zaterdag 28 december 2013

Nieuwjaar

Wegens gebrek aan een computer en/of bewustzijn de komende dagen wens ik jullie allen nu al een heel gelukkig Nieuw jaar! Het oude jaar mag, wat mij betreft, worden uitgejoeld, bij het vuil gezet, weggeblazen of weggegooid. Maar liefst niet richting Leuven, als het even kan. Ik word daar graag wakker in een spetterend nieuw 2014, vol  




zaterdag 21 december 2013

Lichtjes

Ik geniet van de sfeer die niet op foto's kan vastgelegd worden. Of toch niet door mezelf. En niet met een fototoestel waarvoor ik nog niet de moeite deed het eens deftig te leren kennenMaar daar gaat het ook niet om. Het gaat om de vlammetjes die dansen. Om de kerstcrackers die ik nog mocht maken. Om de pakjes onder de boom. Of vooral het uitzoeken en inpakken ervan. Om de foto van Hummeltje, zo vol guitigheid dat je niet anders kan dan glimlachen als je hem ziet. Met dank aan de fotograaf en vriend.  (Ik wil de foto graag delen, maar dat kan niet). Het gaat ook om nieuwe muziek die ik leerde kennen, en die me katapulteert naar kerstmis en de sfeer die ik niet beschreven krijg. (http://www.youtube.com/watch?v=XnQE8Z3vJ_4).   Het gaat om de fijne dagen die ik deel met manlief en Hummeltje. Om zijn fratsen en prachtige uitspraken. Nu ja, ik geniet. Misschien in het kwadraat,  omdat ik bang ben van de dagen die erna komen. Het niets meer kunnen. Het passief moeten toekijken. Maar ach, dat is nu nog niet. Nu zijn er lichtjes. 



dinsdag 17 december 2013

Kerst gewoon. Nieuwjaar anders

Met andere woorden: ik heb eindelijk een datum. 't Is niet wat ik verwacht had, maar de kogel is door de kerk. Kerst vier ik thuis. Nieuwjaar vier ik half slapend met de verpleging van de recovery room. Dag dat alle kaarsjes aan mogen en tenen en duimen de lucht in: 30 december. Tijd genoeg dus om nog eens in actie te schieten. En vooral om samen met mijn lieve gezin de kerstsfeer op te snuiven. Klinken op nieuwjaar doen we dan wat vroeger of later. En wie weet kan ik dan klinken op een 'vrij' lichaam!

maandag 16 december 2013

in wacht

Het lijkt alsof mijn leven even in wachtstand is gezet. Ik zou nog zoveel moeten/kunnen voorbereiden. Ik zou nog dingen kunnen aanpakken of afwerken. Ik zou eindelijk eens de cadeautjes kunnen inpakken. Ik zou kunnen opruimen. Ik zou mijn valies kunnen inpakken. Nee, het lukt niet. Vooral niet weten op welke dag ik precies ga moeten vertrekken, maakt het moeilijk. Ik hou niet van onverwachte wendingen. Laat staan een van die soort. En als ik eraan denk dat manlief hier alles moet draaiende houden... dan word ik heel verdrietig. Niet dat hij dat niet kan - integendeel. Ik weet zeker dat hij dat als de beste gaat doen. Maar ik weet ook dat hij een klein hartje zal hebben. En het niet zal willen laten zien. En dat ik dat weet en daaraan zal denken, eens ik wakker ben. En al die gedachten kruisen nu al mijn hoofd. En dan wordt de kraan opengezet. Deze dagen ga ik wat vluchten. Doen wat in me opkomt. Waar ik zin in heb, of het nu nuttig is of niet. Maar van mij mag het nu rap komen. En nog rapper gedaan zijn. Ik had nooit gedacht dat veel tijd hebben, ook zo leeg kon zijn. 

donderdag 12 december 2013

Kerst anders?

