donderdag 7 juni 2012

kruispunt

Ik zie een kruispunt op mijn weg. Nieuwe wegen. Het kruispunt lag er al langer, maar ik ben er versneld naartoe gelopen. Het is gek, maar het verlies van iemand heel dichtbij, verandert je, ook al heb je altijd bij hoog en bij laag beweerd dat jij niet van je stuk te brengen zou zijn. (wat een pretentie heb ik toch gehad). Ik zie mijn prachtig gezin, tijd voor mezelf, andere prioriteiten, aan mij aangepast werk of aangepaste uren. Vooral dat laatste, want het andere zocht ik nu al op. Ik heb geprobeerd het tegen te houden. Ik ben nog zo jong om al gas terug te nemen. Maar het gaat niet om jong of niet jong zijn. Het gaat om je levensstijl. Een leven waarbij je je goed kan voelen. Ik wil meer sociaal engagement (straks een actieve ouder zijn op school, vrijwilligerswerk, koken voor vrienden, mensen uitnodigen zonder stress, enzovoort). Het was jullie al wel langer duidelijk dat ik een romantische ziel ben, en op dat vlak meer thuishoor in een ander tijdperk. En dat tijdperk maak je, volgens mij, voor een deel zelf. (voor zover het financieel haalbaar is, ik besef dat het niet zomaar allemaal kan). Ik heb ook al zolang zoveel creatieve projecten voor me liggen. Ideeën te over. Het is tijd om ze te realiseren. Ik ga dus stilaan het kruispunt oplopen, de juiste weg kiezen. Goed voorbereid (zo ben ik dan ook weer). Het voelt goed dat ik die houvast weer heb gevonden. 
Maar genoeg over mezelf.  Met ons hummeltje gaat alles prima. Hij wordt stilaan een kleutertje. (of is dat stadium nog peuter?): geen korte babyvetbeentjes meer, maar lange, smalle beentjes, een duidelijk afgetekend gezicht, kortere haren (daar zitten wij en de kapper voor iets tussen), meer en meer een jongen met wie je kan converseren. En net zoals vele tweejarigen zit hij volop in een testfase. Grenzen geven blijft hier de boodschap. Af en toe is hij nog verward, vooral wanneer de structuur wordt doorbroken (babysit, woensdagnamiddag even naar mijn papa zonder mij, ...). Dan slaapt hij onrustig, huilt hij uren aan een stuk en wil hij bij ons zijn (en stiekem ben ik dan heel verheugd dat ik hem tussen ons in bed kan leggen). Praten gaat nog niet zo goed, maar het gaat vooruit. We zijn super trots op hem.
Volgende week mogen wij het eerste verjaardagsfeestje voor hem vieren. Mama komt op de verjaardag zelf, en onze familie in het weekend. Vandaag gaan we naar de hema om versiering te kopen, de speciale taart is besteld, en de andere taarten maken zijn speeltante en ik de dag voordien. We hebben een Nijntjeboek gekocht om hem alles te leren over verjaren en kaarsjes uitblazen ('het feest van Nijntje'). Dit is genieten. 
Een verslag van de feestelijkheden, hopelijk met zonnige foto's, volgt ... 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten