woensdag 18 april 2012

De tijd heeft stil gestaan, sinds woensdag 4 april. Telefoon van de vriend van mama. "Je kan best al je activiteiten staken en naar hier komen."  Toen ik merkte dat mama in het ziekenhuis op een eenpersoonskamer was gelegd, wist ik hoe laat het was. Toen ik haar zag, nog meer. Op twee dagen tijd was ze onherkenbaar geworden. In een diepe coma.  Onvoorstelbaar wat er vanaf dan door je heen gaat, elke dag opnieuw. Blij dat ze er nog is. Verdrietig en boos omdat ze er nog moet zijn, met pijn en een onrustige ademhaling. Een geloop van dokter naar dokter, maar verpulverd door de behandelende arts die haar toch nog wil proberen wakker te maken. Een lichaam dat leeg is, verteerd door de chemo en de uitputting van de voorbije maanden. Mama is blijven vechten, chemo na chemo, terwijl haar lichaam het niet meer kon. Wij stelden ons al maanden de vraag of dit menswaardig was, maar ze wilde er niet van weten. Leven zou ze.  Met hummetje de wereld ontdekken. En daarvoor moest ze nog één chemo. En nog één. En nog één ... En toen begaf haar lichaam het. Mager, uitgemergeld, en net die éne complicatie teveel. 
We hebben een week bij haar gewaakt. Een week nog bij haar geweest. Een week toch een beetje afscheid genomen. 
Nu is het leven van alledag weer hernomen. Het afscheid is definitief. De leegte gaapt op de meest alledaagse momenten. Wanneer ik de telefoon wil nemen om haar iets te zeggen. Wanneer ik gerustgesteld wil worden omdat hummeltje het moeilijk heeft. Wanneer ik wil vragen of ik wel zou gaan werken, nu ik me uitgeput en moe voel, en een zware hoest me velt. Wanneer ik haar paascadeautje voor hummeltje bekijk. Een schommel. Ik durf hem nog niet op te hangen. Foto's bekijken, durf ik ook nog niet. Wenen maar heel soms. Terugkijken naar vroeger, helemaal niet. Ze was zo anders die laatste week. Zo onherkenbaar zacht. Zo moeke.

4 opmerkingen:

  1. Lieve Swiet... wat word ik stil van dit bericht... Wat kan een mens voor zinnigs zeggen als de realiteit zo ingehakt heeft op jullie leven, als jullie zo'n groot verlies te verwerken hebben... Ik vind het vreselijk. Het is ook vreselijk. Ik leef heel erg met jou en je familie mee. Zoveel dingen en zoveel dromen die niet meer zullen zijn, zoveel dingen die niet meer gedeeld kunnen worden. Ik wens je veel tijd en ruimte toe om met veel warmte je moeke/mama een nieuw en ander plekje te geven in je gezin, in je hart en in je hoofd en in dat van hummeltje en zoveel anderen. Heel erg veel sterkte voor jullie allen...

    Een heel dikke knuffel

    Barbara
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. "wie zijn moeder verliest, verliest een deel van zichzelf" hoorde ik een tijd terug iemand zeggen en dat raakte me zo ... Je moeder verliezen moet zo immens veel pijn doen! Ik durf er zelf gewoon nooit over na te denken.

    Geef jezelf de tijd ... om te rouwen, om te aanvaarden, om te plaatsen, om te wennen aan dat idee ...
    Ik wens je heel veel sterkte ... ik wou dat die woorden niet zo 'slapjes' klonken tov dit verdriet ... Veel sterkte xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Swiet, sterkte voor jou, hummeltje en de hele familie! Het moet een onvoorstelbaar groot gemis zijn en ik kan het me niet voorstellen... Je mama zal altijd verder leven in jullie humeltje en herinneringen blijven altijd bestaan.
    Gun jezelf rust om dit te verwerken, te plaatsen en te verliezen...
    Dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Swiet, veel sterkte in deze moeilijke tijd. Moge de steun van je vrienden je troost bieden.
    En goede herinneringen het verlies verzachten.

    BeantwoordenVerwijderen