Het wordt misschien een vreemde kerst dit jaar. Eentje in het ziekenhuis.  Maar beter één kerst daar en vele daarna thuis, toch? Ik zei het stoer toen ik bij de prof zat. De traantjes kwamen toen ik de deur achter me dicht trok, en dacht aan hoe manlief, Hummeltje en ik anders de gezelligheid zouden opzoeken thuis en in menig winkelstraat. Maar goed, ik zal me wapenen met leuke muziek en kerst op tv. Misschien nog een boek waarin ik kan wegkruipen. Als ik dat al zal kunnen, want de vorige operatie indachtig, ben ik niet zo geweldig actief nadien. Ik vrees trouwens dat het erger is voor de thuisblijvers. Niet dat ik zo geweldig ben (dat wil ik niet gezegd hebben), maar het lijkt me toch leger hier. En stiller, mezelf kennende. Maar ik weet zeker dat wij ons hier weer doorslaan. En dat er toch kerstsfeer zal zijn, hier en in het ziekenhuis. En voor het geval ik het in alle hetse zou vergeten, wens ik iedereen nu al sfeervolle kerstdagen!

maandag 9 december 2013

Stilte

Of hoe euforie toch snel kan omslaan als je thuis alleen bent en overvallen wordt door de stilte. Ook al staat de tv of radio aan. Ool al schijnt een mooie winterzon en zou ik kunnen wandelen of fietsen. En ook al kan ik gezellig koken en aan mijn volgende knutselproject beginnen (mijn prikbord met stof bekleden). De stilte wakkert mijn (vooral ongeruste) geest aan. Thuis zitten, wordt moeilijker en moeilijker. Maar altijd weggaan, vind ik niet de juiste oplossing. Ik moet hier rust vinden. De gedachte aan nieuwe onderzoeken in mijn baarmoederhals (omwille van een conisatie in 2012) doet er geen goed aan. Dat in mijn familie een gen ronddwarrelt dat het risico op borstkanker verhoogt, al evenmin. Toch zal mijn geest moeten leren rusten. Leren vertrouwen op mijn lichaam en de proffen die mij opvolgen; hoe moeilijk dat in deze omstandigheden ook is. Ik doe aan bezigheidstherapie, dat helpt. Me echt vervullen, doet het echter niet. 
Ik ga mijn bakfiets winterklaar maken. Nieuwe lichtjes monteren en meteen een tochtje maken. Wie weet waait de winterwind mijn melancholie weer weg. 

donderdag 5 december 2013

De wereld kussen

Ja ja ja jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!! Goed nieuws.
De chemo heeft haar werk gedaan. De letsels zijn niet weg, maar wel verminderd. En vooral, er is niets bijgekomen. Een nieuwe operatie is mogelijk, maar hoe en waar en wanneer precies, wordt maandag besproken. 
Binnen mijn situatie (die op zich niet zo gunstig is omdat de cellen al via het bloed waren verplaatst) liggen mijn kaarten optimaal, zo zei de vriendelijke prof. (En zelfs als ze onvriendelijk was, had ik haar nog lief gevonden, want ze bracht goed nieuws).  Ze zei ook nog dat ik even een zijsprong heb gemaakt, maar het einddoel blijft hetzelfde: genezen.
Ik voel me heeeeeeeeeeel opgelucht. Er is altijd een sluimerende angst, en die zal blijven, maar ik voel me heel erg luchtig vandaag. Als de operatie pas in januari is, gaan wij een mooie kerst tegemoet. Ik moet voorlopig ook geen chemo of eiwitten meer krijgen, dus nu kunnen mjn huid en al de rest wat herstellen. Ik ben fluitend naar school gefietst en heb tonnen energie. Hoe heerlijk. Ik kan de wereld kussen.




