dinsdag 18 december 2012

ikje

Pfff ... wat een teleurstelling vandaag.
Ik was ooit advocaat (jeugdrecht/familierecht) en ik was/ben een kind van gescheiden ouders. Inclusief getouwtrek, loyauteitsconflicten (zo heet dat, weet ik nu), mama die geen goed woord over papa zeggen of horen kon, kinderen die dat niet konden begrijpen, ... Het heeft geduurd tot midden vorig jaar, die strijd ...
Vandaag mocht ik naar een juridische studiedag, over afstammingsrecht, mee-ouderschap, en de rollen van ouders en anderen in een echtscheidingsprocedure. Lang geleden dat ik nog eens tussen zoveel juristen/advocaten zat. Even dacht ik dat ik het heel erg miste. Die juridische redeneringen, het studiewerk ... ik hou er nog steeds van. Maar er kwam een ommekeer, waardoor ik me weer herinnerde waarom ik ermee gestopt ben. Opmerkelijk, dacht ik eerst. De moderator had een kinderpsychiater uitgenodigd om een studie voor te stellen over kinderen in een echtscheiding. Van heel jong tot ouder. Wat kan hen veiligheid bieden en de gevolgen van de scheiding beperken?  Ze wond er geen doekjes om: kinderen lijden onder getouwtrek, tot lang in de volwassenheid. Problemen die volgen zijn legio, risico's zijn groot. Details, voorbeelden, verhalen van kinderen zelf ... onthutsend soms, en jammer genoeg bijzonder herkenbaar. Maar dat was niets. Erger was het gestommel in de zaal, de kritische opmerkingen, de blikken, de zuchten van al die advocaten. Het bijna uitlachen van de kinderpsychiater. Het zelfs niet willen horen van wat ze te vertellen had (want niet in de praktijk te brengen). Het ging ook over heel jonge kindjes, tussen 6 en 12 maanden oud, dé leeftijd waarop hechting kan groeien. Of niet kan groeien. En hoe belangrijk hechting is. En wat de gevolgen zijn als kindjes niet hechten. Ik dacht meteen aan ons hummeltje, die sinds hij 8 maanden oud was, in een tehuis woonde ... Zo'n jonge kindjes kunnen niet zomaar een weekje hier, een weekje daar. Of nooit meer hier of nooit meer daar. Of nu eens hier, dan eens daar. Moeilijk in de praktijk ... maar ja ... een inspanning, voor die paar moeilijke jaren, kan het?   Voor al die jaren in het leven van het kind dat het leven aangenamer kan zijn, veilig kan zijn. Het wil maar niet doordringen... Men wil het precies niet horen. 
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARCHHHH!!!  Ik word hier zo verdrietig en boos van. Voor hummeltje, voor zovele andere hummeltjes, en een heel klein beetje voor mijn kleine ikje... 

2 opmerkingen:

  1. Helaas, de echte wereld ... frustrerend he, enorm frustrerend. Mensen kunnen zich zo gemakkelijk van iets afwenden als het bij hunzelf niet gebeurt. Voor hen bestaat het dan niet ...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. inderdaad echt erg... makkelijker om dit niet te zien en horen dan om er rekening mee te moeten houden zeker... Alleen vraag ik me dan af: hebben die dan geen kinderen? of hoe staan zij daar dan tegenover? Of willen ze ook gewoon liever niet aan zichzelf toegeven dat ze daar dan misschien ook te weinig tijd voor hebben gemaakt en maken? Of draaf ik weer te hard door... :-) Hoe het ook zij, 't is jammer...

    BeantwoordenVerwijderen