek'. Alsof ik pas in relatie tot anderen echt ziek ben. Ik ben een paradox. En een beetje verdrietig vandaag. 
Maar goed, morgen een nieuwe dag. Nieuwe moed. Nieuwe kleine gelukjes. Nieuwe stofjes. 

maandag 7 oktober 2013

Slaap kindje slaap ...

Wat doe je als zoontje-lief om 17u30 al in zijn bedje kruipt? Dan heb je plots een zee van tijd en weet je je er geen raad mee. Het was gisteren nogal een moeilijke avond. Alle mogelijke excuses om toch maar niet te moeten slapen, passeerden de revue (zoooo honger, zooooo dorst, nie moooeeee, kaka doooeeen, pipi doooeeen). Brei daar nog een volledige dag school aan, inclusief boterhammetjes eten in de school, en je kan je voorstellen dat hier een uitgeput Hummeltje rondliep na schooltijd. En dan is het oorlog. Alles wat niet mag, wordt gedaan. Hij roept. Ik roep. Hij weent. Ik ween net niet. Tot het lumineuze idee me te binnen schiet om even een blokje om te wandelen met de buggy. Hummeltje rustig. Ik rustig. En meteen de heerlijke avondlucht kunnen opsnuiven. Intussen konden de zelfgebakken koekjes afkoelen, terwijl de geur nog lekker in huis blijft hangen. Mocht manlief hier zijn, dan zou de avond nu al perfect zijn. Waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat een avond alleen perfect is als Hummeltje slaapt. Integendeel. Hij is ontzettend lief en innemend. Nog steeds meer en meer. En zo vindingrijk soms. Of wat dacht je hiervan?



"Zo moet daaaat" (lees: zo doet mams dat altijd ... inderdaad)

Al twee jaar zeggen we dat het steeds leuker wordt. Exact twee jaar, want vandaag is het Hummeltjesdag. De dag dat we hem onder onze vleugels mochten laten schuilen. Daar stond ik dan, op het feestje van de buurman, met een iet of wat vreemd kindje in mijn armen. Smeltend van een onbekend soort geluk. En nu fietst dat kindje naast me,  op zijn loopfiets naar school. En nu vertelt hij 's avonds over wat de juf hem leerde. En 's morgens wekt hij ons met al zijn enthousiasme. En dan praat hij, zonder ophouden (letterlijk, zonder ophouden), tot hij achter de schoolpoort verdwijnt. Altijd met een glimlach. Bijna altijd met een glimlach. Vanavond even niet. Maar ach... zelfs als hij boos is, is hij toch zo lief. 

donderdag 3 oktober 2013

The walk in the park

Ik zou veel kunnen schrijven over een fantastisch weekendje uit met manlief. Hummeltje bleef bij zijn super lieve onthaalmoeder (en zoveel meer), en ook mijn papa kwam een paar dagen voor entertainment zorgen. (En dat heeft hij geweten, denk ik). Wij genoten. Van de eerder aangekondigde wandeling in het park (http://www.hoopjes.blogspot.be/2013/07/geen-wandeling-in-het-park.html). Van elkaar. Van de Noord-Franse weiden en dorpjes. 
Ik zou ook kunnen schrijven over de voorbije chemo. Die liep even mis toen ik allergisch reageerde op een van de produkten en in een soort van shock ging. Uiteindelijk kon ik dezelfde dag toch naar huis, maar er is weer een zorgje bij. Wat als de allergie blijft?
Ik schrijf er even niet over, want de chemo maakt me deze keer heel erg moe en ik kan niet creatief denken. Maar er zijn wat beelden. Die zeggen ook wat, niet?


Wandelen in le grand jardin in Châlons-en-Champagne


Neen, dit is niét de ziekenhuisvijver. Heerlijk genieten... 



Toekomst


Het zwanenmeer


Geluk zien maakt gelukkig 



Loving antiques