Belle en Boo


zondag 1 december 2013

Lang zal ze leven

Nee, nog geen definitieve uitslagen van de scan, maar wel een voorzichtige glimlach van de assistente na de uitslag van de MRI-scan. De CT-scan moet nog volgen.
Het lange leven slaat op mijn verjaardag, die dit jaar in het bijzonder een feestje verdient, vind ik. Dus zijn we aan het voorbereiden. Hapjes, taarten (die mijn stiefmama gaat bakken, en dat betekent dat het bijzonder lekker zal zijn!), chips, nootjes en zelfs tafelversiering; iets waar ik me normaal niet zoveel mee bezig hou. Wij houden trouwens van zelfbediening bij feestjes. 
Voor wie wil, maandag mag er gezongen worden. En hopelijk woensdag nog eens.

Ik schrijf niet meer zo vaak, dus er moet wat ingehaald worden. Wij kregen een tijdje geleden een heilige man met enkele (jawel zwarte) pieten op bezoek. Hummeltje was onder de indruk, maar niét verlegen. Alles haalde hij boven om de Sint te plezieren. En het loonde. Hij mocht de staf vasthouden en de Sint rechthelpen, kijk eens aan! (Met excuses voor de slechte kwaliteit van de foto's. Het spectakel volgen en tegelijk foto's nemen in het donker - het is niet simpel.)




Dat Hummeltje het principe van de Sint stilaan begrijpt, blijkt duidelijk uit een recente quote. Toen ik hem zijn avondverhaaltje vertelde, nadat hij zijn schoen had gezet, begon Hummeltje me plots te overladen met knuffels en kusjes. Ik keek wat verbaasd, maar hij zei snel: "Sinteklaaaas goed vinne hoor!" Dat was duidelijk..., maar knuffels mogen altijd, denk ik dan.

Omdat de Sint me toegefluisterd had dat hij ook knikkers in de schoen zou leggen, ben ik op mijn voorwerk geweest. Ik maakte een knikkerzakje (met dank aan de handige tutorial van Eloleo). 



En nu we toch aan het feesten zijn; gisteren hebben we bij toeval onze eerste kerstversiering in huis gehaald. Schandalig, want normaal mag dat pas na de komst van de goede Sint, maar voor deze ene keer hebben we een uitzondering gemaakt. Hij is ook zoooo glimlach-opwekkend, onze Rudolf. En daarom mag ie wat vroeger van stal... Laat het feestgedruis maar van start gaan.





donderdag 21 november 2013

Always look on the bright side

Veel thuiszitten, het heeft ook zo zijn voordelen. Je kan heerlijk lunchen. Kokerellen en een zomerse pasta met citroen, pijnboompitten, courgette en garnalen bereiden. Zomaar tussendoor een sapje maken. Wat spelen met foto's die je ooit maakte. En muziekpartituren sorteren om daarna te kunnen repeteren. 



Toals met zalm, flinterdunnen schijfjes tomaat, bieslook, geitenkaas en een klein toefje honing, op een bord van de kringloopwinkel. 


Sapje van bosvruchten, banaan en appelsiensap.


Mijn kleinste petekindje. Is ze geen popje?


Op mijn oefenlijst: Come away with me, Don't know why (beide Norah Jones), Martha (Tom Waits) en Gymnopédie No 1 (Erik Satie - zeker eens opzoeken, zoooo mooi!)


dinsdag 19 november 2013

Voilá, de wekelijkse portie ondersteunende eiwitten (cetuximab) zijn weer geïnjecteerd. Ik kan weer lekker uitblinken in roodheid, droge huid, kloofjes en andere lichte kwaaltjes. Ze zijn er. Ze irriteren me gelukkig maar nu en dan – vooral wanneer ik in de spiegel kijk, of kleine dingetjes wil vast- of losknopen. Of wanneer ik ’s morgens de koude zalf op mijn heupen moet smeren. Bah, zo koud! Je zou dat moeten kunnen voorverwarmen…
Maar goed, de stof is weer binnen en kan haar werk doen. Dat hopen we toch. Ik moet hiervoor een tweetal uren in het ziekenhuis blijven. Maar met de behoorlijke verplaatsing ben ik toch een hele dag weg van huis. Vervelend, zou je denken, maar dat valt best mee. Alleen 's avonds is het wat moeilijker omdat ik intussen gewoon ben om heel rustig te koken. Op dinsdag zit dat er niet in. Maar goed, ik besef dat voor de meeste mensen rustig koken altijd een illusie is. Dus laten we daar maar niet teveel mee inzitten.

