donderdag 26 januari 2017

Een nieuwe kromme of rechte lijn?

Het was niet echt onverwacht, en het kwam ook niet hard aan. Het tussendoortje heeft de ziekte niet ingeperkt. Integendeel. Een duidelijke toename. Acceleratie zelfs. Dat klinkt niet best. En voor het eerst lijk ik de ziekte ook écht te voelen. Wanneer ik diep ademhaal blokkeert mijn ribbenkast verdere beweging, en in mijn rechter schouder voel ik stralingspijn. Dat is eng. Maar verder voel ik me prima. Bijna in topvorm zelfs.

Het is allemaal vreemd. Ik voelde geen teleurstelling gisteren. Ik heb geen traan gelaten. Misschien is het dat ook wel: gelatenheid. Bijna voorspelbaarheid. De droom die ik koester, is al kapotgeprikt. Ik heb ook niet het gevoel dat ik plots met vanalles nog in gang wil schieten. Of misschien is gewoon alles wel zoals ik het wil. Dat is mooi.

Maar nu schrijf ik precies over het einde, en dat is het volgens iedereen rond me helemaal niet. Ik begin volgende week aan een volgende kuur. Iets helemaal nieuw voor mij. Een product dat specifiek werkt rond een bepaald kenmerk dat in mijn letsels is gevonden. Iets dat in een studie haar diensten al bewezen heeft. Een wekelijkse baxter en dagelijkse pilletjes. Het zou me niet onmetelijk moe maken (oef!), maar het belooft wel terug mijn jeugdpuistjes-gezicht (bah!) en ... hoe kan het ook anders: diarree. Als het dat maar is... Dus we gaan er nog eens voor. En we kruisen de vingers en tenen voor opbeurend nieuws over zo'n acht weken.

En in tussentijd... 
is een beetje ikea alles wat ik nodig heb ... 
(en mijn ventjes en mijn kat en zo ... )




Dit, en een onbewerkt houten ladekastje, dat ik, volledig uit balans, maar toch in harmonie, okergeel ga verven. Dus toch wat aan de gang ... 

zaterdag 7 januari 2017

D(r)olletjes

Ik durf het bijna niet te schrijven, maar sinds ik op 29 december opnieuw gestart ben met de medicatie, gaat het redelijk goed. Veel heeft ermee te maken dat te vlotte stoelgang voorlopig maar één keer is voorgekomen, en sindsdien mooi onder controle blijft. Heel af en toe sluimert een soort lage buikpijn, maar ook deze slaagt er niet in zich door te drukken. Prima zo dus. Alleen de moeheid laat van zich horen (en dan kan ik wel eens scherp of net heel plat uit de hoek komen - vergeef me daarom de titel van deze blogspot). Vooral 's morgens heeft ze me in haar greep, en ik raak dan ook maar moeilijk uit mijn bed. Daarna heb ik heel wat heen en weer geslof nodig, voor ik echt aan een dagtaak kan beginnen. Ik vind dit behoorlijk vervelend, maar het is nog enigszins te verdragen.

Wat minder te verdragen,  is het gemoed van Hummeltje. We gaan door een behoorlijk heftige periode met hem. De technieken die anders een positief effect op hem hebben, missen nu elk doel, en haast iedere avond mondt uit in een heus gevecht. En dat mag je bijna letterlijk nemen. Manlief en ik weten er ons geen raad meer mee, en gaan dus weer op zoek naar aangepaste hulp. Want zoals het nu gaat, is er nog weinig vrolijkheid in het opvoeden te bespeuren. Het is ook moeilijk om het verhaal achter het gedrag voor ogen te blijven houden, en met een hulpvaardige openheid naar Hummeltje te blijven kijken. En toch moeten we precies dat doen, want ik weiger op te geven. Ik weiger me neer te leggen bij zijn moeilijke historie. Ik zal blijven proberen om al mijn liefde aan hem te geven, in de hoop dat hij ooit zal zien hoe mooi hij is. Maar het vergt nu erg veel, en die energie hebben we niet altijd. 
Eén van mijn voornemens is om een hobby voor Hummeltje te zoeken. Iets waarin hij zijn energie kwijt kan. Ezeltjes verzorgen is voornamelijk een zomerse activiteit, dus moeten we voor de winter een alternatief zoeken. Een ploegsport is niet aan hem besteed, en ook sporten die focussen op motorische vaardigheden, schrikken hem af. Hij heeft veel kracht en een heel sportief lichaam. Wij dachten al aan judo, karate, muurklimmen, trampolinespringen of circustechnieken. Dit laatste vooral omwille van de zorgende omkadering. Heeft er iemand nog goede ideeën? Dan horen wij dat heel graag!