Leven

Gelukkig hield je van het geschreven woord. Van hoe gelezen tekst zich rustig in je geest kan nestelen. Gelukkig hield je niet van beladen toespraken, waarbij de boodschap vaak teniet gedaan wordt door de opgewekte emoties. 

Daar kom ik dus goed weg; ik mag het op papier zetten.

Wat ik ook zal schrijven, het zal nooit voldoende zijn...

Je leerde me wat de waarde en het belang is van een hecht gezin. Wat dat doet met de vorming van iemand als persoon. Ik zag dat als evident, maar jij deed me inzien dat dat niet zo is. Je kon sowieso vurig discussiëren, maar als onderwerpen rond jeugdzorg of gezinswerking op tafel kwamen, stond er geen rem op. Ik ken niemand die zo taalvaardig was als jij. En zo intelligent...complexe structuren kon je in geen tijd glashelder vertalen naar een duidelijk concept. 

Dat we in pleegzorg zouden stappen, was een bijna logische stap. Het traject om zelf zwanger te worden, bleek erg moeilijk  en vooral: we wilden het niet eindeloos uitpuren. Zowel jij als ik hadden niet het gevoel per sé een eigen kind te moeten hebben ("er val niks te hebben als het over kinderen gaat", zou je zeggen). 

Dus Bram kwam onder onze vleugels. Hij heeft ons leven verrijkt op de mooiste manier; hij bracht zin en maakte ons compleet. 

Wat je hem hebt gegeven in de afgelopen (bijna) 6 jaar kun je niet overschatten. Je hebt hem prachtig leren vertellen, je hebt hem geleerd lief te hebben,  je hebt hem geleerd dat het prima is te zijn wie hij is en dat hij van zichzelf mag houden. De manier waarop je in het leven stond, ook tijdens je moeilijkste dagen, zal hem voor altijd helpen. 

Moedig. Een woord dat we zo vaak hoorden en steeds over discussieerden. Moedig ben je wanneer je zelf beslist een onbekende uitdaging aan te gaan om je grenzen te verleggen. Een hoge berg beklimmen bijvoorbeeld. Maar als het laffe monster je op de meest rauwe manier in de rug aanvalt en je langzaam maar zeker ten gronde brengt, is er niet echt sprake van moed. Het enige wat je kan doen is proberen waardig te blijven, en dat deed je op de beste manier. Je koos altijd voor het leven. Na elke slechte uitslag was na enkele dagen jouw devies: we moeten nu léven want als we nu al treuren, stopt het vandaag al. En een dag later was je al bezig met interieur- of knutsel projectjes.

Zelfs in de laatste weken bleef je die wens hebben. In juli gingen we nog met vakantie in Zuid-Frankrijk met je papa, Elke en Gregory. Het werd een niet altijd gemakkelijke, maar o zo waardevolle reis. 

Je bezat de gave werkelijk te genieten van samen zijn. Het hoefde niet groot een veel...nee, liever weinig maar echt. 

Meestal was je vooral bezig met iedereen rond je. Je kon er niet tegen als iemand zich niet goed voelde  of oneerlijk behandeld werd. Minderheidsgroepen, mensen in nood, voor hen sprong je in de bres. Als het over de asielcrisis ging, zweeg ik. Want ik wist dat niemand iets zou kunnen beginnen tegen jouw pleidooi.

Soms was je meer met de ander bezig dan goed voor je was. Je hart stond altijd en onbegrensd open, wat je zo mooi maar ook heel gevoelig en best kwetsbaar maakte. 

De harmonie in onze relatie  zorgde er voor dat je nooit viel, ondanks die kwetsbaarheid. Je werd altijd kwaad als mensen zeiden dat ze het knap vonden dat je met mij iets was begonnen. Terecht, die boosheid. We zorgden voor mekaar, in evenwicht, niet meer, niet minder. Ach, jij begreep het gewoon allemaal zo goed.

Tot ziens, mijn lieve Sara (ik weet dat je liever Saartje hoorde, maar jij weet ook dat ik niet altijd luister)...bedankt je er voor me was. Zoals beloofd, zal ik ook blijven kiezen voor het leven.

Manlief