Ik heb me trouwens best wel vermaakt vandaag. Ik verjaar binnenkort – jaja, ik verjaar! Nu had ik daar dit jaar toch wel op gerekend hoor. Volgend jaar mag het uitbundiger gevierd. Dan vind ik het een overwinning. Maar dus, ik verjaar. En wij – dat is manlief en ik – vinden dat een prima reden om nog eens lekker (lees uitgebreid en verfijnd) te gaan eten. Dus heb ik menig menukaart online bestudeerd. Best wel ironisch, als ik er zo over nadenk. Een chemopatiënt wordt meestal toch geassocieerd met niet eten, weinig eten, weinig smaak en meer van dat. Niet bij mij hoor. Ik eet veel, met smaak, en zit zowaar in een receptenobsessie. Misschien wel wat overcompensatie, en vooral veroorzaakt door mijn uitgesproken goestingen. Maar dat zal mij worst wezen. Of vis, want heb ik nog altijd liever.



dinsdag 12 november 2013

Huisje, tuintje, boompje

Ik hou van mooie interieurs. Ik weet niet precies waar de liefde is ontstaan, maar ik weet wel dat ik mijn ouderlijk huis absoluut niet mooi ingericht vond en er zo mijn eigen idee over had. En in mijn studententijd (je wil niet weten hoeveel jaren dat geleden is) liet ik ooit twee jongemannen met een kast over straat lopen, naar mijn kot. 't Is zo'n roodhouten kast met slanke pootjes, waarbij het oude nachttafeltje van manlief (ik vermoed, net als manlief uit de jaren '70)  perfect past. Beide kastjes moeten na een schuurbeurt nog een plaats krijgen in onze vernieuwde bovenverdieping. Iets voor binnenkort.
Ik hou dus van mooie interieurs, en wil er graag zelf een. Daarom doe ik massa's inspiratie op in woonboekjes, op het net en bij mensen thuis. (onder dit bericht heb ik geprobeerd een opsomming te geven, die nooit volledig kan zijn). Ik vorm dan ideeën in mijn hoofd, foto's bijna, die ik ooit in het echt wil verwezenlijken. Soms wordt de foto werkelijkheid. Soms miskijk ik me toch. Maar de laatste jaren wil het wel lukken, vind ik zelf, in alle bescheidenheid. Ons huis heeft niet echt één stijl, lijkt me. Wat Scandinavisch, met een vleugje romantiek ofzo? 
Op dit ogenblik worden de gang en de bovenverdieping (die een soort multifunctionele gezellige living-/kantoorruimte met plaats voor muziek en logés moet worden) aangepakt. De traphal werd behangen met een behang uit het 'Scandinavian book'. 





En het kastje waar ik verliefd op werd, mocht eindelijk de garage verlaten. 



Kaartjes van Dille & Kamille, Ikea, Plint.nl, Action, VLinders in de buik, Oktoberdots en Hema


Ooit moet het nog naar de linkermuur verplaatst worden. De muren zelf willen we lichter verven. Een soort lichtblauw-grijs-groen-achtig. Zou dat iets zijn? 
Rechts komt dan een schoenen-aandoen-en-wegzet-plek, waar liefst ook nog een handtas kan rondslingeren, een spiegel boven kan hangen en een bloempje opgezet kan worden. Zoiets, dacht ik, maar ik heb er niet de gevraagde 4000 euro voor over (de zotten). 


