Morgen ga ik voor het eerst een voormiddag werken. Eén voormiddag maar, om afspraken te maken en een beetje voor te bereiden. Pas volgende week is het 'voor echt'. Ik betrap er me op dat ik heel gevoelig ben vandaag. (een eufemisme om te zeggen dat ik regelmatig traantjes wegslik). Gebrek aan slaap? Denk het niet. Ons hummeltje heeft nét nu, of niet toevallig (?), zijn hangdagen. Mams-hangdagen om precies te zijn. En net nu moet ik hem een beetje loslaten. Ik mag vanmiddag al wat oefenen. Hij gaat twee uur naar de opa, terwijl mams naar de tandarts gaat. Twee uurtjes maar! En zelfs dat maakt me onrustig. Allemaal gevoelens die ik mezelf nooit had toegeschreven. Ik zou nooit zo flauw zijn, oh nee! Ik neem aan dat dit onlosmakelijk verbonden is met mams-zijn. En met gevoelig zijn. En met die onbeschrijfelijke verliefdheid die de voorbije weken is gegroeid.
Hopelijk is het vandaag een beetje gelukt? Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is hoor. Die gevoelens ken je waarschijnlijk zelf pas als het je overkomt. een vriendin van me was zo'n hele rationele, en ze was er zeker van dat ze zo geen mama zou zijn die de hele tijd over haar kinderen zou bezig zijn. En overlaatst zei ze dat ze echt verschoten was van zichzelf, dat haar hele wereld precies rond haar dochter draait en dat ze dat helemaal niet op die manier verwacht had... Ik denk dat het heel normaal is, niet? Alleszins zal ik duimen dat het loslaten een beetje lukt... als zal het nooit echt makkelijk zijn denk ik...
BeantwoordenVerwijderen