Ons lieve hummeltje is ziek. 40 graden koorts en een pijnlijke, diepe hoest. Arm ventje toch. Al doet hij nog zo zijn best om opgewekt, vrolijk en actief te zijn, het wil niet meer lukken. Hij probeert te lopen, maar valt. Hij hangt, huilt, zeurt en zoekt troost. Dit wil je niet zien als mams en paps. Dan slaat onvermijdelijk je hart wat sneller en laat je alles vallen om het ventje te troosten en zoveel mogelijk confort te geven. Arm arm hummeltje. Ik vroeg me al ooit af hoe je zeker weet of je kindje ziek is. Het is duidelijk: knalrode wangetjes, hoge koorts, maar vooral geen activiteit in de beentjes. En dat mag je letterlijk nemen. Toen ik hem gisterenmiddag uit zijn bedje haalde en op de grond wilde zetten, bleef hij stokstijf op die plaats staan. Veel langer dan de gebruikelijke 2 seconden. Hij lag overigens al 'anders' in zijn bedje. Niet met de poep omhoog. Of zittend en pratend tegen zichzelf. Nee, langgerekt en zeurend. En stil.
Moet je mij nu horen. Nee, hij is lang niet halfdood en ligt niet in het ziekenhuis. Maar toch. Die eerste keer zal wel altijd wat erger zijn?
Ik ga nog eens piepen op zijn kamertje. Misschien slaapt hij beter in de armen van mams en paps?
gelukkig heb ik het nog niet veel moeten meemaken ... Payal heeft een kei van een weerstand ... maar die ene keer dat ze ziek was ... bah! dan brak mijn hart ... uiterlijk ben ik dan de rots in de branding maar vanbinnen pfffffft
BeantwoordenVerwijderenAls ex-ambulancier ben ik anders de nuchterheid zelve maar toen Payal zo koorts had heb ik wel 5 keer de huisarts gebeld om te vragen of dat normaal was en wat ik nu moest doen lol
succes!