 Modulair dressoir Cees Braakman 1950


Een leuk alternatief vonden we dit: een soort meccano-kastje van Qubing (http://www.qubing-shop.nl/). Alleen al het idee maakt me vrolijk. We maken dan een opstelling met een hoog stuk en een lagere 'bank'. Welke kleuren zouden we kiezen?



Ook Hummeltje zijn kamer werd aangepakt. De kamer leek zo smal in de vorige opstelling, en daarom werden kasten en zijn bed verplaatst. Zo heeft manlief ook wat meer maoevreerruimte. Autootjes tegen de muur moeten de kamer stoerder maken, en het stoeltje kocht ik omdat het me aan vroeger deed denken. Ik weet alleen niet meer of wij nu zo'n stoeltje hadden, of mijn oma? Of nog iemand anders? Omdat mijn mama niets heeft bijgehouden, heb ik het dan maar op een vintagesite gekocht.




Koffer is een erfstukvan mijn oma, magneetstrip is de messenhouder van Ikea, stoeltje van een van hieronder genoemde vintage sites, en stickers ook van een website waarvan ik de naam vergeten ben, ahum. 


In de living maakte ik eindelijk onze fotowand terug. Ik hou van kunstige foto's, maar toch kozen we hier voor gewone familiefoto's (die ik hier om privacyredenen van Hummeltje niet kan tonen) en een vleugje poëzie. Veel gezelliger. De kunst kan straks naar boven. 




Stef Bos. 
Of wie het zo to the point en toch zo eenvoudig kan zeggen. 
Ik hou van zijn teksten. Dit fragment sierde de laatste pagina van het misboekje van onze trouw.


Ook in de gang word je met poëzie welkom geheten. Zei ik al dat ik van gedichten hou?




Uit een gedichtenmap van Plint.nl.


Tussen het interieurshoppen door geniet ik volop van mijn gezin. Hummeltje is geweldig! Geweldig druk ook. Geweldig opstandig soms ook. Maar een goed gesprek met onze begeleidster van pleegzorg bracht raad. Hummeltje is aan het hechten, en daar moeten we op ingaan. Niet zuchten dus wanneer hij ettelijke malen per nacht naast ons bed komt verifiëren of we er nog wel liggen. Hem ook niet verplichten met andere kindjes te spelen als hij gewoon lekker bij mij wil komen zitten. Wél grenzen blijven stellen. En zijn zelfbepalend gedrag proberen om te buigen naar iets positiefs. Dus ik ging aan de slag en maakte dagritmekaartjes. Wij bepalen het ritme, en hij dénkt dat hij het bepaalt. Hummeltje gelukkig. Wij gelukkig. 






Ik sluit graag af met de beloofde linken.


Waar ik regelmatig ga snuisteren: 


http://www.vtwonen.nl/
http://www.101woonideeen.nl/
http://kijkjeinmijnhuis.nl
http://www.woonblog.be/
http://www.ikeafamily.be/
http://www.prettypegs.com/en/
http://lillelykke.blogspot.be
http://www.espoo.be/nl
http://www.bestwelhip.nl
http://www.old-basics.nl/
http://www.soekis.com
http://eu.fab.com
http://www.deens.nl/
http://www.dutchdesignyear.com
http://www.blendervintageshop.be/
http://www.fashionforhome.nl/
http://www.dekringwinkel.be


Waar ik nog in wil snuisteren:

- Het woonboek, van de makers van de woonblog.

- Het boek van 'Rok en Rol'



maandag 28 oktober 2013

Herfstige zomer

Het is herfstig zomer. Of een zomerse herfst. Ik geniet van zoveel dingen die ik kan en mag beleven. Zoals een wandeling in het bos dit weekend, met manlief, Hummeltje, mijn schoonzus en een vriendin met kroost. Met het fototoestel in de hand - het huistoestel tot nader order - zag ik zoveel mooie dingen. Niet in het minst Hummeltje. Wat was hij in zijn nopjes vandaag seg! Takken verzamelen, bruggen maken over de bééééééék, bomen knuffelen, kaboutertjes uit hun paddenstoel jagen ... En met zijn tractor spelen. Dat mag ik jullie trouwens niet onthouden. Omdat opa ook een tractor heeft, gaf ik een opa-lego-mannetje voor in zijn miniversie van de opatractor. Vervolgens hoorde ik: "brrrrroooemmm, brrrrroeeeemm, bak omlaaaaag, oma iiinn, bak omhoooooog, brrrroem". Of oma het hiermee eens is, betwijfel ik, maar ik vond het hilarisch.






