dinsdag 29 november 2011

arm hummeltje

Ons lieve hummeltje is ziek. 40 graden koorts en een pijnlijke, diepe hoest. Arm ventje toch. Al doet hij nog zo zijn best om opgewekt, vrolijk en actief te zijn, het wil niet meer lukken. Hij probeert te lopen, maar valt. Hij hangt, huilt, zeurt en zoekt troost. Dit wil je niet zien als mams en paps. Dan slaat onvermijdelijk je hart wat sneller en laat je alles vallen om het ventje te troosten en zoveel mogelijk confort te geven. Arm arm hummeltje. Ik vroeg me al ooit af hoe je zeker weet of je kindje ziek is. Het is duidelijk: knalrode wangetjes, hoge koorts, maar vooral geen activiteit in de beentjes. En dat mag je letterlijk nemen. Toen ik hem gisterenmiddag uit zijn bedje haalde en op de grond wilde zetten, bleef hij stokstijf op die plaats staan. Veel langer dan de gebruikelijke 2 seconden. Hij lag overigens al 'anders' in zijn bedje. Niet met de poep omhoog. Of zittend en pratend tegen zichzelf. Nee, langgerekt en zeurend. En stil.
Moet je mij nu horen. Nee, hij is lang niet halfdood en ligt niet in het ziekenhuis. Maar toch. Die eerste keer zal wel altijd wat erger zijn?
Ik ga nog eens piepen op zijn kamertje. Misschien slaapt hij beter in de armen van mams en paps?

dinsdag 15 november 2011

loslaten - de leuke zijde

Wat een gelukkige dag! De start vandaag deed anders vermoeden: Ons ventje wilde niet eten, dus het strakke ochtendschema liep meteen wat vertraging op. Dan maar boterhammetje ingepakt en in het (geweldig schattige) rugzakje gestopt. (Als hij het aan heeft, valt hij om. Het zwaartepunt verleggen, is nog wat moeilijk).  De onthaalmoeder wist er gelukkig raad mee - buikje is achteraf goed gevuld (oef!). Het afscheid vanmorgen was kort en krachtig. Ik had het moeilijk om die hangarmpjes te negeren, maar de snelle verdwijntruc kon traantjes vermijden. Bij mams én bij hummeltje. (Mams had dan wel een sussend sms'je van de onthaalmoeder nodig). En het moet gezegd, het werken nadien deed deugd! Het was een rustige dag met maar een minimale personeelsbezetting. Perfect dus om gezapig op cruisesnelheid te komen. Versnelling vijf is voor later. Als kers op de taart kon ik 's middags een lachend hummeltje in mijn armen nemen. En hij lacht nog steeds en zit mooi te spelen. Ik kan trouwens ook nog toevertrouwen dat torentjes van fisher price echt niet nodig zijn. Als eens toiletpapier geprobeerd? Hier lukte al een torentje van zes!

maandag 14 november 2011

loslaten - deel 2

Morgen ga ik voor het eerst een voormiddag werken. Eén voormiddag maar, om afspraken te maken en een beetje voor te bereiden. Pas volgende week is het 'voor echt'.  Ik betrap er me op dat ik heel gevoelig ben vandaag. (een eufemisme om te zeggen dat ik regelmatig traantjes wegslik). Gebrek aan slaap? Denk het niet. Ons hummeltje heeft nét nu, of niet toevallig (?), zijn hangdagen. Mams-hangdagen om precies te zijn. En net nu moet ik hem een beetje loslaten. Ik mag vanmiddag al wat oefenen. Hij gaat twee uur naar de opa, terwijl mams naar de tandarts gaat. Twee uurtjes maar! En zelfs dat maakt me onrustig. Allemaal gevoelens die ik mezelf nooit had toegeschreven. Ik zou nooit zo flauw zijn, oh nee! Ik neem aan dat dit onlosmakelijk verbonden is met mams-zijn. En met gevoelig zijn. En met die onbeschrijfelijke verliefdheid die de voorbije weken is gegroeid. 

dinsdag 8 november 2011

regelmams

Ik zit hier met een 'onthaalmama-schema' voor mijn neus. En met een dubbel gevoel. Ik wil wel weer gaan werken. (lees: onder de mensen zijn, meedraaien met de wereld, beetje denkwerk verrichten). Toch kan ik het niet laten me zorgen te maken. Zal het goed voor hem zijn? Moet hij niet te vaak naar de onthaalmoeder? Zal ik niet teveel stress hebben als ik werk en (iet of wat) huishouden combineer? Gaat hij verder goed hechten? Blijf ik zelf goed hechten? Ik weet wel dat al zovele vrouwen (en mannen) het me hebben voorgedaan. Maar ik ben niet zo sterk (in regelen) en ik heb best wel wat tijd nodig voor mezelf. Tijd waar ik trouwens nu ook nauwelijks aan toe kom, terwijl ik hele dagen thuis ben. De balans helt over naar 'gaan werken', en dat ga ik dan ook doen. Ons hummeltje zal dus de komende weken gaan 'oefenen' bij de onthaalmoeder. En mams kan dan lekker even tijd nemen voor zichzelf. Kapper, winkelen, en beetje inlopen op het werk. Hoe het verder loopt, zien we dan wel weer. We springen, en we zwemmen. (Dat doet er me aan denken dat ik ook nog moet informeren naar het peuterzwemmen. Maar eerst de kilo's van het thuiszitten wegwerken. Wéér een voordeel van gaan werken. Voila!)