Voilá, de wekelijkse portie ondersteunende eiwitten (cetuximab) zijn weer geïnjecteerd. Ik kan weer lekker uitblinken in roodheid, droge huid, kloofjes en andere lichte kwaaltjes. Ze zijn er. Ze irriteren me gelukkig maar nu en dan – vooral wanneer ik in de spiegel kijk, of kleine dingetjes wil vast- of losknopen. Of wanneer ik ’s morgens de koude zalf op mijn heupen moet smeren. Bah, zo koud! Je zou dat moeten kunnen voorverwarmen…

Maar goed, de stof is weer binnen en kan haar werk doen. Dat hopen we toch. Ik moet hiervoor een tweetal uren in het ziekenhuis blijven. Maar met de behoorlijke verplaatsing ben ik toch een hele dag weg van huis. Vervelend, zou je denken, maar dat valt best mee. Alleen 's avonds is het wat moeilijker omdat ik intussen gewoon ben om heel rustig te koken. Op dinsdag zit dat er niet in. Maar goed, ik besef dat voor de meeste mensen rustig koken altijd een illusie is. Dus laten we daar maar niet teveel mee inzitten.

Ik heb me trouwens best wel vermaakt vandaag. Ik verjaar binnenkort – jaja, ik verjaar! Nu had ik daar dit jaar toch wel op gerekend hoor. Volgend jaar mag het uitbundiger gevierd. Dan vind ik het een overwinning. Maar dus, ik verjaar. En wij – dat is manlief en ik – vinden dat een prima reden om nog eens lekker (lees uitgebreid en verfijnd) te gaan eten. Dus heb ik menig menukaart online bestudeerd. Best wel ironisch, als ik er zo over nadenk. Een chemopatiënt wordt meestal toch geassocieerd met niet eten, weinig eten, weinig smaak en meer van dat. Niet bij mij hoor. Ik eet veel, met smaak, en zit zowaar in een receptenobsessie. Misschien wel wat overcompensatie, en vooral veroorzaakt door mijn uitgesproken goestingen. Maar dat zal mij worst wezen. Of vis, want heb ik nog altijd liever.