Ook het bezoek van broertje en co was hartverwarmend. Wat een lieve mensen toch. En wat een mooi beeld om de twee broertjes samen te zien. Jammer genoeg kan ik de foto's hier niet delen (te herkenbaar). 
Een zomerse herfst is het ook na schooltijd. Wanneer ik geniet van de verhalen en het enthousiasme van onze kleuter. Een projectweek over vreemde landen werd afgesloten met kindergezang in de wijkkerk. Eén woord van het ukkiegezang en ik had al de breedste glimlach én tranen op mijn gezicht. Kwantalamela. Kwantalamela....enzovoort. Nooit vond ik dat lied pakkend. Nu wel. Net zoals ik niet hou van geknoei in de keuken. Tenzij Hummeltje spaghetti met appelsap maakt. Daar kan je toch niet boos om zijn? 


En soms komt de herfst toch piepen. De bladeren vallen. En mijn gemoed soms ook. Hier en daar. Heel even. En dan stop ik de angst weer onder de bladeren en hoop ik dat de prof me dinsdag wat kan geruststellen. En vooral dat ik alle baxters volledig kan opsouperen. Al weet ik dat ik me dan de dagen nadien slechter zal voelen dan nu. En dat de vakantie heel erg rustig zal moeten verlopen. Maar dat neem ik er dan graag bij. 
Ik heb alvast wat voorop geknutseld. Wat kraamcadeautjes en een speldentasje voor zus. En sjaaltjes voor Hummeltje, die hij (nog) niet aan wil. En nog wat cadeautjes, maar die moeten nog even geheim blijven. 

 




Bovenste sjaal is gemaakt van tricot en auberginekleurige fleece. De kringsjaal (?) bestaat uit twee tricotstofjes. Met dank aan het stoffenspectakel.


wordt vervolgd...





maandag 21 oktober 2013

Technisch defect

Wees gerust,  geen (extra) defect bij mezelf, maar wel aan het fototoestel. Alleen manlief slaagt erin het kabeltje er nog aan te koppelen. Ik ben daar niet voldoende fijnbesnaard voor. Ik zou zo graag een toestel hebben waarmee ik makkelijk kan scherpstellen, en nog makkelijker foto's kan opladen en bewerken. Maar goed, het huistoestel was al behoorlijk prijzig, dus denk niet dat het erin zit. Dan maar wachten op manlief of een nieuwe kabel... Er is een nieuwe knutseloogst en gisteren kwam het broertje van Hummeltje op bezoek. Dat levert wel eens aardige plaatjes op (als ik ze tenminste voldoende onherkenbaar kan maken). 

woensdag 16 oktober 2013

Lille hoap

Er is weer wat hoop. De prof maakt er zich blijkbaar nog niet druk in, en gelooft dat andere tegenmedicatie volgende keer helpt. Oef. Voor even. Misschien kan ik de komende  weken dan toch een klein beetje gerust zijn. Maar ik heb het gevoel dat ik tijd nodig heb. Tijd om de knop om te draaien, want het lijkt me maar niet volledig te lukken. Teveel dingen op een hoop. Ik moet het tijd geven. Mezelf tijd geven. Rust zoeken. En ervoor gaan. Ik blijf ervoor gaan. Omdat het moet en omdat ik het wil. Omdat ik er terug in wil geloven.

