Heel

Het zag er niet goed uit vanmorgen. Ik kon nauwelijks op mijn benen staan. Moe. Door en door moe, zo voelde ik me. En ik kon me niet meer herinneren dat dat bij een vorige kuur ook zo was. Dus ging ik me zorgen maken. En daardoor werd ik nog meer moe. En kwaad. Heel erg kwaad. Ik ben even gaan slapen. Dat doe je toch als je moe bent? En ik stond op met nieuwe moed. Nog steeds moe, maar strijdvaardiger. Ik had de keuze: de hele dag rusten, en me morgen misschien beter voelen. Misschien ook niet. Of iets rustigs gaan doén. Naaien, met stofjes die al geknipt waren. Dat leek me niet zo vermoeiend. En zo rolde dit shortje onder de naaimachine uit. En ik ... ik kon weer lachen.