dinsdag 15 oktober 2013

Klxxxnest

Hoe moet ik nu terug moed vinden? De behandeling wil maar niet lukken. Weer een reactie vandaag, ondanks de voorbereiding met tegenmedicatie. Weer in een soort shock. Het is zo akelig als dat gebeurt. Je kan nauwelijks ademhalen en ligt te kronkelen van de pijn. En terwijl kijken 2 dokters en een bende verplegers verschrikt naar je. Met 4 moeten ze in de weer zijn om de nodige tegenmedicatie bij elkaar te verzamelen, terwijl eentje je waardes in de gaten houdt en terwijl de dokter bloed trekt in een klein adertje in je pols (auch auch auch x 10).  Hoe moet ik nu blijven geloven dat ik beter kan worden, als ik één van de misschien wel noodzakelijk producten niet kan verdragen? (De andere delen van de chemo heb ik wel toegediend gekregen, dus er is misschien geen man overboord). Hoe moet ik geloven in een goede afloop als de behandeling nu al niet meer wil lopen zoals het zou moeten? Hoe moet ik nu moed blijven hebben? Hoe moet ik omgaan met de angst die alleen maar groter wordt? Als zelfs manlief ongerust is. Zucht. En de komende dagen kan ik het niet loslaten. Ik hang met een draadje aan de ziekte vast. Letterlijk. De chemo gaat altijd 2 dagen mee naar huis, dus ja ... Loslaten... pfff... 

Late avond. Dan dat nieuws. Moeder van een vriendin overleden. Het k-woord. Ik sla mijn ogen neer. Nederig. Ik neem mijn denkbeeldige gitaar. Ik zing 'Galway Bay'. Voor T, haar mama en haar familie. 

dinsdag 8 oktober 2013

Paradox

De ommekeer na die ene vreselijke week, is nog niet teruggedraaid. Ik blijf ergens een soort van weemoed hebben. Een soort van ongeloof dat er eerst niet was. Ik geloofde. In mezelf. In een goede afloop. Nu probéér ik vooral te geloven en de dokters te vertrouwen en zo ontspannen mogelijk door het leven te gaan, maar mijn onderbewustzijn haalt me in. Als ik in de auto zit met de radio aan, lijkt elk liedje mooi voor mijn begrafenis. Als ik aan de schoolpoort sta, vraag ik me af hoe vaak het nog zal lukken. Koop ik weer eens nieuwe kleren of schoenen, dan denk ik steeds dat het misschien morgen niet meer nodig is en ik mijn geld nu maar moet uitgeven. Ik heb nood aan een nieuw 'succes'. Iets dat me weer vertrouwen geeft. Ook wat meer structuur in mijn dag is welkom, en een zinvolle dagbesteding. Ik was begonnen aan cadeautjes voor een paar nieuwe levens, maar het wil niet lukken. Dus dat laat ik even links liggen. Ik haalde nieuwe bio-ingrediënten in huis en een paar kookboeken van Pascale Naessens. Ik snuffelde naar suikervrije recepten op het internet. Ik probeerde havermout-banaankoekjes, maar die mislukten. (UPDATE: Oké, de smaak valt goed mee en manlief vindt ze ook lekker. Echt mislukt zijn ze dus niet).  De vis met mosterd-sojasaus vanmiddag was heerlijk, maar zou beter gesmaakt hebben in gezelschap.
Ach, ik kan hele dagen doen waar ik zin in heb. Maar net dat waar ik altijd naar verlangde, lijkt nu zo leeg. En dingen die moeten, die vergen nog zoveel energie. Ik wil altijd gezelschap, maar ik hou niet van 'ziekenbezoek'. Alsof ik pas in relatie tot anderen echt ziek ben. Ik ben een paradox. En een beetje verdrietig vandaag. 
Maar goed, morgen een nieuwe dag. Nieuwe moed. Nieuwe kleine gelukjes. Nieuwe stofjes. 

maandag 7 oktober 2013

Slaap kindje slaap ...

Wat doe je als zoontje-lief om 17u30 al in zijn bedje kruipt? Dan heb je plots een zee van tijd en weet je je er geen raad mee. Het was gisteren nogal een moeilijke avond. Alle mogelijke excuses om toch maar niet te moeten slapen, passeerden de revue (zoooo honger, zooooo dorst, nie moooeeee, kaka doooeeen, pipi doooeeen). Brei daar nog een volledige dag school aan, inclusief boterhammetjes eten in de school, en je kan je voorstellen dat hier een uitgeput Hummeltje rondliep na schooltijd. En dan is het oorlog. Alles wat niet mag, wordt gedaan. Hij roept. Ik roep. Hij weent. Ik ween net niet. Tot het lumineuze idee me te binnen schiet om even een blokje om te wandelen met de buggy. Hummeltje rustig. Ik rustig. En meteen de heerlijke avondlucht kunnen opsnuiven. Intussen konden de zelfgebakken koekjes afkoelen, terwijl de geur nog lekker in huis blijft hangen. Mocht manlief hier zijn, dan zou de avond nu al perfect zijn. Waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat een avond alleen perfect is als Hummeltje slaapt. Integendeel. Hij is ontzettend lief en innemend. Nog steeds meer en meer. En zo vindingrijk soms. Of wat dacht je hiervan?



"Zo moet daaaat" (lees: zo doet mams dat altijd ... inderdaad)

Al twee jaar zeggen we dat het steeds leuker wordt. Exact twee jaar, want vandaag is het Hummeltjesdag. De dag dat we hem onder onze vleugels mochten laten schuilen. Daar stond ik dan, op het feestje van de buurman, met een iet of wat vreemd kindje in mijn armen. Smeltend van een onbekend soort geluk. En nu fietst dat kindje naast me,  op zijn loopfiets naar school. En nu vertelt hij 's avonds over wat de juf hem leerde. En 's morgens wekt hij ons met al zijn enthousiasme. En dan praat hij, zonder ophouden (letterlijk, zonder ophouden), tot hij achter de schoolpoort verdwijnt. Altijd met een glimlach. Bijna altijd met een glimlach. Vanavond even niet. Maar ach... zelfs als hij boos is, is hij toch zo lief. 

donderdag 3 oktober 2013

The walk in the park

Ik zou veel kunnen schrijven over een fantastisch weekendje uit met manlief. Hummeltje bleef bij zijn super lieve onthaalmoeder (en zoveel meer), en ook mijn papa kwam een paar dagen voor entertainment zorgen. (En dat heeft hij geweten, denk ik). Wij genoten. Van de eerder aangekondigde wandeling in het park (http://www.hoopjes.blogspot.be/2013/07/geen-wandeling-in-het-park.html). Van elkaar. Van de Noord-Franse weiden en dorpjes. 
Ik zou ook kunnen schrijven over de voorbije chemo. Die liep even mis toen ik allergisch reageerde op een van de produkten en in een soort van shock ging. Uiteindelijk kon ik dezelfde dag toch naar huis, maar er is weer een zorgje bij. Wat als de allergie blijft?
Ik schrijf er even niet over, want de chemo maakt me deze keer heel erg moe en ik kan niet creatief denken. Maar er zijn wat beelden. Die zeggen ook wat, niet?


Wandelen in le grand jardin in Châlons-en-Champagne


Neen, dit is niét de ziekenhuisvijver. Heerlijk genieten... 



Toekomst


Het zwanenmeer


Geluk zien maakt gelukkig 



Loving antiques




maandag 23 september 2013

Therapeutische knutseloogst

Een week geleden was elke afleiding meer dan welkom. En dat levert ook goede dingen op. Een kleine knutseloogst bijvoorbeeld:


Truitje met kap



Lekker stoer



Iets minder stoer (en zonder knutseloogst). Een minuut eerder zei hij nog : "B. niet moe".


Een heel lang geleden beloofde turnzak ...



... voor een danseres. Voor één keer mijn labeltje eens niet vergeten